Recreate.

Geneva liep met kalme tred over de stof velden. Bij elke stap die ze verzette waaide het stof licht rond haar voeten en enkels op. Balthazar had gezegd dat ze haar rust nodig had gehad, maar ze kon niet stilzitten. Zolang ze maar niks deed wat stressvol was kon het geen kwaad. Dus ze had besloten om te trainen. Daarmee kon ze haar gedachten leeg maken en zich helemaal ontspannen. Op de grote open vlakte die zich tot zover het oog reikte was genoeg ruimte voor haar om te trainen. Geneva ritste haar lange, zwarte jas los en liet die met een zware plof op de grond belanden. Ze sloeg daarna het dikke geschiedenisboek open en bladerde door naar de nostalgische kerken uit de late middeleeuwen. Ze las het hoofdstuk goed door en bekeek de bijbehorende tekeningen. Ze legde het boek naast zich op de grond en concentreerde zich met gesloten ogen. Een nostalgische kerk met alles erop en eraan. Dat moest niet zo moeilijk zijn. Ze strekte haar arm uit en spreidde haar vingers. Ze spande ze even aan en ontspande ze daarna zodat ze het bloed in haar vingertoppen kon voelen tintelen. Ze haalde diep adem en liet toen het hele arsenaal aan krachten in zichzelf los. Elke vezel gehoorzaamde aan haar bevel. Een kerk bleef er door haar gedachte galmen. Uit de aarde rezen stenen muren en pilaren omhoog van het fijnste marmer. Tafels en banken van opgewreven iepenhout. Het glom en leek de kleur van vloeibaar honing te hebben. Glas in lood ramen met de beeltenissen van de schone Maagd Maria verschenen in de mooiste kleuren. Beelden en gouden kruizen verschenen en de geur van wierook en kaarsvet vulde het vertrek samen met de zoete lucht van ethische oliën. Nadat Geneva klaar was liet ze haar arm slap naast zich neervallen en bekeek het immens grote gebouw voor zich. Ze liep de marmeren trap op en duwde de grote houten, met ijzer beslagen, deur open. Haar voetstappen galmde en echoden toen ze langs de houten banken liep. Bij een Maria beeld bleef ze staan. Ze inspecteerde haar goed en schoof met haar duim langs haar wang zodat die een klein beetje bijgeschaafd werd. ''iet erg slecht al zeg ik het zelf'' mompelde ze zachtjes en luisterde naar haar stem die nagalmend wegstierf.

Yuri stond midden op een stuk stoffig veld. Hij had zijn 4e kracht ondekt maar nog niet volledig onder controle. Yuri was nu volledig van kwik gemaakt en had goude bollen als ogen. Deze gingen langzaam over het veld. Daarna vormde zich er een laagje kwik om heen alsof Yuri zijn ogen sloot. Binnen een fractie van een seconde schoot er een cirkel om hem heen alsof er een gigantische vuist op sloeg. Yuri zelf bleef in tact maar de brokstukken van de grond vlogen omhoog. Yuri opende zijn ogen en probeerde de krachti n stand te houden maar niet veel later schoot hij weer naar achteren vanwege de enorme stoot die er bij kwam. Yuri vloekte. Hij kon in deze staat geluidsgolven creëren die vernietigend wageren maar eveneens ook rustgevend werden. Hij probeerde de eerste onder controle te krijgen. Opnieuw probeerde Yuri dezelfde manier maar opnieuw werd hij achteruit geblazen. Terwijl Yuri overeind kwam werden zijn ogen gevangen door een gigantisch gebouw dat uit het niets opdoemde. Yuri liep er geïnteresseerd naar toe. De gouden ogen gleden over het prachtige marmer op het moment dat Yuri de kerk binnen stapte. Doffe metaalachtige stappen waren te horen. Yuri keek rond. Hij ving wat geluid op. Iets wat in dit lichaam ook sterk was, het vermogen om geluidsgoven te ontvangen door elk lichaamsdeel. In feite was hij een gigantisch oor. Hij herkende de steen meteen. "Geneva..." mompelde hij. Maar de metaalachtige stem galmde door de kerk. En Yuri wist dat Geneva het ook zou horen. Zelf ging hij achter een pilaar staan. Hij wist niet of Geneva hem had gehoord, maar een confrontatie met haar durfde hij na zijn laatste actie niet meer aan.

