Dingen uitzoeken

Geneva had maar de helft verstaan van wat mao daarvoor tegen haar had gezegd. Maar nu hij haar gedachtes, of eigenlijk die van Balthazar, gehoord had richtte ze zich helemaal op hem. Ze voelde zich nogal aangevallen toen Mao 'wij' zei. Ze wou niet samen in een hokje geplaats worden met haar oom. ''Wij zijn niemand'' zei ze nogal kortaf. Daarna zuchtte ze even zachtjes. ''Hij is mijn oom, Balthazar. Wat je hoorde waren zinnen uit zijn brief die hij me een tijdje terug gestuurt heeft. Maar dat zijn familie zaken. Dat zal je vast weinig interesseren'' vertelde ze uiteindelijk. Ze had het hele verhaal al eens aan Yuri verteld en ze had niet eens geweten of dat wel zo'n goed idee was geweest. Om Mao nu ook nog over haar verleden en haar ouders te vertellen zorgde ervoor dat hij meer over haar wist waardoor ze tegenover Mao kwetsbaarder werd.

Mao liet zijn onzinnige acties even achterwege om zijn aandacht volledig op Geneva te richten. Hij zette afwachtend zijn handen in zijn zij. 'Ooh?' bracht hij op een onverraste toon uit bij het horen van haar korte antwoord. Hij streek even met een hand over zijn borst terwijl hij zwijgend naar Geneva's vervolgende verhaal luisterde. 'Als ik eerlijk moet bekennen, interesseert het me wel,' zei hij met een klein grijnsje, maar dat verdween al gauw weer om plaats te maken voor een serieuze uitdrukking. 'Genevieve, schat, we moeten geen geheimen voor elkaar hebben. Anders gaat onze relatie niet werken. Wat hebben jij, je oompje en romantici met elkaar gemeen?' Dat laatste kwam er wat op een strenge toon uit. Mao boog zijn gezicht overdreven dichtbij om de blik in zijn ogen nog priemender over te laten komen.

Geneva keek Mao recht aan toen hij haar zei dat het hem wel interesseerde. Ze twijfelde of ze het hem nu wel of niet moest vertellen. Het was onverstandig dat wist ze sowieso wel. Hij noemde haar nog steeds Genevieve. Het was wel haar naam maar ze had hem afgekort naar Geneva na de dood van haar ouders. Geneva wendde haar blik af terwijl ze naar Mao's woorden luisterde. Daaruit kon ze opmaken dat hij dacht dat ze een relatie hadden. Ze liet hem voorlopig maar in de waan. Gek genoeg hield ze hem liever te vriend. Ze keek hem tersluiks aan toen hij vroeg waar haar gedachtes nou helemaal over gingen. Ze ging haast automatisch wat naar achteren toen toen hij streng en met een priemende blik dichterbij kwam. Het was meer die blik die haar overhaalde toch maar iets meer los te laten. ''Dat heeft te maken met een verder verleden. Die van mijn vader. Mijn ouders zijn dood moet je begrijpen. Maar toen mijn vader zelf nog een kind was leefde hij in een soort kleine gemeenschap. Een groep mensen met allemaal een beetje dezelfde kracht. Ze zagen zichzelf niet als andere mensen maar als iets beters. Het zijn veleiders en romantici. Ze gebruiken lust als een soort drug en vermoorden daarna hun prooi. Mijn vader was verliefd geworden op een vrouw buiten die groepHij werd verbannen toen hij toch met haar huwde. Zij was mijn moeder. Na een aantal jaar kreeg mijn vader spijt dat hij weggegaan was. Hij probeerde om vergeving te vragen bij de leider van die groep mensen. Een soort dorpshoofd. Maar die eiste een geschenk in ruil voor vergeving. Mijn vader schonk mij. Als vrouw voor zijn zoon. We waren beide tieners toen dus ik mocht gewoon bij mijn ouders blijven wonen tot ik oud genoeg was. Een aantal jaar geleden stierven mijn ouders. Ik nam de achternaam van mijn moeder aan en veranderde mijn indentiteit in de hoop dat ze me niet meer zouden vinden. Maar mijn oom werkt eveneens voor de DHA al staat hij nu op non-actief. Hij heeft me gevonden en me een brief gestuurd dat hij me zou vinden en mee terug zou nemen'' legde Geneva kalm uit.

