Vervelend oponthoud.

Met een rotvaart scheurde Geneva over de weg. Ze hoorde de kleine steentje onder de wielen van haar motor verbrijzelen of aan de kant geschoten worden. Ze had haar zwarte lokken strak in een lage staart in haar nek hangen en die onder haar zwarte jas verborgen zitten. Met haar helm op was nu niet meer goed te zien van welke sekse ze precies was. Geneva's olijf groene waren gefikseerd op de weg voor haar. Plotseling schoot er vlak voor haar motor iets langs. Door de schok gooide Geneva haar motor opzij waarna ze vervolgens een harde knal hoorde. Ze trapte keihard op de rem en kwam slippend tot stilstand. Zacht vloekend stapte ze af en zette haar helm af waardoor haar haren ook vrijkwamen uit haar vest en weer duidelijk te zien was dat ze een vrouw was. Ze bekeek eerst haar banden maar kon geen klapband ontdekken. Geneva ging op haar rug liggen en schoof onder de motor. Zacht vloekte ze toen ze zag dat een van die stenen voor flinke beschadiging had gezorgd. Ze kroop weer onder de motor vandaan en klopte het stof van haar kleding waarna ze de motor van de weg, tenminste als je het een weg kon noemen, het grasveld in. Daar trok ze eerst haar jas en vervolgens haar vest uit. Ze haalde uit haar rugtas een zakje waar ze haar gereedschap in had zitten als ze onderweg was. Ze schoof opnieuw onder de motor en begon eraan te knutselen. Toen ze na een tijdje nog geen steek opgeschoten was kwam ze zacht vloekend weer onder de motor vandaan. Met de bovenkant van haar arm veegde ze het zweet van haar voorhoofd maar besmeurde haar gezicht met die beweging meteen met een zwarte veeg over haar wang. Uit haar broekzak trok ze haar pakje sigaretten en friemelde er eentje uit waarna ze tussen haar topje vandaan een aansteker pakte en de sigaret aanstak. Met een zucht ging Geneva achterover in het gras liggen en blies bedachtzaam het wolkje rook uit.

Met een diepe zucht, waar de irritatie en ergernis vanaf droop hield ze haar wijd uiteenvallende rok omhoog met haar handen. Met voorzichtige stappen op haar hakken liep ze door het gras. Hoe had die verdomde gids er zomaar vandoor kunnen gaan. Zomaar, uit het niets was hij verdwenen en had haar, Lady Anabelle, in haar eentje achtegelaten in de middel of nowhere. Hopeloos was ze toen maar begonnen met lopen, hopend snel de bewoonde wereld te kunnen vinden en zich daar weer op te knappen. Aan de andere kant had ze heel even de gedachte gehad dat het wel handig kon zijn om de omgeving te verkennen, wilde ze haar zoektocht naar haar geliefde voortzetten. Misschien was haar zoektocht hopeloos, ze wist niet eens of hij de klap had overleefd. Maar haar hart sprak altijd met een zacht stemmetje tegen haar dat hij ergens moest zijn, dat haar lieve knuffelbeer in leven móest zijn. Hij had een ijzere wil, dat had ze al gezien op het moment dat ze hem voor het eerst zag. Dromerig, en met overdreve stappen waarbij ze haar knieën wat extra optrok liep ze door het gras alsof het iets walgelijks was liep ze door. Haar knuffelbeer, haar zielsverwant met zijn zilvere lokken en zijn charmante plagerijtjes. Hij was een echte gentleman als je het haar vroeg, er was geen minpuntje aan hem te ontdekken. Een zucht van verlangen en verdriet kwam omhoog bij het denken aan hem, waarna ze haar blik weer voor zich uit richtte om tenminste te kunnen zíen waar ze heen ging. Met een chagerijnig gezicht bleef ze staan, liet haar rok wat zakken aangezien de lagen stof nogal zwaar waren om telkens omhoog te houden. Gefrustreerd zette ze haar armen in haar zij, keek verwoed om zich heen om een poging tot leven te vinden. 'Is heel die wereld uitgestorven, of hoe zit het,' sprak ze beledigt, alsof het een regelrechte belediging was jegens haar dat er niemand in de omgeving aanwezig was. Tot haar grote verbazing, en opluchting, viel haar blik op een voertuig op twee wielen. Voorzichtig deed ze een stapje naar voren om vervolgens tot de conclusie te komen dat er naast de motor een persoon lag. Voorzichtig liep ze weer wat verder, haar rok weer opgetild, waarbij ze haar nek uitrekte om te kunnen zien wíe of wát er precies naast lag. 'Zeg, jij daar, naast dat díng,' begon ze maar roepend om de aandacht van het persoon eindelijk op haar te vestigen, zoals het ook hoorde. Met een uitgestrekte arm naar voren en haar rok omhoogtillend in de ander liep ze half wankelend naar de motor toe. 'Zeg, heb jij toevallig een ongelovelijk onbeschofte man voorbij zien komen. Die onbruikbare mensen ook altijd, waarom ze die nog vrij laten rondlopen is me een raadsel,' sprak ze weer half roepend tegen het liggende persoon waarbij ze op een afstandje bleef staan. Even streek haar hand langs het bovenstuk van haar jurk, dat soort van als korset diende om het onzichtbare vuil er van af te halen, om daarna een afstandelijke blik op het liggende persoon te werpen. 'Geven we nog antwoord of is iedereen spontaan onbeschoft geworden?' vroeg ze ijzig waarbij haar handen in haar zij kwamen te staan en ze hooghartig naar het persoon keek. Ze kon niet goed zien of het nou een vrouw of een man was.