Geneva liep met langzame pas verder door de kerk en bleef bij het altaar helemaal voor staan. Misschien had ze iets zuiger kunnen doen met het goed. Hoewel de meeste katholieke kerken wel rijk waren moest ze wel in haar achterhoofd houden dat het ook geen miljonairs waren. Maar ze draaide zich met een ruk om toen ze een metaalachtige stem hoorde. Ze kon hem niet thuisbrengen. Ergens klonk hij haar heel bekend in de oren maar de metalen galm erdoorheen verwarde haar. ''Hallo?''
Ze hoorde alleen haar eigen stemgeluid wegsterven. Haar ogen speurde langs de kerk maar ze kon niks ontdekken. Toch was ze er vrij zeker van geweest iets te hebben gehoord. ''Je hoeft me niet te antwoorden hoorde. Ik weet precies hoe ik je kan vinden'' zei ze iets luider. Ze wist zeker dat er iemand was. En anders was dit best gênant. Geneva sloot haar ogen weer. De geur van wierook werd sterker. Meer stemmen galmden door de kerk samen met het kalmerende geluid van een klokkenspel. Voetstappen van mensen die door de kerk liepen en geprevel van mensen die zachtjes baden met hun handen gevouwen en ogen gesloten. De kaarsen flakkerde aan en de schimmen kregen vorm. Er werd leven in hen geblazen. Het was moeilijk mensen en creëren. Voor elk van hen moest je een identiek gezicht en zijn eigen kenmerken maken. Vandaar dat sommige mensen een beetje op elkaar leken. Ze hoorde het zachte gezang van de priesters die samensmolt met het ritmische geluid van de klokken. Samen met de alledaagse geluiden die in een kerk thuishoorde werden ze omgesmeed tot een kakofonische ontploffing. Met een klap weden ze in deze bescheiden kerk terug geslingerd naar de middeleeuwen. Gewaden en bijpassende kledij sleepte over de stenen met de bijbehorend, zachte tred van leren laarzen op de grond. Geneva opende haar ogen weer en keek naar haar nieuwe creatie die bruiste van het leven en als een man ademhaalde. Met een zekere elegante tred liep Geneva met kalme passen terug langs de banken van de kerk terwijl haar eigen creaties voor haar uitweken. Ze droeg een gewaad van oranje stof afgewerkt met brokaat. Haar mouwen liepen tot driekwart strak om haar armen maar weken daarna uiteen. Onder de rand piepte een minuscuul randje wit kant uit dat sneeuwwit afstak tegen de rest van har huid. Het lijfje van in het midden van donkere oranje stof en afgewerkt en vast gesnoerd met gouddraad. Haar haren waren opgestoken met gouden steek spelden. De hals was rechthoekig en boven het randje bij haar boezem stak ook een klein randje kant voor de sier. Ineens hoorde Geneva een vrouw een gil slaken. Haar onbekende bezoeker was gevonden. Met kalme, maar steeds snellere passen liep Geneva op het geluid af. Ze schrok even toen ze de man, of wat het ook precies voor moest stellen, herkende. ''Yuri'' bracht ze uit waardoor haar concentratie brak en het leven in de kerk weer wegstierf en vervaagde. Alleen het lege gebouw, zijzelf en Yuri bleven over. Ook haar mooie jurk was verdwenen. Ze keek naar Yuri en liet haar blik over hem heen glijden. Hij zag eruit alsof hij van metaal of in dit geval kwik was gemaakt. Toch glimlachte ze vaagjes tegen hem.

Yuri keek op toen hij langzaam meer leven de kerk in hoorde komen. Vanuit zijn arm vormde hij een spiegel van het kwik om te zien wat er gebeurde, nog net op tijd zag hij dat Geneva een oranje achtige jurk aan had. Yuri probeerde in zijn eigen vorm te keren en een wat jongere leeftijd aan te nemen, die had immers wat oudere kleding aan. Maar alles was tevergeefs. Het metaal bleef om hem heen. En het werd er niet beter op toen er ook nog eens een gil werd geslaakt door een vrouw. Yuri maakte met zijn hand een snijdende beweging langs zijn nek als teken dat ze op moest houden maar de vrouw hield echter niet op. En niet veel later stond Geneva ook inderdaad voor zijn neus. De levendigheid in de kerk verdween waardoor Yuri niet makkelijk meer ontkwam aan Geneva's blik. Een zucht was nog net niet te horen. Met zijn achterhoofd steunde hij tegen de pilaar. "Geneva..." sprak hij alleen maar. Hij wist niet goed wat hij moest zeggen. Het leek of iedere actie die hij uitvoerde hem een stap dichter bij haar bracht, maar de brug om bij haar te komen weer een tiental centimeter verder werd doorgezaagd door Mao.

