Soort van werk verrichten

Alsof de hagelwitte stammen overdag het zonlicht leken te hebben opgenomen, straalden ze nu tegen de schemering een onheispellende felle gloed van zich af. Haast alsof ze nog even lichtgaven voor de kleurschakeling die ze zouden ondergaan wanneer de ondergaande zon echt onder de horizon verdwenen was. Dan zou het ongetwijfeld echt pikkedonker zijn en zag je geen hand voor ogen. Ergens tussen de bleke bomen lag Mao op een kleine open plek zorgeloos op zijn buik een kaartspel te bekijken terwijl hij een zachte melodie neuriede. Af en toe zong hij er ook bij, waarbij zijn stem overdreven luid door het bos weerklonk. Hij plukte alle harten kaarten tussen het kaartspel vandaan en draaide zich zo nu en dan op zijn rug om, om een code verder in te voeren op zijn opengeklapte laptop, die binnen handbereik in het gras lag. Hij zat met zijn hoofd teveel bij Geneva om zich volop op zijn werk te concentreren. Voor hem was ze beter bekend als Genevieve. 'Harten twee, het zit me voor eens mee,' hij drukte een kus op één van de hartenkaarten voor hij verderzong. 'Harten drie, ik zie wat jij niet zie. Harten vier, we gaan voor het vertier. Harten vijf, ik ken een snoezig wijf..' Mao draaide zich langzaam op zijn zij en hief zijn arm naast zich op om zonder te kijken een aantal cijfers en letters meer van de code in te voeren. 'Harten zes, we zitten in een goedlopend proces. Harten zeven, heb je nog heel even? Harten acht.. harten acht..' Hij draaide zich met een bedachtzame uitdrukking weer terug en staarde nadenkend naar de toppen van de bomen. 'Benader me met pracht...? Genevieve..' Mao sloot zijn ogen even en slaakte een kleine zucht. 'Harten negen.. je bent me te genegen,' maakte hij zijn zangerige rijm zacht af. 'He?' Hij was met een ruk overeind geschoten toen hij dacht een duidelijk hoorbaar geritsel in de struiken voor hem te hebben gehoord. Toen Mao geen andere aanwezigheid kon ontdekken, liet hij zich langzaam en met een zacht onwennig geneurie terugzakken in het gras. Vanuit zijn ooghoeken hield hij de verdachte struik nog strak in de gaten.

Yuri was over het stuk water gestoken in een hopeloze poging om Mao te vinden. Echter was hij al de halve dag in het bos aan het rond te lopen en wilde het opgeven toen hij een paar kaarten in de buurt merkte. Hij rende er naar toen en zag wonder boven wonder Mao zitten. Hij hoorde het hele rijmpje dat hij opnoemde. Hij zuchte dat hij maar bij negen stopte. Hij stond op en leunde tegen de boom. Hij veranderde nog net voor Mao hem echt op kon merken in een zestienjarig jongetje zodat hij hem misschien minder herkende. "Harten tien, beste Mao. Hou het maar voor gezien." zei hij kalm. "Harten boer, het enige wat je zal zien is de vloer..." vervolgde hij op diezelfde klame toon verder. "Harten vrouw, ik zie je gauw..." vervolgde hij op een hoog klagend toontje. "Harten koning, hou op met dat akelig gezing..." eindigde hij. Yuri voelde een lichte concurrentie van Mao's kant al wist hij niet te pijlen of hij uberhaupt een concurrent zou zijn. Yuri liep naar Mao. Ging door zijn knieën en pakte een kaart op. "Ag arme kaart, gaf hij je een kus..." zei hij met een zielig toontje. Daarna legde hij de kaart weer op zijn plek en keek rond. "Oh was jij hier ook..." zei hij glimlachend en knikte.

Mao hief met een ruk zijn hoofd weer op toen een plotselinge stem een stuk achter zijn rijmpje erachter plakte. Hij bleef in zijn ligpositie liggen en steunde enkel op zijn onderarmen om zich half overeind te houden. Zijn roodachtige ogen achter de donkere glazen van zijn bril volgden de bewegingen van de jongen die achter een boom tevoorschijn kwam. Hij bleef met een wazige blik toekijken en luisterde zwijgend naar hoe de jongen zijn rijm steeds bespottelijker maakte. Maar er was geen teken van irritatie te zien. Nog niet. 'Kijk, kijk, kijk,' bracht Mao op een ironische toon uit nadat de jongen uiteindelijk geëindigd was. Hij toonde een brede grijns en klapte een aantal keer zacht in zijn handen. 'Als we daar de labbekak niet hebben die met zijn gat op kaarten zit. He? Maar je ziet er anders uit. Ga me nu niet vertellen dat je ook een jonger broertje hebt die ik kan treiteren.' Hij klakte zacht met zijn tong terwijl hij zijn wijsvinger afkeurend heen en weer zwaaide. 'Spijtig genoeg is je manier van rijmen niet op zijn hoogste niveau. Je laatste zin rijmt niet.' Mao bleef onverschillig toekijken hoe de jongen dichterbij kwam en zijn kaarten durfde aan te raken. 'Pardon hoor, maar mijn kaarten spreken niet met vreemden,' zei hij terwijl hij zijn kaarten bijeen graaide. Nu hij op zijn knieën zat, keek Mao door zijn zonnebril - die als een brede balk over zijn gezicht liep - naar de jongen op en vroeg zich af hoe hij zijn naam wist en of hij überhaupt wel de jongen was die hij eerder nog had gezien bij de confrontatie met de twee demonen. Maar zijn fotografische geheugen haalde details te boven die sterk wezen naar de jongen die hij toen ook had gezien. Hij besloot eerst maar af te wachten voor hij blindelings conclusies trok.