Na een tijdje, toen haar sigaret op was, besloot Geneva maar opnieuw te proberen of ze haar motor weer aan kon krijgen. Ze schoof weer onder de motor en kraakte haar vingers waarna ze begon te sleutelen. 'Kom op schatje, werkt nou voor deze ene keer even mee' zei ze zacht en smekend. Pas zodra ze een andere stem hoorde bleven haar handen even stil. Maar zodra ze uitgesproken was ging Geneva gewoon verder met haar werk. Ze kwam uiteindelijk onder de motor vandaan. Haar vingers waren zwart van het smeersel en de olie. Ze pakte een doek en veegde haar handen af waarna ze de motor probeerde te starten. Hij maakte in elk geval weer geluid maar nog niet zo mooi als een pas gemaakte en mooi opgepoetste kettingzaag. Hier zou ze niet ver mee komen, maar het begin was er. Ze zette de motor weer uit oen ze de ijzige stem van de vrouw achter haar hoorde en draaide zich om waarna ze nonchalant tegen haar motor leunde. 'Ten eerste, reageer ik niet op ''Hé jij daar''. Ten tweede, dit is geen ding maar een motor, helder licht. En ten derde, alleen al als je op zo'n toon begint zorgt dat er bij mij voor dat alle wil om je te helpen weggedreven is' legde ze simpel met maar veel sarcasme uit. Daarna verspilde Geneva geen blik meer waardig aan de vrouw en boog zich verder over het probleem betrof haar motor.

Ze snoof minachtend toen ze merkte dat ze gewoonweg genegeerd werd door het persoon dat daar op de grond lag. Haar ene wenkbrauw kroop omhoog waarbij ze met die zelfde afkeuring in haar ogen naar de vrouw keek, waarvan ze nu pas zag dat het werkelijk een vrouw was. Haar wang was versierd met een zwarte veeg, en hoe langer Anabelle naar haar keek hoe meer rillingen er langs haar ruggengraat gingen. Hoe kon een vrouw er ingodsnaam zo bijlopen? 'Gutgut, ik weet ook wel dat het een moter is kindje,' sprak ze wuivend naar de motor met een licht afkeurende blik in haar ogen. Zulke dingen maakte als je het haar vroeg altijd veel te veel lawaai en stonken behoorlijk. En het was zéker niet iets waar een vrouw op zou moeten zitten. 'Tut-tut, ik ben je moeder niet dus sla niet zo'n toon tegen me aan en geef me nou maar antwoord gitana,' waarschuwde ze haar met een opgeheven kin waarna ze haar blik weer op de vrouw richtte die doodleuk doorging met haar motor. Haar blik gleed door naar de spullen die om de vrouw heen lagen, zag de besmeurde doek en keek met een gezicht alsof ze net iets vies moest eten naar het stukje stof. 'Zeg meid, waarom begeef je je ingodsnaam in de buurt van zo'n ding, es horrible. Als je er zo blijft liggen kom je nooit aan een man,' verzuchtte ze vermoeid, alsof het haar taak was om de vrouw die daar op haar rug lag aan een echtenoot te helpen. Voorzichting liep ze om de tweewieler en de vrouw heen, om op een afstandje naar de motor toe te buigen en maar haar vinger in het zadel te prikken alsof ze checkte of het leefde of niet. Met een vervrongen gezicht ging ze door met prikken, hield met haar andere hand haar jurk omhoog. Uiteindelijk trok ze maar haar hand terug, om met haar hand vervolgens een soort wapperend gebaar te maken alsof ze iets vies er vanaf wilde schudden. Zuchtend keek ze over het landschap, hoopte dat haar gids plots uit het niets zou komen opdagen en zich op zijn knieën zou werpen om zijn verontschuldigingen aan te bieden dat hij er zomaar vandoor was gegaan. Ze moest en zal bij de bewoonde wereld komen, bij de huizen en de stad. Iemand als zij kon zich niet zomaar in het openbaar vertonen. Ze vroeg zich af of de bediende haar spullen al hadden afgezet bij haar toekomstelijke verblijfplaats. Ze hoopte het maar, anders hadden ze een heel groot probleem als ze ze vond.