Geneva bleef Yuri aankijken. Had ze iets fout gedaan? Het leek de laatste tijd steeds meer of Yuri niet zo graag bij haar was. Het zorgde ervoor dat ze zich lichtelijk ongemakkelijk begon te voelen. Ze had haar blik op de stenen onder haar voeten gericht. ''Sorry als ik iets verkeerds heb gedaan'' begon ze zachtjes. Ze wou niet dat Yuri kwaad op haar was. Ze liep naar een van de banken en ging zitten. Het glas in lood raam wierp verschillende kleuren over de vloer. Ze keek even opzij naar Yuri die nog bij de pilaar stond. ''Waarom ben je zo....metaalachtig?'' vroeg ze uiteindelijk zachtjes. Ze was er nog steeds nieuwsgierig ernaar sinds ze he had gezien.

Yuri hoorde de woorden van Geneva. "Pardon? Jij hebt totaal niets fouts gedaan." zei Yuri met nog steeds de metaalachtige stem. Yuri keek haar even ongemakkelijk aan. "Ik zit meer fout..." zei hij zacht maar duidelijk hoorbaar. Maar voor Yuri verder zou praten wilde hij eerst uit deze vorm. Kalm sloot Yuri zijn ogen en concentreerde zich. Langzaam kroop het metaal terug naar zijn nek en was Yuri weer normaal. "Het is een kracht van mij waarmee ik geluid kan reguleren..." zei Yuri glimlachend. Maar deze glimlach verdween weer. Kalm ging Yuri naast haar zitten. "Geneva? Zie je iets in die fre...Mao..." zei hij zacht en haast onzeker. Hij keek niet opzij. Zijn blik was strak op de vloer gericht. Yuri haatte Geneva niet, het was de onduidelijkheid die zijn gevoelens en de gebeurtenissen die hem overstuur maakte. Yuri keek even kort op zij maar keek snel weer weg.

Geneva staarde weer naar haar handen op haar schoot. Ze luisterde wel naar zijn woorden. Ze glimlachte even over zijn uitleg betrof zijn metaalachtige uiterlijk. ''Dat klinkt geweldig. Ik wou dat ik zoiets kon'' zei ze zacht. Ze durfde hem nog steeds niet aan te kijken toen hij naast haar ging zitten. Maar ze keek hem verbaasd aan bij zijn vraag. ''Mao?'' herhaalde ze vragend. ''Jij denkt dat ik op Mao val?'' vroeg ze vervolgens. ''Ik beschouw hem wel als vriend ja. En hij is een collega van me. Maar ik ken hem niet goed genoeg om van hem te kunnen houden op de manier die jij waarschijnlijk bedoeld nu'' zei ze zacht. ''Dus nee, ik zie niet iets in Mao'' vervolgde ze kalmer als duidelijk antwoord.

Yuri hoorde de woorden van Geneva en hoorde haar woorden. "Ja, als je het onder controle hebt wel ja..." zei hij. hij hoorde haar woorden en keek haar kort aan. "Je kunt hele kerken uit het niet toveren. Geloof me, je wilt echt niet deze kracht hebben." zei hij en glimlachte kort. De woorden deden hem even nadenken. Hij verstijfde toen hij het antwoord kreeg maar je zag duidelijk een ontspannere houding toen Geneva haar laatste woorden uitsprak. Yuri stond op en liep een eindje weg. Hij steunde tegen de pilaar en legde zijn hoofd tegen zijn arm aan. "Wat ben ik een sukkel..." sprak hij zuchtend uit. Yuri draaide zich om en keek Geneva aan. "Het spijt me, het spijt me zo..." zei hij kalm maar toch duidelijk met spijt. Hij ging door zijn knieën en glimlachte niet meer. Je zag dat hij er mee zat dat hij zich zo druk had gemaakt om iets dat er dus totaal niet was.