Yuri keek kalm naar de man die kritiek gaf op zijn rijm. En niet veel later ook nog wist te zien dat hij bij de confrontatie was. Hij nam zijn normale gedaante weer aan. "Mijn complimenten..." zei hij. "En al rijmt het laatste niet, het is niets belangrijks..." zei hij en keek hem strak in de ogen, althans ogen de bril die er voorzat hinderde dat. "Dus, ons Mayootje is verliefd..." zei hij op plagende toon. Echter was Yuri niet van plan om Mao uit de hoek te lokken maar meer om bevestiging wat hij had meegekregen. Yuri grijnsde. "Mag ik vragen wie het is? Of weet ik het al, hoe heette ze ook al weer, Genevieve?" zei hij en grijnsde. Yuri hoorde de woorden van Mao. "Inderdaad, maar vreemden spreken wel met jou kaarten..." zei hij en zuchtte even. Het was echt een kind. Dan wel met volwassen uiterlijk maar hij was erg kinderlijk. Yuri ging in kleermakerszit tegenover Mao zitten en keek hem met een lichte grijns aan.

Geneva stond onderhand al een tijdje mee te luisteren. Ze drukte zich, uit het zicht van de twee jongens, tegen de stam van de boom aan en beet op haar onderlip. De confrontatie tussen die twee was onvermijdelijk geweest. Maar waarom had die niet gewoon kunnen wachten tot Geneva het probleem met Mao's verliefdheid uit de wereld had geholpen? Als Yuri nu iets verkeerds zei of deed, dan kon het met Geneva nog eens helemaal verkeerd aflopen. Geneva slikte zachtjes. Daarbij als het op een gevecht uitdraaide moest ze Mao helpen. Dat was ze verplicht als lid van de DHA. En Yuri zat nog altijd bij de ADHS. Ze zou dus wel tegen hem moeten vechten. Voorzichtig gluurde Geneva opnieuw langs de stam van de boom naar de twee. Nu het avond werd en de stammen zwart werden viel ze veel minder op met haar zwarte haar waardoor ze niet snel te zien was voor de jongens.

Mao blikte terug in de ogen van de jongen. Er verscheen een voldaan grijnsje op zijn gezicht toen die zijn eigen gedaante aannam en hij goed had gezeten met zijn ongeuitte conclusies. Klaarblijkelijk was het dus echt dat joch van dat incident geweest, al hadden ze elkaar toen maar even gezien. 'Ooh?' bracht hij op een zachte, geamuseerde toon uit. Hij hield zijn handen in een gekomde vorm achter zijn oorschelp alsof hij op die manier beter kon horen. 'Hoor ik daar twijfels in je armzalige gedachtegangetje over je eigen zekerheden? Ga niet oneindig uit op wat anderen concluderen, slijmbrein. Dat was een kleine test. Met anderen woorden was ik dus voor een moment even aan het liegen geslagen.' Er was even een kleine glunderende fonkeling in zijn ogen op te merken, alsof het een hele overwinning was. Mao's geamuseerde uitdrukking verdween even van zijn gezicht toen de jongen de spijker op zijn kop sloeg. Hij mompelde iets onverstaanbaars, wauwelde er iets achteraan dat als hij met zijn naam wilde spotten op z'n minst iets originelers moest bedenken. Hij vloog overeind toen het joch ook nog eens juist zat met zijn vragende bevestiging. 'Het is je geraden als je haar iets aan durft te doen, stuk frul!' beet Mao hem grauwend toe. Hij liet zich het volgende moment met een kalme uitdrukking alsof er niets gebeurd was weer langzaam terug op de grond zakken. 'En wie zegt dat mijn kaarten zullen terugspreken? Ik heb ze sociaal opgevoed, daar kun je van op aan gaan,' reageerde hij op zijn opmerking over zijn kaarten, terwijl hij er met eentje nonchalant over zijn onderlip streek. Mao trok even fronsend een wenkbrauw op toen de jongen met een lichte grijns tegenover hem ging zitten. 'Wat zit je te loeren, labbekak?' vroeg hij op een achteloze toon. Mao was zich het feit nog niet bewust dat er nog een derde aanwezigheid was.

Yuri keek naar Mao maar negeerde de woorden over aan jezelf twijfelen. Hij was zeker van zichzelf. Zeker geonoeg, anders zou hij hier niet staan. Yuri keek naar de grond en dacht na. "Toch geluk dat ik je in slaap liet vallen..." zei hij in verdediging van Geneva. Glimlachend keek hij toe toen Moa overeind stond. Maar Moa die tegen hem tekeer ging liet deze glimlach omgaan in een furieuze blik. Yuri stond ook op. Greep de kraag van Mao vast en trok hem naar hem toe. "Luister goed, Moa. Je mag van haar houden, en zij van jou. Maar pas op, breek haar hart ook maar het minst, laat me ook maar iets merken dat ze ongelukkig is. En je zult het berouwen dat je ooit begonnen bent aan het spel van het leven." siste hij op lage toon door zijn tanden. Onbewust had hij zijn oudere leeftijd aangenomen. Hij was iets groter, zijn haar langer, zijn ogen strakker en zijn stem lager. Zijn kleding was in een opengeslagen kimono veranderd waardoor zijn bovenlijf zichtbaar was. Yuri keek strak naar Moa en duwde hem weer van hem af. Zelf ging Yuri weer in kleermakerszit zitten. "Ik vroeg de kaarten ook niet om terug te praten of wel? zei Yuri achteloos.