Mao boog zich nog een stukje verder naar voren toen Geneva wat voor hem achteruit deinsde. Hij stopte pas toen ze uiteindelijk toch begon te vertellen. Tijdens haar verhaal boog hij weer terug om in een geïnteresseerde houding over zijn kin te strijken. De interesse leek langzaam plaats te maken voor iets dat moest lijken op medelijden. Toen Geneva uitgesproken was, greep Mao in een onverwachte beweging haar beide handen beet en hield ze vlak tegen zijn borst gedrukt. 'Genevieve, lieve! Jij hoeft je geen enkele zorgen te maken. Laat Mao er voor zorgen dat je blijft wie je nu bent, vrij om te gaan en te staan waar je wilt. Uitgehuwelijkten zijn als gelabeleerde pionnen in een mens-erger-je-niet spel die geen andere kant uitkunnen behalve de eindcirkels van de eigen kleur. Om daaruit te komen moet je eerst de pionnen die de uitgang versperren uit de weg ruimen. En het zal me een plezier zijn je daarbij te helpen.' Mao draaide zich om en ging door zijn knieën om met zijn rug naar Geneva toe dicht bij de grond zacht in zichzelf te mompelen. Er waren alleen een paar flarden van op te vangen wat hij zei. '... nemen het dan op tegen iemand die we net zo goed als bondgenoot aan kunnen zien... maar hij is non-actief.. identiteitsverandering... het huwelijk plannen we erna.' Hij onderdrukte een zachte proest bij dat laatste wat totaal niets met de rest te maken had. Mao stond op en draaide zich om met een brede glimlach op zijn gezicht. 'Het komt goed. Je hebt immers mij nu,' zei hij met gespreidde armen alsof dat zo logisch was.

Geneva schrok van Mao toen hij na haar verhaal plotseling haar handen beet greep en ze tegen zijn borstkas drukte. Toen hij met zijn rug naar haar toe zat verscheen er een vertederde uitdrukking op Geneva's gezicht. Gelukkig kon hij dat nu niet zien. Hij kende haar amper. Nog niet eens een dag. Maar hij wou haar nu al helpen. En tegen Balthazar kon ze alle hulp gebruiken. Maar toen Mao het ineens over het plannen van een huwelijk had kwam Geneva terug op aarde. Misschien ging dit iets te ver. Ze glimlachte even zwakjes naar Mao toen hij haar verzekerde dat het goed zou komen. Maar ze had er een nieuw probleem bij. Nu vond Mao haar kennelijk ook leuk.

