Verrachting ~

Met soepele handelingen zette ze zich af van tak tot tak. Haar krachtige sprongen brachten haar over de grote afstanden tussen de stevige takken waar ze zich op gemunt had. Ook haar armen hielpen haar bij dit proces, door zich tegen de stammen af te zetten en haar meer richting te geven. Ze raaste tussen de bomen door, liet alleen een ritselend geluid achter voor de aanwezige oren. Hoe had dit kunnen gebeuren sisde ze witheet van woede in gedachte. Haar katachtige gele ogen schoten woedend heen en weer terwijl ze haar weg zocht. De volledige buidel, één van de twee, hoe had ik me zo kunnen laten afleiden. Ze was afgeleid geweest door een paar prachtige sieraden die een reizende handelaar haar voor had gehouden. Ze had al zo'n donkerbruin vermoeden gehad dat hij niet helemaal op de keurige manier aan zijn spullen was gekomen, maar dat had haar niets uitgemaakt. Plots had ze een hand langs haar heup gevoeld, had met een ruk omgekeken maar was meteen weer terug gedraaid met haar lichaam omdat de koopman zijn hand op haar schouder had gelegd en haar had gedwongen dat te doen. Dat kleine mormel is er met de helft van mij geld vandoor. Haar handen waren niet meer die van een mens, en waren in haar woede doorveranderd in haar klauwen waarbij haar nagels nu sporen achterliet op de bast van de bomen. Er kwam een klein, open stukje in het dichte woud dat voor haar opdook. Ze zette zich af op de laatste tak en sprong in het niets. Door de vaart blies de wind zich om haar heen en deed haar haren wapperen. Haar verborgen oren lagen veilig onder de bruine haren verborgen, maar hoorde nog genoeg. De bruinige kleding die als vlarden om haar lichaam heen zat bedekte alleen de nodige dingen die niet voor elk oog te zien hoefte te zijn. Verder voelde ze zich gevangen als ze gehuld was in stof, en was het makkelijker te bewegen op haar manier met dit soort kleding. Even strekte ze haar armen uit naar opzij en sloot haar ogen voordat ze zich klaar maakte voor de landing. In een flits trok ze haar benen op en bewoog de handeling mee met haar armen. Na een salte om haar vaart te verminderen veerde ze door haar benen om de klap op te vangen toen ze de grond raakte. Ze lande op een knie, waarbij haar hand een stukje voor zich op de grond steunde. Langzaam legde ze haar andere arm over de knie en liet haar hoofd hangen. Haar woedende blik was op de grond gericht, en de klauw die met haar handpalm tegen de grond aan was gedrukt sloot zich trillend waardoor haar lange en scherpe nagels zich in de bodem begroeven. Langzaam stond ze op en sloot haar ogen waarbij ze diep ademhaalde. 'HOE,' schreeuwde ze in volle frustratie uit waarbij ze zich om haar as liet draaien en haar klauw uithaalde naar de dicht bijzijnde boom. Haar nagels sneden door het oppervlakte en lieten drie evenwijdige sporen achter.

Mao had zich zoals gewoonlijk voor hem was afgezonderd van de buitenwereld, diep in het bos. Hij werkte het liefst alleen, op zijn manier. Er was ook haast niemand anders van het bondgenootschap dat met hem samen wilde werken. Voornamelijk door zijn kinderachtige aanvallen, zijn gezwets als hij in zichzelf praatte of zogezegd, met zijn moeder (dat gewoon eigenlijk alleen maar de stem ervan was die onophoudelijk op een bandje werd afgespeeld). Ten alle tijden droeg hij dan ook een koptelefoon en een ogen afschermende zonnebril in retro-stijl. Zijn roodachtige ogen waren niet die van een normaal mens. Ze leken dwars door je heen te kunnen kijken, en eigenlijk was dat ook precies de waarheid. De mogelijkheid om onbewust gedachten op te vangen droeg hij al zo lang met zich mee dat het hem een zware last was geworden, vooral nu hij door de impact waardoor ieder levend mens hier op de herbouwende wereld krachten werd geschonken, gedachten onbewust opving. Dat was ook de reden waarom hij continu rondliep met een koptelefoon. Om naar de geruststellende stem van zijn moeder te luisteren, wiens leventje helaas ten einde was gekomen bij de explosie van hoe de wereld was geworden zoals hij nu was. En om de ongewenste gedachten uit te bannen. Mao kon veel dingen op hetzelfde moment, kon makkelijk aan vier dingen tegelijk denken. Maar zijn eigen gedachten plus die van anderen.. dat was gewoon te druk in zijn hoofd.
Op het kleine open plekje waar hij in kleermakerszit in het gras zat, was hij overal om hem heen omringd door bomen. Een goede beschutte plaats, al vond hij dat zelf. Hier zou niet zo gauw iemand komen en zijn plannen verstoren door hun onnozele gedachten. Dat hoopte hij maar. Voor hem lag een schaakbord in het gras, compleet met zwarte en witte schaakstukken. Hijzelf speelde met zwart, zijn onzichtbare tegenstander met wit. Eigenlijk speelde hij met zichzelf, want hij zat nauwkeurig iedere zet uit te vogelen om gloednieuwe tactieken in het spel te bedenken. En zo ook in de realiteit, want voor hem was haast alles een spel. De wereld was één groot schaakbord, en iedereen die zich erop bevond waren schaakstukken die hij kon krijgen waar hij wilde als hij alleen maar een beetje kritisch nadacht. Zo ook nu, al was het enkel om te oefenen. 'Als je loper slaat met paard, Mao, wordt je geheid geslagen,' sprak hij bedenkelijk tot zichzelf. Mao glimlachte vaagjes voor zich uit, alsof het zijn onzichtbare tegenstander was geweest die net tot hem gesproken had. 'Dat geeft niet. Als ik alleen mijn pion heb voer ik een en passant uit, daarna zet ik schaak.' Hij voerde precies de handeling uit zoals hij hardop had uitgesproken. Zijn ogen gingen door zijn bril glunderend over het bord. Hij begon opeens luid lachend enthousiast in zijn handen te klappen, want er was zojuist een nieuwe schaakmethode geboren. Mao was zich niet bewust geweest van het geraas door de bomen, voeten en handen die op boomtakken neerkwamen en geritsel van bladeren die steeds dichterbij leken te naderen. Maar een gefrustreerde schreeuw bereikte zijn oren als een toeter waar vlak naast zijn hoofd op werd geblazen. Hij kapte zijn lach direct af en zijn jolige uitdrukking gleed van zijn gezicht toen hij zijn hoofd met een ruk omdraaide in de richting waar het geluid vandaan was gekomen. 'Ooh?' Hij nam de vrouwelijke gestalte bij een boom zwijgend in zich op. Ze stond niet eens zo heel ver van hem vandaan, maar waarschijnlijk had ze hem nog niet opgemerkt. Mao wist niet of het iemand was die tot de demonen behoorde; de reden waarom hij zich af en toe zo ontzettend zo moest uitsloven om zijn doel te bereiken. Dit meisje droeg kleding dat hij net zo goed aan kon zien als vodden, maar ze stond nog iets te ver weg om specifieke details te kunnen zien. Mao pakte met een klein grijnsje de zwarte pion beet waar hij de schaakpartij tegen zichzelf zojuist gewonnen had. 'Er is een nieuw stuk in mijn spel gekomen, moeder,' reageerde hij met een mierzoete stem op het bandje dat maar door bleef spelen terwijl hij het schaakstuk op zijn kant in het midden van het bord plaatste.

Haar borstkast ging iets sneller op en neer dan gewoonlijk. Merendeels door de woede die door haar heen stroomde, deels door de energie die haar snelle verplaatsing en haar uitbarsting jegens de boom hadden geëisd. 'AAAH,' bracht ze in die zelfde woede en frustratie uit, waarbij haar stem tussen de bomen door galmde. Ze sloeg opnieuw haar klauw uit, om nu haar nagels vast in de boom te slaan. Trillend bleef ze staan, leunend tegen de stam waarin haar klauwen zaten geboord. Haar andere arm hing slapjes langs haar lichaam, haar woedende ogen naar de grond gericht. Ze haalde een paar keer diep adem om tot rust te komen, iets wat niet echt zijn doel bereikte. Met een ruk haalde ze haar klauw uit de boom, waarbij ze een deel ervan mee trok dat nu op de grond viel voor haar voeten. Ze strekte haar vingers een paar keer en schudde haar hand uit om de stukjes boom er van af te halen en de verkramping eruit te halen. Ze rechte haar rug en haalde diep adem. Haar borstelige staard zwiepte nog steeds venijdig heen en weer, maar haar klauwen maakte weer plaats voor menselijke handen met slanke vingers. Haar puntige oren kwamen in een flits tussen haar haren omhoog, waarbij tegelijkertijd ze zich met een ruk omdraaide toen ze plots een stem achter zich hoorde. Een stem die duidelijk niet op haar gericht was, maar dat maakte niet uit. Het klonk verdomde dichtbij, en ze vervloekte zichzelf dat ze de eigenaar van de stem niet eerder had opgemerkt. Haar gele, katachtige ogen waren scherp op de man gericht die voor haar op de grond zat. Vanuit haar ooghoeken zag ze een bord met kleine figuurtjes erop, één van de figuurtjes lag op zijn zij. Terwijl haar ogen op die van hem gericht waren nam ze zijn hele gelaat in zich op. De zonnebril die er nogal gek uitzag, de koptelefoon op zijn hoofd waaruit een zacht geluid kwam die haar puntige en verfijnde oren opnamen, zijn zilverachtige haar dat het plaatje compleet maakte. Haar staart zwiepte langzaam heen en weer, terwijl ze statig rechtop stond en haar blik op de man gevestigd hield. Haar benen waren gestrekt, en haar rug was lichtelijk hol waarbij haar armen gespannen naar beneden hingen. Een mondhoek trilde, om vervolgens lichtjes omhoog te krullen. Haar oogleden zakte een stukje, waardoor haar gehele gezichtsuitdrukking iets verleidelijks kreeg. Ze deed een soepele stap naar voren, een stap met de gratie van een katachtige. 'Buiten aan het spelen?' klonk haar stem zachtjes waarna ze een hand in haar heup zette. Ze verzette haar gewicht wat meer op een been, waardoor haar hierbij heup iets opzij kwam. Haar spitse oren waren naar de man gericht. Misschien was dit de kans om haar geldbuidel weer aan te vullen.