Mao stopte even middenin een beweging waarbij hij de kaart over zijn onderlip streek en gluurde tussen zijn zilveren lokken door naar het joch voor hem. 'Ooh, het is niet waar,' zei hij op een onenthousiaste en sarcastische toon toen het joch beweerde dat hij het was geweest die hem in slaap had gebracht. Er gleed een klein glimlachje op zijn gezicht. 'Wat vreselijk jammer dat je feiten naar mijn gevoel niet geloofwaardig genoeg klinken, aangezien jij voor mij op je kaartje zat en ik de steek toch echt achter in mijn nek voelde. Helaas, helaas!' Hij klapte een aantal keer triomfantelijk en met een brede grijns in zijn handen bij die beredenering. Hij legde een kaart op de grond en legde er twee harten koningen en een jokerkaart voor. De hartenkaarten stelden de twee demonen voor, de jokerkaart verwees naar het joch voor hem. 'Iedereen bevond zich vóór mij; dalmatiër, tijger en jij,' zei hij terwijl hij zijn vinger over de vier kaarten liet glijden, waarbij hij de situatie begon uit te leggen. 'Inclusief mij moest er dan nog een vijfde persoon aanwezig zijn geweest, die zich achter me bevond en vast iets heeft afgeschoten,' ging hij verder terwijl hij een vijfde kaart legde achter de eerstgelegde kaart die naar hem verwees. 'Dat is de meest voor de hand liggende verklaring. Oh, moeder, wie o wie zou dat toch kunnen zijn geweest?' Hij spreidde met een quasi-nietwetende blik lacherig zijn armen. 'Dit is kinderspel van het laagste niveau,' slaakte hij een zachte zucht terwijl hij op zijn zij ging liggen en zijn kin met een hand ondersteunde. 'Dacht je nu echt dat ik zo stom was? Toen ik wakker werd waren jullie ervandoor gegaan en was Genevieve daar. Wat dus betekent..' Mao tekende met zijn wijsvinger verveeld wat cirkels in het zand dat hier en daar tussen het gras lag. 'Maar ik vergeef het haar,' zei hij met een droevig glimlachje. 'Er is hier niemand mooier dan zij is. Van innerlijk niet en van uiterlijk niet.' Mao hield beschermend zijn handen voor zijn borst toen hij een moment later bij zijn kraag werd gegrepen en de jongen hem naar zich toetrok, waarbij hij dreigend gewaarschuwd werd. 'Spreek niet over spellen, beginneling. Wie ben jij om me daarvoor te waarschuwen? Iedereen deelt automatisch mee aan het spel van het leven, op het moment dat je bestaat. Er valt niets te berouwen, eenmaal in leven is er geen weg meer terug. Je woorden klinken dus als kletspraat in mijn oren. Daarbij is het Mao en geen Moa. Beter luisteren volgende keer, schobbejak.' Mao zette een aantal passen achteruit toen hij weer werd losgelaten om zijn evenwicht te bewaren, en plofte weer achteloos neer op de grond. 'Tenzij je onzinnig genoeg bent retorisch tegen mijn kaarten te spreken, is het niet meer dan logisch dat je een antwoord terug verwacht als je eenmaal tegen iets spreekt, of dat nu mens of object is,' sprak Mao het joch met een klein glimlachje tegen.

Yuri schudde zijn hoofd. "Het is een aanneembaar feit, maar je weet lang niet welke krachten de persoon heeft waar je mee te maken hebt..." zei hij. Yuri schudde zijn hoofd bij de beredeneringen en stond verbaasd dat Mao het toch wist dat Geneva het was. "Geloof in wat je wilt geloven..." zei hij simpelweg. Hij keek echter naar Mao toen hij nog eens inhaakte op zijn spel van het leven. "Het was een metafoor, maar zoals je wilt..." zei hij. Echter verstrakte zijn blik bij het woord beginneling. "Sorry, maar bij beginneling onderschat je mij.." zei hij geërgerd. Yuri pakte een harten koning op. hield hem tussen duim en wijsvinger met de bedrukte zijde naar Mao toe. Daarna schoof hij zijn duim wat opzij. De ene kaart vormde een waaier van 6-tal harten koningen. Er was dan toch een punt dat hij het eens was met Mao. Qua uiterlijk en innerlijk legde een hoop meisje het af tegen Geneva. Yuri zijn ogen gingen naar zijn schouder toen er een kaart met armpjes en beentjes op zijn schouder klom en wat fluisterde en Yuri knikte. "Inderdaad, een hoop vrouwen leggen het af tegen Geneva, op veel vlakken..." zei hij zacht maar duidelijkhoorbaar. Yuri stond op en draaide zich in de richting van waar Geneva stond. Hij zette een paar stappen uit de richting van Mao en in de richting van Geneva. Daarna keek hij naar de lucht en zuchte. Hij had er bij moeten blijven, maar Deamhain. Yuri beet zijn kaken op elkaar. Zelf sloot hij kort zijn ogen en haalde even diep adem om de lichte woede in hem te laten zakken. Yuri ging zitten op de grond en liet zich op zijn rug vallen. Hij twijfelde. De confrontatie met Balthazar zat nog vers in zijn hoofd. Hij keek even naar zijn horloge dat altijd een minuut voor, kwart over twaalf stond. Yuri tikte er even tegen. Zou hij Geneva bellen? Nee, niet met Mao er bij. Daarna ging zijn blik weer naar de lucht. Wat zou hij doen? Met Mao in gevecht gaan. Nee, geen beste optie. Yuri ging recht zitten en keek naar de bosjes waar Geneva stond. Hij slikte even. Hij had in het dossier van Mao gelezen dat hij onbewust gedachten opving. En hij zou dus ook mogelijk zijn beredeneringen opgevangen hebben. Yuri slikte en keek even naar Mao over zijn schouder om te zien of Mao wat gehoord had, of dat hij het te druk was met het bedenken van zijn volgende poging om Yuri te treiteren.

