Some rest..

Yuri schoot nog steeds met een snelle rotvaart richting de wolkenkrabbers. Hij glimlachte. Eenmaal bij het hoge gebouw aangekomen liet hij de motor verdwijnen en nu stonden ze recht voor het grote gebouw. Hij liep kalm naar de ingang. Hij keek naar Deamhain en wenkte hem te volgen. Rustig liep hij het gebouw binnen. Het was niet druk. De meeste mensen waren er op uit voor patrouille of andere zaken. Het onderste gedeelte was woongedeelte dus dat was niet enorm druk. Rustig liep Yuri naar de lift en wachtte even tot Deamhain er was. Op het moment dat die er was drukte hij op een knopje. De lift ging rustig omhoog. Yuri keek even naar Deamhain. "Wees gerust. De mensen die je gaat zien zullen je niets doen. En daarbij zul je niet enorm veel mensen zien." zei hij kalm en keek even naar het getal dat aangaf op welke verdieping ze waren.

Deamhain was tijdens de rit alleen maar vermoeider geworden. Hij haatte de dag nu meer dan anders. Dat mensen het daar vol konden houden in dat allesverslindende licht. Hij leunde als een half dooie zwaar tegen de rug van Yuri aan. Toen ze eindelijk stopte wankelde Deamhain van de motor af en moest door zijn vermoeidheid eerst zijn evenwicht terug zien te vinden. Hij volgde met ietwat onzekere passen Yuri toen hij het gebouw binnen ging. Deamhain was iemand die niet snel anderen vertrouwde. Het maakte niet uit wat Yuri hem verteld had. Het was geestelijk gewoon nog moeilijk voor hem. Zijn ogen gleden over elk klein detail binnen. Hij wou alle mogelijke vluchtwegen meteen in zijn hoofd prenten. Hij moest weten waar hij eruit kon als hij zich in het nauw gedreven voelde.
Zodra hij in de lift stond leunde hij tegen de zijwand met over elkaar geslagen armen en zijn blik op de grond gericht. Zodra de deuren dichtgingen speelde direct zijn claustrofobie op. Deamhains ademhaling werd oppervlakig en hij slikte ongemakkelijk terwijl hij zijn vingers voelde trillen. Hij knikte enkel op Yuri's woorden maar kon het nu niet eens opbrengen om hem aan te kijken.

Yuri's aandacht schoot ineens naar Deamhain die oppervlakkig ademde. Hij slikte kort. Wat kon er zijn met hem? Natuurlijk, claustrofobie. Yuri drukte zijn hand op de schouder van Deamhain en langzaam vormde voor Deamhain een illusie dat ze op een grasveld stonden. Hij bleef immers in de lift. Het was nacht op het grasveld en Deamhain zou zich er misschien makkelijker door voelen. Op het moment dat de lift weer open ging liet Yuri de illusie vallen. Yuri pakte een pasje en gleed langs een lezer. De deur ging open en Yuri hield hem open zodat Deamhain er in kom. Daarna liep hij verder en sloeg een gang in. Er stonden meerdere kamers maar deze waren allemaal nog leeg. Yuri liep naar de kamer aan het einde van de gang. Hij opende de deur en liep naar binnen. Er was een opgemaakt bed. Een tafel met een stoel en een kast. Yuri deed het raam open zodat Deamhain toch nog weg kan mocht hij willen. Met een veeg voor het open raam kwam er een dun laagje overeindstaande kaarten. Daarna sloot Yuri het gordijn. Dit zorgde voor een compleet duistere kamer. Echter was het nog wat schemerig door de licht van de gangen. "Deamhain, voor het open raam zit een laagje kaarten zodat het gordijn niet naar buiten wordt gezogen en de kamer wordt verlicht. "Het is mogelijk voor je om ieder moment te vertrekken. Een vuistslag zorgt er voor dat de kaarten uit elkaar vallen. Ik neem aan dat je vanuit een hoge hoogte jezelf wel vrij kunt maken?" zei hij kalm. "Op een of andere manier zal je wel veilig op de grond komen vermoed ik tenminste..." zei hij. "Mocht je dit niet kunnen meld het dan even..." zei hij kalm. "Ik ben even rapport uitbrengen. Ik zal niets melden over je aanwezigheid hier..." stelde Yuri. Hij had gemerkt dat Deamhain niet zo op aandacht gesteld was en dat nam hij in respect.