Toen Mao het moment later zijn blik weer vestigde op de jonge vrouw bij de boom, ging er even een klein schokje van verrastheid door hem heen toen hij recht in twee gele katachtige ogen blikte. Hij had zijn aandacht voor maar een paar enkele seconden op het schaakbord gericht. Had ze hem in de tussentijd mogelijk opgemerkt? Waarschijnlijk kwam dat omdat hij gewoon de drang had tegen zichzelf te spreken. Mao kon alleen maar zwijgend terugstaren, zich niet bewust over welke krachten deze vrouw beschikte, aan wiens kant ze stond en hoe ze in elkaar stak. Misschien was het weer zo'n A.D.H.S.-gevalletje, misschien stond ze aan zijn kant of was ze gewoon neutraal. Ergens hoopte hij op het tweede. Ze zag eruit alsof je haar beter te vriend kon houden. Wat opviel waren de twee puntige oren die boven haar bruinige lokken uistaken, haar borstelige staart en - zoals hij eerder al had opgemerkt - haar katachtige ogen. Ze leek haast half kat te zijn of iets in die richting. Mao's ogen gleden door de glazen van zijn zonnebril over die bijzondere kenmerken heen. Ergens liet het zijn hart sneller kloppen. Niet omdat hij op slag op haar viel, maar die kenmerken husselden zijn hormonen door elkaar. De combinatie van vrouw en kat vond hij aanlokkelijk. Eigenlijk iets wat hij totaal niet fijn vond, want hij kon er gemakkelijk mee misleid worden. Mao kon zijn starende blik niet van de vrouw afwenden, ook niet toen hij zich realiseerde dat ze nu al een heel moment niets anders deden dan elkaar aan te gapen. Hij zag de staart op en neer gaan en vroeg zich af of ze op het punt stond hem aan te vallen. Katjes met zwiepende staartjes hadden vaak iets ondeugends in hun bol. Zou het met iemand als haar hetzelfde geval zijn? Er gleed een dromerig glimlachje om Mao's lippen toen hij al gauw een verleidelijke uitdrukking bij de vrouw kon ontdekken. Hij voelde zich lager als haar in zijn zittende positie toen hij de sierlijkheid zag hoe ze een stap naar voren zette, haar hand bij haar zij plaatste en haar heup wat kantelde. Mao raakte zo in de ban van haar fierheid die ze met haar katachtige kenmerken uitstraalde, dat hij haast haar vraag in het eerste geval niet eens hoorde. 'Ooh geloof me snoesje, als ik zeg dat ik druk bezig ben mogelijk nieuwe wereldwonderen te creëeren,' antwoordde Mao breed grijnzend. Hij draaide zich half weer naar het schaakbord om om alle schaakstukken één voor één weer in hun startpositie neer te zetten.

Het deed haar goed om te de kleine schok door zijn lichaam heen te zien gaan. Door haar dierlijke zintuigen nam ze veel sneller lichamelijke signalen op dan andere mensen. Voordeel van de verassing, daar hield ze wel van. Ze had geen haast, liet zijn ogen zijn werk doen hoewel ze de irritatie kriebels al weer op voelde komen aangezien ze zich lichtelijk bekeken voelde. Hoewel ze niet vaak mensen tegen kwam was ze gesteld op haar eenzaamheid, en kwam alleen in aanraking met andere als ze er zelf voor koos. Dat was een van de redene van haar opkomende ergernis, ze had haar woede in eenzaamheid willen wegwerken, en niet in het bijzijn van een of ander mannetje. Bij het zien van het glimlachje op het gezicht van de man zag trilde haar mondhoek die omhoog gekruld was, zodat hij iets verder krulde. Haar mondhoek kantelde abrupt omlaag bij het horen van zijn antwoord op haar vraag. 'Snoesje?' siste ze tussen haar tanden door. Ze had de rest van zijn antwoord over zijn blijkbare creatie niet werkelijk gehoord, doordat ze werd afgeleid door het koosnaampje dat hij had gebruikt. Met die zelfde sierlijke passen, waar haar lichte woede vanaf straalde liep ze naar hem toe. Haar blote voeten waren gewend aan de bosgrond, waardoor ze de knappende takjes niet voelde. Met haar voet drukte ze tegen zijn schouder aan om hem terug te draaien, warna ze hem stevig tegen zijn borst aan zette en hem tegen de grond aan drukte. 'Geef me één goede rede waarom je me snoes noemt, snoes,' gromde ze, waarbij haar vel gele ogen zich in die van hem boorde. Ze had haar handen in haar zij gezet en hield haar voet tegen zijn borst aan gedrukt om hem op zijn plek te houden. Haar lontje was behoorlijk korter geworden door de afgelopen gebeurtenis waardoor ze niet veel kon hebben hierdoor. Haar staart zwiepte achter haar rug heen en weer, haar oren stonden een stukje naar achter gekanteld. Fijn, word ik bestolen door een klein mormel en krijg ik vervolgens een mannetje die me als speeltje aanziet galmde het door haar gedachtes waarbij ze de man geïrriteerd aan staarde. Ze zakte wat door haar been heen waardoor haar bovenlichaam naar voren kwam. Haar hoofd kantelde een beetje zodat hij schuin hing. Haar ene oor schoot even heen en weer toen ze in de verte een zacht geristel hoorde, maar bevestigde dat het van een vogel moet zijn geweest. 'Wereldwonderen?' kwam het er zachtjes uit toen ze de rest van zijn woorden weer herinnerde.

Mao zette met een klein gluiperig glimlachje de schaakstukken weer op hun plaats, van buiten naar binnen. Eerst de torens in de hoeken, ernaast de paarden, de lopers, de witte dame op het witte vlak, de zwarte op het zwarte, daarna volgde de koning en tot slot de pionnen op de voorste rij. 'He?' Hij keek onverschillig op toen de vrouw de koosnaam herhaalde, niet beseffend dat ze zich daar behoorlijk om ergerde. Het was voor hem de normaalste zaak ter wereld vrouwen die hij amper kende met snoes of schat aan te spreken. Mao had nauwelijks door dat de vrouw daarna met diezelfde fiere passen op hem kwam af gelopen. Hij had zich volledig gericht op het schaakbord. De witte schaakstukken had hij al geplaatst, nu volgden alleen de zwarte nog. Hij had een nogal laat reactievermogen toen hij aan zijn schouder werd omgedraaid, omdat hij met zijn gezicht nog richting het schaakbord zat om met overdreven voorzichtigheid de zwarte torens te plaatsen. Hij draaide zijn hoofd pas mee toen hij iets tegen zijn borst voelde drukken. Pas toen hij eenmaal met zijn rug plat op de grond lag, zag Mao dat de vrouw hem met haar voet stevig tegen de grond had gedrukt en die niet van zijn borst verplaatste. Zijn bril was lager op zijn neus gezakt zodat de verblufte en ergens ook licht angstige blik in zijn roodachtige ogen was te zien toen Mao zwijgend naar de vrouw opkeek. Een moment later herstelde hij zichzelf door met een jolig glimlachje weer een kalm masker op te zetten. 'Geef me één goede reden waarom niet?' zei hij glimlachend op haar woorden, waarbij hij zwakjes zijn schouders ophaalde. Mao pakte daarna één van de zwarte paard schaakstukken op, drukte er voor de ogen van de vrouw een kus op en ging daarna gewoon verder met de schaakstukken op het bord in een startpositie zetten in zijn liggende houding. Alsof het hem niets kon schelen dat hij door een vrouwelijk persoon op de grond werd tegengehouden. Mao richtte zijn blik weer op de vrouw die nu hoog op hem neerkeek toen haar gedachten door zijn hoofd weerklonken. Hij klakte met zijn tong terwijl hij afwijzend met zijn wijsvinger zwaaide. 'Pessimistisch denken ruïneert je brein. Als ik iemand een snoes noem hoeft dat nog niet te betekenen dat ik diegene als een speeltje aanzie,' sprak hij met een smalende glimlach. Hij pakte nog een zwart schaakstuk en plaatste dat op het bord. 'He?' Mao draaide zijn hoofd weer terug naar de vrouw. Hij glimlachte zwakjes. 'Ja, zoals ik eerder al had gezegd: wereldwonderen,' antwoordde hij grijnzend.

Ergens deed het haar goed dat zijn bril wat was afgezakt, zodat ze hem nu gewoon recht in zijn ogen kon aankijken. Even verblufte zijn antwoord haar, een reactie die voor een seconden in haar ogen te zien was maar al gauw weer wegvloog om plaats te maken voor een priemende blik. Ze zakte door haar been, waardoor haar gewicht op zijn borst kwam en hield haar gezicht vlak boven die van hem. Haar bovenlichaam hing nu naast haar knie, en toonde haar soepelheid. 'Ik ben je snóes niet, gesnopen?' sprak ze hem poeslief toe. Haar zelfcontrole werd behoorlijk op de proef gesteld toen hij doodleuk door ging met zijn poppetjes terug zetten op blijkbaar hun plaats. Ze snoof minachtend en zachtjes bij zijn handelingen, hoe kon hij iemand zo gaan zitten negeren. De strenge emotie op haar gezicht veranderde niet toen ze zijn klakkende geluid hoorde, hoewel ze van binnen niets van hem begreep. Een wenkbrauw veerde omhoog toen ze zijn zwaaiende vingertje zag. Met een ruk sprong ze van hem af en bleef op een meter afstand staan. Haar gele ogen hadden zich vergroot waarbij ze hem verschrikt aanstaarde. 'Wát?' al snel herstelde ze haar houding en ging rechtop staan, waarbij ze haar schouders naar achtere kantelde en haar statige houding weer aannam alsof er niets gebeurd was. Waarom ingodsnaam noem je iemand dan snoes galmde het door haar hoofd. Het was eerder een probeersel, als hij net echt haar gedachtes had gelezen moest hij dit ook kunnen opvangen. Haar hersenen hadden razendsnel gewerkt tussen het moment dat hij haar had aangesproken en ze verschrikt van hem afgesprongen was. Eigenlijk had ze deze vraag nooit willen stellen, maar het was het eerste wat in haar op was gekomen om in haar gedachtes duidelijk te herhalen. 'Ik had je gehoord,' weerklonk haar stem op zijn antwoord. Ze bleef op de zelfde afstand staan. Haar ogen hielden elke beweging in de gaten, maar ze had haar oren weer verborgen onder haar bruine haar. Nu hij zo dichtbij was was het nergens voor nodig om ze er bij te houden, ze kon zelfs nu nog beter horen dan een gewoon mens. Haar staart hing nu slapjes naar beneden met een boogje, waarbij de punt weer omhoog ging in een tweede boog. 'Wat voor wereldwonder wil je met een spelletje behalen,' sprak ze grijnzend waardoor haar scherpe hoektanden zichtbaar werden. Haar grijns had meer iets minachtends dan vrolijks.

