Where Will I Go?

Yuri was in dezelfde leeftijd blijven hangen en was direct van de bossen naar de woestijn gelopen. Hij had af en toe eens goed geslagen tegen de grond. Mao had hem op zijn zenuwen gewerkt. Hij moest ergens heen, alleen, en waar was dat, de woestijn. Hij kende veel stukken. Het was nacht dus het was niet te heet. Yuri had in zijn woede niet gemerkt dat Geneva hem nog geroepen had of hem had gevolgd. Hij zakte aan de grens van de woestijn door zijn knieën. Hij leunde naar voren en keek strak naar de grond. Hij kreeg onbedwinbare tranen. De zand onder hem werd met een cirkeltjes vochtiger. Yuri schreeuwde wat onverstaanbaars. Hij had zich nogal verkeerd gedragen in het bijzijn van Geneva. Zelfs zij had hem nog nooit zo kwaad gezien. Alle emotie die hij toen nog tegen probeerde te gaan barste er nu ineens uit. Met zijn handen pakte hij wat zand bijeen en gooide het verwoed weg. Hij stond op en keek naar de woestijn. Misschien moest hij er maar doorheen lopen. En niet meer terug komen. Dat zou een hoop dilemma's de wereld uit helpen. Maar Geneva was iets dat hem weerhield. Yuri stond aan de grond genageld. Niet wetend wat hij moest doen. Ineens hoorde hij een stem en draaide hij zijn hoofd met een ruk om terwijl zijn lichaam deels meedraaide. Hij zag een gedaante, wazig door zijn tranen. Maar wat, of wie, het was zag hij niet.

''Vrouwen. Ongelofelijk hoe gek ze je wel niet kunnen maken''.
Tegen de wand van een groot stuk rots dat als een wachter van de grens massief omhoogstak, stond Deamhain geleund. Zijn ene enkel lag over zijn andere en zijn armen had hij over elkaar geslagen. Zijn blik had hij naar de grond gekeerd zodat zijn sneeuw witte lokken voor zijn ogen vielen. Zijn lei grijze ogen keken Yuri even aan. ''Je hoeft het niet eens te vertellen. Het is aan alles af te lezen. Het gaat om dat DHA meisje is het niet? Geneva heette ze geloof ik. Ik ken haar alleen als Kisa's oudere zus'' zei hij zacht. Deamhain zette zijn voeten normaal zodat wat zand om zijn voeten opstoof en op zijn zwarte kisten en broekspijpen bleef liggen. Hij zette zich af van de rotswand en liep naar Yuri toe. ''Raap jezelf overeind man. Je bent geen oud vuil dus gedraag je er ook niet naar'' het klonk niet erg positief maar het was voor Deamhains doen goed bedoeld. De zilveren hangers van zijn kettingen leken door het maanlicht nog meer te glinsteren. Vlak voor Yuri's neus bleef Deamhain staan, zijn handen nonchalant in zijn zakken.

Yuri hoorde de woorden en zuchtte. Het was dus Deamhain. Yuri's houding leek te ontspannen. "Deels..." mompelde hij. Al wist hij duidelijk dat het hele woede volledig door zijn gevoelens voor haar werden veroorzaakt. "Het is meer Mao..." mompelde hij zuchtend. Yuri hoorde de woorden van Deamhain en forceerde een glimlach. "Geen grof vuil?" mompelde hij. "Vast..." zei hij ineens koppig. Yuri zijn ogen gingen naar de grond. "Het is gewoon de ontduidelijkheid die me van slag maakt..." zei hij. "Maar je zult het vast niet interresant vinden..." zei hij en wuifde met zijn hand om zijn woorde wat kracht bij te brengen. Yuri stond nu wat rechter maar aan zijn houding zag je nog steeds dat hij niet helemaal uit was. "Waarom zou je een snoepje kopen als je een hele zak kunt krijgen..." zei hij. "Ik gebruik spelkaarten, Mao gebruikt het hele arsenaal..." zei hij. "Ik val bij hem in het niet..." zei hij nog steeds negatief over zichzelf. "Ik twijfel zelfs aan het feit dat ze mijn spreuk binnen een half uur al weer ongedaan had gemaakt. Alsof ze wilde zeggen dat ze voor me zou gaan..." zei hij in het niets. Alsof Deamhain er niet was en hij tegen de korrels zand die er lagen zijn gevoelens probeerde te uiten. Yuri zuchtte nogmaals en haalde zijn schouders op. "Ach ja, waarom zou iemand uberhaupt voor een spelkaarten gebruikende, zonder vaste leeftijd, en kopieërende persoon willen..." zei hij. "Ik zou het niet weten..." zei hij zacht. Hij zuchtte en keek naar de grond waarna hij een steentje wegtrapte.