Mao schonk Geneva een glimlach die drie keer zo breder was terug. Maar zijn mondhoeken zakten het volgende moment weer naar beneden. 'Ja..,' bracht hij uit op een geheel andere toon die te serieus klonk voor zijn onvolgroeide manier van hoe hij zich tot nu toe gedragen had. 'Uithuwelijking is iets vreselijks.' Hij slaakte een zachte, vermoeide zucht. 'Je hebt me iets over jezelf verteld al ken je me nog niet lang, dat is erg snoezig. In ruil daarvoor zal Mao ook iets over zichzelf vertellen.' Mao streek even onwennig over zijn borst voor hij zijn verhaal begon. 'Jouw situatie zal vast wel met een aantal dingen afwijken, maar toch - het is vergelijkbaar. Je zou het vast niet van mijn uiterlijk kunnen vertellen, maar mijn manier van opgroeien is op een rijkeluimaniertje gegaan. Manshoge villa's, buttlers, bijtuinen in de achtertuin, het meest luxe van het luxe. Je kent het wel. Voor ik mijn eigen weg ging leefde ik als brave jongen onder de strenge eisen van mijn moedertje. Zelf was ze hartelijk en zorgzaam, ik hoefde maar in mijn vingers te knippen of ik kreeg wat ik verlangde. Maar toen gebeurde dat incident. Ik werd voorgesteld aan een meisje van een andere financieel succesvolle familie. Het moest er van komen dat ik later aan haar zou worden uitgehuwelijkt, in de tussentijd dat we nog niet volgroeid waren en niets meer dan elkaars fiancée waren, was ze een vreselijk kind. Ze wilde altijd bij me zijn, ze wilde me altijd het juiste gedrag waar ik zelf al dagenlang in het huis alleen al door een kinderjuffrouw mee werd geteisterd aanleren, ze praatte altijd over hoe het huwelijk er over tien jaar uit moest zien. Ik ben weggelopen en heb me bij de D.H.A. aangesloten, maar..' Mao was inmiddels op zijn knieën gezakt en stootte dreinende geluiden uit, alsof er daarboven zojuist een knop van zijn gedrag was omgedraaid dat zijn typische kinderachtige kenmerken weer liet terugkeren. 'Ze is hier nog ergens in deze wereld! Nog in levende lijve. Ik had gehoopt dat de explosie die nachtmerrie van me zou verlossen, maar.. - ik kan ook niet terug naar huis. Ze zal me blijven zoeken tot ze me heeft gevonden en me daarna levenslang teisteren. Genevieve!' Hij riep haar naam uit op een klagende toon, waarna hij het volgende moment overeind sprong alsof er juist iets belangrijks tot hem was doorgedrongen. 'Dat is waar ook!' Mao haalde overdreven dramatisch adem, kort en snel alsof hij lucht tekort kwam, en liet zich daarna weer op de grond vallen. 'Als ze erachter komt dat ik momenteel al in een relatie zit, vermóórd ze me! Snel schat, waag je leven voor me! Ik moet je verstoppen voor ze je samen met mij ziet!' Mao begon wanhopig zand over Geneva's schoenen te kwakken en begon haar in zijn haast langzaam maar zeker in te graven.

Geneva keek op toen Mao vertelde dat hij iets over zichzelf zou vertellen. Dat was niet bepaald iets wat ze had verwacht. In elk geval niet dat hij dat zomaar uit zichzelf zou doen. Ze gaf hem alle tijd die hij nodig had ervoor. Hij leek er nogal moeite mee te hebben. Ze knikte tijdens zijn verhaal zo af en toe dat het haar wel bekend in de oren klonk wat hij haar vertelde. Dat klonk als Garmillians huis. Ze herinnerde zich zijn indringende blik nog goed. Hoe hij altijd naar haar gestaart had alsof ze een kunstvoorwerp was dat hij ongeacht welke prijs dan ook in zijn bezit wou hebben. Er gleed een lichte huivering langs haar rug als ze daaraan dacht. Ze richtte haar aandacht weer op Mao toen hij haar naam uitriep. Ze bleef hem even aankijken toen hij haar begon in te graven. ''Mao'' zei ze zachtjes en kalm. Ze stapte uit de berg zand die al tot haar enkels reikte en knielde voor Mao neer. Ze glimlachte even licht naar hem en trok hem daarna even tegen zich aan. ''Rustig. Er kan je helemaal niets gebeuren. Dat laat ik niet toe. Daarbij ben jij te slim om je door haar te laten vermoorden'' zei ze zachtjes terwijl ze geruststellend door zijn haar streelde. Ze moest hem een beetje geruststellen.