Mao merkte de verblufte blik in de katachtige ogen van de vrouw nog op en haalde nog even grijnzend zijn schouders erbij op. Maar zijn joviale uitdrukking verdween als sneeuw voor de zon van zijn gezicht en maakte plaats voor kleine pijnbetrekkingen toen ze door een knie zakte en de druk van haar volle lichaamsgewicht op zijn borst werd uitgeoefend. Hij onderdrukte een zacht gekuch bij de lucht die daarbij uit zijn longen werd geperst. Mao forceerde zijn mondhoeken om om te krullen tot een kalm glimlachje bij de dreigend klinkende woorden van de vrouw. Hij spreidde onschuldig zijn handen. 'Oké.. oké,' kwam het er kleintjes uit. Maar het was voor hem geen hindering om spontaan zijn handelingen om de laatste stukken terug op het bord te plaatsen direct te stoppen. Mao kwam moeizaam overeind toen de vrouw haar voet van zijn borst en daarbij ook de druk verplaatste en verschrikt naar achteren sprong. Hij wreef even opgelucht over zijn borst waarna hij in een onverschillige houding op zijn zij ging liggen en zijn kin nonchalant ondersteunde met een hand. Hij ging met een schaakstuk met een onschuldig glimlachje naar de vrouw gericht over zijn lippen en haalde even zijn schouders op. Kennelijk was ze er zojuist achtergekomen dat haar gedachten als een open boek voor hem waren. 'Ooh?' Mao deed alsof hij diep nadacht bij het horen van wat ze het volgende moment in gedachten als vraag stelde. 'Waarom niet?' gaf hij weer als onzinnig antwoord. Hij wendde zijn blik van de vrouw af en zette het laatste stuk neer op het schaakbord. Daarna begon hij verveeld een dobbelsteen in de lucht te werpen om die vervolgens weer op te vangen, onophoudelijk lang. Maar hij richtte zijn aandacht weer op de vrouw bij het horen van haar vraag. 'Wat voor wereldwonder wil ik zonder een spelletje behalen?' Het was alsof hij steeds antwoord op haar vragen gaf met een tegenvraag. Hij knipte een keer eenmalig in zijn vingers, waarna de grond onder hen een zichtbaar patroon kreeg van witte en zwarte vlakken als van een schaakbord. Zijn kracht om van iets letterlijk een spel te maken maakte dat mogelijk. Maar hij liet het nu enkel tevoorschijn komen om het alleen maar even te tonen. 'Lieve schat, de hele wereld is een spel zoals je ziet. Dus zijn wereldwonderen eenvoudig te behalen met een simpel spelletje. Snap ê vou?' Mao liet het patroon weer verdwijnen en schoof één van de pionnen aan zijn kant van het schaakbord naar voren.

Ze was voorlopig tevreden met zijn antwoord op het 'snoes'-incident en liet het maar hierbij. Zijn achteloze en ontspannen houding werkte haar behoorlijk op de zenuwen toen hij op zijn zij ging liggen. Er kwam een geïrriteerde snuif bij haar naar boven toen hij haar gedachtegang achteloos beantwoorde. Ze voelde hoe ze bijna automatisch haar handen tot een vuist balde en haar scherpe blik op zijn ogen gericht hield. Ze draaide haar hoofd een stukje van hem weg en sloot haar ogen voor een seconden om haar ademhaling weer terug naar een normaal ritme te krijgen. Met nog een licht gespannen blik opende ze haar ogen weer en richte ze langzaam op de man toen hij haar weer met een vraag beantwoorde. Iets wat haar irritatie weer tot een hoog niveau bracht, maar wat ze hem niet wilde laten merken. Ze zou zich niet laten opjutten door een of andere gozer die dacht dat hij leuk bezig was. Haar nog verborgen oren schoten in een fractie van een seconden omhoog uit haar haren en werden hierbij zichtbaar na de knip van de man zijn vingers. Haar gele ogen gleden verbaasd over de grond onder haar, waardoor ze haar irritatie en statige houding voor een moment vergat. Haar houding keerde al gauw weer terug na de rest van zijn woorden, en ze wierp hem een vernietigende blik toe bij zijn zoveelste koosnaampje. Ze rechte haar benen weer en sprong terug in haar gebruikelijke houding waarbij ze een hand op haar heup had en haar gewicht op een van haar benen liet rusten zodat haar heup wat kantelde. Ze hield haar oren zichtbaar, aangezien ze elk geluid in de wijde omtrek duidelijk wilde kunnen horen. De ene geldbuidel aan haar haveloze broekje voelde belachelijk licht, en ze wilde haar verloren buit weer bij elkaar schoffelen. Hoe, dat wist ze nog niet helemaal. Misschien werd de man voor haar straks wat lichter in zijn geldbuidel, maar ze had nog geen vaste besluiten genomen. Met langzame en soepele passen liep ze naar de man toe totdat ze voor hem stond. Ze greep hem bij zijn kraag en trok hem gemakkelijk op zijn benen weg bij het spelletje waar hij de hele tijd mee bezig was, waarbij ze hem met een woedende blik aan bleef kijken. Zijn blijvende terugkeer naar dat boord met de poppetjes werkten haar op haar zenuwen. 'Hou je achteloosheid en je koosnaampjes bij je,' sneerde ze hem toe waarbij haar hand zijn kleding los liet. 'Wereldwonderen bestáán niet. Noem je deze verrachte wereld een wonder? Kijk naar de mensen, één voor één mismaakt,' sprak haar stem akelig kalm. De wereld was niet meer wat het was, het was een groot litteken in het sterrenstelsel. Ze draaide zich met een ruk om waarbij haar staart langs zijn been gleed en liep een paar passen bij hem vandaan. 'Spelletjes lossen niets op. Spelletjes zijn nergens goed voor,' sprak ze haar woede zachtjes uit waarbij ze naar haar eigen klauwsporen die in de boom een stuk voor haar waren gegraveerd keek. Ze balde haar vuisten bij het zicht, en voelde dat zelfde, verrachtelijke gevoel bij zich opkomen. Waarom had de wereld zo moeten veranderen, waarom had ze niet kunnen leven voor die grote catastrove. Wat had het voor zin om zo te leven, allemaal mismaakt en anders. Al dit ging in een noodtempo door haar gedachtes heen, waarbij ze haar ogen stijf dicht kneep en zich voor een moment alleen concentreerde op haar eigen pijn.

Mao onderdrukte een kleine proest bij het zien van de opspelende irritatie bij de vrouwelijke katmens. Het amuseerde hem kostelijk anderen zo in verwarring om zijn gedrag te zien. Naar zijn doen was mensen verwarren het eenvoudigste wat er bestond. Irriteren stond op nummer twee. Verbazing was ook al zoiets heerlijks om bij anderen te zien. Dat was ook het geval bij de vrouw toen die wat ontzet leek te zijn op het moment dat hij het realistische schaakbord onder hen toonde. Mao verschoof een tweede pion en bracht zijn vingers daarna naar zijn mond om onschuldig tegen zijn onderlip te tikken toen de vrouw hem een vernietigende blik toewierp. Hij werd nog extra tevreden gesteld toen ze een moment later weer terug ging staan in haar statige, katachtige houding, en waardoor zijn hartslag met een aantal slagen meer versnelde. Wat ze van plan was wist hij niet, waar ze naar streefde al evenmin. Mao trok zijn wenkbrauwen even met een spottend glimlachje op toen de vrouw met een aantal passen naar hem toe liep. Langs haar benen blikte hij door de duistere glazen van zijn bril heen onschuldig naar haar op, maar zijn grappende uitdrukking verdween even van zijn gezicht toen hij aan zijn kraag overeind werd getrokken. Mao liet zijn blik even van top tot teen over haar heen gaan toen ze snerend in zijn gezicht tegen hem uitbarstte. Hij zette wankelend een paar passen achteruit toen hij weer los werd gelaten om zijn evenwicht te bewaren en spreidde tegelijkertijd zacht lachend zijn armen. 'Ik denk niet dat je het helemaal begrijpt, schat. Had ik deze wereld een wereldwonder genoemd? Spoel terug, spoel terug!' Hij maakte met zijn wijsvingers draaiende bewegingen bij zijn slaap en stak daarna een vinger in de lucht. 'Pling!' Mao liet zijn armen slap naast zich hangen terwijl er op slag een doodserieuze uitdrukking over zijn gezicht kroop. 'Nee. Dat had ik niet gezegd. Deze wereld is een uitgestorven, kale boel. Het zal niet nog eens de gelukzalige aarde worden als dat we haar kenden voor het hele einde-van-de-wereld-incident. Maar wat ik wel gezegd had?' Hij spreidde langzaam zijn armen weer. 'Wat ik wel gezegd had, was dat wereldwonderen te creëeren zijn. Met spelletjes, zoals je net gezien hebt. En beargumenteer dat feit niet, snoetje, want je weet hopelijk zelf ook wel dat dat net zo zinloos is als een zandbak in de woestijn te plaatsen.' Mao balde een moment later één van zijn handen krampachtig tot een vuist. Met vluchtige passen liep hij op de vrouw af en plaatste zijn beide handen tegen de stam van de boom zodat haar hoofd zich tussen zijn armen bevond en ze minder snel een kant op kon. Hij bracht zijn gezicht op maar een paar afstand van de hare. 'Spellen zijn overal goed voor,' sprak hij op een geheel andere manier als dat je van hem gewend zou zijn. Kil en dreigend. Mao kon er slecht tegen als spellen voor niets anders werden aangezien als tijdverdrijf en amusatie, terwijl er heimelijk zoveel meer achter kon zitten.