Mao plukte met een verveelde zucht wat grassprieten van zijn cheongsam. 'Gaat mij dat iets aan? Interesseert mij dat iets? Even denken hoor.. ah, nee, helaas,' reageerde hij glimlachend op de woorden van de jongen. 'Dat hoef je mij niet meer te vertellen. Dat doe ik al mijn hele leven,' zei hij toen hem werd gezegd dat hij moest geloven wat hij wilde geloven. Hij kwam half overeind om zijn handen weer verontschuldigend voor zijn borst te houden toen hij de jongen waarschijnlijk onderschat had. 'Ooh, meen je dat nu? Wat vreselijk erg! Echt, duizendmaal excuses,' zei Mao op een gespeelde, beschaamde toon. Hij keek toe hoe de jongen een waaier maakte van één en dezelfde kaart en drukte zijn handen in een quasi-ongelovige uitdrukking tegen zijn wangen om er met een open mond naar te kijken. 'Dat is echt.. dat was echt werkelijk waar.. Het spijt me, ik moet mijn tranen even bedwingen. Ik wordt hier zo emotioneel van, heb het ook nog nooit gezien. Klasse, magnifiek, superieur!' Hij deed alsof hij een traan wegpinkte, maar het volgende moment liet hij het acteerwerk links liggen om weer met een verveelde uitdrukking op zijn zij te gaan liggen, ditmaal met zijn rug naar Yuri toe. Trucjes met kaarten waren maar een kleine greep uit de kracht die hij bezat. Er echt van opkijken deed hij dus niet. 'Ooh?' bracht Mao op een onverraste toon uit toen de jongen het waarschijnlijk eens was over zijn standpunt van Geneva. 'Iets waar je mee instemt? Betekent dat automatisch dat ik vanaf nu de automatische winnaar ben van alle discussies tussen jou en mij die nog zullen komen?' vroeg hij zonder er echt een antwoord op de verwachten. Mao keek over zijn schouder naar Yuri toen hij opstond en een stukje verder weer neerplofte. Hij grijnsde breed toen hun blikken elkaar kruisten. 'Zal ik bellen? Zal ik in gevecht gaan? Zal ik Mao bedriegen door het tegenovergestelde te denken zodat hij niet zo gauw achter een feit zal komen waar ik allang van bewust ben? Of toch maar wegvluchten met mijn staart tussen mijn benen?' haalde hij een paar van zijn gedachten breed grijnzend en op een spottende manier te boven terwijl hij zijn armen bij iedere zin op en neer liet wiegen als een weegschaal. Mao liet zich grijnzend weer op zijn zij zakken en ondersteunde zijn kin weer met een hand zonder zijn blik van Yuri af te scheuren. Hij zou anderen zich niet zomaar beet laten nemen.

''Ze hebben me verteld over die ADHS sukkel maar die zonnenbril knul valt kennelijk ook op jou? Geneva, je maakt me trots'' zei Balthazar met zachte stem tegen haar. Hij was geluidloos via het stof achter haar verschenen en plaatste een hand naast haar hoofd tegen de stam. Hij keek even langs de boom en vervolgens weer naar Geneva. ''Eindelijk de tijd om eens prive met je te praten'' zei hij kalm tegen haar. Ondertussen luisterde hij mee met de woorden die werden gezegd door Yuri en die andere jongen die zichzelf Mao noemde. ''Voel je je schuldig nu? Het zijn toch maar vleespoppetjes. Ze zijn leuk voor een nachtje plezier maar ik zou me er verder niet aan durven wagen'' zei Balthazar kalm tegen Geneva terwijl hij met een geamuseerde blik in zijn ogen verder luisterde naar de conversatie tussen Yuri en Mao.

Geneva beet zachtjes op haar onderlip. Mao wist dus al dat zij hem had neegeschoten. Dat was geen goed nieuws. Als hij zou gaan vragen waarom ze dat gedaan had dan zou ze hem wel moeten vertellen over Kisa en dat was iets wat ze liever voor andere DHA leden verborgen hield. Ze dook weg toen ze zag dat Yuri zich omdraaide naar haar richting. Ze steunde met haar handen toen de stam van de boom maar haar adem bleef in haar keel steken toen ze de al oude bekende stem van Balthazar achter zich hoorde. Trillend liet ze haar adem weer ontsnappen en draaide zijn naar hem om zodat ze nu met haar rug tegen de stam aangedrukt stond. Ze keek hem even aan maar haar blik dwaalde daarna weer af naar de grond. Maar ze keek met een ruk op toen ze Balthazars woorden hoorde. ''Yuri en Mao zijn geen vleespoppetjes'' siste ze fel tussen haar tanden door. ''Rot toch op'' zei ze daarna zacht en vermoeid tegen haar oom. Ze voelde zich koortsig. Ze wou hem niet spreken. Ze zette een aantal passen bij Balthazar vandaan maa zakte door haar benen waardoor ze met een doffe maar luid plof tegen de grond viel.

'Ooh, iemand, help me toch. Mao heeft me stil laten vallen, hij heeft me tot zwijgends toe gebracht met zijn tegenargumenten en nu de mijne op zijn weet ik niet meer wat ik moet doen! Mijn eigen lamme clubje kan me hier niet uithalen, want er is hier niemand in de verre omtrek te bekennen behalve de bron van mijn ellende. Misschien moet ik mijn toch al schaarse beetje trots aan de kant schuiven om mezelf maar in te graven, net doen alsof ik dood ben. Dat is mijn aller- aller- áller laatste optie!' riep Mao met een klagelijk stemmetje uit om de spot met Yuri te drijven. Terwijl hij dat deed, grijnsde hij breed en liet een tweetal dobbelstenen tussen zijn vingers door draaien. Een klein simpel trucje dat vooral voor jonge kinderen zo magisch lijkt, maar in werkelijkheid niets meer was dan eenvoudige instructies te volgen en te blijven herhalen. 'He?' Hij keek verstoord op toen zijn amusatie plotseling geëindigd werd door een plof ergens achter een aantal struiken en bomen. Hij kwam loom overeind en hield de twee dobbelstenen geklemd in een gebalde vuist. Met zekere passen maar een ietwat gespannen uitdrukking op zijn gezicht, liep hij op de plaats waar hij het geluid gehoord had af. Mao spreidde breed glimlachend op een gelukzalige wijze zijn beide armen toen hij zag wat de plof veroorzaakt had, nadat hij wat bladeren opzij had geschoven. 'Genevieve!' riep hij vreugdevol uit, met een overdreven liefkozende klemtoon op iedere lettergreep van haar naam. Voorzichtig hielp hij Geneva overeind en trok haar direct daarna meteen mee naar het midden van het open plekje. De man die er stond was hem nog niet eens opgevallen. 'Labbekak,' sprak hij Yuri toe. Hij drukte Geneva tegen zich aan en hield haar hand vast in een elegante positie. 'Mag ik je voorstellen aan mijn toekomstige vrouw; Genevieve di Chanteaux Luviâire Eghunadiar,' zei Mao op een bekakte manier terwijl hij zijn hoog opgeheven hand sierlijk in het rond liet draaien tijdens de overlading aan dure namen. 'Of hoe mijn oude oudertjes en hun gehele descendentie ook van achternaam mochten heten. Mwah!' Hij maakte zijn 'introductie' af met een kus op Geneva's hand. Mao richtte zijn blik daarna wat serieuzer op Geneva. 'Wat brengt je hier, mein schatz?'