Geneva glimlachte vaagjes op de woorden van Yuri over haar krachten. ''Kerken toveren is ongelofelijk leuk hoor, als je graag tegen marmeren standbeelden praat om te vragen of je ze niet te dik hebt gemaakt'' zei ze zachtjes. Ze was niet ontevreden met haar kracht, dat niet. Maar echt spectaculair vond ze het ook niet. Maar dat kon komen omdat hele beschavingen uit de grond trekken doodnormaal voor haar was geworden. Ze keek even op toen Yuri wegliep en zichzelf vervolgens een sukkel noemde. Ze stond op en liep naar hem toe. Ze bleef voor hem stilstaan. ''Je was bang niet? Om me kwijt te raken aan Mao'' zei ze meer als conclusie dan als vraag. ''Werd je daarom zo boos in het bos?'' vroeg ze zachtjes. Ze ging op haar knieën zitten en keek hem aan. Ze legde haar vingertoppen onder zijn kin en tilde die wat op zodat ze zijn gezicht kon zien waarna ze hem een warme glimlach schonk. Daarna trok ze hem even tegen zich aan. ''Maffe sukkel die je er bent'' zei ze zachtjes maar meende die woorden niet echt. Dat was ook aan haar stem te horen. Ze klonk opgelucht. Dat was ze ook nu ze wist dat ze niks fout had gedaan en Yuri niet kwaad was geweest op haar toen in het bos. Daar was ze het meeste bang voor geweest.

Yuri keek naar Geneva en glimlachte zwakjes. "Viel het zo op?" zei hij zachtjes. "Nee, dat niet. Het was de twijfel die het meebracht. De twijfel aan mezelf, jou gevoelens en aan alles..." zei hij. "En de vervelende opmerkingen van Mao hielpen niet echt...' zei hij. Yuri hoorde de woorden en grinnikte. Hij sloeg zijn armen op haar rug en drukte haar tegen zich aan. "Ik zou nooit boos op jou zijn geweest...jij kunt niets aan je gevoel doen..." zei hij. Yuri streek met zijn hand over haar rug en sloot zijn ogen. Hij was blij dat ze er was, dat ze hier zo bij hem zat maakte een hoop goed.

Geneva knikte lichtjes toen Yuri vroeg of het haar zo opgevallen was over het onderwerp Mao. Ze zweeg op zijn verdere woorden. Ze rustte met haar kin op zijn schouder. Ook Geneva had haar ogen gesloten. Daardoor merkte ze de verandering in de omgeving niet op. Tussen de stenen groeide langzaam gras. Over de pilaar achter hen groeide de bast van een boom. Ze had haar vingers tussen zijn haar verstrengeld terwijl de omgeving om hen heen zo veranderde. De kerk maakte plaats voor een afgelegen dorp. Het zachte kletteren van een waterval vulde de stilte. Evenals en kleine stroompje water dat achter een oud huis langs liep. Aan de zijkant van het riviertje zat een vrouw met een lange donker oranje rok. Eronder had ze donker bruine onderrok. Erop droeg ze een witte bloes met blote schouders met een donker bruine riem. Ze liep op blote voeten. Naast haar had ze een lege kruik staan. Ze zat met haar rug naar Yuri en Geneva toe. Lang bruin haar golfden over haar licht gebruinde schouders. Ze neuriede zachtjes. Ze had een vrij prettige stem. Eentje die Geneva nogal bekend voorkwam. Ze opende haar ogen en zag plots dat alles om hen heen veranderd was.

Yuri hield zijn ogen gesloten en hield zijn gedachten bij Geneva. Hij hoorde niets van de veranderingen en voelde het net zo min. Pas toen hij de waterval hoorde opende hij zijn ogen. Yuri keek lichtjes rond. Voor zover hij kon. Hij wilde de huidige houding nog niet verbreken. Yuri keek naar de vrouw en luisterde naar de stem. Prachtig en kalmerend waren de beste woorden om het te beschrijven. Yuri merkte dat ook nu Geneva doorhad dat de omgeving totaal veranderd was. "Wat is dit?" mompelde hij zachtjes tegen Geneva. "Is dit jou werk?" vroeg hij zachtjes. Het leek wel of ze terug in het verleden waren. Yuri keek onophoudelijk naar de vrouw. Hij was nieuwsgierig naar haar geworden. Wie was ze? Kent ze Geneva? En wat doet ze hier? Waren een aantal vragen die bij hem opkwam. Al had hij een vermoedde dat hij daar spoedig achter zou komen.