Haar irritatie vlamde op tot bijna zijn uiterste toen ze zijn óh zo onschuldige gezicht zag en moest moeite doen niet haar dierlijke kant te showen en zachtjes te grommen. Ze keek hem chagerijnig aan toen hij blijkbaar een fout vond in haar interpretatie van zijn woorden, waardoor ze weer even vernietigend snoof. Het verbaasde haar niets dat hij het eens was met haar woorden, aangezien ze natuurlijk gelijk had. Deze wereld was niets anders dan een schroothoop. Haar vuisten trilde weer licht bij zijn koosnaampje, maar de irritatie werd niet groter. Hij had zoiets bijna in elke zin gezegt, en ze merkte dat ze hem er niet af kon halen, tot haar woede. Haar ogen rolde even in haar oogkassen bij zijn woorden, en dat ze hem niet moest tegenspreken. Ze moest toegeven, hij was uiterst fantasievol met zijn woorden, iets wat wel ammusant was. Haar armen waren strak naar de grond toe gestoken, haar spieren gespannen en haar ogen gesloten. Een van haar oren kantelde zich zijn as waardoor ze haar gehoor op de man richte die achter haar stond. Ze hoorde hem vluchtig dichterbij komen, maar deed geen moeite om zich al te gauw om te draaien. Toen ze langzaam haar ogen opende voelde ze tot haar schrik langs haar gezicht opeens zijn armen strekken. Ze moest wat omhoog kijken om zijn ogen te vinden die nog steeds achter de donkere bril waren verborgen. Maar nu zo dichtbij kon ze ze duidelijk zien. Ze had automatisch een stap naar achteren gezet waardoor haar rug tegen de boom was gebotst, maar nu stond ze weer op haar eigen benen en staarde ze hem kalm aan. Zijn verandering in emotie had haar even geschokt, maar daar was bijna niets van te zien geweest. Zijn vorrige joligheid was op dit moment nergens te bekennen, en ze staarde hem even aan voordat ze haar eigen handelingen in werkelijkheid bracht. 'Tuurrlijk...' begon ze haar zin met een korte rollende 'r' alsof ze spinde. Het vingertopje van haar wijsvinger drukte zich speels tegen de onderkant van zijn kin waarbij ze hem met een verleidelijk glimlachje aankeek. Ze drukte zijn kin wat omhoog, waarna ze zelf met haar lenige lichaam zich razendsnel onder zijn uitgestoken arm door bukte. De hand waarmee ze met haar wijsvinger zijn kin omhoog had gedrukt kwam in zijn zij te liggen waarna ze zich omdraaide en nu tegen zijn rug aan keek die maar een paar centimeter bij haar vandaan was geweest. Haar hand gleed door naar zijn rug, waarna ze haar voet in zijn knieholte plaatste en er krachtig in duwde geholpen door haar hand die zijn rug naar voren drukte. Ze drukte zijn knie naar de grond waarna haar nog vrije hand de haargrens in zijn nek vond en haar vingers daar naar boven gleden. Ze greep zijn haar vast en kantelde zijn hoofd naar achteren zodat ze hem aan kon kijken. 'Zoals je tijd verdoen midden in het bos, waar gevaar zo stilletjes kan komen aansluipen?' vroeg ze hem vriendelijk waarbij ze haar zin afmaakte. 'Waarom zou je anders alleen met een schaakspel zitten zonder enig gezeldschap. Spelletjes helpen je niet echt om te overleven, is het niet?,' vroeg ze met een suikerzoet stemmetje waarbij ze haar hoofd wat naar hem toe bracht en hem vriendelijk aan keek. Haar voet lag nog in zijn knieholte en haar hand die zojuist op zijn rug had gelegen en haar had geholpen met het proces om hem op een knie te krijgen lag nu op zijn schouder. Ze leunde naar voren, en hield zijn haar losjes vast waarbij een kleine glimlach haar gezicht bleef sieren. Blijkbaar waren spelletjes heel wat voor hem, hoewel ze niet snapte waarom. Ze had na een tijdje het bord met de poppetjes herkent als een schaakspel. Het had even geduurd, aangezien ze niet veel met menselijke dingen in contact kwam. Ze had geen flauw idee hoe het ging, en spate de ecensie van spelletjes niet. Ze hielpen niet bij overleven op deze vervloekte plek, dus waarom zou ze zich erin verdiepen?

Mao staarde dwars door de donkere glazen van zijn bril heen strak in de gele katachtige ogen van de vrouw. Hij bracht zijn lichaam nog een stukje dichterbij toen ze zich automatisch met haar rug tegen de boom drukte, zodat ze nog meer het gevoel zou ondergaan dat ze geen kant op kon. Aan zijn langzaam veranderende uitdrukking was te zien dat haar reactie die haast spinnend had geklonken, hem behoorlijk had aangesproken en zijn woede wat gekalmeerd had. Hij bleef haar met een gretige blik aankijken, wachtend op meer om van haar katachtigheid te zien. Er ging een kleine siddering door zijn lijf bij het voelen van haar vinger onder zijn kin, waardoor hij onwennig glimlachte, al was die maar nauwelijks zichtbaar omdat het meer een grimas was. Mao bleef even in dezelfde positie staan en staarde verbluft naar de stam van de boom, waar net het hoofd van de vrouw zich nog had bevonden. Hij realiseerde zich later pas tot zijn grootste ergernis dat ze onder zijn arm was doorgeschoten en hem enkel en alleen maar misleid had. Hij draaide zijn hoofd wat naar opzij zodat hij de vrouw, die nu achter hem stond, een geërgerde blik over zijn schouder kon toewerpen. Maar hij moest zich al gauw weer terugdraaien toen hij de plotselinge druk in zijn knieholte en rug voelde, waardoor hij een klein verrast pijnkreetje uitstootte. Mao bleef kleine pijnkreetjes onderdrukken tot hij zich besefte dat hij op de grond geknield zat, en in bedwang werd gehouden door een greep bij zijn zilverachtige lokken. Hij werd gedwongen zijn hoofd in zijn nek te leggen toen ze zijn hoofd naar achteren trok. Hij wierp haar een moordlustige blik toe, probeerde te reageren op haar opmerking, maar er kwam niets anders dan zwakke geluiden uit zijn keel. 'Boosaardige bostrol,' spuwde hij de beledigende woorden er sissend uit. 'Je bewijst nog maar eens dat je bar weinig weet over de spelregels in deze wereld. We winnen om te overleven, nieuwe pionnen worden in het veld gezet, geslagen stukken vergaan onder de grond. Als je de mogelijkheid bezit om van alles een spel te maken, zul je als één van de stukken in mijn spel wel moeten winnen om te overleven. Maar daar begrijp jij toch niets van. Jij bent een takkenwijf dat vast en zeker haar Tarzan is verloren tijdens de klap, en die nu leeft op het lastigvallen van genieën die in het midden zitten van de creatie van een idee, wat de doorbraak voor de gehele wereld kan betekenen. Je manier van doen is als een doodnormale schoppen drie die door een joker uit het spel geruimd wordt. Je gehele geheel is zo onnozel als een stiploze dobbelsteen tijdens een potje Yahtzee. Veeg jezelf van het bordspel, onnodig stuk vreten!' Mao bleef in de gedwongen houding zitten maar staarde de vrouw nog steeds met een vernietigende blik aan.

De kwade blik in zijn ogen bracht haar een andere kijk op hem, en zijn spelletjes. Blijkbaar had hij ook een serieuze kant. Haar wenkbrauwen schoten van verontwaardiging omhoog toen ze de beledigende woorden die in haar gezicht werden smeten hoorde en sisde zachtjes tussen haar tanden door. Bij zijn eerste zinnen verslapte haar al niet zo'n strakke greep op zijn haar, en haar blik werd zowaar geïntresseerd toen ze zijn woedende redenatie hoorde. Maar de rest dat kwam verharde haar blik weer waarbij ze hem een woedend aankeek. Zijn beledigingen kwamen hard aan toen hij haar takkenwijf noemde. 'Ik ben geen belachelijke bosnimpf, snoes,' sisde ze woedend. Hoe kon hij haar vergelijken met een plánt? Haar leefgebied was alleen maar het bos omdat het de benodigde beschutting gaf, en ze zo mensen uit de weg kon. Ze had niets met de natuur, behalve haar afgrijzelijke dierlijke helft. 'Ik was te jong om iets van de klap te weten, dus hou je mond want ik heb geen flauw idee wat je met Tarzan bedoeld,' gromde ze dierlijk. Ze had nooit sprookjes voorgelezen gekregen, of verhalen met andere kinderen gedeeld. Wie wilde zich nou in de buurt van een dier begeven, die overal toe instaat was in blinde paniek of woede. De hand op zijn schouder versterkte zijn greep, maar ze liet zijn haar los. Ze stond weer met bijde, blote voeten op de grond en haar ogen staarde in die van hem. De woedende blik was vermengd met andere emoties. Wanhoop, ergenis, teleurstelling, maar werden grotendeels geblokt door de woede. 'Het eerste klonk aardig belovend, maar een kat maakt rare sprongen als ze in het nauw word gedreven. Dus pas op met wat voor leugens je uitkraamd,' ze haalde een paar keer diep adem waarna ze zichzelf kalmeerde. Hij was haar woede niet waardig, waarom zou ze haar energie aan zo iemand besteden. Ze zou zichzelf niet verliezen, niet in zijn bijzijn. Ze haar haar gehele eenzame leven haar zelfcontrole beheerst, en dat zou ze zo houden. Haar blik was kalm, en haar hand ontspande op zijn schouder waarna hij naar zijn nek gleed. Haar vingertoppen gleden over zijn huid, door naar zijn kin. 'Verrtel me,' begon ze ijzig kalm, waarbij haar blik haar woorden versterkte. De woede die was opgeblazen bij zijn woorden over haar, blijkbare, onnozelheid op deze wereld stroomde nog door haar aderen, maar ze hield het onder controle. Het eerste wat er in haar op was gekomen was doodleuk zich bij hem in zijn lichaam voegen en hem helemaal gek maken. Toen kwam ze tot de conclusie dat hij waarschijnlijk al gek genoeg was, en ze zijn informatie liever uit zijn eigen mond wilde horen dan ze zelf uit zijn geest halen. 'Welke crreatie?' spinde ze weer waarbij ze haar zin afmaakte. Er lag weer zo'n zelfde, kleine glimlach op haar mond waarbij ze haar oogleden iets liet zakken en hem met een zwoele blik aankeek. Haar geldbuidel kon nog even wachten. Ze vroeg zich plots af of hij bij een van die organisaties hoorde, die ze wel eens bezig had gezien. Hoewel ze nooit echt had gesnapt wat ze precies deden, aangezien hij het over ideeën gehad die in zijn ogen blijkbaar een werelddoorbraak zouden moeten zijn.