Yuri zijn kaken beten op elkaar en Yuri voelde een onheilspelbare woede opspelen. Yuri stond langzaam op maar toen Geneva er ook nog bij kwam was het voor hem teveel. Yuri die daarnet nog stond verdween in een witte wolk en de echte Yuri schoot door de bossen heen richting Mao. Met een klap van een vuist sloeg hij hem weg bij Geneva. "Laat haar maar eens zelf bepalen met wie ze trouwt..." zei hij snauwend in Mao's gezicht. Daarna sloeg hij nogmaals met de vuist naar het gezicht van Mao. Yuri pakte hem bij de kraag en veranderde langzaam naar een tienjarig jongetje. Zijn haar werden wat langer, en hij kreeg een toga aan. Yuri pakte een zwaard uit de schede en maakte een duidelijke snee in de wang van Mao. Daarna veranderde diezelfde Yuri in een 35-jarige man, zijn haren langer, zijn lichaam gespierder dan het haast ongespierde lichaam van de 22 jarige Yuri. Met gemak pakte hij Mao bij zijn keel en kneep deze zowat fijn. Met een flinke kracht gooide hij Yuri richting een, nu grijze boom. "Je spot met de verkeerde Mao..." zei een wat lagere stem maar nog duidelijk herkenbaar dat deze van Yuri was. Er zat een woedende blik in zijn ogen. Eentje die leek op een vader die goed pissig was op een zoon. Yuri balde zijn vuisten en keek niet naar Geneva, het was net alsof ze er niet was.

Mao kneep Geneva liefdevol in haar wang, maar wendde zijn blik van haar af toen Yuri plotseling letterlijk in rook leek op te gaan. 'Hoe hartveroverend. Hij geeft zijn verlies toe door van me weg te rennen,' mompelde hij zacht. Er gleed een klein voldaan glimlachje over zijn gezicht, maar als vanuit het niets werd hij plotseling hard in zijn gezicht gemept door een vuist. Hij schoof door op zijn rug over de grond en eindigde in een pijnlijke koprol achterover waarbij hij even op zijn nek bleef hangen. Hij kwam tot stilstand bij de voet van een boom. Op dat punt bleef hij even roerloos languit op zijn buik liggen. Mao kwam het volgende moment weer langzaam overeind en veegde met de rug van zijn hand kreunend langs zijn mond. 'Ahauuw.. dat deed pijn,' bracht hij met een licht verbaasde uitdrukking uit terwijl hij een hand tegen zijn wang gedrukt hield. Yuri's snauwende woorden die daarna volgden leken geen indruk bij hem achter te laten. 'Natuurlijk trouwt ze met moi, er is hier niemand die beter voor haar kan zijn dan ik. Na-a-a ook jij niet; jij als A.D.H.S.-jongetje zou haar alleen maar in moeilijkheden brengen, zij zal je wel moeten uitroeien als ze geen ontslag wil krijgen.' Mao haalde met een glunderende glimlach zijn schouders op. 'Alles voor de organisatie,' maakte hij op een triomfantelijk toontje af. De grijns verdween niet van zijn gezicht toen Yuri zijn vuisten nogmaals op hem liet afkomen. Door Mao's transparantie gingen ze er dwars doorheen, alsof hij naar lucht sloeg. Zijn krachten waren het moment erna weer uitgeschakeld, waardoor hij bij zijn kraag kon worden beetgegrepen. Hij slaakte even een hoog gilletje toen hij de scherpe kling van Yuri's zwaard over zijn gezicht voelde gaan. Mao hapte naar lucht en klauwde met zijn vingers over de sterke handen die zijn keel het moment daarna omsloten toen Yuri zijn gedaante naar een oudere man veranderde. Zijn voeten bungelden een aantal meter boven de grond. Net voordat hij een bottenbreukende smak tegen de boom zou maken, schakelde hij zijn transparantie in waardoor hij als het ware door de stam van de boom werd opgezogen. In de stam hijgde hij even flink uit. 'Etterbak!' siste hij tussen zijn hijgen door, doelend op Yuri. Zodra hij weer wat op adem was, bewoog Mao zich verticaal voort door de boom om zich bij de hoogste takken te verplaatsen in een raaf die daar op een tak zat, verscholen tussen de bladeren. Hij spreidde zijn vleugels om zich van de tak te laten vallen en streek neer op de grond, met een geïrriteerde uitdrukking in zijn kraaloogjes. 'Ik denk dat jij met de verkeerde spot, labbekak!' wierp de raaf geërgerd terug met een krasserige stem. In zijn transparante vorm, waarbij hij doorzichtig en kleurloos was, kwam Mao weer uit het lichaam van de raaf. Hij nam zijn realistische status weer aan en streek met een nijdig gezicht zijn verfomfaaide kleding glad. De raaf achter hem draaide zijn kop even verstrooid heen en weer en vloog toen luid krassend weg, nietbegrijpend wat het zojuist was overkomen. 'Hier ga je voor boeten!' siste Mao woedend waarna hij met een gewelddadig gebaar naar de duidelijke scheur in zijn brillenglazen wees. Daarna draaide hij zich met een ruk om, om met statige passen terug naar Geneva te lopen. Vanuit zijn binnenzak haalde Mao een strook verband tevoorschijn, dat hij over zijn gezicht knoopte zodat het de snee zou bedekken. Hij pakte daarna Geneva's beide handen beet en draaide zijn gezicht prikkelbaar naar Yuri alsof hij duidelijk wilde maken dat hij niet van zijn standpunt zou wijken.