Mao hoorde Geneva zijn naam zeggen tijdens het ingraven. Het zorgde er niet helemaal voor dat hij direct stopte, maar zijn handelingen verlangzaamden wat. Hij staakte zijn tevergeefse pogingen toen ze even later uit de berg zand stapte en liet zijn hoofd en armen hangen. Hij keek pas weer wat schuchter op toen Geneva voor hem neerknielde en naar hem glimlachte. Mao leek haast letterlijk te smelten toen ze hem daarna opeens tegen zich aantrok. 'Genevieve,' bracht hij met een verkocht zuchtje uit na het horen van haar geruststellende woorden. Hij genoot duidelijk zichtbaar van de zachte strelingen door zijn haar. 'Slim?' haalde hij Geneva's woorden na een tijdje weer te boven. Er verscheen een glunderend glimlachje op zijn gezicht terwijl hij nonchalant een hand door zijn zilveren lokken liet gaan. 'En.. maar - hoe slim ben ik dan?' vroeg hij op een voorzichtig toontje alsof hij nog een complimentje verwachtte. 'Ah!' Mao slaakte plots een zacht kreetje, maar maakte zich met opzet niet los uit de omhelzing om er nog wat langer van te kunnen profiteren. 'Maar ik bedoelde.. naja, niet letterlijk vermoorden - misschien ook wel, háár kennende - als de oorzaak van mijn dood door haar komt, zal dat eerder zijn doordat ze me doodzoent in plaats van een reden met opzet. Als je begrijpt wat ik bedoel.. of niet,' sprak Mao benauwd terwijl hij zijn ogen over Geneva's schouder gespannen over de vlakte liet glijden, alsof zijn fianceé zomaar ergens tevoorschijn kon komen.

Geneva stopte even met het strelen door Mao's haar bij het horen van zijn woorzichtige woorden en keek even op hem neer. ''Briljant'' glimlachte ze met een kleine knipoog. Ze grinnikte zacht om zijn woorden over zijn verloofde. ''Geen zorgen, ik weet wat je bedoeld'' zei ze zacht tegen hem. Haar handen lagen opnieuw even stil toen ze ineens een nieuw gevoel ervoer. Ze had haar blik afwezig voor zich uit maar nu keek ze even vertwijfeld naar beneden. Misschien was dit wel het gevoel geweest wat Balthazar bedoeld had in zijn brief. Geneva scheurde haar blik los van Mao en trok hem nog iets dichter tegen zich aan terwijl ze met haar kin licht op zijn hoofd steunde, alsof ze een teddybeer vasthield in plaats van een mens. Uiteindelijk gleden haar armen weg en stond ze voorzichtig op. ''Ik ga maar weer eens. Moet de generaal van de DHA laten weten dat alles goed met je is'' glimlachte ze naar Mao terwijl ze naar haar motor liep die een stukje verderop stond. Ze reed terug naar de plek waar Mao nog zat omdat ze die richting op moest. Ze zwaaide met veel sierlijke elegantie van een danseres haar been over de motor. Ze keek Mao even aan. ''Kan ik je misschien een lift geven?'' vroeg ze kalm.

Mao keek met een verwachtingsvolle blik naar Geneva op en giebelde even als een klein meisje toen hij briljant werd genoemd. Hij zweeg weer en richtte zijn blik op de vlakte over haar schouder. 'Dan weet je vast ook hoe ergerlijk het is,' zei hij zacht toen ze wist wat hij bedoelde. Hij zweeg en liet zich doen toen Geneva hem dichter tegen haar aan trok. Hij sloot in de kleine stilte daarna zijn ogen even. Mao keek pas weer op toen hij werd losgelaten en ze weer opstond. Hij volgde loom haar voorbeeld. 'OOH de monsieur!' barstte hij later uit frustratie weer uit. 'Genevieve! Je moet niet vertellen dat ik gefaald heb, maar dat het gewoon wat langer zal duren! Ik kan niet mee, zie je, hij vilt me levend als ik met lege handen terugkom. Met het geduld van de monsieur spelen is vrágen om problemen,' sprak Mao wanhopig terwijl hij zijn in elkaar geslagen handen smekend tegen zijn borst gedrukt hield en zijn lichaam meedraaide toen Geneva naar haar motor liep en weer terug in zijn richting kwam gereden. Zijn moeilijke gezicht leek direct op te klaren toen hem een lift werd aangeboden. 'Ooh! Wel.. dat is erg sociaal. Maar..' Mao streek met een hand even over de vrije plek achterop voor het hem na een hoop geklungel lukte erop te gaan zitten. Hij wipte even op en neer alsof hij de comfortabelheid van het plekje achterop wilde testen. De motor schudde er even van. Mao stak zijn armen onder die van Geneva door om ze om haar middel te leggen voor grip. 'Een iettepiet stukje richting het noorden. Zolang je me maar niet helemaal meeneemt naar het hoofdkwartier is het goed, schatz.' Hij wiebelde nog even onwennig heen en weer om beter te gaan zitten.