Er verscheen een smalende glimlach om Mao's lippen toen hij de verontwaarde uitdrukking zag bij de vrouw. Precies zijn gewenste resultaat. De glimlach werd nog iets breder bij het horen van haar tegenreactie. 'Is dat zo? Je loopt er anders wel als één of andere junglemeid bij. Zijn de bosdieren hier je vriendjes?' Hij onderdrukte een zachte spottende lach waar hij zich al snel weer van herstelde. 'Dat je te jong was is nu nog te merken, honnepon. Je zult er waarschijnlijk ook nooit meer achter kunnen komen wat ik ermee bedoel. Alle media is verloren gegaan, door de opbouw is alles nieuw en onwennig. Maar je lijkt me sowieso al geen type om sociaal tussen de pionnen te leven,' ging Mao op de zenuwen werkend verder. Hij bleef de katachtige vrouw over zijn schouder met een treiterende blik en een vaag glimlachje aanstaren, stiekem genietend van alle emoties die in haar ogen te zien waren. Voor het grootste deel waren ze allemaal negatief, iets wat hem alleen nog maar meer goed deed. 'Ooh?' bracht hij op een serieuze toon uit bij haar verdere woorden. 'Leugens vertel ik vaker dan eens, maar wie zeg dat ik nu lieg? Helaas lijk je me teveel op het wilde leven gesteld om het intelligentere brein van de pionnen in de rest van de wijde wereld te kunnen begrijpen. Het bos heb je tot je beperkte domein gemaakt, jouw kleine wereldje, jouw speelveld. Je zult ook niets anders kunnen begrijpen dan alles wat zich binnen de randen van dit woud bevindt.' Mao zweeg abrupt toen hij de hand van de vrouw langs zijn nek naar zijn kin voelde glijden. Hij draaide zijn hoofd voorzichtig verder naar haar toe om haar emotieloos aan te staren toen ze op het punt stond iets te vertellen. Een licht glimlachje sierde zijn lippen. 'Genoeg creaties om de doelen van dit spel te kunnen behalen. De koningsstukken zullen één voor één van het bord geveegd worden,' gaf Mao antwoord door middel van zijn eigen, spelachtige manier van denken. Het leven was voor hem immers één groot spel. De mensen die zich erop bevonden waren in zijn ogen pionnen en deelden er automatisch aan mee. Mao rukte zich los om weer overeind te komen. Hij streek met beide, in paarsgekleurde handschoenen gestoken handen het vuil van zijn kleding terwijl hij de vrouw voor hem strak in het oog bleef houden.

Ze probeerde zich op zijn ogen te vestigen en de lach op zijn gezicht te negeren. 'Het gaat jou niets aan waarom ik híer leef, dat is mijn keuze geweest lang geleden,' gromde ze hem weer toe. Ze negeerde zijn kleinerend opmerking over de bosdieren. Als ze op al zijn dingen reactie ging geven bracht ze hem alleen maar meer lol. 'Ik wéét wat er met de wereld is gebeurd, dus dat hoef je me niet uit te leggen,' ze probeerde haar woede niet te veel te laten merken in haar stem. Hij was het niet waard, hield ze zichzelf voor. Ze ging niet haar geschiedenis aan zijn neus hangen, ze kende hem niet eens. Er kwam een geamuseerd en vrouwelijk glimlachje op haar gezicht. 'Ooh, ik kan héél sociaal zijn,' verzekerde ze hem met een zwoele stem. Wat hij kon, kon zij ook. Ze voelde de spieren in haar rug verstarren bij zijn volgende woorden. 'Geloof me, hou me niet voor dom, snoes,' sprak ze kalm waarbij ze hem een klein tikje tegen zijn kin gaf en toen haar rug rekte. Zonder dat ze het echt merkte begon ze zijn koosnaampjes over te nemen, al was het maar om haar irritatie te verduidelijken. Ze zette haar handen in haar zij en staarde hem aan terwijl ze naar zijn woorden luisterde. Hij en zijn speltermen. Ze legde het puntje van haar wijsvinger tegen haar kin en staarde bedachtzaam naar boven terwijl de man opstond. 'Je maakt me nieuwschierig,' sprak ze zachtjes waarna ze haar ogen met een klein glimlachje weer op de man vestigde. Ze draaide zich soepeltjes om waarbij haar mee zwaaiende staart de handeling verduidelijkte en liep naar het schaakbord toe, waarbij ze haar heupen lichtelijk mee liet wiegen. Zij had wapens die hij niet had, vooral als hij haar woordelijk ging aanvallen. Zijn woorden galmde door haar hoofd terwijl ze ze overdacht, en ze probeerde de werkelijkheid op die woorden toe te passen. Hij was ergens mee bezig, dat snapte ze. Ze concludeerde dat hij waarschijnlijk bepaalde mensen bedoelde met koningsstukken, maar wie en waarom wist ze niet. Ze stond naast het schaakbord, en bedachtzaam staarde haar ogen ernaar. 'Wie probeer je uit te roeien, en waarom?' sprak ze haar gedachtes hardop uit. Ze kon ze net zo goed duidelijk denken, maar ze had toch liever haar gesprekken hardop. Haar ogen gleden over de figuren op het bord, en ze vroeg zich af waarom ze dit spelletje vroeger nooit had aangeleerd. Het was net zo bekend als kaarten, hoewel ze dat spelletje nog vaagjes kon herinneren.

Mao liet zijn blik rusten op de gele katachtige ogen van de vrouw terwijl zijn handen nog steeds dezelfde vegende handelingen over zijn borst herhaalden, met als onveranderd doel het vuil van zijn aparte kleding te vegen. 'Natuurlijk gaat het me niets aan. Wat heeft jouw manier van leven nu met mij te maken. Heb je mij er een vraag over horen stellen? Ik heb niets gehoord. En weet je waarom, snoetje? Omdat het me geen em-oo-ee-er kan schelen hoe jij je dagen doorbrengt,' reageerde hij kalm op haar opmerking, waarna hij zichzelf prees met die woorden door zich glimlachend een klopje op zijn eigen schouder te geven. Mao trok even quasi-verdwaasd zijn wenkbrauwen op. 'Weet je dat zeker? Is de hele catastrofe niet aan je voorbij gegaan terwijl je hier afgezonderd in je uppie zat?' grijnsde hij op een spottende toon. Aan zijn gezicht dat steeds meer begon op te klaren, was duidelijk te zien dat hij er behoorlijk veel lol in had de vrouw wiens naam hem nog steeds niet bekend was, te kwetsen. Zijn jolige uitdrukking leek wat te verminderen toen ze opeens met een zwoele stem begon te spreken. 'Ooh?' Mao tastte even met zijn vingertoppen over zijn kin toen hem daar een klein tikje werd gegeven. 'Is het heel erg als ik dat wel zou doen? Aangezien ik tegen ons beide zou liegen als ik je niet voor dom hield..' Hij negeerde de overnemingen van zijn koosnaampjes en hield zijn hoofd bedenkelijk wat schuin toen de vrouw haar blik alsof ze diep aan het nadenken was naar boven richtte. Er verscheen daarna een klein glimlachje op zijn gelaat. 'Het is niet waar,' sprak hij op een al net zo zachte toon toen hij haar klaarblijkelijk nieuwsgierig maakte. Mao volgde haar bewegingen op toen ze zich omdraaide en haar gratie terug te vinden was in haar heupwiegende bewegingen. Ze teisterde hem daar onbewust mee door met haar katachtige handelingen zijn hart automatisch sneller te laten kloppen. Het was niet dat het hinderlijk was - in tegendeel zelfs; hij wilde meer zien - maar hij wilde zich daar gewoon niet aan toegeven. Dat was hetzelfde als toegeven dat hij makkelijk te verleiden was. Ze kwam tot stilstand bij het schaakbord, het moment dat Mao weer uit zijn dromen ontwaakte toen haar katachtigheid weer verminderde nu ze stil stond. Bij het horen van haar vraag kwam hij met dezelfde blijvende glimlach dichterbij. 'Is dat niet allang tot je doorgedrongen?' vroeg Mao kalm terwijl hij door zijn benen zakte om een pion van de witte partij te verzetten.