Balthazar rolde met zijn ogen op Geneva's woorden. ''Dat zeg je nu'' zei hij zacht en leunde tegen de stam van de boom aan. Hij schudde zijn hoofd toen Geneva daarna bewusteloos neerviel. Hij liet Mao haar gewoon meenemen. In het volle zicht bleef hij tegen de boom geleund staan terwijl hij toekeek hoe Yuri en Mao elkaar probeerde af te maken om Geneva. Hij lachte even zacht alsof hij gewoon naar een flim aan het kijken was. Maar na een tijdje besloot hij dat het wel genoeg was en dat Geneva medisch hulp nodig had. Met kalme passen verliet hij zijn plek bij de boom en knielde naast Geneva neer, tegenover Mao. Hij nam haar handen even van hem over en legde ze op de grond zodat ze hem niet in de weg zaten. Hij ritste Geneva's jas open en voelde met twee vingers haar hartslag in haar nek. Die was onnatuurlijk zwak. Balthazar schudde licht zijn hoofd. ''Dwaas'' mompelde hij zacht. Neem je medicijnen dan ook schoot er door zijn gedachten doelend op Geneva. Uit zijn broekzak viste hij iets dat nog het meeste op een kogel leek, maar dan groter. Hij draaide het dopje van de bovenkant en haalde twee flesjes en een spuitje uit zijn andere broekzak. Hij had het maar mee genomen aangezien hij wel dacht dat Geneva zo koppig zou zijn en te gestrest zou raken. Hij nam van beide flesjes een bepaalde hoeveelheid met zijn spuit en mixte dat in de kogel. Daarna draaide hij het dopje er weer op en schudde even. De platte onderkant, waar drie scherpe punten aan zaten, zette hij vast op Geneva's slagader. Daarna drukte hij de dop in waardoor de vloeistof zich in haar bloedbaar spoot. Hij haalde de kogel weer weg en liet alles weer in zijn broekzakken verdwijnen. Hij voelde even met de rug zijn hand aan Geneva's voorhoofd. ''Verhoging'' mompelde hij zacht in zichzelf. Koorts was onvermijdelijk.

Geneva kreeg niks meer mee van het gevecht tussen Mao en Yuri. Net zo min als Mao die haar handen pakte of in haar wang kneep. Pas toen Balthazar het medicijn in haar bloedbaan spoot toonde ze enige reactie. Ze schrok en haar ademhaling werd oppervlakiger terwijl ze voorzichtig haar ogen opende Ze keek van Balthazar naar Mao. Ze probeerde voorzichtig omhoog te komen maar een barstende hoofdpijn overviel haar. Ze voelde de hand van Balthazar op haar voorhoofd en hoorde zijn mompelende woorden. ''Medicijnen vergeten'' mompelde ze zacht. Waarom ze het zei wist ze niet eens. Ze voelde zich door die medicijnen licht in haar hoofd en vrij vaag. Ze wist niet precies wat ze had. Ze keek even vaag naar Balthazar. Ineens herinnerde ze zich weer van alles. Ze gaf hem een zachte duw omdat ze nog niet helemaal helder was. ''Wegwezen'' fluisterde ze zacht tegen hem. Ze probeerde opnieuw op te staan. Ze bleef licht hijgend overeind zitten. Ze wou niet toegeven aan haar koorts. Ze moest weg van Balthazar. Haar gedachte struikelde allemaal over elkaar heen. Ze probeerde ze tevergeefs te ordenen. Moet weg zien te komen van Yuri. Nee, nee, van Balthazar en dan naar de DHA. Wacht, klopt niet. Naar huis, Garmillians huis. Nee, daar moet ik wegblijven. Ik moet naar mijn eigen huis. Eerst mijn motor. Wacht, die staat nog bij de DHA schoot er door haar heen. Elke gedachte verwarde ze met een andere. ''Pokke medicijnen'' mompelde ze zachtjes.

(Lin, speel jij toevallig ook Balthazar? Er staat eerder vermeld dat ze op de grond viel, maar niet dat ze bewusteloos was..?)

Mao draaide zijn hoofd met een ruk om toen er plotseling een onbekende man bij Geneva neerknielde. Hij had hem nog niet eerder gezien. Voor even vestigde hij zijn aandacht voor de verandering niet meer op Yuri. 'Wil je ook komen dollen, blondientje?' vroeg hij breedgrijnzend, maar op een spottende manier toen de man Geneva's handen van hem overnam. De grijns verzwakte terwijl hij zijn armen over elkaar sloeg en wat geïrriteerd toekeek hoe de man Geneva's jas openritste. Hij krabde zich met een wazige blik tussen zijn zilveren lokken bij het horen van de woorden, en even later de gedachten van de man. Dat Geneva medicijnen nodig had, had hij nooit geweten. De man haalde medische fratsen bij haar uit, waardoor Mao's uitdrukking met de seconde geïrriteerder werd. Hij liet zich op zijn knieën vallen en greep de blonde man bij zijn kraag. 'Probeer je haar te vergiftigen?!' siste hij op een woedende toon terwijl hij de man dichter naar hem toetrok. Mao richtte zijn blik op Geneva toen ze niet veel later op het punt stond van ontwaken. Hij liet de kraag van de blonde man langzaam los om die hand wanhopig tegen zijn slaap gedrukt te houden toen ze zei dat ze haar medicijnen vergeten was. Hij slaakte een zachte zucht terwijl hij hoofdschuddend op Geneva neerkeek. 'Genevieve, moet ik behalve als je man nu ook de rol als je moeder op mijn schouders nemen?' vroeg hij zorgelijk. Mao haalde de hand weer weg en wierp de blonde man tegenover hem een nijdige blik toe. 'Inderdaad, wegwezen!' herhaalde hij Geneva's woorden snauwend. Hij greep het volgende moment met beide handen naar zijn hoofd. 'AAAH! Te-veel ge-dach-tes!' Mao kronkelde als een worm over de grond en graaide met beide handen door zijn haren alsof dat zou helpen Geneva's verwarrende gedachten uit te bannen.