Geneva keek Mao even aan toen hij nogal wanhopig zei wat ze de generaal wel en niet mocht vertellen. ''Werkelijk. Bij mij is hij anders bijzonder geduldig altijd hoor'' grijnsde ze even plagend. Maar het was waar. Zij wist bij de generaal altijd haar zin te krijgen. Mits ze hem van haar kant ook zo af en toe tevreden held. ''Maar goed ik hang wel een klein verhaaltje op om jouw bestwil'' beloofde ze daarna plechtig en deed net alsof ze een kleine x maakte op haar sleutelbeen. ''Cross my heart and hope to die'' zei ze op een al net zo plechtige toon. e had vervolgens wat moeite om de motor in balans te houden toen Mao een goed plekje achterop probeerde te vinden. ''Rustig maar. Ik moet eerst zelf nog ergens langs voor ik terug ga naar de DHA'' stelde ze hem gerust toen hij haar vertelde dat ze hem niet helemaal naar het hoofdkwartier moest brengen. ''Hou je goed vast Mao. En roep maar stop waar ik je af kan zetten'' zei ze tegen hem. Daarna startte ze de motor. Het zuivere geronk klonk als muziek in haar oren. Ze gaf vol gas en liet de wielen draaide waarna de motor op hoge snelheid weg scheurde, het stof achter zich opwaaiend.

Mao grijnsde breed om Geneva's woorden. 'Maar lieve Genevieve,' zei hij op een zangerig toontje terwijl hij zijn armen spreidde. 'Wie is er nu niet bijzonder geduldig bij iemand zo pikant als jij?' Hij wierp haar een handkusje toe. Maar er gleed daarna een ongeamuseerde grimas over Mao's gezicht. 'Ah, waarom heeft mijn moedertje er niet voor gezorgd dat ik een XX werd in plaats van een XY? Als ik een vrouw was geweest kon ik ook even met mijn gladde been zwaaien en mijn boezem vooruit steken om snel even iets voor elkaar te krijgen bij de monsieur,' klaagde hij zuchtend waarbij hij even met zijn knokkels tegen zijn voorhoofd tikte alsof het zijn eigen schuld was. Hij toverde weer een ontspannen glimlachje tevoorschijn. 'Maar dan had ik ook niet kunnen trouwen met een creatie zo mooi als jij.' Mao ademde overdreven diep in en hield zijn handen hoopvol en ongelovig tegen zijn gezicht gedrukt toen Geneva zijn reputatie wilde redden door een verhaaltje tegenover de leider op te hangen. 'Wil je dat echt doen?!' piepte hij glunderend van enthousiasme. 'Voor mij? Genevieve, je bent een schat!' Om zijn eerbetoon aan haar te tonen, trok Mao zijn armen strakker om haar middel en trok zich dicht tegen haar aan om haar van achteren te beknuffelen. 'Oehh,' werd hij wat tot rust bedaard toen hij hoorde dat ze eerst nog ergens heen moest. 'Maar laat me je dan vergezellen, schat, merci. Het is niet zo dat Mao zonodig ergens heen moet. Ik heb alle tijd van de wereld.' Mao volgde Geneva's advies op en wiebelde voor de laatste keer nog even heen en weer om zijn ultieme balans te vinden. Achterop een motor had hij niet vaak gezeten, maar hij kon uit ervaring spreken dat een goede houvast nogal noodzakelijk was. En ook dat het niet echt iets was wat hij alledaags deed. Wat voor Geneva als muziek in haar oren moest klinken, klonk het geronk van de motor voor hem als het brullen van een agressief beest in de aanval. Zelfs toen ze nog amper in beweging waren gekomen, gebruikte Mao de lucht in zijn longen om aan één stuk door in Geneva's oor te gillen als een keukenmeisje dat een muis gezien had. Op het wegstervende geluid van de grommende motor na, was zijn overdreven luide gekrijs tot in de verre omtrek nog te horen.