Gewoonweg niets.

Met een zwierig gebaar sloeg ze de net gekochte mantel om zich heen, waarna ze de lichtbruine kap omhoog trok. Er was een brede rand aan vastgemaakt, die roodachtig kleurde, net zoals aan de onderkant. Ze knoopte hem vast bij haar borst, waardoor hij sierlijk om haar lichaam heen hing, zonder enige dingen te verraden. Haar borstelige en lange staart was nu niet meer zichtbaar, de reden waarom ze de mantel had gekocht van het gestolen geld. Nog bedankt muisje, ging het vrolijk door haar gedachte heen toen ze terug dacht aan het moment in het bos met dat kinderlijke typ Mao. Het was een apparte man. Niet te begrijpen, en hij werkte haar vaak op de zenuwen met zijn praatjes en handelingen. Verder had hij op dat moment geen kwaad in zich, maar ze sloot niet buiten dat hij niet helemaal 100% moest zijn. Haar puntige, katachtige oren had ze tussen haar haren verstopt, waardoor de kap gewoon over haar hoofd heen viel, zonder iets te vertellen. Ze rechte haar rug en kantelde haar schouders naar achteren, waarna ze uit het steegje stapte en de drukte in liep. Het enige nadeel was dat ze haar handen nu niet echt vrij had, en het lastiger was haar lunch bij elkaar te stelen. Ze had voorlopig nog geen honger, dus liep ze nu alleen maar rustig langs de kraampjes. Het iets wat ze van haar half dierlijke uiterlijk niet kon verbergen waren haar gele, katachtige ogen. Hierdoor hield ze haar hoofd wat gebogen, om geen oogcontact te maken met de voorbij lopende mensen. Ze hoopte het jongetje te vinden dat een paar dagen eerder haar geldbuidel had gestolen. Maar ze wist dat dit een verloren zaak was, aangezien ze maar een glimp van hem had kunnen opvangen. Haar scherpe geur bracht haar bij een kraampje met appels, en hoewel ze had gedacht dat haar maag nog niet leeg genoeg was voelde ze hem verkrampen bij het zien van het rode fruit. Ze beet op een klein stukje onderlip, waarbij haar ogen geoefend over het tafreel schoten. Ze zag een echtpaar net een paar appels in een mand stoppen en ze afrekenen, en liep nonchalant naar hun toe om naast hun te gaan staan. Toen ze eenmaal naast hun stond begon ze te wankelen, waarna ze zich slapjes liet vallen en hierbij tegen de maan aanstoote. De mand met appels viel uit zijn handen, haar ogen gefixeerd op de appels die nu over de straat heen rolde. 'Gaat het wel goed?' hoorde ze de bezorgte stem van de man, en de handen van allebij de mensen die haar omhoog tilde. Ze knikte alleen maar, mompelde een veronschuldiging, haar gezicht naar beneden, waarna ze zich snel omdraaide en weg liep. Zodra ze met haar rug naar de mensen was gekeerd kwam er een geniepig glimlachje op haar gezicht, in haar handen twee verukkelijke appels die ze van de mand had gegrist. Vreugdevol hield ze het fruit tegen zich aan onder de mantel, waarna ze in de menigte verdween en een rustig plekje opzocht.

Ineens kwam uit een andere steeg een lange man, geheel in het zwart gekleed, aanrennen. Zijn lange zwarte jas die over het algemeen dicht geritst was en tot zijn enkels reikte wapperde nu achter hem aan. De zwarte kap van zijn jas had hij tot ver over zijn ogen getrokken zodat alleen de helft van zijn gezicht zichtbaar was. Hij had de touwtjes aangetrokken dat de kap niet snel van zijn hoofd zou waaien. Als een schaduw gleed hij tussen de mensen door en probeerde de mannen die achter hem aanjoegen af te schudden. Hij kon hier niet zijn krachten gebruiken om snel weg te rennen of onmenselijk hoog te springen. Het was te druk en iedereen zou hem zien. Koortsachtig dacht Sagramour na. Ineens fluisterde de wind hem in dat zich voor hem een vrouw met een bruine mantel bevond. Sagramour kon haar al horen ademen. Toen hij zijn arm strekte voelde hij de hare. Hij greep haar arm stevig beet en trok haar naar zich toe. ''Excuseer me'' sprak hij zachtjes terwijl hij hen van positie draaide en de mannen die achter hem aan zaten tegen de vrouw op botste. Zo had Sagramour alle tijd om een zijstraat in te schieten. Hij verstopte zich in het portier van een huis in de zijstraat en hield zijn hoofd schuin. Even later hoorde hij de denderende, ritmische voetstappen van de mannen die zojuist nog achter hem aan hadden gezeten die nu door renden zonder te weten dat hij zich hier had verstopt.

Voorzichtig haalde ze haar arm onder de lange stof vandaan, en keek met een gulzige blik naar de appel in haar handen. Even poetste ze hem schoon met haar onderarm, niet dat het veel hielp. Ze wilde haar mantel niet vies maken, en het korte broekje, en t-shirt dat tot ongeveer de helft van haar ribben kwam waren beter als vodden te zien dan echte kleding. Onder haar kap bewogen haar katachtige oren. Eentje gleed tussen haar haren vandaan waardoor haar gehoor wat minder vertroebeld werd. Ze hoorde de snelle bewegingen, van meerdere personen afkomstig. Met een geconcentreerd gezicht liep ze door, de appel lusteloos in haar hand. Allebij haar oren kwamen omhoog onder haar kap, wat lichtelijk te zien was aangezien haar kap uit het niets bewoog, toen ze plotseling een hand om haar arm voelde sluiten. Nog voordat ze zich kon omdraaien en naar die gene kon snauwen wat die dacht te willen berijken met dit voelde ze haar lichaam een kant op getrokken worden. Ze zag niets, kon zich niet omdraaien. Het enige wat haar ogen opmerkte was de zwarte mantel die in de wisselende positie opwelde en in haar gezichtsveld kwam. Verdwaasd zocht ze het gezicht van het persoon waarvan de zachte woorden afkomstig waren, maar nog voordat ze echt haar ogen op hem had kunnen vestigen voelde ze een klap tegen haar rug. Met moeite bleef ze overeind en draaide zich met een woedende ruk om. Drie mannen, eentje half zitten omdat hij tegen haar aan was gelopen stonden tegenover haar. Hun ademhaling snel, hun blik gejaagd. 'Kijk waar je loopt, nietsnut,' sisde ze woedend, verward door wat er net gebeurd was. Ze was haar appels kwijt geraakt door de botsing. Haastig trok ze haar kap weer over haar hoofd toen ze de starende ogen zag, gericht op haar oren. Nijdig deed ze hem weer goed, waarna ze haar schouder in de schouder van de langs rennende persoon die weer in beweging was gekomen zonder enige aandacht op haar te vestigde, boorde als bedoeling van wraak. Haar ogen schoten over de grond, op zoek naar haar lunch. Ze draaide zich om, rende een paar passen achter de mannen aan een zijstraat in, in een poging ze staande te houden. 'Stelletje...' sprak ze woedend een paar verwensingen uit waarbij de mannen om de hoek verdwenen. Een soort van schreeuw van frustratie rolde over haar lippen, waarbij haar armen voor een moment de lucht in kwamen. Onder haar mantel zwiepte haar staart woedend heen en weer. 'Daar gaat mijn lunch,' sisde ze geërgerd. Ze draaide zich om en leunde met haar schouderbladen tegen de muur, haar armen over elkaar geslagen en haar ogen dicht.