Yuri negeerde alles wat gebeurde. Hij keek strak naar Mao maar deed niets meer. Hij bleef met gebalde vuist staan. Pas toen hij Balthazar zag beet hij zijn kaak op elkaar. Hij zag dat Geneva langzaam weer bij kwam. Toen hij Mao's actie zag liep hij wat verder naar Geneva. Trapte tegen Mao's zij zodat hij aan de kant zou rollen met een sterke kracht. Yuri verandede langzaam weer in zijn gewone leeftijd en liep naar Geneva. Hij zakte door zijn knieën en legde zijn hand op haar schouder. "Gaat het?" vroeg hij vriendelijk. En keek haar in haar ogen. Hij bracht zijn mond bij haar oor. "Maak je keuze spoedig..." zei hij kalm en zacht. Daarna gaf hij haar een knuffel en een kusje op haar voorhoofd. Daarna stond hij op. "Zeg, Regenworm! Als je nog lang blijft rollen word je vies!..." riep hij. Daarna liep hij de richting uit van het groepje. Hij had genoeg gehad van deze plek.

(Had ze dat niet geschreven? Dan heb ik er verkeerd overheen gelezen vrees ik, ik dacht dat ze wel bewusteloos was xD. Ik ben Bardo overigens xD)

Balthzar reageerde niet op de woorden van Mao. Maar hij keek hem aan toen hij bij zijn kraag gegrepen werd. Hij handen omsloten de polsen van Mao klaar om hem weg te trekken maar deed niets toen hij hem even later zelf al los liet. ''Hou je gemak een beetje vleespoppetje. Ik zorg er alleen maar voor dat ze zichzelf niet beschadigd'' zei hij waarna hij Mao liet voor wat hij was en weer opstond. De zachte duw van Geneva had hem niks gedaan. Hij keek even hoofdschuddend naar Geneva. ''Geneva, kalmeer een beetje. Je moet je niet zo druk maken om dingen'' zei hij zachtjes. Hij keek Yuri even kort na en negeerde Mao die als een vis op het droge spartelde. Hij liep op Geneva af en hielp haar voorzichtig overeind. Hij ondersteunde haar in die omhelzing en trok haar iets dichter tegen zich aan. ''Rustig, ik ga je niks doen. Je bent ziek. Ontspan je en maak je gedachten leeg. Dat zou hem ook heel wat helpen'' fluisterde hij zacht in haar oor met een hand op haar achterhoofd alsof hij daarmee probeerde haar gedachten te kalmeren. Hij bleef even zo staan. Daarna liet hij haar los en ondersteunde haar terwijl hij naar Mao liep. Hij trok hem ruw met een hand aan zijn kraag op zijn voeten. ''Luister vleespoppetje. Geneva is ziek. Ze heeft koorts en iemand nodig die haar nu verzorgd en erop toeziet dat ze haar medicijnen op tijd inneemt. Ze moet veel rusten. Geef haar niet teveel voedsel tegelijk en je kan het beste veel vers fruit geven. Heb je dat begrepen?'' vroeg Balthazar ijzig kalm terwijl zijn hemels blauwe ogen Mao strak aankeken.

(Nee Bartdo lieverd xD. Dat had ik niet geschreven. Maar ik zie wel waarom je dat dacht. Het staat er ook vrij vaagjes xD)

Geneva hield haar handen tegen haar hoofd gedrukt en in haar zwarte lokken geklauwd. Ze keek even op toen ze een hand op haar schouder voelde en keek Yuri even aan. Haar blik was wazig en het duurde even voor zijn woorden door gedrongen waren. Ze knikte zwakjes. ''Alleen wat wazig. En doezelig'' mompelde ze zachtjes. Ze sloeg zwak haar armen om hem heen toen hij haar omhelsde. Ze keek hem na terwijl de gedachten overliepen in flinters van herinneringen en fragmenten uit haar verleden die opnieuw door haar hoofd speelde als een film. Ze keek angstig op toen Balthazar haar overeind trok en vervolgens tegen hem aan. Ze sloeg een arm om zijn schouder om steun te zoeken terwijl de grond onder haar als een wilde zee golfden en haar benen als waardeloze slierten liet voelen. Ze luisterde naar zijn zachte, prettige stem. Ze steunde met haar kin op zijn schouder en ving zijn geur op. Hij rook elektrische ladingen al was dat niet echt als geur te omschrijven. Behalve dat ook een beetje naar honing of sinasappel. Langzaam verdween de wervelwind van gedachte en maakte plaats voor een serene rust van binnen terwijl ze met gesloten ogen naar Balthazars stem bleef luisteren. Willoos liet ze zich meenemen toen hij naar Mao liep. Ze bleef naar de grond kijken en lette niet op wat Balthazar tegen hem zei. De grond leek ineens vele malen interessanter.

Yuri hoorde de woorden van Geneva en had er alleen op geknikte. Echter waren de woorden van Balthazar niet echt iets wat hem gerust stelde. "En die iemand ben jij niet..." sprak hij ineens. "Ze moet iemand hebben die werkelijk om haar geeft, iemand de ze vertrouwt." zei hij. Hij dacht over meer opties om Mao daarmee uit het spel te scrappen en hem als enige optie over te laten maar dat was nog lastiger dan het leek. "Iemand waarbij zij het liefste is..." sprak hij. Yuri keek naar Balthazar. Hij kreeg het benauwd. Hij vertrouwde Mao voor geen een cent en daarbij wist hij niet goed wat Geneva van hem dacht. Mocht Geneva echt van hem houden dan was het gevaarlijk voor hem om Mao Geneva te laten verzorgen.