Ze keek hem even boos aan, waarna die blik verdween en ze hem een brede glimlach toewierp. 'Inderdaad, dat heb je goed,' antwoorde ze hem alleen maar vaagjes waarna ze haar aandacht weer op de grond richte. Ze rolde met haar ogen waarna ze hem een strenge blik toewierp. Ze zette haar handen in haar zij en boog wat voorover. 'Zeg, ik ben geen een of andere bosrat die haar gehele leven in het bos doorbrengt spelend met de eekhorns. Ik ben ook mens geweest. En hoewel ik vooral drukke plaatsen vermijd om het gestaar te ontlopen. Verder ben ik heel sociaal,' antwoorde ze hem waarna ze met een zwierig gebaar haar haar over haar schouder naar achtere gooide en zich met een extra heup beweging omdraaide zodat ze met haar rug naar hem toe stond. Bij zijn volgende woorden keek ze hem alleen even over haar schouder aan, waarbij er een priemende blik in haar ogen lag en zich weer van hem afdraaide. Ze glimlache, niet wetend of hij het kon zien toen ze zijn zachte woorden hoorde op haar opmerking. Ze draaide zich een kwarslag om en keek opzij om de man aan te kijken. Ze keek hem met een klein geamuseerd glimlachje aan bij het horen van zijn woorden. 'Misschien gedeeltelijk,' antwoorde ze hem. Natuurlijk had ze er bij na moeten denken dat hij haar gedachtegangen kon horen. 'Maar ik snap niet helemaal wie de Koningsstukken zijn in je plan. En waarom je ze weg wild hebben van je speelbord,' ze had besloten maar in zijn taal te gaan praten, aangezien ze daarmee het makkelijkste contact met hem kon leggen. 'Laat ik het zo zeggen, ik bemoei me niet echt met dingen die mij niet helpen te leven. En blijkbaar hoort jou werk daarbij,' sprak ze kalmpjes terwijl ze op hem neerkeek. 'En daarbij...' vervolgde ze met een halve glimlach, 'Ben ik benieuwd in wat voor creatie ik je had gestoord,' ze bleef rustig staan. Ze had haar oren weer verborgen tussen haar haren en keek de man met een geamuseerde glimlach aan.

Mao staarde haar even beduusd aan toen hem een brede glimlach werd geschonken, waarna hem gezegd werd dat hij het goed had. Een boze reactie als van een agressief poesje dat geplaagd werd, was wat hij eigenlijk had verwacht en stiekem waar hij ook op had gehoopt. Maar tot zijn grootste verbazing werd hem een geheel andere reactie voorgeschoteld. Hij herstelde zich al snel van dat feit om zijn verbouwerering te verbergen door een klein ongemeend glimlachje op te zetten. Er was geen spoor meer te bekennen dat hij eerder nog ontzet was geweest. Mao kon het niet laten een zachte proest te onderdrukken toen de katmens alsnog beweerde sociaal te zijn. Het was gewoon moeilijk voor te stellen dat iemand als zij, gehuld in vodden, wild en vrij als de dieren in dit bos, zich ooit onder de mensen had bevonden. Hij kon geen betere leefplek voor iemand als haar te boven halen dan dit bos. De nonchalante beweging die ze daarna bij het omdraaien maakte, weerspiegelde de fierheid weer waardoor hij vergat haar woorden door middel van een kwetsend argument tegen te spreken. Zichzelf op die manier tevreden stellen ging voor. Mao deed een klein stapje naar opzij en boog zijn hoofd een stukje mee om de gratie ook beter op haar gezicht te kunnen hervinden. Er verscheen een klein glimlachje van tevredenheid toen ze hem over haar schouder een blik toewierp. Dat glimlachje ging soepel over in een grijns toen de vrouw hem ook een glimlach schonk. Hij haatte haar manier van doen, maar tegelijkertijd verlangde hij naar meer van haar katachtigheid. 'Ooh?' bracht hij op een geamuseerde toon uit toen ze duidelijkmaakte dat het misschien gedeeltelijk tot haar was doorgedrongen. Mao ging onverstoorbaar verder met hier en daar wat beurtelings enkele schaakstukken te verplaatsen om het spel op gang te houden terwijl hij met een half oor luisterde naar wat de vrouw nog meer te zeggen had. Hij glimlachte even zwak toen hij merkte dat ze meepraatte met zijn manier van denken. 'Als je dat al niet begrijpt is het misschien een goed voorstel het idee dat het gedeeltelijk tot je is doorgedrongen wat mijn doelen zijn, uit je hoofd te halen,' sprak hij grijnzend. Mao wilde net een nieuwe zet maken, maar stopte midden in zijn beweging waardoor zijn hand met het schaakstuk boven het bord bleef zweven. Over zijn bril staarde hij de vrouw emotieloos aan. 'Je weet niet wat je zegt. Alles kan tot een spel gemaakt worden, ongetwijfeld zal dat mijn verrichte werk dan zijn. En dat helpt je niet te leven? Nee, misschien niet. Niet als je bar slecht bent in mijn spellen, in winnen en dus ook overleven. Wanneer jij onderdeel van mijn spel wordt, zul je ongetwijfeld het eerste geslagen stuk zijn.' Hij glimlachte sinister om die woorden, omdat het in zijn oren klonk als de harde waarheid. Maar niet iedereen dacht op dezelfde bizarre manier als hij. Mao ging met een kalme glimlach verder met waar hij mee bezig was. 'Zoals ik eerder al zei: het creëeren van wereldwonderen,' antwoordde hij ten slotte op haar vraag.

Ze voelde haar handen kriebelen en de katachtige klauwen die bonkte om eruit te komen toen ze de onderdrukte proest van de man hoorde op haar woorden. Ooh, hij zou eens zien hoe sociaal ze was. Zo op haar manier met mannen. Zijn reactie op haar handelingen en blik deed haar goed, en ze wist dat ze het gewenste resultaat kreeg. Als vrouw had zij wapens die de meeste mannen niet zouden kunnen weerstaan, en ze wilde kijken tot hoever ze bij deze kon gaan. Haar ogen gleden af en toe naar het bord waar de man gewoon verder ging met het spel. Ze bekeek hoe hij de poppetjes verzette, snapte niet wat precies het doel was van het spel maar vond het eigenlijk al intressant genoeg om er naar te kijken. Maar uit haar vage herinneringen haalde ze eruit dat dit spel eigenlijk met z'n tweeën gespeeld moest worden. Ach, ze snapte al zo weinig van dit mannetje dat dit er ook nog wel eens bij kon. Ze zuchte overdreven bij zijn woorden waarbij hij de hare onderuit haalde. 'Goed dan,' antwoorde ze hem lichtelijk geïrriteerd. Haar ogen dwaalde terug naar de man die haar nu over zijn bril aankeek en sprak. Met een kalme uitdrukking luisterde ze naar zijn woorden, maar voelde alles behalve kalmte binnenin. 'Misschien ben ik slecht in het winnen van jóu spelletjes. Daarvoor zijn het ook die van jou, niet waar?' begon ze haar antwoord luchtig. 'Ik heb zo mijn eigen dingen. Spelletjes in jou geval,' voltooide ze haar zin met een mysterieus glimlachje waarna ze haar ogen weer op het speelbord richte waarop de positie van de stukken steeds bleven veranderen. Ze zakte in een vloeiende beweging door haar benen en ging op haar knieën zitten, schuin naast de man. Haar ogen schoten weer naar hem toe toen hij antwoord gaf op haar vraag. Maar zijn antwoord irriteerde haar. 'Dat snap ik nu wel. Maar je kunt het me toch wel uitleggen,' vroeg ze met een zachte stem en onschuldig glimlachje op haar gezicht, waarbij haar staart rustig net boven de grond heen en weer zwiepte. Ze zakte wat opzij, richting de man waardoor ze half op haar onderbenen zat en half op de grond. Ze steunde met haar hand op de grond om zichzelf overeind te houden, waardoor haar lichaam in een lichte kromming zat. Haar andere arm lag rustig over haar heup heen. Niet te geloven dat ze al zo veel tijd verdeed, terwijl ze eigenlijk haar geldbundel weer moest bijvullen. Ze staarde naar het bord, in gedachte verzonken door de afgelopen momenten in de stad. Dat kleine ettertje, en die verachtelijke koopman die alles had gedaan om zijn handel aan haar kwijt te kunnen. In de opwelling was ze haar lange mantel kwijt geraakt, die ze altijd droeg om haar staart, gezicht en half naakte lichaam te bedekken in de stad. Haar korte broekje, en haar shirt die een stukje onder haar borsten rafelig eindigde waren niet echt geschikte kleding wilde je eten gaan kopen. Ze vroeg zich serieus in haar nieuwschierigheid af bij wat voor kant deze man hoorde in de wereld. Zijzelf had zich nooit echt in de groepen gemengd, als het echt moest zou ze een kant kiezen. Maar dat zou voornamelijk gaan om wat het beste zou betalen, verder kon het haar weinig schelen.

Mao begon met het supersnel verzetten van de stukken, beurtelings van beide partijen. Anders gezegd was hij nu volop opgegaan in het spelletje schaak tegen zichzelf en maakte zet na zet alsof het allemaal in zijn hoofd geprent zat. Met het onmogelijke doel om beide partijen die hij bestuurde te laten winnen, want aan verliezen, daar had hij een hekel aan. Hij wierp de vrouw over zijn bril weer een blik toe en hield zijn lippen op elkaar om een grinnik te onderdrukken toen ze uiteindelijk toegaf. 'Ahaha, je geeft op? Betekent dat dat ik gewonnen heb?' Zelf was hij al dondersgoed bewust van het antwoord op die vraag, maar het alsnog stellen gaf hem extra plezier. Mao zakte weer neer op zijn zij in een ontspannen lighouding waarbij hij zijn kin weer met een hand ondersteunde. Met paard sloeg hij een zwart stuk van het bord, terwijl hij met een witte loper een zwarte toren uit het spel haalde. 'Ga nu niet het slechtste van me denken, snoezepoes. Mijn spelletjes, hoe ingewikkeld ook, zullen altijd eerlijk speelbaar blijven. Het spelniveau is misschien te hoog voor je waardoor het lijkt dat valsspelerij actief is. Maar is dat echt het geval? Denk je dat werkelijk?' Hij hield met veel moeite een tweede proest binnen. 'Schaakmat,' zei hij zacht terwijl hij de zwarte koning voor de witte plaatste, zodat het automatisch een gelijkspel zou worden. 'Ahja, laat me raden. Rollebollen in je poezenmand, achter een bolletje wol aantrippelen, muizen te baas zijn,' sprak hij spottend toen de vrouw beweerde ook haar eigen dingen te hebben. Mao haalde een al net zo onschuldig glimlachje op zijn gezicht als zij even later deed. 'Waarom zou ik?' vroeg hij met een mierzoet stemmetje toen ze zei dat hij het haar wel kon uitleggen. 'Ooh? En daarbij dacht ik toch echt dat je eerder nog had gezegd dat mijn werk valt onder de dingen die je niet helpen te leven en dat je je daar totaal niet mee bemoeide. Is er een kleine omwending in je gedachten aan de gang, misschien? Haalt Mao onbewust dat arme hoofdje van je weer overhoop?' Met een ironische grijns veegde Mao alle stukken van het schaakbord om ze weer opnieuw in een startpositie neer te zetten.