In het portier waar Sagramour stond was zijn hartslag en ademhaling ondertussen weer gekalmeerd. Hij voelde voor de zekerheid nog even zijn slagader zodat hij zeker wist dat het er niet uit zou zien alsof hij hard gerend had. Nu moest hij onopvallend wegkomen hier. Maar toen hij weg wou lopen voelde hij iets tegen zijn voet rollen. Toen Sagramour door zijn knieën ging en het voorwerp oppakte voelde hij door zijn zwarte handschoenen heen dat het een appel was. Hij veegde hem schoon aan zijn zwarte mouw. Hij pikte de geur op van de vrouw van daarnet. Waarschijnlijk had ze die laten vallen toen zijn achtervolgers tegen haar aan botsten. Even later pikte hij ook haar stem op. Ze stond niet zo ver bij hem vandaan. Hij verliet zijn veilige schuilplaats en liep op haar af. ''Ik geloof dat deze van jou is'' zei hij kalm en gaf haar de appel terug. Daarna liep hij de markt weer op alsof er nooit iets gebeurd was. Hij gleed tussen de mensen door, gestuurd door de wind as een schaduw. Hij raakte de andere mensen amper aan.

Haar ademhaling werd langzaam rustiger, terwijl ze met gesloten ogen bedacht wat haar volgende zet was. Die mannen waren al weg, ze was haar lunch kwijt en de mensen hier hadden haar oren gezien. Of ze moest een tijd wachten voordat ze weer opnieuw haar eten bij elkaar ging schrapen, of ze kon terug gaan naar haar slaapplaats zonder eten. Ze had geen zin om nu al weer terug te gaan, wilde haar honger stillen hoe erg de mensen haar ook nakeken. Dan moest ze het maar kopen, er was geen andere optie over. Terwijl ze haar ogen opende en haar gewicht weer op haar eigen benen zette vroeg ze zich af wie de man was geweest die haar als persoonlijke blokkade had gebruikt. Haar hoofd schoot met een ruk om toen een zacht geluid hoorbaar werd, haar katachtige oren bewogen hierdoor weer even onder haar kap. Haar ogen vernauwde zich toen ze als eerste de mantel van de man herkende, en daarna zijn stem. Toen ze de appel in zijn hand zag maakte haar irritatie even plaats voor vreugde. Onwennig pakte ze het stuk fruit uit zijn handen en knikte alleen maar als antwoord. Toen ze opkeek zag ze de doek voor zijn ogen, en staarde er verbaasd naar. Ze volgde hem met haar ogen, draaide zich om toen hij uit haar gezichtsveld verdween en staarde hem na toen hij tussen de mensen wilde verdwijnen. 'Hee,' riep ze hem achterna, waarna ze haar benen in beweging zette en achter hem aan liep. Hij kwam er niet zo makkelijk vanaf. Met de appel in haar handen wurmde ze zich door de menigte heen, haar ogen gevestigd op de zwarte kap een stuk verderop. 'HEE,' riep ze weer, harder deze keer om zijn aandacht te krijgen. Haar hand sloot zich eindelijk om zijn pols, waarna ze hem mee opzij trok de stroom mensen uit midden in de marktstraat waardoor ze aan de zijkant kwamen te staan. Met haar handen in haar zij - wat niet helemaal te zien was door de mantel - keek ze hem strak aan, waarbij ze zich realiseerde dat hij haar niet kon zien. Even zuchte ze zachtjes waarna haar lichaam ontspande en ze haar armen over elkaar sloeg met de appel in een van haar handen. 'Ik denk dat je me op z'n minst mag vertellen waarom je achterna werd gezeten, aangezien ik als persoonlijk stootkussen diende,' vroeg ze hem nijdig, waarna haar honger weer tot haar door drong en ze een hap uit de appel nam.

(Je kon niet zien dat ik een blinddoek om heb omdat ik de kap van mijn jas nog steeds over mijn ogen had getrokken maar oké)

Sagramour hoorde de vrouw achter hem roepen maar hij negeerde haar. Hij wou nu geen aandacht trekken dus deed hij net alsof hij niets wist wie ze bedoelde. Hij was net iets te langzaam, door alle mensen om zich heen, om op haar te reageren toen ze hem bij haar pols greep. Zijn blik richtte hij op haar hoewel het door de schaduw waar zijn ogen behoorde te zitten moeilijk was om te zien of hij haar aankeek of niet. Uit de mouw van zijn andere arm schoot een kleine dolk die hij stevig bij het heft vasthield. Ze moest niet proberen hem iets te flikken. Hij hoorde even later haar nijdige woorden en ontspande zich wat maar bleef de dolk stevig vastklemmen. Aan het geluid dat volgde te horen wist hij dat ze een hap uit de appel had genomen. ''Ik heb totaal geen intentie om jou dat soort dingen te vertellen'' zei hij op kalme toon. zijn stem klonk zwaar maar beheerst en rustig. ''Je hebt je appel terug. Dus doe me een lol en laat me verder met rust''.
Sagramour draaide zich alweer om. Hij hield zijn hoofd een beetje schuin om naar de passen van de mensen te luisteren om precies te weten wanneer hij er tussendoor kon glippen zonder tegen de mensen op te botsen.