Deamhains zwarte nagels hadden zich in zijn arm geboord. Zwart kleurige bloed kroop op een slakkengang over zijn huid en druppelde op de vloer. Hij had het zelf niet eens door. Toen de krappe, benauwde lift ineens plaats maakte voor een grasveld schoot Deamhain naar voren. Zijn lei grijze ogen schoten heen en weer. Maar hij voelde in zijn rug nog steeds de zijwand van de lift. Deamhain sloot even zijn ogen. Het was maar een illusie. Yuri was slim dat hij het zo snel doorhad dat Deamhain claustrofobie had maar hij mocht hem in het vervolg wel waarschuwen als hij illusie trucjes op hem uit probeerde. Toen het beeld van het grasveld verdween en Deamhain de werkelijkheid gewoon weer zag merkte hij dat de deuren van de lift weer open waren. Hij wist niet hoe snel hij uit de lift moest schieten.
Terwijl hij achter Yuri aanliep wierp Deamhain nog een blik over zijn schouder naar de liftdeuren die zich langzaam weer sloten. Nooit van zijn leven zou hij nog in een lift stappen. Hij was te vermoeid geweest om te beseffen dat bij een lift de deuren dichtgingen en je vast zat. Deamhain richtte zijn aandacht weer voor zich en volgde Yuri door de gangen. Langzaam liep hij de kamer in die Yuri had geopend. Zij blik was even op het bed gericht en gleed vervolgens langs de kamer terwijl Yuri die volledig verduisterde. Zodra de duisternis inviel veranderde Deamhains ogen. De normale grijze kleur verdween en maakte plaats voor wit. Nog witter dan het hoornvlies dat om de iris zat. Om zijn iris heen zat een zwarte rand. Dit gebeurde automatisch als Deamhain in volledige duisternis gehuld werd. Het zorgde ervoor dat hij 's nachts kon zien. Een soort ingebouwde nachtkijkers dus. Zijn witte irissen schoten naar Yuri toen hij begon te praten. ''Uiteraard'' zei hij kalm toen Yuri vroeg of hij zich wel vrij kon krijgen. Zolang hij door die kaarten kon en het raam open bleef kon hij ontsnappen. Hij knikte op Yuri's verdere woorden.

Yuri keek naar Deamhain en knikte. "Rust zolang je wilt en mocht je dorst of honger hebben, ik zit aan het einde van de gang de eerste kamer links..." zei hij kalm. "Dat is momenteel mijn kamer..." zei hij er achter. Daarna verliet Yuri de kamer en sloot de deur zodat het licht op de gang Deamhain niet meer lastig viel. Een paar kaarten bij de onderkant zorgde voor volledige duisternis. Yuri glimlachte en liep verder. Hij ging naar de kamer wat hij had aangegeven dat hij zou zitten en gritste een formulier van een tafel dat in die gang stond. Hij nam hem mee naar zijn kamer en pakte een vulpen. Die hadden ze dan nog net weten te produceren. Laptops waren momenteel nog erg luxe en ze hadden in het kantoorgebouw wel een aantal maar ze bleven enorm duur en Yuri kon het moeilijk aanschaffen. Kalm schreef hij zijn naam op het formulier en probeerde het rapport zo te schrijven dat Deamhain's ontmoeting er wel in stond, maar niet dat Yuri hem hier te ruste had gelegd. Yuri glimlachte en vouwde het raport dubbel en deed deze in een bruine envelop. Die zou hij in moeten leveren. Rustig legde hij hem op zijn bureau en liep naar zijn kast en opende hem. Daarhaalde hij een kristal tevoorschijn en legde deze op het bed. Rustig ging hij er naast zitten en legde zijn hand er op. Het kristal groeide in vaste vorm om zijn hand. Yuri gebruikte het om zijn krachten even op te laden. Wat er op de velden was gebeurd had hem ook energie gekost.

Deamhain was op dezelfde plek blijven staan terwijl Yuri hem nog wat laatste instructies gaf. Toen hij de deur achter zich had dicht gedaan plofte Deamhain neer op het bed. Hij deed zijn kisten uit en deed al zijn sieraden af op zijn oorbellen na dan. Hij richtte zijn blik even op het plafon. Hij liet zacht een teleurgestelde zucht ontsnappen toen hij ontdekte dat er niets was waar hij aan kon hangen. Gek genoeg had Deamhain ontdekt dat hij het beste sliep als hij net als vleermuizen ondersteboven hing. Misschien was het ook maar beter om niet vast te kunnen slapen. Hij bevond zich immers in een vreemd gebied. Dan moest je, zelfs in je slaap, snel kunnen reageren. Deamhain ging op zijn rug liggen met zijn armen onder zijn hoofd en staarde een tijdje naar het plafon. Overdacht de vorige nacht. Uiteindelijk draaide hij zich op zijn zij en sloot zijn ogen waarna hij bijna direct in slaap viel.