Geneva kon net als Yuri haar blik enkel op de vrouw vast gepind houden. ''Onbewust, maar ik denk van wel'' fluisterde ze zachtjes als antwoord op Yuri's vragen. Ze herkende vaag het deuntje dat de vrouw ondertussen zachtjes zong. Zachtjes bewogen Geneva's lippen mee. ''Sakura no hana wa, itsu hiraku. Yama no osato ni, itsu hiraku. Sakura no hana wa, itsu niou. Warau nana no ko, asobu koro. Sakura no hana wa, itsu odoru. Utau nana no ko, nemuru koro. Sakura no hana wa, itsu kuchiru. Shinda nana no ko, noboru koro'' zong ze zachtjes met de vrouw mee. Ondertussen had de vrouw de kruik naast zich met water gevuld en stond op. Al neuriënd met de kruik vol water in handen liep ze om de fontein heen naar een van de huizen in het dorp. Bij de deur draaide ze zich pas om en kon Geneva haar gezicht zien waarna de meteen haar handen voor haar mond sloeg. De vrouw had rustige bruine ogen onder verleidelijke, lange, zwarte wimpers en een egaal gezicht. Ze had haar blik in de richting van Yuri en Geneva maar keek niet naar hen. Langs hen kwam een man aangelopen. Hij was iets minder 'wild' gekleed dan de vrouw. Zij leek wel wat op een zigeuner en hij meer op een rijke zakenman. Hij liep op de vrouw af die naar hem toe rende terwijl haar rokken wild om haar benen sloegen. Ze sprong in de armen van de man die haar even ronddraaide voor hij haar weer neerzette. Hij had zwart haar en een beetje groenige ogen. De man en de vrouw praatte met elkaar al kon Geneva hen niet horen. Maar toen ze het gezicht van de vrouw zag betrekken wist ze dat het geen goed nieuws kon zijn. Achter de man aangelopen kwamen nog twee andere mannen. De een had fel blauwe ogen en goudblond jaar. Het precieze evenbeeld van Balthazar alleen dan jonger. De andere man had ook blond haar maar lichter, vlassig en vaal zou Geneva het noemen. Achter de man met het lichte haar klemde zich een klein jongetje, wat ongetwijfeld zijn zoontje moest zijn, zich vast aan de broekspijp van zijn vader die in gesprek was met de vrouw. De vrouw leek moeite te hebben om de informatie die ze van alle drie de mannen had gekregen te verwerken. Daarna was duidelijk te zien dat ze naar iemand verderop riep waardoor Geneva automatisch haar hoofd draaide. Verderop zag ze twee kinderen spelen. Het kleine meisje met de ravenzwarte lokken, droeg een net wit jurkje dat door het gras nu onder de groene vegen zat. Ze had de handen vast van een kleine jongen met hemelsblauw haar en een zwarte blinddoek voor zijn ogen geknoopt. Ze waren aan het lachen terwijl de jongen met behulp van het meisje probeerde om niet te vallen. Toen de vrouw geroepen had draaide het meisje zich om en zag Geneva het precieze evenbeeld van zichzelf, alleen dan jaren jonger. Nu wist ze ook waar ze de vrouw en de man van kende. Dat waren haar ouders. De man met het goudblonde haar was Balthazar en die andere man Frederik, Garmillians vader. Het kleine jongetje moest dan ook niemand anders dan Garmillian zijn. De jongen met de blinddoek herkende Geneva nu ook. Dat was Sagramour. Een oude vriend van haar. De jongere Geneva liet Sagramour los en rende naar haar moeder toe terwijl Sagramour zijn blinddoek omhoog schoof en twee blauw topaas kleurige ogen haar beteuterd nakeken. Toen de jongere Geneva bij haar moeder was legde die een hand voor haar mond en lachte toen ze de groene vegen op haar witte jurk zag. Maar toen Frederik de vader van Geneva bestraffend aankeek schudde die zijn hoofd naar zowel Geneva als haar moeder. Geneva's moeder stopte met lachen en stuurde de jongere versie van Geneva gauw naar binnen.