( Ooh, sorry! Detail gemist... )

Geërgerd keek ze hem aan, waarbij ze op haar appel kauwde en het doorslikte. Het stukje voedsel voelde goed in haar maag, en ze stond op het punt om een tweede hap te nemen, maar bleef midden in haar handeling hangen toen ze zijn woorden hoorde. 'Daar ben ik het toch niet helemaal mee eens, aangezien je mij blijkbaar nodig had om jezelf te redden,' antwoorde ze hem geïrriteerd. Als ze zomaar als gebruiksvoorwerp werd gebruikt wilde ze graag het verhaal er achter weten. Ze nam een hap uit haar appel, nam gelukzalig de smaak ervan in zich op en richte zich toen weer op de vreemde. 'Het waren er trouwens twee, en het was mijn lunch. Dus eigenlijk ben je dat mij verschuldig,' opperde ze kalm maar resoluut waarbij haar oren nu geheel uit haar haren kwamen en rechtop stonden. Ze waren deels omgeklapt, aangezien de kap van de mantel er overheen hing, maar je zag nog steeds twee hoppels bij haar hoofd. Er werd niet op hun geled, mensen waren te druk bezig met hun inkopen om hun blik op de zijkanten van de brede straat te richten. Haar hand greep zijn mantel vast, aangezien ze net niet bij zijn arm kwam en hield hem tegen. 'Zo makkelijk kom je er niet vanaf,' sisde ze nijdig. Die botsing had haar de nodige blauwe plek gegeven, aangezien die man in volle vaart tegen haar aangerend was.

Sagramour draaide zijn hoofd een beetje zodat het leek alsof hij over zijn schouder naar de vrouw keek. ''Dat is toch niet mijn probleem. Ik moest die idioten af zien te schudden, jij stond in de weg en bood me die kans. Meer dan dom toeval is het niet'' zei hij eenvoudig. Hij keek weer voor zich toen ze begon te zeuren over haar tweede appel. ''Wees blij dat ik je die eerste tenminste terug gegeven heb. Ik had hem ook zelf kunnen houden want je bent niet de enige met honger. Maar die tweede van je heb ik niet gevonden'' zei hij iets zachter omdat hij nu met zijn rug naar haar toestond. Toen hij een stap wou zette voelde hij dat er aan zijn jas werd getrokken. Sagramour wankelde een pas naar achteren waarna de zwarte kap van zijn jas van zijn hoofd gleed. Een lichte wind speelde direct met zijn hemelsblauwe haar en liet het lichtjes opwaaien waarbij het ook de zwarte stroken van zijn blinddoek meenam. Als was het voor de vrouw nu niet goed te zien dat hij er een voor geknoopt had omdat hij met zijn rug naar haar toe stond. Sagramour draaide zijn lichaam een kwartslag waardoor hij zijn blik recht op de vrouw richtte. Hij keek haar dwars door de blinddoek indringend aan als was dat voor haar niet te zien. ''Wat wil je van me!'' siste hij duister tussen zijn tanden door. Hij moest verder. Sagramour kon er niet tegen als hij te lang op een plek moest blijven staan waar veel mensen waren. De kans dat je gezien en herinnerd werd was dan veel te groot voor hem.

Ze snoof even afkeurend. 'Toeval of niet, het was mij die je gebruikte. En het enige wat ik vraag is een verklaring. Is dat nou zo moeilijk om te geven?' ze probeerde haar ongeduld in te houden, wat gedeeltelijk lukte. Normaal gesproken had ze zo haar manieren om informatie te krijgen uit de mannetjes die ze tegen kwam. Maar deze was iets anders, had een andere houding. Aan de ene kant ergerde haar dat, aan de andere kant was het ook wel weer uitdagend. Ze mompelde iets onverstaanbaars toen hij zei dat ze niet de enige was zonder honger. Ze had moeite gedaan om twee appels te kunnen stelen, ze kon moeilijk rekening houden dat er vreemde op haar pad kwamen waar ze dan mee moest delen. Ze verslapte haar greep op zijn mantel toen ze merkte dat hij wankelde. Verdwaasd keek ze naar zijn achterhoofd toen zijn kap afviel. Haar blik bleef strak op zijn gezicht gericht toen hij zich omdraaide en zijn gezicht op haar richte, hoewel er van binnen allerlei dingen in haar opborrelde. Vragen, conclusies, maar heel veel vragen. Ze had kunnen weten dat, als ze zich weer tussen de mensen zou voegen er iets zou gebeuren. Ze zuchte eventjes, merkte dat ze zijn mantel nog steeds vast had. 'Ik wil een simpele verklaring,' antwoorde met een kinderlijke koppigheid waarbij haar ogen over de doek gleden, hulpeloos zoekend naar zijn ogen. Even trilde haar ene mondhoek, waarna hij omhoog kreulde in een scheve glimlach. 'En misschien wat gezeldschap, aangezien je me nog steeds een appel verschuldigt bent,' antwoorde ze vrolijk, haar koppige wil weer aan hem duidelijk makend. Haar omgeslagen humeur was niets nieuws voor haar. Dit soort dingen had ze wel vaker, vaak op de meest onlogische momenten. Toch meende ze wat ze zij, aangezien de appel die ze in haar handen had niet zo groot was. Hongerig nam ze nog een paar happen van het stuk fruit, en kauwde er gelukkig op.

