My mission.

Sagramour stond tegen de muur van een winkel aan. De kap van zijn lange zwarte jas tot ver over zijn ogen getrokken zodat enkel de helft van zijn gezicht nog maar te zien was. De andere helft werd in schaduwen gehuld. Hij had zijn handen diep in de zakken van zijn zwarte jas gestoken. Maar hij voelde hij ijzer van zijn dolk die verborgen zat in een speciaal vakje in zijn mouw tegen zijn huid branden. Evenals het flesje vergif in de binnenzak van zijn jas. Hij duwde zichzelf tegen de muur af toen de wind hem zachtjes in fluisterde dat zijn doelwit bewoog. Iemand die hoog in rang was bij de DHA. En hij had hem gevonden, door zijn kogels te traceren. Eerst had hij het verband niet gezien tussen de kogels die in Riddels been geschoten waren. Tot hij beseft had dat ze identiek waren aan die van zijn doelwit. En nu had hij de jacht ingezet.
Onopvallend als een schaduw gleed Sagramour tussen de vele mensen door die hun inkopen in de winkels deden of hier gewoon voor het vrolijke gevoel rondliepen. Alsof alles weer als vanouds was. Dwazen ging er even door Sagramours gedachten. Alsof de wereld ooit nog normaal zou worden. Al wist hij niet zeker of hij zijn krachten wel wou opgeven. Hij profiteerde er veel van. Nee, hij dacht niet dat hij nog normaal kon leven zonder. Ze waren een te groot deel van hem geworden. Van zijn wezen.
Sagramour dwong zichzelf om zich te concentreren op zijn missie. Zijn instructies waren duidelijk. Eén man, met één dolk. Meer had hij toch niet nodig om die ene man aan te kunnen. Een lichte bries kwam hem tegemoet waaien en zong zachtjes voor hem dat zijn doelwit zich naar een zijstraat begaf...alleen. Dat was perfect. Sagramour verdween op veilige afstand achter zijn doelwit aan de steeg in. Hij trok voorzichtig de dolk uit zijn opberg vakje en doopte de hele lengte van het lemmet in het potje gif. Hij trok de kap van zijn hoofd en schraapte zijn keel. Hij hoorde de man een paar meter bij hem vandaan zich schrap zette. Het geschraap van zijn hielen over de stenen toen hij zich omdraaide. Hij telde in zijn hoofd hoe lang de man nodig zou hebben. Toen, in een flits, schoot Sagramour naar voren en wees de dolk na. Precies op het moment dat de man zich geheel omgedraaid had doorboorde de vergiftigde dolk zijn hals op de plek waar zijn adamsappel zich bevond. Hij maakte een stikkend, gorgelend geluid en viel toen al stervend achterover. Nadat Sagramour een doffe plof hoorde zette hij zichzelf in beweging en trok met een verbeten trek om zijn mond de met bloed doordrenkte dolk uit de mans hals. Uit zijn broekzak die al net zo zwart was als zijn jas haalde hij een hagelwitte zakdoek en veegde het bloed en het vergif er vanaf voor hij hem weer opborg. Toen Sagramour stemmen dichtbij hoorde trok hij de kap weer tot ver over zijn ogen, en met een onmenselijk grote sprong, sprong hij op het dak van het gebouw naast hem. Hij hoorde mensen schrikken en een vrouw gillen. Sagramour draaide zijn rug naar het geluid tot hij een andere stem hoorde. Deze nog dichterbij dan de rest. Deze man, of vrouw, stond ook op het dak. En verrassend dichtbij.