Yuri keek naar Geneva en luisterde naar de vrouw. Hij keek zelf keek zwijgend naar het tafereel. Zelf stond hij moeizaam op en liep naar de man toe. Hij keek zwijgzaam naar wat er gebeurde. Het jongentje met de blindoek leek net op hem alleen was deze waarschijnlijk ouder momenteel. Yuri zelf keek even rond maar zijn blik ging weer naar Geneva. "Dus dit is...." zei hij maar stopte halverwegen. Hij keek naar de grond en zweeg. Hij keek weer naar het tafereel om het te volgen. Hij sloot zijn ogen even en halde diep adem. "GEneva, dit is jou verleden." constandeerde hij.

Geneva keek naar de grond en hield haar blik terneergeslagen. Ze knikte enkel op Yuri's woorden. ''Het is een bij-effect van mijn krachten. Soms maak ik onbewust herinneringen na'' vertelde ze zachtjes. Met behulp van de boom stond ze op en liep met langzame passen naar Yuri terwijl ze haar hele omgeving goed in zich opnam. Ze voelde zich thuis en toch ook weer niet. ''Zie je dat jongetje daar? Dat is Garmillian. Waarschijnlijk is hij nu de leider over dit dorp. En die man waar hij zich aan vastklampt is zijn vader, Frederik'' zei ze en wees beiden aan terwijl ze hen voorstelde. ''De man naast hen is Balthazar, maar dat is niet moeilijk te zien'' vervolgde ze zacht. ''Dat zijn mijn ouders. Mijn moeder kon zich nooit goed aanpassen aan de regels van ons dorp. Ze was altijd een buitenbeentje, maar mijn vader hield van haar. Dat kun je zien hoewel hij zich teveel op zijn kop liet zitten door Frederik'' zei ze zachtjes.

Yuri luisterde aandachtig naar de woorden van Geneva en knikte. 'Dat is inderdaad lastig..." zei hij en zuchte. Yuri werd echter licht geïrriteerd door het aanzien van balthazar. Hij kon zichzelf nog steeds niet vergeven dat hij Balthazar niets heeft kunnen doen. Maar hij was ook woedend om het feit dat Geneva niet mocht bepalen met wie ze zou trouwen. "Dus, vind je hem leuk of niet?" vroeg hij aan Geneva en keek haar aan. Hij zuchtte even. Hij voelde aan dat zijn jaloerse gevoel weer met hem aan de haal ging maar hij kon er niets aan doen. Hij voelde zich te hecht aan Geneva en dat zorgde voor soms stom gedrag. Yuri stondo p en sloeg zijn hand tegen zijn gezicht. "Sorry, het is allemaal veel voor me...." sprak hij in een verwarrende taal. Yuri zelf keek even weg en zuchtte. Hij wist niet goed wat hij moest doen en dat resulteerde in onbegrijpbaar gedrag.

Geneva's blik was blijven hangen bij Sagramour. Ze had hem expres niet genoemd. Maar ze miste hem wel. Ze hadden heel wat afgelachen in hun jeugd ondanks het feit dat hij een soort van blind was. Hij was altijd als een broer geweest voor haar. En ze vroeg zich sterk af hoe het nu met hem ging. Zou hij nog steeds in het dorp wonen? En zo ja, zou hij dan Garmillian helpen? Geneva hoopte van niet. Ze kon niet tegen Sagramour vechten. Tegen iedereen, maar niet tegen hem. Hij was haar zwakke plek. Ze keek op toen Yuri weer begon te praten. 'Hem?' herhaalde ze even vragend, niet zeker wetend over wie hij het nu had. 'Als je Garmillian bedoeld dan is het antwoord een directe nee. Garmillian is een etter en een eikel. Dat was hij vroeger al en het zou me niet verbazen als hij dat nog steeds is' zei ze zacht tegen hem. Ze liep naar Yuri toe toen hij zijn hand tegen zijn gezicht sloeg. Ze sprak niet. Ze legde alleen maar haar armen om hem heen en trok hem met gesloten ogen tegen zich aan, als teken dat ze het hem niet kwalijk nam.