Deamhain sliep pas een paar uur toen de deur open ging. Hij lag met zijn rug naar de deur toe en zijn ogen dicht dus hij had niet door dat er iemand binnen kwam. Deamhain werd uiteindelijk niet wakker van de zachte voetstappen die hem naderde. Maar van het geluid dat ze stopte en alles weer doodstil was. Hij opende half zijn ogen. Het kiertje licht scheen op de muur waar Deamhain tegenaan keek. Zijn ogen schoten open toen hij een schaduw op de muur iets boven zijn hoofd zag houden, klaar om aan te vallen. Deamhain schoot met een ruk overeind en draaide zich om. Hij keek iemand recht in de ogen. Wie was niet te zien. Hij, of zij, droeg een kap en een sjaal voor zijn neus en mond zodat Deamhain enkel de ogen kon zien. Kennelijk was de persoon van plan geweest hem bewusteloos te slaan. Deamhain schoot naar voren en gooide zijn aanvaller tegen de muur. Een luidruchtige worsteling ontstond waarbij zowel Deamhain als zijn aanvaller tegen verschillende meubelstukken werden gesmeten. Uiteindelijk sprong Deamhain het raam uit, een moment verblind door het felle licht. Zodra zijn ogen weer grijs van kleur waren en weer scherp zagen, zag hij de grond steeds sneller dichterbij komen. Hij sloot zijn ogen en concentreerde zich. Zijn trui smolt zich samen met zijn lichaam en vormde een soort vlies tussen de gehele lengte van zijn pols tot aan zijn heup. Net als bij vleermuizen. Hij hield zijn broek wel maar vlak boven de broek rand uit groeide een lange staart met scherpe stekels die nu tegen de staart aangedrukt zaten. Zijn haar groeide vast en verdween langzaam als deel van zijn ruggengraat. Helemaal zwart met een dikke witte streep erdoorheen. Zijn huid werd donkerbruin en zijn ogen verloren hun pupil en werden compleet grijs, ook de kleur van zijn hoornvlies dat anders wit was geweest. Het was maar goed dat hij zijn schoenen uit had gedaan want hij had een soort klauwen met scherpe nagels. Deze had hij eveneens bij zijn handen. Deamhain zette zijn klauwen in de zijkant van het gebouw en remde af terwijl hij diepe krassen in het gebouw achterliet. Hij keek even omhoog. De kamer waar hij net nog uitgesprongen was leek heel ver boven hem en hij zou zou zweren dat hij zijn aanvaller uit het raam naar beneden zag kijken. Het was goed te zien welk raam aangezien de gordijnen naar buiten wapperde.

"Dus je hebt toch binnen weten te komen..." zei een kalme stem. De aanvaller draaide zich abrupt om. Ze had niet verwacht dat er nog iemand aanwezig was. Yuri grijnsde. "Klaar?" zei hij. Maar zonder op antwoord te wachten rende hij op de aanvaller af greep haar om haar middel en duwde haar met hemzelf het raam uit. Hij liet haar los. Vanonder haar kleding haalde ze een wapen. Yuri slikte. Hij hield zijn armen beschermend voor zich en uit zijn mouwen schoten kaarten. Terwijl ze vielen probeerde Yuri tevergeefs, door de pogingen om Yuri te schieten, een platform te maken. Hij zag de grond snel naderen. Toch wist hij het voor elkaar te krijgen. Hij slikte echter toen de vrouw doorviel. Yuri vond dat hij niet zomaar te pletter kon laten vallen. Hij sprong haar achteraan en greep haar om haar middel. "Sorry voor dit ongewenst contact..." was er tussen het suizen van de wind te verstaan. Kaarten vormde een lijn tussen het flatgebouw en degene er naast. Yuri greep deze vast en net op tijd aangezien de vrouw net niet met haar voeten de grond raakte. Yuri liet haar los. Echter probeerde ze te ontsnappen. Yuri schudde zijn hoofd. De kaarten schoten naar hem toe, vormde de kleur van de achtergrond en voor de aanvaller vormde Yuri zich weer. Hij greep haar bij haar arm en kneep even stevig. "Dat ik sorry zei wil nog niet zeggen dat ik je niet liet gaan..." zei hij streng.

Deamhain volgde met zijn ogen alle bewegingen die zich tussen Yuri en de vrouw afspeelde. Inmiddels had hij dat ook wel doorgehad sinds hij haar ook tegen de muur geslagen had. Hij had heus wel gevoeld dat het een vrouw was geweest. Toen zowel Yuri als de vrouw op de grond waren haalde Deamhain zijn klauwen los van de muur en maakte een duikvlucht naar beneden. Een paar meter voor hij tegen de grond te pletter zou slaan sloeg hij zijn armen, en meten daarmee zijn vleugels, uit. Hij landde op de grond en het vlies tussen zijn pols en heup groeide weer terug als zijn trui en zijn vest. Het geraamte van de vleugels waren terug gegroeid in zijn armen die weer zo wit als sneeuw waren, net als de rest van zijn lichaam. Deamhain was bijna compleet normaal. Alleen zijn ogen waren nog twee heldere, grijze schijven en zijn staart met gifstekels was ook gebleven. Al was dat dit sneeuw wit nu net als de rest van zijn huid. De gifstekels had hij uitgeklapt en hij sloeg dreigend met de staart heen en weer terwijl hij dichterbij liep naar Yuri en de vrouw. Hij keek de vrouw met een vreemde blik in zijn ogen aan toen hij dichterbij kwam. Een soort lust was het te noemen. Deamhain keek Yuri even aan. ''Een kennis van je?'' vroeg hij. Zijn stem klonk schor en rauw. Zijn ogen fikseerde zich al gauw weer op de vrouw terwijl zijn hand zich tot een vuist balde en daarna weer ontspande, de hele tijd door.