''Volgens mij kan ik toeval onder de term verklaring laten vallen'' zei Sagramour weer wat gekalmeerd. Hij wou hoe dan ook deze vrouw niet vertellen waarom. Eerst uit zelfbescherming. Maar nu ook uit principe en het feit dat het haar geen donder aanging. En net zoals zij voet bij stuk bleef houden, kon hij dat ook.
Ondanks zijn buitengewoon gevoelige oren kon Sagramour deze keer niet het gemompel van de vrouw verstaan. Het was te rumoerig om hem heen. Hij hoorde teveel stemmen om goed te kunnen verstaan wat de vrouw tegenover hem zei. Hij voelde haar ogen in hem branden toen hij zich naar haar had omgedraaid. Ze bekeek hem besefte hij. Waarschijnlijk vanwege de blinddoek. Hij trok zich los uit haar greep en zette weer een stap naar achteren. ''Die heb ik je al gegeven: Toeval'' bleef hij koppig volhouden toen ze nogmaals over een verklaring begon. Maar hij keek haar even bevreemd aan toen haar stem ineens vrolijk over gezelschap begon al was dit enkel te zien aan zijn wenkbrauwen. Hij zuchtte even zacht toen ze opnieuw over die appel begon. Sagramour sloeg zijn armen over elkaar. ''Wat wil je hebben?'' vroeg hij doelend op een van de vele kraampjes die etenswaren verkochten. ''Als je daarmee ophoud over die vervloekte appel van je kies dan maar uit wat je wilt eten'' mompelde hij erachter aan.

'Pff,' kwam er alleen uit haar mond toen ze merkte dat hij haar nog steeds geen antwoord gaf die ze wilde. Zijn mantel glipte uit haar handen, waarbij haar arm weer slapjes langs haar lichaam kwam te hangen toen hij een stap bij haar vandaan deed. 'Dan was het zeker ook toeval dat je achterna werd gezeten door drie man?' bromde ze geërgerd naar hem. Hoe meer hij haar tegensprak hoe meer ze wilde weten wat hij achterhield. Ze kende hem niet eens, maar door zijn 'toevallige' handelingen had hij haar erbij gegooit. Er kwam een klein lachje op haar mond toen ze zijn vraag hoorde en deed de stap die hij bij haar vandaan had gezet naar hem toe. 'Hmm...' sprak ze bedenkelijk, haar geluk ziende in zijn gulheid. Haar lach werd iets breder bij zijn laatste zin. 'Je maakt het wel heel verleidelijk om me meer te laten vragen dan alleen wat voedsel,' sprak ze hem quasi streng toe, waarbij haar vinger even in zijn borst prikte. Haar gezicht lichte op door de gedachte die bij haar naar binnen sprong. 'Ik weet het al,' riep ze bijna vrolijk uit, deels verbaasd door haar eigen gedachtebinnenval. Ze greep zijn pols vast en trok hem vrolijk mee. 'Ik weet niet precies meer waar het kraampje is, maar ik heb het altijd al willen proeven,' sprak ze dromerig, hem achter zich aan trekkend de menigte door. Haar blik ging zoekend om zich heen, geblokt door de mensen die er nog meer liepen. 'Zie jij ergens een kraampje met een vieze, gelige doek als overkapping?' sprak ze geërgerd, aangezien zij zelf te klein was om over de hoofde heen te kunnen kijken.

''Nee dat is gewoon jou zaak niet'' zei Sagramour koeltjes op de geërgerde woorden van de vrouw. De spieren in zijn benen spande zich aan om weer een stap achteruit te zetten toen hij hoorde hoe de vrouw voor hem een stap naar hem toe zette maar bleef staan. Hij sloeg haar hand weg waarbij er even een flits van de dolk te zien was die hij nog steeds vast had toen hij haar woorden hoorde. ''Probeer je geluk niet teveel bij mij'' waarschuwde hij zachtjes waarna hij de dolk weer liet verdwijnen. Het was al een wonder dat hij van plan was om eten voor haar te betalen. Ze had mazzel dat zijn laatste opdracht hem zoveel geld had opgeleverd anders had hij dat niet eens gedaan.
Sagramour schrok even van de vrouw toen ze plotseling zijn pols beetgreep en hem meetrok de menigte in. Hij had nu geen tijd gehad om te luisteren naar de ritme van de mensen waardoor hij tegen twee mensen op botste en zachtjes een verontschuldiging moest prevelen omdat hij alweer verder werd getrokken door de vrouw. Het duurde even voor hij zich weer georiënteerd had en makkelijker, en zonder botsen, door de menigte kon. ''Humoristisch hoor'' zei Sagramour sarcastisch en zacht toen hij de vraag van de vrouw hoorde. Ook zij moest onderhand weten dat hij door die zwarte blinddoek niks kon zien. Dat was juist de bedoeling van een blinddoek.
Uit de zak van zijn jas pakte Sagramour een gladde, rode steen. Op de plaatste kant stond een hoekige hoofdletter M gekerfd. ''Eow, help eens een handje'' zei Sagramour zacht tegen de steen. De zwarte gravering begon wit op te lichten en even later verscheen de hoekige M ook voor hem, iets groter nu waarna hij in een lange witte lijn veranderde. Sagramour pakte de flinterdunne lijn voorzichtig beet en trok er even aan. Hij bood weerstand. Eow had de kraam gevonden. ''Gewoon de witte lijn volgen'' zei hij tegen de vrouw.

Ze keek hem met ergernis aan toen hij weer herhaalde dat het haar zaak niet was. Ze voelde haar hand spannen toen hij hem weg sloeg, en hield hem opgeheven in de lucht op de plek waar hij stil bleef hangen. Haar scherpe ogen merkte het mes op, dat daarna meteen weer verdween. 'Rustig joh. Wil je zomaar een weerloze vrouw gaan neersteken?' vroeg ze hem honend, doelend op het mes dat nu weer uit haar gezichtveld was. Op dit moment kon ze de drukte nog minder uitstaan, de drukte die haar scheide van die ene ervaring. 'Ooh, sorry. Vergeten,' mompelde ze verontschuldigend op zijn sarcastische woorden. Haar hoofd was bij het kraampje geweest, niet bij hem. Daardoor was ze zijn blinddoek vergeten, en had er alleen maar aan het feit gedacht dat hij groter was dan zij, en waarschijnlijk over de mensen heen had kunnen kijken. Ze vroeg zich meteen af waarom hij het om had, maar hield haar nieuwschierigheid voorlopig voor haar. Haar oren vingen zijn zachte stem op, en terwijl ze langzamer ging lopen keek ze om. Met opgetrokken wenkbrauwen keek ze naar het effect van zijn gemompel, zag de letter in de lucht zweven en keek het na toen er een zich een lijn vormde. 'Dat is nog eens handig,' mompelde ze complimenteus, waarna in haar enthausiasme haar hand doorgleed naar die van hem en hem weer meetrok. Ze snoof, sloot haar ogen voor een moment bij het ruiken van de geur waar ze naar verlangde. 'Hmm,' kwam het dromerig over haar lippen waarna ze haar ogen weer opende en de laatste meters tussen de mensen aflegde. Voor de kraam stond ze stil, waarbij ze zijn hand uiteindelijk los liet en naar het voedsel staarde. 'Perzikken in honing en suiker...' mompelde ze weer dromerig bij het zien van het voedsel in de glazen potjes.