Deamhain knikte even. ''Die gek met die zonnenbril'' constateerde hij. Deamhain kon hem zich nog wel herinneren. Hij keek Yuri kalm aan toen hij diens koppige woorden hoorde. ''Nee, ik vind het best interessant. Het is niet dat ik veel anders te doen heb als het nacht is en alles en iedereen slaapt'' zei hij droog terwijl hij kort een schouder ophaalde. Hij voelde zich lichtelijk ongemakkelijk toen Yuri het volgende moment zijn hart uitstortte. Hij was dat niet bepaald gewend. Hoe moest hij iemand anders helpen als hij zijn eigen gedachten en gevoelens al niet eens op orde kon houden. Deamhain keek met een ruk op toen Yuri steeds negatiever over zichzelf begon te spreken. ''En nou moet je je kop houden!'' riep hij fel en kil tegen hem. Hij schrok even van zichzelf maar lette er verder niet op. ''Luister het enige wat jij moet doen is naar haar toegaan en haar hart voor jezelf proberen te winnen. Maar dat gaat je niet lukken als je telkens van haar wegrent. Nou en dat zonnenbrilfreak andere krachten heeft. Denk je nou werkelijk dat het haar om je krachten gaat? Ik weet dan wel niet veel van vrouwen of relaties maar als ik een misselijkmakend feit aan moet horen dan is het wel dat bij liefde het gaat om je innerlijk. Toon dat aan haar. Ik weet zeker dat je op dat vlak veel meer te bieden hebt dan die kleuter'' zei hij op snauwde toon. Bruusk wendde hij zijn blik af en probeerde zichzelf te kalmeren. ''Je bent tot meer in staat dan je denkt Yuri. Maar als je blijft weglopen geef je de strijd al op nog voor je begonnen bent'' zei hij iets zachter en kalmer nu.

"Dat had ik niet gezocht achter je..." zei Yuri kalm. "Het is gewoon niet wetend wat ik moet doen. Ik ben bij Geneva weg gegaan om haar geen pijn te doen. In een blinde woede doe ik meer zeer dan dat ik zelf wil. Ik wilde niet dat ze gewond raakt door mij..." zei hij zacht. Yuri hoorde de felle woorden van Deamhain en schudde zijn hoofd. Hij raakte er licht geïrriteerd door. "Wat kan ik nou doen!..." riep hij. "Ik speel een potje patience in de lucht, ik kan mezelf jonger en ouder maken, mezelf kopieren? Maar daar blijft het bij!...." riep hij. Ik heb geen enkele kracht dat laat zien dat ik in staat ben voor haar te zijn, haar te beschermen..." riep hij verwoed. Yuri voelde de tranen opkomen. "Het is allemaal het feit dat ik niet weet hoe ze zal reageren. Niet geschoten is altijd mis, maar de vraag is wat je raakt!..." zei Yuri. "Hoe kan ik een strijd winnen als ik niet eens de krachten bezit om dat te winnen!...Ik ben niet in staat om Geneva te beschermen, een stel kaarten kan daar niets veranderen, noch mijn leeftijd en nog het feit dat ik me honderd maal kan kopiëren. Het veranderd niets, Deamhain!..." riep hij. Yuri had zijn vuisten gebald. "Ik heb altijd om haar gegeven, als 10 jarig jongetje al, maar het was altijd of een onoverbrugbare kloof het weerhield, nu is de brug er eindelijk en probeer ik hem over te lopen. Dan probeert een freak met een hippe zonnebril die brug door te zagen met schaakstukken..." riep hij nogmaals. Yuri bleef staan en zuchtte even.