Doffe geluiden van iemand die langzaam in zijn handen klapte weerklonken over de daken, even later gevolgd door een glunderende stem. 'Bravo, bravo!' Een zilverharige man met een brede zonnebril en een koptelefoon op, zat in kleermakerszit op het dak van het gebouw pal tegenover het andere waar de oorzaker van de heisa onder hen zich bevond. Van uiterlijk was hij al volwassen, maar de kinderlijke grijns die tijdens het handenklappen op zijn gezicht stond, zei iets geheel anders. Naast hem stonden uitpuilende tassen vol met gestolen fruit, kostbare sieraden en vooral veel ander spul waar je zonder een aardig dikke stapel aan geldflappen in je hand anders niet aan kon komen. Behalve overvolle tassen, stonden er hier en daar ook wat schaakstukken om hem heen. 'Heldhaftig! Heroïek! Buitengewoon!' prees hij de duistere gestalte sarcastisch met diezelfde brede grijns waarbij hij zijn armen om het acteerstukje compleet te maken dramatisch ten hemel ophief. 'Wat zeg je, moeder?' Hij draaide aan één van de speakers van zijn koptelefoon en zweeg daarna even om een korte stilte te creëeren. 'Dat vond ik ook!' De man die Mao heette zakte door tot hij in een nonchalante ligpositie lag en wierp een blik naar beneden, waar de tragedie en de drama van de pas gedode man net op begonnen te spelen. 'Aah, wat heerlijk om te zien. De tranen, de terreur, een bad ending.' Hij slaakte een zachte, verveelde zucht en tikte met zijn vinger één van de zwarte schaakstukken om. 'Maar verschrikkelijk, vre-se-lijk spijtig dat ik er niet op tijd bij kon zijn om die arme, árme man te redden van zijn onvermijdelijke onheil. En wie of wat is dat? Correct! Dat ben jij, mijn gekapte vriend.' Mao knipte in zijn vingers en maakte een vaag wijsgebaar. Hij richtte zijn blik weer glimlachend op het rumoerige tafereel onder zich en ondersteunde zijn kin met een vuist. 'Maar ach, hij was als een boom in mijn pad. Zijn status was te hoog voor zijn zwakke persoontje. Met hem uitgeschakeld krijgt moi alle gelegenheid om naar de absolute top te streven. Dankzij jou, monsieur. Ik moet je eigenlijk dankbaar zijn,' eindigde Mao glimlachend terwijl hij zijn blik door de duistere glazen van zijn bril weer richtte op de onbekende persoon.

Sagramour draaide zijn hoofd met een ruk richting het geluid toen hij dof geklap hoorde. Het geluid van stof tegen stof. De man droeg handschoenen. Sagramour trok lichtelijk een wenkbrauw op toen de man hem de hemel in prees al was dat niet te zien omdat de zwarte kap zijn halve gezicht in de schaduwen hulde. Hij dacht terug aan de omschrijving van zijn opdracht, geen getuigen. Maar er was iets aan deze man wat Sagramour niet precies kon plaatsen. Ergens was hij...bekend. Maar toch ook weer niet. De drang om zijn blinddoek omhoog te schuiven en de man te bekijken werd erg groot. Maar Sagramour weigerde om zich aan die verleiding over te geven. Hij hoorde een zachte, heldere tik tegen het dak waar de man zat. Het geluid weergalmde door Sagramours ogen tot hij het plots wist waar hij dat geluid van kende. Het was een schaakstuk dat werd omgegooid. Toen hij de verdere woorden van de man hoorde werd Sagramour nog iets achterdochtiger. Hij tastte ongezien naar de dolk in zijn mouw en schoof hem een klein stukje eruit zodat hij het heft vast kon houden zonder dat het gezien zou worden. Toen de man vervolgens vertelde dat Sagramours pas gedode doelwit hem toch al in de weg stond schoof Sagramour de dolk langzaam weer terug. Zijn hand gleed even in de diepe zak van zijn lange, enkel reikende, zwarte jas. Zijn gehandschoende vingers gleden over de runenstenen die zich in die zak bevonden. Toen hij de juist had gevonden klemde Sagramour hem even in zijn vuist. Alsof hij er op die manier kracht uit probeerde te putten. ''Wees maar niet. Misschien zal je dat ooit nog tegenvallen'' zei hij simpel op de woorden dat de man hem eigenlijk dankbaar moest zijn. Wie weet ging Sagramours volgende opdracht wel over deze man, je kon het nooit weten. Het was dus onverstandig om van hem om Sagramour dankbaar te zijn.
Sagramour zette zichzelf in beweging. Hij luisterde naar het gestage ritme benden hem. De mensen die hun voetstappen neerzette met elk hun eigen tred. Hij telde de passen waarna hij met een grote sprong naar het gebouw tegenover hem sprong en daarmee vlak naast de man belandde. Hij zakte op een knie en zijn zwarte jas viel zachtjes met het gefluister van de wind weer om hem heen. Sagramour luisterde weer naar de mensen beneden die voorbijliepen. Hij was precies op het moment gesprongen dat er even niemand voorbij de steeg liep. De twee winkelende vrouwen die nu al kletsend voorbij liepen waren langzaam. Sagramour had hun vaste tred beluisterd en uitgerekend dat ze nooit zo snel na de man die een eindje voor hen liep langs de steeg konden lopen. Toen Sagramour weer opstond bereikte de wind die hem nog meer informatie ver de man gaf hem. Sagramour ademde haast onzichtbaar diep in. Zijn hoofd keerde hij een klein beetje richting de man zodat, als hij zou kunnen kijken, hij hem enkel vanuit zijn ooghoeken zou zien. ''Je draagt een bekende geur mee'' zei hij zachtjes. Waar kende hij die bekende lucht toch van? Hij wist zeker dat hij deze man nog nooit eerder had ontmoet. En ineens toonde Sagramour een paar flinterdunne tekenen van dat hij schrok. Hij zag een bekend gezicht voor opdoemen, al was het kinderlijk en eentje uit een ver verleden. Een naam werd hem door die plotselinge herinnering ingefluisterd. Geneva. Het klonk als een kalme zucht in zijn gedachte. Hij wist het. Die man droeg de geur van Geneva met zich mee. Dat was jaren geleden dat Sagramour iets van har had gehoord. Of in dit geval geroken.