Sagramour trok zijn wenkbrauw even lichtelijk op. ''Ik denk niet dat jij zo weerloos bent als je mij nu wilt doen geloven'' zei hij met een lichte grijns om zijn lippen. Het was de eerste keer sinds hij in het gezelschap van de vrouw verkeerde dat hij glimlachte. Hij zweer op haar verontschuldigende woorden. Waarschijnlijk had ze niet eens doorgehad wat e had gezegd. Dat hadden wel meer mensen. Omdat het een soort uitdrukking was te zeggen dat je kon zien, ook als dat niet zo was. Sagramour maakte er daarom maar verder geen punt van. Dat was trouwens ook een beetje onbenullig om over zoiets nogal gepikeerd te gaan doen.
Sagramour had niet in de gaten dat de vrouw naar hem keek toen hij tegen Eow fluisterde. Hij richtte zijn blik weer op de vrouw toen hij haar complimenteuze woorden hoorde. Hij mompelde zachtjes iets wat nog het meest op 'bedankt' leek. Er was een lichte verbaasde toon doorheen te horen. Sagramour had niet verwacht dat de vrouw hem zou complimenteren. Hij liet zich maar door haar meetrekken toen zij Eows lijn volgde naar de kraam.
Toen ze weer stil stonden drong de wee zoete geur van perziken ook in zijn neus. l lang voor de vrouw het mompelde. ''Ik moet wel zeggen dat je goede smaak hebt'' zei hij zachtjes tegen haar. Hij trok zijn hand zachtjes weer los en liep naar de kraam toe. Onopvallend voelde hij aan de tafel voor zich zodat hij er niet tegenaan zou lopen. Hij voelde dat de eigenaar van de kraam hem aankeek. ''Eén pot graag'' zei hij kalm. Hij hield zijn hand op voor de pot waarna hij op de tafel voor de man wat geld neerlegde.
Een lichte windvlaag streek zachtjes door zijn haren en fluisterde duidelijk waar de vrouw stond zodat Sagramour zich niet zou vergissen. Hij liep terug en overhandigde haar de pot met perziken.

Even klonk haar zachte lach uit haar keel bij het horen van zijn woorden. 'Nèh, inderdaad,' grijsde ze naar hem terug. Ze vond zelf dat ze alles was behalve weerloos. Maar soms moest je je eigen trots opzij zetten en iemand anders worden om zo te krijgen wat je wilde. Iets wat nogal moeilijk was voor haar, en daardoor ook niet vaak deed. Vrolijk liep ze door, zijn zachte en mompelende dank nog net horend maar ze reageerde er verder niet op, haar gedachtes al weer bij het kraampje. Ze glimlachte breed waarbij ze naar het kraampje bleef kijken, besefte toen pas dat hij dat niet kon zien en richte haar blik op hem. 'Nou maar hopen dat ze ook zo lekker zijn als ze ruiken,' antwoorde ze hem bijna hoopvol, waarna ze zijn hand losliet en geduldig bleef wachten tot hij terug kwam. Ze beet ongeduldig op haar onderlip, haar ogen op de pot die nu in de mans handen lag, verlangend naar het proberen en het proeven van de smaak. Het verbaasde haar hoe makkelijk hij haar terug vond, zijn blindheid - als je het zo kon noemen - hinderde hem niet. Tenminste, zo leek het. Waarschijnlijk was het iets waar hij mee heeft leren leven, zoals zij met haar duidelijke uiterlijk die ze nog vaak probeerde te verbergen. Net zoals nu met haar mantel. Voorzichtig, alsof het van wereldbelang was, pakte ze de pot met twee handen uit zijn hand, en zuchte vertederd. 'Eindelijk...' mompelde ze verwonderd. 'Kom, dan gaan we ergens rustigs naartoe. Ik ga van dit heerlijke moment genieten, en dan hoef ik niet platgedrukt worden door al die mensen hier,' zei ze waarna ze de pot onder haar mantel tegen zich aan drukte en zijn hand weer greep, er van uit gaant dat het logisch was dat hij weer mee ging. Ze kon soms nogal egoïstisch zijn, niet dat het haar hinderde. Ze liep de markt af, wat niet zo'n groot stukje was aangezien het kraampje deze keer afgelegen stond. Bij een open stukje grasveld met amper mensen hield ze stil, waarna ze zichzelf soepeltjes in kleermakerszit liet vallen. Haar staart krulde achter haar omhoog, tilde haar mantel wat op. Voorzichtig deed ze haar kap af, waarbij haar omhoogstaande oren zichtbaar werden. Ze waren nu uit de mensen, dus vond ze het fijner om de ruimte te hebben. Haar krachtige handen die voor een moment niet op die van een mens leken draaide de strakke deksel er vanaf. Verrukt snoof ze de geur er van op, waarna ze het houte vorkjesachtige ding dat aan de binnenkant van de pot was vast geplakt er vanaf peuterde en een stukje perzik er uit haalde. Langzaam stak ze het in haar mond, proefde de smaak waar ze zo lang naar had verlangt. 'Mmmm,' klonk het alleen maar dromerig waarbij ze haar ogen had gesloten had en zich focuste op de smaak. Daarna richte ze haar blik op de man en hield de pot een stukje omhoog. 'Het is heerlijk! Ook een stukje?' ze kon moeilijk hier in haar eentje dit op gaan zitten eten, terwijl hij er voor had betaald. Als hij daarvoor niet had gezegt dat zij niet de enige was geweest die honger had had ze het hem nooit aangeboden. Maar ze was vandaag in een gulle bui.