Mao hapte naar adem toen hij een trap in zijn zij kreeg. De kleuren van zijn kleding en uiterlijk vervaagden daarna even schokkend, maar het was al te laat nu zijn transparantie in te schakelen om de trap te ontwijken. Met vuurschietende ogen kwam hij half overeind en wreef zacht kuchend over de plek waar hij de trap ontvangen had. 'Zeg..!' bracht hij gillend uit terwijl hij helemaal overeind schoot bij het zien wat Yuri bij Geneva deed. 'Als je nog lang aan mijn vrouw blijft plukken word ik boos!' Mao sloeg zijn armen over elkaar en liet zich weer langzaam op de grond zittend neerzakken. Hij keek koppig de andere kant uit toen de blonde man tot hem sprak. 'Dat zal wel,' murmelde hij tussen zijn zachte gemompel door, zich blijkbaar niets aantrekkend dat hij zojuist een vleespoppetje werd genoemd. Hij onderdrukte een zacht kokhalsgeluid toen hij later als vanuit het niets plotseling aan zijn kraag omhoog werd getrokken. Zwijgend staarde hij in de blauwe ogen van de man die hem ijzig toesprak, maar zijn blik werd steeds geïrriteerder naarmate hij verdersprak. 'Wat dacht je dan, hoogblond geval? Genevieve is mijn aanstaande vrouw, dacht je nu echt dat ik haar zomaar op apegapen liet liggen?' zei Mao snauwend terug. Hij wierp Yuri over Balthazars schouder een vuile blik toe toen hij zijn woorden hoorde. 'Ik denk dat ik nu het meest passendste persoon ben om Genevieve's zorg op mijn schouders te nemen. Blondine hier vraagt mij en niet jou, daarbij is het niet meer dan logisch dat ik het ben die voor haar zal zorgen, aangezien ze in dezelfde organisatie zit en dus ook automatisch een partner van me is. Zorg jij er nu maar voor dat je ophoepelt naar je eigen genootschap, verraderlijke labbekakzak,' wierp Mao hem tegen. Hij rukte zich daarna los uit Balthazars greep en nam Geneva zwijgend van hem over. Hij legde één van haar armen om zijn nek en legde zijn eigen arm om haar middel om haar te ondersteunen. 'Eens even zien, Genevieve, lieve. Waar is mijn tas? Ah daar!' Met sloffende passen schuifelde Mao extreem voorzichtig met Geneva in zijn armen naar zijn tas die een paar meter verder weg stond. 'Die gekke gatlarf zei dat je vooral veel fruit nodig had. En dat is precies wat Mao gaat doen.' Hij gaf een zacht tikje op het puntje van haar neus en legde Geneva daarna op de grond neer, waarbij hij haar hoofd liet steunen op zijn tas. Vanuit één van de zijvakjes haalde hij een doek, een verse appel en een mesje tevoorschijn. Voor verkoeling legde hij de doek over haar voorhoofd, waarna Mao in kleermakerszit kalm de appel begon te ontdoen van zijn schil.

Yuri balde een vuist op het moment dat Mao weer begon over aanstaande vrouw. "We zullen zien wat er van komt..." siste hij hatelijk. Langzaam werd zijn haar langer en grijzer. Daarna werd zijn schouders breder en werden zijn armen dikker van de spieren. Hij keerde weer terug in zijn oudere vorm. Deze liep kalm naar Mao. Greep hem bij zijn keel. "Ik wil een kleine aanpassing plaatsen.Als Geneva toch voor je kiest. Gene probleem. Mocht Geneva verdriet hebben, ook maar iets het gevoel krijgen dat ze bij mij het beter zu hebben gehad. "Een geen enkel lichaamsdeel blijft heel, want ik zorg er voor dat je in tientallen stukken licht. Op wat voor manier ook..." siste hij nog en liet hem daarna los. Dezelfde vorm hield hij aan toen hij van het groep wegliep. Yuri greep met een arm een boomstam vast en trok hem uit de grond. De weode in deze vorm was meestal onblusbaar. Yuri wierp de redelijk dikke boomstam weg. Hij hoorde een paar bomen kraken. Ondertussen liep hij verder en keek niet meer om. Alleen als Geneva zou roepen zou hij nog omkijken.

Mao schilde zijn appel kalmpjes door en trok zich niets aan van wat Yuri zei. Al zijn aandacht was nu op Geneva gevestigd. Daardoor zag hij ook niet dat Yuri ondertussen zijn gedaante weer verouderd had. Pas toen hij voor de zoveelste keer van vandaag bij zijn keel gegrepen werd, werd hij wel gedwongen naar hem op te kijken. Er stond een geërgerde uitdrukking op zijn gezicht terwijl hij zich bungelend uit de greep probeerde los te rukken. Mao slaakte even een zachte zucht bij het horen van zijn woorden. 'Verdoe mijn tijd niet met een déjà vu. Mocht ze zich ook maar verdrietig voelen, blabla, zal ik het niet overleven, blabla. Dat heb je al gezegd, en even voor jouw informatie: bij de eerste keer begreep ik het toevallig ook al. En maak geen heisa, kerel. Je bewijst nog maar eens dat je niets goeds voor Genevieve's toekomst kunt betekenen. Je praat onnodig veel, je praat te hard, je voert onnozele handelingen uit terwijl Genevieve hier haar rust nodig heeft. Scheer je nu maar weg, ik heb het nu wel gehoord. Dag labbekak,' sprak Mao op een benauwd toontje, aangezien zijn keel nog zowat werd dichtgeknepen. Hij kneep zijn ogen even dicht van de smak die hij maakte bij het neerkomen op de grond toen hij weer werd losgelaten. Alsof er nooit iets was gebeurd, pakte hij het mesje en de half geschilde appel daarna weer op om zijn handelingen te vervolgen. Over de rand van zijn bril keek Mao tijdens het schillen toe hoe Yuri een boom uit de grond trok en wegwierp. 'Indrukwekkend, hoor,' mompelde hij op een totaal ongeïnteresseerde toon. 'Het vernielen van de natuur. Zeer indrukwekkend.' Mao sneed de appel in partjes en stopte er één voorzichtig in Geneva's mond. Hij ondersteunde haar hoofd wat met een hand zodat ze het beter kon doorslikken.