'Noem het dan geen ding maar gewoon een motor als je weet wat het is' zei Geneva geïrriteerd tegen de vrouw. Net zoals de meeste motor rijders had ze een grote voorliefde voor haar eigen motor. Het was een beetje haar kindje. En als iemand het waagde om die te beledigen dan kregen ze Geneva op hun dak. Ze zette de motor opnieuw aan en kreeg een ronkend geluid als een spinnende kat. 'Laat me nu niet in de steek' zei ze zachtjes tegen de motor. Daarna gaf ze gas. Ze kon wel juichen van blijdschap toen de motor het weer deed. Eindelijk weg hier, want die vrouw begon enorm op haar zenuwen te werken. Bij de woorden van de vrouw keek Geneva met grote minachting op haar neer. 'Een man? Dame uit welke eeuw kom jij?' vroeg ze met veel sarcasme. 'Als ik een man wil dan ga ik wel terug naar huis. Daar wacht een uithuwelijking op me. Maar als ik dat zou graag wou dan zou ik niet richting de stad gaan wel dan?' vroeg ze met veel spot. Die meid was ook niet echt de slimste. Ze keek naar de vrouw die in het zadel van har motor begon te prikken. Het was meer met de blik die ze had die Geneva kwaad maakte. 'Prik nog een keer en je bent die vinger kwijt' siste ze. 'Tuthola' mompelde ze zachtjes achteraan terwijl ze haar jas greep en haar spullen opruimde om zich klaar te maken en weer verder te kunnen.

Met een gespeelde en uiterst verbaasde uitdrukking op haar gezicht keek ze de vrouw aan toen ze de geïrriteerde woorde hoorde van de vrouw. 'Kindkind, ik noem het ik wil. Voor mij is het een díng, dus noem ik het ook een díng,' antwoorde ze doodnormaal waarna ze even naar de vrouw glimlachte als teken dat ze zich aan haar standpunt vast zou houden. Zolang zij geen intresse had in dat voertuig zou ze het bij zijn naam noemen, een ding. Ze prong met een klein kreetje achteruit, kon nog net op tijd haar jurk omhoog tillen toen de vrouw plots de motor aanzette. 'Kijk eens uit waar je gas geeft,' mompelde ze waarbij haar stem bijna geheel weg werd genomen door het ronkende geluid van de motor. Haar blik naar het voertuig werd afgrijzelijker des te langer het ding aanstond, waarna ze haar blik maar weer op de vrouw richtte om haar aandacht van de motor af te krijgen. 'Ach meisje, jij weet de betekenis van ware liefde nog niet,' in haar stem kon je bijna de medelijden horen waarbij ze haar hand voor haar borst slapjes naar beneden liet hangen. Zij was zelf uitgehuwelijkt, maar er had geen beter iets haar kunnen overkomen. Ze werd alleen te afgeleid door het irritante geluid van de motor om verder op de vrouws woorden in te gaan. Op veilige afstand bleef ze met een afkeurende blik staan. 'Moet ik anders in jou gaan prikken?' vroeg ze giechelend toen ze de sissende en waarschuwende woorden hoorde van de vrouw op haar prikkende beweging. Terwijl ze dit zei hield ze als het ware haar vinger al op, alsof ze elk moment naar voren kon springen en in de vrouw haar wang te gaan prikken. Toch zette ze later haar handen weer in haar zij en keek ze de vrouw met een brede glimlach aan.