'He?' Mao had nonchalant een lok om zijn vinger gedraaid en gebruikte die hand nu om in een gekomde vorm achter zijn oorschelp te leggen. 'Natuurlijk wel, gekke gatlarf. Ik kon dooie pietje daar beneden niet eigenhandig afmaken om zakelijke redenen, wachten tot hem een dodelijk ongeluk overkwam was de enige optie. Maar dat ie vermoord zou worden..' Hij klapte eenmalig in zijn handen terwijl hij weer overeind ging zitten. 'Laat me je de hand drukken, je trakteren, je aanbidden, mijn grote held!' riep Mao glimlachend met zijn armen gespreid. Maar hij bleef kalm zitten op de plek waar hij zat. De woorden waren immers ook niet bepaald gemeend. Zijn gespreidde armen sloegen zich daarna langzaam over elkaar heen, en hij keek zwijgend toe hoe de man op het dak tegenover hem een sprong van het ene dak naar het andere maakte alsof het niets was. 'Kijk eens aan,' mompelde hij zacht met zijn blik gericht op de man die vlak naast hem terechtkwam. 'Behalve een held ben je ook een springaap.' Mao wierp hem schuin omhoog een blik toe tussen zijn verduisterde zonnebrilglazen en zijn zilveren lokken door. 'Ooh. Ik gebruik babyshampoo voor mijn haar, mannendouchegel voor mijn lichaam,' gaf hij als onzinnig antwoord toen de man zacht zei dat hij een bekende geur met zich meedroeg, terwijl hij eerst naar zijn haar, en daarna naar zijn lichaam wees. Zijn eerst zo kalme houding vervaagde als meegenomen door een zuchtje wind toen hij vervolgens overeind sprong bij het horen van de naam in de gedachten van de man. 'Wat doet mijn Genevieve in jouw gedachten, onbekende onbekendeling?!' riep Mao op een wat aanvallende toon waarna hij de man met een hand bij zijn kraag greep.

Sagramour gromde zachtjes binnensmonds toen de man hem een spring aap noemde. De donkere schaduw waar zijn ogen behoorde te zitten keek de man leeg aan toen hij bij zijn kraag gegrepen werd. ''Onbekende onbekendeling? Is dat niet ten eerste fout en ten tweede nogal dubbelop?'' vroeg hij kalm. Daarna greep hij de polsen van de man beet en draaide in een ijzeren greep zijn pols gewrichten de andere kant op. Hij trok zijn kleding los en draaide de man met zijn rug naar hem toe waarna hij uit zijn zak een lang lint toverde en met snelle, geroutineerde bewegingen de polsen van de man aan elkaar bond terwijl hij hem op zijn buik tegen de grond smeet. Sagramour drukte zijn knie in de rug van de man en trok met één hand zijn hoofd omhoog aan een vuist vol haar en drukte met zijn andere hand en koude, ijzeren lemmet van zijn dolk tegen de keel van de man. ''Je hebt zelf gezien hoe die vent beneden aan zijn einde gekomen is dus ik zou maar niet teveel bewegen als jij hetzelfde niet mee wenst te maken'' zei hij zacht op waarschuwende toon in de mans oor. ''Ik kan ook aan jou gaan vragen wat haar geur om jou heen moet? Maar dat doe ik niet want dat is een overbodige vraag. Evenals de jouwe. Ik ken Geneva. Als je een beetje hersens had gehad dan had je dat zelf ook kunnen uitvogelen. Ze komen uit hetzelfde dorp. Als kind waren we goede vrienden maar ik heb haar jaren niet gezien. Daarom hoef je me nou niet meteen bij de kraag te vatten maar je had het ook gewoon kunnen vragen'' siste hij in de oren van de man. Daarna liet Sagramour hem los en ging van hem af waarna hij ook de polsen van de man weer bevrijdde.