Al gauw haakte ze af bij de snelle handelingen van de man, ze snapte het spel toch niet dus wat had het voor zin om te blijven kijken. Ze wierp hem alleen een kille blik toe toen hij haar bevestiging hoorde of hij gewonnen had. Ze zou nooit opelijk toegeven dat ze verloren had, en was het nu ook niet bij hem van plan. Ze zuchte overdreven bij het horen van zijn wooren en keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. 'Tuurlijk, vooral dat blijven denken. Is waarschijnlijk vrediger voor jou wereld,' mompelde ze terwijl de hand die op haar heup lag door liet glijden naar het gras. Haar nagel groeide uit in een enkele klauw waarmee ze bedachtzaam in de aarde boorde. Ze sisde tussen haar tanden door toen ze zijn woorden hoorde, en staarde woedend naar het kuiltje wat ze gemaakt had met haar klauw. Haar woedende blik schoot vuur, een breukje in haar zelfcontrole waarmee ze hem nu aankeek. 'Pas op met wat je zeg, spelletjesfreak,' gromde ze dierlijk waarbij ze haar trillende klauw achter zich neer zette om zichzelf in bedwang te houden en niet in haar opwelling op hem te springen en haar klauwen hun werk liet doen. Ze was verbaasd dat hij tegen haar vraag inging, en haar geen antwoord gaf wat ze wilde. Ze had deels verwacht dat hij zijn eigen plannetjes zo goed zou vinden dat hij ze graag zou delen met de buitenwereld, maar blijkbaar was hij een stuk moeilijker te doorgronden dan ze dacht. Lief vragen werkte dus niet, maar ze had geen zin om geweld te gaan gebruiken en haar energie daaraan te verspillen. Ze wist een veel leuker iets, met leukere resultaten. Ze hoorde de naam in zijn zinnen, en concludeerde dat dat zijn naam moest zijn. Ze draaide zich naar hem toe en zat half op handen en knieën, waarbij ze hem een speelse, vluchtige en warme blik toewierp. De afstand was klein, waar ze blij mee was aangezien ze niet het hele open stuk over had willen kruipen. Ze schoof ongezien met haar hand het schaakbord wat opzij, en zat nu tussen hem en het spelletje in waar ze naar toe was gekropen. Haar vingers bewogen zich omhoog over zijn borstkast alsof het miniatuur benen waren. Het was wel handig dat hij zelf al op zijn zij was gaan liggen. 'Misschien heb je gelijk. Kat en muis spel klinkt best wel verleidelijk, niet?' spinde ze waarbij ze haar ogen opsloeg en hem weer een warme blik toewierp. Haar hoofd overhoop brengen? Vast niet. Ze ging tegen zijn borstkast aanzitten, waarbij haar tong nog net zichtbaar over haar hoektand likte. 'Mao,' begon ze zachtjes, alsof ze zijn naam uitprobeerde. Ze duwde zijn bijde schouderblade tegen de grond waarbij ze half over hem heen zat. Haar vinger gleed speels langs zijn kaaklijn, waarna hij doorging naar zijn lippen. 'Waarom zou je me je meesterplannen niet willen vertellen? Wat kan een eenzaam figuur als ik in de bossen nou voor kwaad betekenen?' vroeg ze zachtjes, haar stem verleidelijk. Haar vinger gleed over zijn onderlip, waarbij ze hem een beetje mee nam en keek hem met een klein en speels glimlachje aan. 'Ik ben gewoon nieuwschierig, daar is toch niets mis mee?' vroeg ze zachtjes waarbij ze haar hoofd naar voren bracht en hem boven die van hem liet hangen. Haar staart zwiepte zachtjes heen en weer, streelde af en toe langs zijn been waarbij haar handen naast Mao's hoofd op de grond stonden.

Mao glimlachte enkel bij het zien van de kille blik die hem werd toegeworpen. Het was voor hem hetzelfde als een duidelijke verklaring dat hij gewonnen had met de zinloze discussie. Zijn glimlach verbreedde alleen maar bij de mompelende reactie die ze daarna gaf. 'Natuurlijk is het dat, anders zou ik het niet zeggen, wel dan?' vroeg hij uit pure amusatie. Terwijl de vrouw haar ding deed - het in de aarde wroeten met iets dat op zijn afstand leek op een uit zijn krachten gegroeide nagel - ging hij verder met zijn ding door het reeds verzetten van de schaakstukken. Mao kon de vrouw alleen maar breed grijnzend en zacht lachend over het schaakbord aankijken toen hij haar waarschijnlijk daar had gekregen waar hij haar had willen hebben; geïrriteerd, kwaad en ontevreden. 'Ooh? Heb ik hier iemand boos gemaakt?' vroeg hij lacherig op een onschuldige toon. Zijn blik bleef nog even op haar hangen om te genieten van haar in het nauw gedreven uitdrukking. Hij richtte zich al gauw weer op het schaakbord om de stukken op hun desbetreffende vakken te plaatsen. Maar Mao werd het volgende moment daarop door zijn eigen mannelijkheid gedwongen zijn blik op haar gevestigd te houden, toen de vrouw half op handen en knieën ging zitten en hem warme blikken toewierp dat haar beeld zo aanlokkelijk maakte. Hij had niet eens gemerkt dat ze zijn voornamelijke bron van pret - het schaakbord - wat aan de kant geschoven had om zich dichter bij hem te wagen. Mao slikte onopmerkelijk een brok in zijn keel door toen ze haar vingers over zijn borst liet gaan als miniatuurbenen, zijn lippen maakten stamelende bewegingen maar er kwam niets van geluid uit. Zijn zelfverzekerde houding was als door de regen van hem afgespoeld en liet een verlegen en tegelijkertijd begerige uitdrukking achter. 'Eh.. He..? Ja.. misschien - wie weet,' bracht hij struikelend over zijn eigen woorden uit toen ze vroeg of een kat en muis spelletje verleidelijk klonk. Alsof ze een besmettelijke ziekte had, week Mao een klein kreetje slakend met zijn bovenlichaam wat achteruit toen ze daarna tegen zijn borst ging zitten. Vrouwelijk contact was iets waar hij stiekem van droomde, maar wat tegelijkertijd een doodsangst voor hem leek te zijn. 'H.. he?' vroeg hij kleintjes toen ze zijn naam uitsprak. Het klonk zo verleidelijk op de manier hoe zij het zei. 'AAH!' Alsof ze één of ander bloeddorstig beest was dat hem zojuist had overmeesterd, bleef hij met zijn armen onwennig opgetrokken liggen nadat ze hem op de grond had geduwd. Zijn borstkas ging van de schok die daarbij door hem heenging versneld op en neer, maar hij kon alleen maar naar de gele katachtige ogen half boven hem opkijken. Hij voelde haar vinger langs zijn huid strijken, en iedere keer dat hij zich daar bewust van werd, ging er een kleine siddering door zijn lijf. Haar vinger ging door naar haar mond, waar hij over zijn onderlip bleef strijken. Mao maakte stamelende geluiden, zijn lippen bewogen zacht op en neer maar hij kreeg geen fatsoenlijk woord uit zijn keel. Alsof ze allemaal achter in zijn keel bleven hangen. Dat werd alleen nog maar versterkt toen de vrouw met haar hoofd vlak boven zijn gezicht bleef hangen en hem aankeek met dat speelse glimlachje van haar. 'Ah.. ja.. nee, natuurlijk niet. Ik wilde vooral.. de demonen.. en schaakmat. Maar dat gaat niet als ik niet.. als ik geen.. wonderen creëer,' probeerde hij stotterend uit te leggen. Ondertussen voelde Mao zijn hart teisterend snel tegen zijn borstkas bonken.