Geneva voelde de woede in haar opborrelen. Ze keek de vrouw even kalm aan. 'Zeg, ben jij altijd zo onuitstaanbaar of tref ik het zo?' vroeg ze simpel. Ze kon het niet laten zacht te lachen toen de vrouw haastig achteruit sprong toen ze de motor had aangezet. 'Bang om vies te worden?' vroeg ze op een lichtelijk amuserende toon. Ze ritste haar jas dicht en haalde haar staart uit om hem opnieuw in haar haren vast te maken. 'Waaruit trek je die conclusie? Ik ben verliefd op een man die ik eigenlijk zou moeten haten omdat hij bij de vijand hoort waarvan ik weet dat hij ook van mij houd. Maar ik ben uitgehuwelijkt aan een of andere sukkel vanwege een domme profetie. En dan denk jij dat ik nog geen ware liefde ken? Mijn hele leven is niets meer dan een slechte roman' zei ze op droge toon tegen de vrouw. Geneva keek haar met een ruk aan toen ze haar giechelende woorden hoorde. Als blikken konden doden dat had de vrouw nu waarschijnlijk op de grond gelegen. 'Waag het eens en ik bijt die vinger eraf' zei ze hatelijk. Haar, over het algemeen rustige, olijfgroene ogen leken nu wel vuur te schieten. 'Het was me werkelijk een waar ongenoegen. Maar ik moet er weer vandoor' zei ze waarna ze vervolgens haar hem weer opzette en op de motor stapte.

Ze glimlachte liefkozend naar de vrouw, alsof ze haar net had gecomplimenteerd inplaatsvan beledigt. Ze was het gewend dat mensen die minder waren dan zij zo reageerde op haar. Wat wilde je als hun natuurlijke jaloezie, en wil naar haar status kwam opborrelen alleen al bij het zien van haar gestalte. Ze nam het hun niet kwalijk, liet hun pruttelen en beledigen omdat ze wist dat het haar niets zou doen. Daarom was haar enige reactie op de vrouws woorden een glimlach. 'Tja, in tegenstelling tot jou let ik wel op mijn uiterlijk,' antwoorde ze poeslief op haar lachende woorden toen Anabelle haastig achteruit was gesprongen op het moment dat de moter geluid begon te maken. Ze vestigde haar aandacht weer op de vrouw toen ze antwoord gaf op haar retorische vraag. 'Zeg, ik vroeg je niet heel je liefdesverhaal te vertellen. Ben ik daarin geïntreseerd, no. Dus bespaar me je gebrabbel,' sprak ze luchtig met een wegwuivend gebaar waarbij ze haar gezicht wat van haar afdraaide. Tja, blijkbaar had de vrouw het niet goed getroffen met haar huwelijk, in tegenstelling tot Anabelle zelf. Het enige nadeel was dat ze hem kwijt was, en dat hij zomaar in het niets verdwenen was. Ze wist niet waarom hij er vandoor was gegaan, maar ze was van plan om het te zoeken en hem te vinden. Levend of dood, ze wist eigenlijk niet in wat voor status hij verkeerde. Haar lippen verwrongen onder het inhouden van haar kleinemeisjes glimlach bij het zien van de woedende blik van de vrouw. 'Ach lieverd, lach eens. Dat is goed voor je,' antwoorde ze haar honend met een brede glimlach. Ze deed wat stappen naar achter toen de vrouw blijkbaar afscheid nam en haar helm opzette. 'Nou, meid. Gelijkwijs hè,' antwoorde ze haar vrolijk waarna ze haar arm omhoog tilde en een slap wuivend gebaar maakte als wijze van uitzwaaien. 'Doe de groeten aan je moeder,' riep ze naar haar om boven het geluid van de motor te komen en te zorgen dat ze haar zou horen ondanks de helm.