Sagramour liet zich maar gewoon meetrekken door de vrouw. Hij was het ondertussen wel gewend dat ze hem achter zich aan sleurde. Toen ze eindelijk halt hield had Sagramour gevoeld dat de stenen onder zijn voeten plaatsgemaakt hadden voor het zachte gevoel van gras waar hij op liep. Een sterke geur van perziken, suiker en honing kwam hem tegemoet drijven op de zachte winden die over het grasveldje streken. ''Het is net zo lekker als je had gehoopt?'' vroeg hij de vrouw terwijl hij zelf eerst ging zitten en daarna met zijn handen onder zijn hoofd gevouwen languit ging liggen. Eigenlijk was die vraag overbodig als hij zo het dromerige geluid hoorde dat de vrouw maakte. Vooral niet na haar volgende woorden te hebben gehoord. Hij draaide zijn hoofd naar de vrouw toen ze vroeg of hij ook wou. ''Tuurlijk'' zei hij uiteindelijk zachtjes. Er schoot een dolk uit zijn mouw waar hij een perzik aan prikte. ''Geen zorgen, hij is schoon hoor'' zei hij doelend op de dolk. Hij hapte de perzik van de punt van de dolk af. ''Bedankt'' zei hij zacht na de hap doorgeslikt te hebben. Hij proefde de prettige nasmaak van honing in zijn mond gepaard met de suiker en de natuurlijke zoete smaak van de perzik.

Vanuit haar ooghoeken hield ze de man in de gaten, terwijl ze gulzig nog een stukje uit de pot prikte. 'Hmweerlijk,' mompelde ze bijna onverstaanbaar door het stukje goud in haar mond, een antwoord die eigenlijk niet nodig was geweest. De smaken liepen zo in elkaar overeen, maar waren toch op een bepaald level individueel. Ze vroeg zich af hoe het kon zijn, dat drie zo verschillende dingen zoiets onweerstaanbaars konden maken. Hoewel ze altijd erg op haar eenzaamheid was gesteld was het in dit geval haar keuze geweest om haar eenzaamheid een tijdje op te geven. Zolang de keuze bij haar lag vond ze het niet erg, maar zodra een gezeldschap opgedwongen werd maakte zij dat ze weg kwam. Het kwam niet in haar op dat zij zojuist dat ene had gedaan waar ze zelf zo'n hekel aan had, haar aanwezigheid aandringen. Ze hield de pot wat dichter bij hem, en voelde zich even ongemakkelijk bij de gedachte dat het misschien lastig, of iets dergelijks zou zijn voor hem om de pot te vinden. Ze wilde hem het houten prikdingachtigiets al aanrijken toen hij zelf met zijn dolk aan kwam zetten. Ze grinnikte even om zijn geruststellende woorden. 'Mooi zo, anders was je nu een vreselijk grote fout begaan,' waarschuwde ze hem grappend, waarna ze een derde stukje hemel in haar mond stopte. De pot zat nog aardig vol, waar ze natuurlijk overblij mee was. Met grote tegenzin zette ze het prikkertje weer vast en draaide de dop erop, waarna ze een verslagen zucht liet horen. 'Van dit soort dingen moet je lang kunnen genieten,' verklaarde ze haar, voor haar rare gedrag. Ze wilde niet dat de pot in één keer op zou zijn. Ze hield de pot op schoot, drukte het bijna tegen zich aan als een bescherming terwijl ze zich een kwartslag op de grond draaide en haar aandacht op de man richte die nu voor haar lag. 'Dus..' begon ze vaagjes, haar blik nu op zijn gezicht gericht. 'Ga je het toeval nog uitleggen?' begon ze weer over het vorige onderwerp, haar nieuschierigheid proberend gerust te stellen. 'En is je naam ook een levensgeheim of niet?' vroeg ze er achterna, om hem niet op zijn zenuwen te werken. Tenminste, dat wilde ze berijken. Hoewel het natuurlijk het nodige leedvermaak met zich mee bracht, irritatie bij andere.

Sagramour pakte uit de zak van zijn broek een hagelwitte zakdoek die fel afstak tegen al het zwart wat hij droeg. Op de ene kant zaten bloed vegen. Sagramour maakte zijn dolk met de andere kant schoon waarna hij beide weer wegstopte. ''Dat geloof ik graag'' zei hij plotseling nog als antwoord op de woorden van de vrouw dat hij anders een hele grote fout had begaan. Hij hoorde dat ze de pot weer dichtmaakte. Dat riep in eerste instantie vragen bij hem op maar dat werd al snel verklaard door de woorden die ze erna zei. ''Waar'' stemde Sagramour zacht met haar in. Even later hoorde Sagramour hoe de vrouw naast hem zich bewoog. Aan het geluid te horen draaide ze een kwartslag naar rest. Hij wist dit omdat alles aan haar ineens sterker was en dichterbij. Haar stemgeluid, haar geur. Toen ze opnieuw over het onderwerp toeval begon moest Sagramour zich inhouden om geen geërgerde zucht te uiten. ''Nee'' zei hij vervolgens direct zonder zelfs maar te twijfelen. Het ging haar niks aan en hij zou zich bij dat standpunt houden. Over haar andere vraag leek hij een te weifelen of hij haar dit antwoord ook zou ontzeggen. ''Sagramour Omen als je het per se weten wilt'' gaf hij uiteindelijk toe. Het zou niet veel kwaad kunnen als ze zijn naam kende besloot hij. ''En jouw naam dan? Kennelijk is het ook niet van levensbelang dat ik jouw naam weet anders hadden we elkaar al netjes aan elkaar voorgesteld neem ik maar aan'' vervolgde hij. Hij wou nu natuurlijk ook wel de naam van de vrouw weten. Er was hem al in gefluisterd dat ze niet zoals andere mensen hier was. Volgens de wind, en dat had Sagramour in het begin bijna niet geloofd, had ze katachtige oren en klauwen. Waarschijnlijk kon ze die zelf dan vervormen want Sagramour had er niets van gevoeld toen ze hem bij zijn pols gegrepen had. Het zorgde er hoe dan ook wel voor dat hij nieuwsgierig naar haar geworden was. Eigenlijk wou hij zijn blinddoek omhoog schuiven om haar te bekijken. En hij wist met moeite die verleiding de kop in te drukken. Hij droeg niet voor niets een blinddoek.