Mao hield zijn hoofd even bedenkelijk schuin en deed alsof hij diep nadacht. 'Ooh, bijdehand? Ten eerste lijkt me dat niet fout, aangezien je voor mij onbekend bent en voor de meeste andere roekeloze winkelende mensen hier een onbekendeling, vreemdeling - hoe je het ook wilt noemen. En ten tweede is het dubbelop, oui, maar dat geeft een extra stootje aan je woorden, denk je ook niet?' Hij slaakte een ijselijk kreetje toen hij het moment daarna bij zijn polsen gegrepen werd en zijn gewrichten de andere kant op werden gedraaid. Hij probeerde zich los te rukken toen zijn polsen vast werden gebonden, maar staakte zijn tevergeefse handelingen toen hij daarna op de grond werd gesmeten. Mao voelde de lucht uit zijn longen geperst worden bij de klap en snakte even piepend naar adem. Hij was nog bezig met het op adem bekomen op het moment dat de man een knie in zijn rug plantte en zijn hoofd omhoog trok aan zijn haren. Behalve dat voelde hij ook het koude lemmet van een wapen tegen zijn keel. Met een half oor luisterde Mao naar de waarschuwende woorden die hem in werden gesproken. 'AUW! Nondetjuu, djeezus kreist kerel. Is dat ruwe gedoe nu echt nodig?' riep hij eerst jammerend uit voor hij antwoord op zijn woorden gaf. 'Heb ik iets gedaan wat je tot diezelfde actie kan leiden? Je ne sais pas, maar alles wat ik heb gedaan is je alleen maar hebben geprezen.' Mao's blik betrok toen hij te horen kreeg dat hij en Geneva in hun kinderjaren vrienden waren geweest. 'Ooh, dus jullie waren dikke vriendjes? Wat leuk. Dan zal ik direct ook mijn band met haar bekend maken, njet? Ik ben Genevieves toekomstige man, Mao. Haai.' Mao bleef plat op zijn buik liggen toen de man weer van hem afging en hem bevrijdde. Hij leunde op een elleboog om zijn kin op een hand te laten steunen - voorzichtig nog, want zijn polsen deden nog behoorlijk zeer. 'Maar het gewoon vragen is zo onplezant. En het is wel mijn Genevieve waar we het over hebben, niet? Het zou alleen maar normaal in mijn geval zijn om daarover tegen je uit te vallen,' zuchtte Mao op een verveelde toon. Hij had zijn ogen gefronsd en geërgerd gesloten bij het opvangen van de onnozele en nietszeggende gedachtes van de vele winkelende mensen in de buurt.

Sagramour snoof even toen de man openlijk zijn pijn uitte en tegen hem begon te jammeren. ''Had ik dat nog niet verteld? Ik ben een beetje blind dus nogal onvoorzichtig. Dat zorgt wel eens voor ongelukken'' zei hij met een stem die droop van het sarcasme toen de man vroeg of het echt op zo'n ruwe manier moest. Hij zweeg maar op de volgende woorden van de man. Het had geen zin om met deze kerel in discussie te gaan. Zelfs Sagramour kon zeggen dat zoiets zinloos moest zijn. Sagramour had zijn wenkbrauw opgetrokken toen de man even later vertelde dat hij Geneva's toekomstige man was. Hoe oud zou ze nu zijn? Vierentwintig als hij het goed had. Het kwam wel als een schok dat Geneva verloofd was, tenminste daar ging Sagramour vanuit als deze ma werkelijk haar toekomstige echtgenoot was. Sagramour was nooit verliefd op haar geweest. Hij had haar altijd als een soort zus beschouwd en had de drang gehad haar een beetje te beschermen.
De wind fluisterde hem zachtjes in dat de man was blijven liggen toen hij hem had losgemaakt. ''Hmmm, vooral op zo'n grove manier door me meteen te wurgen met mijn eigen jas'' voegde Sagramour sarcastisch toe aan de woorden van de man toen hij sprak.

Mao opende één oog om wat geïrriteerd naar de man op te kijken toen zijn stem er ook nog eens bijkwam bij de vele gedachten die hij hoorde. 'Koop zo'n leuk keffertje dat deuren voor je opent en je de krant komt brengen. In gelijkenis ben ik.. 'overgevoelig' wat horen betreft, dus praat niet zo hard,' zei hij nijdig om hem deels het probleem van zijn, in de meeste gevallen, onplezierige kracht duidelijk te maken. Hij sloot zijn ogen weer om een poging te doen alles in zijn hoofd wat tot rust te kunnen bedaren. 'Waddist, ben je uitgemauwd?' vroeg hij even later met een spottend glimlachje zonder zijn ogen te openen toen het even stil bleef na zijn woorden. Mao keek de man daarna weer aan. 'Ehh... excuses moi, ik heb je niet gewurgd, ik heb alleen aan je jasje gezeten. Jij bent hier degene met de grove handelingen. Beter opletten, kerel,' zei hij verveeld op zijn woorden zonder zich uit zijn ontspannen houding te bewegen.