Ze voelde haar irritatie al weer opborrelen bij zijn woorden waar zijn amusatie van af droop. Wat was het toch een klein kind. Ze stak haar kin alleen maar een stukje in de lucht en keek hem niet aan toen hij haar de retorische vraag stelde. Blijkbaar vond hij het leuk om als een splinter onder haar nagels te zitten. Er bleef gedurende alle handelingen een klein glimlachje op haar lippen spelen. Kleintjes, speels en verleidelijk. Wat was het toch makkelijk om je door de statige bariërre te dwingen van een man als vrouw zijnde. Het deed haar goed om het bijna juiste resultaat te zien van haar acties. En eigenlijk had ze er zelf ook wel lol in. Deels omdat ze wist dat ze hem nu op een andere manier onder de huid kroop, zoals hij bij haar had gedaan met haar irritatie. En deels omdat het gewoon leuk was. 'Hmm, ik geniet er altijd wel van. Jij niet? Of is dit de eerste keer dat er met je gespeeld word?,' sprak ze zachtjes verder op haar kat en muis voorstel, doelend op zijn amusante rol als muis. 'De rollen zijn denk ik al duidelijk?' spinde ze daarna op de zelfde zachte toon waarbij ze haar gewicht meer op zijn borstkast liet rusten waardoor ze op haar zij half op hem lag. Ze giechelde speels als een klein meisje toen ze zijn verschrikte reactie hoorde toen ze hem op zijn rug legde. 'Sst,' sprak ze streng, nog steeds blijvend in haar speelse bui toen ze zijn lippen onder haar vinger voelde bewegen. Toch haalde ze haar vinger van zijn lippen af toen hij stamelend antwoord gaf op haar woorden. 'Demonen zeg je? Dus dat zijn je Koningsstukken,' concludeerde ze waarbij haar hand teder langs zijn gezicht streelde. 'Je maakt me steeds nieuwschieriger naar je, Mao' legde ze zwoel de nadruk op zijn naam. Haar hand die zojuist de zijkant van zijn gezicht gestreeld had gleed langzaam over zijn borst naar zijn zij, en bleef daar rustig liggen. Langzaam kwam ze met haar gezicht dichter bij die van hem alsof ze op het punt stond haar lippen op die van hem te drukken, waarbij ze haar bovenlichaam naar hem toe kantelde. Ze bleef hem aankijken, hield zijn blik vast waarbij ze op het laatste momend haar gezicht langs die van hem bewoog en haar lippen dicht bij zijn oor bracht. 'Vertel me eens wat over jezelf. Of zou je niets tegen iemand zoals ik willen zeggen?' bij haar tweede zich kwam ze langzaam omhoog, waarbij ze hem bedroeft aankeek alsof hij haar al had afgewezen. Ze merkte zelf dat ze te veel mee ging in haar eigen spelletje, maar liet zichzelf de lol beleven. Ze vond dat zij zich ook wel eens mocht laten gaan. En daarbij was hij een veel te leuke prooi om te laten gaan. De onwennigheid die van zijn lichaam af was te lezen gaf haar alleen maar meer de drang om door te gaan. Ze keek hem nog steeds lichtelijk bedroeft aan. 'Of moet ik je met rust laten, voor je wonderen?' ze draaide haar hoofd een stukje van hem af, met de uitdrukking alsof hij haar net in haar gezicht had geslagen.

Mao haalde kort en snel adem alsof zijn longen lucht tekort kwamen toen de vrouw haar handelingen vervolgde. 'Ah.. ja.. Klaarblijkelijk.. kennelijk - waarschijnlijk,' bracht hij op een nerveuze manier uit alsof hij het juiste woord niet wist te vinden. Hij knikte zwakjes met zijn hoofd als ja-bevestiging toen hem werd gevraagd of dit zijn eerste keer was wat betreft het kat en muis-spel, zelf niet realiserend dat hij er met open ogen intrapte. Hij bleef met een klein dwazig glimlachje knikken toen de vrouw daarna vroeg of de rollen al duidelijk waren. Hij zat met zijn hoofd nu niet bij het spel, waardoor hij er ook geen besef van had waar hij nu precies mee instemde. Hij kon zijn aandacht momenteel alleen maar op haar en zijn eigen in bedwang houding vestigen. Er nog iets bij waar hij zich op moest richten, was naast de gedachten die hij onbewust opving, te druk in zijn hoofd. Mao ademde overdreven luid in van schrik toen ze zijn borst als rustplaats gebruikte door er op haar zij op te gaan liggen. Hij klappertandde zacht bij het horen van haar snoezige gegiechel. Zoveel vrouwelijkheid in één keer kon hij niet aan. Zijn hoofd zat bomvol, de verwarring werd te veel en zijn hart klopte te snel. Hij verwachtte dat hij vroeg of laat als een bom zou ontploffen, zo'n gevoel leek het. Mao zweeg abrupt toen de vrouw hem tot rust suste en luisterde daarna naar haar woorden. Hij klapte een aantal keer ongenoodzaakt en met een klein glimlachje zacht in zijn handen toen ze een juiste conclusie over de demonen en de koningsschaakstukken trok. Hij liet futloos zijn armen weer naast zijn lichaam neervallen bij het voelen van de onophoudelijke strelingen over zijn huid. Het volgende moment liet hij een benauwd onwennig lachje ontsnappen en brabbelde iets van een verontschuldiging toen hij de vrouw waarschijnlijk steeds nieuwsgieriger naar hem maakte. Mao bleef houterig en stijfjes liggen, de rillingen onderdrukkend toen haar hand over zijn borst omlaag gleed en bij zijn middel stopte. Hij bracht kleine bangige geluidjes uit toen ze haar hoofd steeds verder naar hem toeboog. Als hij een alarmpje in zijn hoofd had gehad, was die nu met loeiende sirenes afgegaan. Te zwoel, te zwoel! weerklonk het door zijn gedachten. Als ze van plan was wat hij dacht dat ze ging doen, zou 'de bom geheid ontploffen'. Hij drukte zijn achterhoofd tegen de grond alsof hij er ter plekke in wilde verdwijnen, maar haar hoofd bevond zich nu naast het zijne en haar lippen waren vlakbij zijn oor. Mao hoorde haar woorden en sprak bemoedigend tot zichzelf toen ze zich even later weer langzaam oprichtte: 'Het is maar een spel, Mao. Het is maar een simpel spelletje zoals altijd. Je hoeft het alleen maar te winnen.' Hij haalde even puffend adem alsof hij moest bevallen en liet zijn adem na die sessie in een lange, trillerige zucht ontsnappen. Hij schudde heftig zijn hoofd toen de katmens een bedroefde uitdrukking liet zijn waar de meeste mannen gewoon geen nee tegen konden zeggen. 'Jawel, jawel!' Opnieuw schudde hij zijn hoofd toen ze vroeg of ze hem met rust moest laten voor het creëeren van zijn wonderen. 'Neeneeneenee! Ik vertel het je! Ik.. eh.. hou van spelletjes. Kwartet.. schaken.. alles..' Zijn zachte stem werd steeds zachter tot zijn stemgeluid uiteindelijk wegstierf en hij een poosje moest wachten voor hij weer op een normaal volume kon spreken, al klonk het nog steeds terughoudend. 'En ik hou ook van Genevie.. ehrm - ,' hij zocht verwoed even naar woorden nu hij zijn mond bijna voorbij had gepraat. 'Maar ik haat.. verliezen. En.. ook.. als iets niet loopt zoals.. zoals ik het wil.' Mao sloot zijn bevende lippen voorzichtig op elkaar ten teken dat dat zijn antwoord was, deels ook om na te gaan of hij niets was vergeten. Hij zocht daarna wanhopig naar een punt om zijn blik op te richten zodat hij de blik van de vrouw kon ontwijken. Maar als Mao boven zich keek, blikte hij recht in haar ogen, voor zich kijken was ook geen optie door haar schaarse bovenkleding en opzij zou voor haar een aanleiding zijn zijn hoofd gewoon weer met al haar zwoelheid terug te draaien.

Ze glimlachte vrolijk toen hij ja knikte op haar vraag. 'Wat leuk. Zou je het met míj willen spelen, Mao?' vroeg ze met een lief stemmetje, waarbij ze hem hoopvol aankeek. 'Kom, kom Mao,' sprak ze sussend toen ze merkte dat hij van haar schrok. 'Ontspan een beetje, of wil je zeggen dat je me eng vind? Ben je echt bang voor me, Mao? Hoe kun je bang voor me zijn? Ik doe toch niets, wat doe ik fout? Je kent niet eens mijn naam' sprak ze verdrietig waarbij ze een beetje afstand van hem nam en haar gezicht van ham afdraaide. Toch glimlachte ze weer waterig bij het horen van zijn futloze klapjes. Ze giechelde weer bij het horen van zijn brabbelende verontschuldiging, en keek hem lievelijk aan. Dit ging veel te makkelijk, waarom ging het zo gemakkelijk? Ze keek op met de nog bedroefte uitdrukking op haar gezicht toen haar aandacht werd getrokken door zijn stem. Er kwam een tevreden glimlachje op haar lippen toen hij haar antwoorde, en ze luisterde geïntreseerd naar zijn woorden. Haar gezichtuitdrukking verharde bij het horen van een vrouwelijke naam. Fijn, als hij het zwaar te pakken had met dat mens kon ze niet tot het uiterste. Er zou dan altijd een klein stemmetje in zijn hoofd blijven die hem er van weerhield. 'Ik denk dat je mijn kat en muis spelletje dan heel leuk gaat vinden,' antwoorde ze hem bij zijn opnoemingen van spelletjes. 'Dat was niet heel erg veel, lieve Mao,' antwoorde ze teleurgesteld met een gezicht alsof net haar mega sorbet zojuist verboden was geworden. Ze legde haar vinger weer op zijn lippen, en kwam met haar hoofd dichterbij. Even gleden haar ogen met een speelse blik naar zijn lippen en haar vinger alsof ze zich zojuist iets bedacht. Ze wist nu tenminste wat hij deed, en waarvoor hij werkte. 'Je bent zo gespannen. Hoe komt dat?' vroeg ze zachtjes, met de gebruikelijke verleidelijke ondertoon erin waarbij haar ogen naar die van hem schoten achter zijn bril. Ze schoof wat omhoog met haar lichaam over hem heen zodat ze op gelijke hoogte met hem zat en gleed langzaam met haar vinger van zijn lippen af. Wat was een vrouw zonder haar natuurlijke instincten om een man te verleiden. Haar neus gleed zachtjes en speels langs zijn wang, beniewd naar wat hij zou doen als ze zo dicht bij zou blijven. Aan de ene kant vond ze het wel schattig dat hij zo stijf bleef. De meeste mannen hadden zichzelf al lang verloren op dit punt. Hadden haar al lang iets aangedaan, of het haar nou van zich af gooien was of haar beetpakken. Hij lag daar nog steeds met zijn futloze armen naast zich. Het deed iets bij haar, iets leuks toen ze dit opmerkte. Deze Mao, kinderachtig in zijn doen en laten kon blijkbaar wel van zijn stuk worden gebracht. Ze wilde dit eigenlijk wel afronden, het had lang genoeg geduurd. Dit soort dingen waren leuk, maar werden saai als je steeds de leiding hield.