Ze zuchtte teleurgesteld, overdreven als een klein kind toen ze zijn simpele antwoord hoorde op haar vraag. Het was niet eerlijk, en het was niet leuk dat hij niet gewoon antwoord wilde geven. Ze was blij dat ze de andere vraag tenminste had gesteld, anders was het gesprek wel heelkort en krachtig geweest. Ze grinnikte even om zijn antwoord, waarbij hij zijn naam sprak. Het klonk echt alsof hij het tegen zijn wil in uit zijn keel moest persen. 'Tja, we zijn niet echt op een goede manier begonnen, niet? Mijn naam is Amaryllis... tja dat was het eigenlijk wel,' antwoorde ze hem vrolijk waarbij haar ogen weer op zijn blinddoek bleven hangen. Ze verstopte haar oren tussen haar haar, aangezien er mensen langs kwamen lopen en rolde haar staart om haar middel waardoor haar mantel weer rustig bleef liggen in een natuurlijke positie. Ze leunde naar voren, zette de pot naast de man zijn hoofd op de grond en rolde zich daarna op haar buik naast hem. Haar kin steunde op haar handen, waarbij ze haar ogen nieuwschierig op de man gericht hield. Haar onderbenen bewogen in de lucht heen en weer, waardoor haar blote voeten zichtbaar werden. 'Sagramour...' herhaalde ze zijn naam zachtjes, wat bedenkelijk alsof ze hem uitprobeerde. 'Wat was dat eigenlijk voor steen die je gebruikte?' vroeg ze uiteindelijk achterna na een tijdje naar zijn gezicht gestaard te hebben. Haar ogen gleden naar beneden over zijn lichaam, gewoon nieuwschierig. En het was te verleidelijk om niet te doen, aangezien hij haar toch niet kon zien. Zijn blinddoek bleef een raadsel, aangezien hoe hij door de mensenmassa had gelopen toen ze hem achterna was gegaan had het geleken alsof hij gewoon voor zich uit keek en om de mensen heen had gelopen.

Sagramour kon het niet laten zachtjes te grinniken toen hij de kinderlijke zucht van de vrouw hoorde. Ze kon het kennelijk niet goed hebben dat hij haar niet wenste te antwoorden. Even later hoorde hij de vrouw weer grinniken om zijn woorden toen hij zich voorgesteld had. Hij luisterde naar haar naam. Hij herhaalde hem zonder geluid maar alleen door zijn lippen te bewegen alsof hij haar naam goed wilde onthouden. ''Geen achternaam?'' vroeg hij en draaide zijn hoofd haar kant op. Het was meer bedoeld als de vraag hoe dat kwam dat ze geen achternaam had, dan de overbodige vraag die hij zelf had gesteld. Hij hoorde Amaryllis opnieuw van positie veranderen en kwam tot de conclusie dat ze nu in een liggende houding naast hem lag al wist hij niet precies of dat op haar buik of op haar rug was. Sagramour richtte zijn blik weer naar de hemel en luisterde naar de muziek van de wind die over de velden raasde. Maar hij stelde zijn zintuigen weer op scherp toen hij Amaryllis naast hem weer hoorde spreken. ''Hmm?'' klonk het vragend toen ze zijn naam zei om aan te geven dat hij naar haar luisterde. Hij had niet verwacht dat ze hem over zijn runen zou gaan vragen. Op z'n mist verwachtte hij een nieuwe vraag of een of andere reden om alsnog de informatie uit hem te krijgen die hij weigerde te geven. ''Dat was een rune'' antwoordde hij kalm na een kleine stilte. Hij sprak niet meer dan dat. Gewoon om het simpele feit dat Amaryllis er niet naar vroeg. Hij kon wel ongevraagd meer gaan vertellen, maar gek genoeg schiep Sagramour er plezier in om het haar zelf uit te laten vogelen. Hij zou haar niet alles voor kauwen.

Ze schudde eerst alleen haar hoofd als antwoord op zijn vraag, bedacht toen weer de blindoek waarbij ze even zachtjes zuchtte. 'Nee. Tenminste, ik heb hem wel gehad zeg maar. Ik denk dat je kan zeggen dat ik hem vergeten ben...' mompelde ze daarna als antwoord waarbij ze naar het gras voor haar keek. Haar achternaam was de laatste verbinding geweest met haar famillie die weggevaagd was, niet dat ze het zo erg vond. Haar jeugd was niet je van het geweest. Deels omdat de mensen haar niet begrepen en niet wisten wat ze met haar aanmoesten. Ze had hem nooit meer gebruikt, en was hem vergeten. Of ze het expres gedaan had kon ze zo gauw niet zeggen. Pas nu realiseerde ze het, maar drukte het weg. Ze bleef afwachtend en hoopvol luisteren naar zijn verklaring over de stenen, maar keek hem later verbaasd aan toen hij na één zin zijn mond hield. 'Niet echt spraakzaam?' duide ze zuchtend op zijn simpele antwoord. 'Zou je me meer over willen vertellen over je steentje, of is dat net zoals je mysterieuze achtervolging ook niet voor mijn oren bedoelt?' haar stem klonk bijna streng, alsof hij er niet aan moest denken om haar geen antwoord te geven. Ze richte haar blik weer op hem, haar benen hingen nu stil in de lucht. Hoe langer ze naar hem keek hoe meer vragen er bij haar opkwamen. Of hij echt blind was, wat die achtervolging in hield, waarom hij niet gewoon antwoord gaf etc.

''Misschien is het soms maar beter om je achternaam te vergeten. Het enigste wat hij doet is je verbinden met dingen die je misschien niet langer als feit wilt erkennen'' zei Sagramour zacht toen Amaryllis antwoord had gegeven op zijn vraag over haar achternaam. Onbewust tilde hij hiermee ook een kleine stukje gordijn van zichzelf op voor Amaryllis. Of in elk geval gaf hij haar een reden om nu nog meer vragen in zich op te krijgen. Een grijns speelde om zijn lippen toen Amaryllis zei dat hij niet bepaald spraakzaam was over zijn runen. ''Dat, of ik vind het leuk om je moeite te laten doen voor informatie. Je vroeg wat voor steen het was. Die vraag heb ik keurig beantwoord'' grijnsde hij. Toen hij haar vervolg vraag hoorde draaide hij zijn blik weer naar haar. ''Kijk, nu ben je pas specifiek'' zei hij. Hij draaide zijn hoofd terug naar de hemel boven hem alsof hij na moest denken over het antwoord. ''Het is niet één steentje. Het zijn er vierentwintig. Runen zijn de letters van een heel oud alfabet. Ze hebben elk een naam en elk hun eigen krachten. Ik ben in staat om deze krachten te ontketenen, gebruiken en beheersen. De steen die jij nu waarschijnlijk bedoeld heet Eow. Hij staat voor reizen, verandering, nieuwkomers en spanning'' legde Sagramour uit. ''Is dat een antwoord dat naar wens is?'' vroeg hij vervolgens met een licht plagende ondertoon.

Haar blik die op het gras gericht was werd onrustig bij het horen van zijn reactie op haar woorden. Haar lichaam verstijfde iets en haar ogen gleden zenuwachtig naar hem toe. 'Precies,' concludeerde ze hem alleen maar zachtjes. Het had haar een moment beangstigt, zijn antwoord. Het had veel te veel op haar reden geleken die ze niet hardop had gezegt. Zou hij, net zoals die kinderlijke Mao gedachtes kunnen opvangen. Haar ogen bleven op Sagramour gericht, terwijl hij er in haar ogen rustig en ontspannen bij lag. Nee, dat moest het niet zijn, anders wist hij nu veel meer dan goed voor hem was en dat wilde ze niet toegeven. De enige reden was misschien dat een zelfde soort verhaal aan hem vast zat, een verhaal die je kon vergelijken met die van haar. Ze hield het hier maar bij, wilde die andere conclusie niet de kans geven om werkelijkheid te worden. 'Verveel,' confronteerde ze hem grinnikend toen ze zijn antwoord hoorde waarbij haar vinger even kinderlijk in zijn buik prikte. Ze wist dat hij gelijk had, irritant genoeg had hij precies antwoord gegeven op haar vraag. Ze bleef hem volgen toen hij zijn gezicht naar haar toe draaide alsof hij haar aankeek. Ze vroeg zich af of hij wel degelijk kon zien, en dat die blinddoek een andere reden had dan zijn blindheid openlijk te maken aan de buitenwereld. Zoals hij zich bewoog leek het wel dat hij gewend was om mensen aan te kunnen kijken, zoals hij zijn gezicht af en toe naar haar toe draaide. Als hij altijd al blind was geweest zou hij dit niet doen, aangezien het geen gebruikelijk iets voor hem zou zijn. Ze onderdrukte een zucht die voortkwam uit haar ergenis dat hij steeds meer vragen bij haar opwekte. 'Dat is me zeker naar wens,' antwoorde ze hem grijnsend, waarna ze zijn woorden overdacht. 'Handig...' mompelde ze weer, doelend op de stenen. 'Maar...' begon ze zachtjes waarna ze haar hoofd schudde en een vage 'laatmaar' mompelde als teken dat ze er zelf nog niet helemaal uit was en haar blik op de glazen pot voor haar richtte.

Sagramour had Amaryllis' bevestiging wel gehoord op zijn woorden over een achternaam maar reageerde er verder niet op en sloot dat onderwerp hiermee af. Het voelde voor hem dat zij zich er ook niet bepaald gemakkelijk onder zou voelen. Hij legde even zacht lachend zijn hand op de plek waar Amaryllis even later in zijn buik prikte. Hij lachte meer omdat hij aan haar stem alleen al kon horen dat ze hem gelijk had gegeven. Sagramour richtte zich op en ging overeind zitten. Een grote windvlaag gooide zijn haar door war en trok aan zijn zwarte jas alsof hij hem overeind wilde trekken. ''Hou eens op'' zei Sagramour kalm waarna de wind ging liggen. ''Vertel nu maar rustig wat er is'' vervolgde hij zachter. Zachtjes blies de wind haar fluisterende verhaal in zijn oren. Sagramour had zijn blik de hele tijd op zijn schoot gericht waarmee hij duidelijk maakte dat hij luisterde. ''Ben je daar zeker van?'' vroeg hij nu zelf haast fluisterend. De wind blies iets harder alsof ze beledigd wilde vertellen dat ze altijd alles zeker wist. Sagramour stond zwijgend weer op en klopte de grassprieten van zijn jas af. Of hij ze allemaal had kon hij met geen mogelijkheid zien maar dan zouden die grassprieten wel wegwaaien als hij begon te rennen. ''Ik moet weer eens verder. Ik ben hier eigenlijk al te lang gebleven'' zei hij tegen Amaryllis als teken van afscheid.

Haar ogen bekeken hem vrolijk vanuit haar ooghoeken toen hij zacht lachte. Toen hij overeind ging zitten draaide zij zich op haar zij, haar gezicht naar hem toe gericht. De wind blies haar haar over haar schouder, en met haar hand haalde ze een verdwaalde pluk uit haar gezicht. Ze keek hem vragend en met gefronste wenkbrauwen aan toen hij sprak. Ze deed helemaal niets. 'Sagramour?' begon ze zachtjes, als teken dat ze hem niet volgde, vooral toen hij vroeg wat er aan de hand was. Weer stak er een zachte bries op, bijna als commando. Na zijn volgende zin ging haar blik ongelovig naar de hemel, alsof daar iemand als veroorzaker van de wind bezig was met zijn taak. Haar blik schoot weer terug naar Sagramour toen hij opstond, waarbij ze zelf ging zitten en hem vragend aankeek, hoewel hij dat waarschijnlijk niet kon zien. 'Maar... hèh?' sprak ze ongelovig waarbij ze snel opsprong en de pot mee griste. 'Moet je nu al weg?' vroeg ze teleurgesteld, aangezien het betekende dat zij weer alleen door die menigte naar huis moest gaan. En het was nog maar middag. Normaal vond ze het niet erg als ze weer alleen was, het was alleen dat ze nog met zoveel vragen zat dat het aan haar knaagte. Geïrriteerd zwiepte haar staart even heen en weer, alsof het wilde zeggen dat hij er ook niet mee eens was. 'Zo lang was het niet...' mompelde ze daarna, zijn woorden weer tegensprekend. Haar blik kroop weer omhoog naar zijn gezicht, waarbij ze haar kin omhoog moest tillen om hem aan te kijken. 'Het is niet eerlijk om iemand zo achter te laten,' bleef ze door mopperen, waarbij ze een boze blik naar hem wierp.