Ruïne

(Alleen Amaryllis en Sagramour)

Sagramour sprong van dak tot dak met Amaryllis nog steeds dicht tegen zich aangedrukt. Uiteindelijk sprong hij door een gat in het dak van een oud vervallen huis. Deze was nog van vóór de komeet inslag. Het halve dak was weg en een muur was ingestort maar verder was alles nog intact. Het huis stond afgelegen van de andere, nieuwere huizen en stond op een heuvel. Het bood uitzicht op vrijwel de hele hoofdstad. Binnen in de woonkamer zette Sagramour Amaryllis voorzichtig neer. Er lagen een paar grote brokken steen van de ingestorte wand over de vloer verspreid. In de hoek lag een grote stapel kussens en dekens. Ernaast stond een tas. ''Het is niet veel. Maar het is genoeg zolang ik hier verblijf'' zei hij simpel waarmee hij aangaf dat hij hier woonde. De afgebrokkelde muur was een beetje overwoekerd maar dat maakte niet uit. Onderhand had de schemering ingezet. Vanaf deze plaats was de volle maan al te zien net als de eerste sterren die als diamanten aan de hemel flonkerde. Niet dat Sagramour dit kon zien maar hij voelde het toen de lucht kouder werd.

Haar armen om zijn nek, haarhoofd lag op zijn schouder, haar gezicht half verscholen in zijn nek waarbij ze vanuit haar ooghoeken het voorbij schietende landschap in de gaten hield. Haar mond opende zich verschrikt terwijl ze hoorbaar haar adem naar binnen zoog toen hij plots door een gat in een dak sprong. Het bouwwerk stond grotendeels nog overeind, iets wat aardig bijzonder was aangezien de meeste huizen van de Tijd Hiervoor tot stof waren vergaan. Slapjes zette ze haar voeten onder zich toen Sagramour eindelijk van plan was haar los te laten. Trillerig liep ze een paar passen naar de muur, waarna ze er met haar schouderbladen tegen aan leunde en haar hoofd in haar nek legde. Met een diepe zucht sloot ze haar ogen en zakte ze door haar benen totdat haar billen de grond raakte. Met haar knieën opgetrokken en haar voeten een stuk uit elkaar zat ze op de grond, proberend haar hijgerige ademhaling op pijl te krijgen. 'Ik dacht dat ik aan snelheid gewend was,' fluisterde ze hees waarna ze langzaam haar ogen opende en haar hand door haar haar haalde om de plukken uit haar gezicht te halen. Nu pas gingen haar ogen door de woonkamer. 'Nou, dit is beter dan een omgevallen, holle boomstam,' antwoorde ze hem luchtig. Ze tilde haar hoofd op waarna ze haar blik op Sagramour vestigde. 'Hoe ver zijn we van de echt bewoonde wereld af?' vroeg ze hem voorzichtig. Aangezien het wel even geduurd had voordat ze hier waren vroeg ze zich af hoe ver hij haar had gebracht met zijn snelheid.

Sagramour voelde met twee vingers aan de slagader in zijn nek. Als hij snel ging rennen moest zijn ademhaling en hartkloppingen zich daaraan aanpassen. Als hij daarna weer naar normale snelheid moest kon dat nog wel eens fout gaan. Dan bleef zijn hart sneller kloppen dat het nodig had. Dan kon hij sterven. Nu was zo'n geval. Hij liep naar de zwarte tas naast zijn geïmproviseerde bed. Hij trok hem nogal ruw open en begon te zoeken terwijl hij zijn ademhaling onder controle probeerde te houden. Hij vond een strip met kleine blauw kleurige pillen en haalde er eentje uit die in direct doorslikte. Hij voelde nogmaals aan zijn hartslag en voelde hoe de hart verslappende pil zijn hartslag en ademhaling naar beneden haalde. Hij keek even op toen hij plotseling de stem van Amaryllis hoorde. Hij had door dat gedoe met zijn hart niet meer op haar bewegingen gelet maar nu stelde hij zijn zintuigen weer open voor alles om hem heen. Hij gaf haar geen antwoord maar stond een beetje onwennig met behulp van de muur weer op. Hij draaide zijn hoofd richting Amaryllis toen hij haar vraag hoorde. ''Kijk zelf maar'' zei hij zacht met een korte hoofdknik naar de gesloopte muur waar je makken overheen kon kijken. Vanaf de plek waar het huis stond kon je de hele hoofdstad zien liggen.

Ze had de pot naast zich neer gezet, die ze nog net had kunnen beschermen door de omstuimige reis van Sagramour. Nu in het huisje was hij wel veilig dacht ze. Ongegeneerd bekeek ze Sagramour toen ze merkte dat hij zelf ook niet zo heel vast op zijn benen stond. Onderzoekend ging haar blik over hem heen terwijl hij haar uiteindelijk antwoord gaf op haar laatste vraag. Langzaam, aangezien ze haar eigen knieën nog niet vertrouwde, stond ze op, waarbij haar losgeknoopte mantel bleef liggen waar ze had gezeten, waarna ze langzaam en slapjes naar de muur toe liep. Maar in plaats van haar gezicht naar de buitenwereld te draaien hield ze haar blik over haar schouder op Sagramour gericht. Ze hoopte dat hij het niet zou merken, en zou denken dat ze over de muur heen keek. 'Alles goed?' vroeg ze na een paar seconden toen de vraag te graag over haar lippen heen wilde. Blijkbaar was zij niet de enige geweest waarbij de snelheid haar lichaam door de war had geschopt. Ze leunde met haar schouder tegen de muur, waarbij ze Sagramour kon aankijken aan de ene kant, en als ze haar hoofd draaide naar buiten kon kijken. Ze had haar armen rond haar middel geslagen, kruisend voorlangs. Langsaam draaide ze haar hoofd nu van hem weg, en keek de beginnende nacht in. In de verte zag ze het vage licht van de avondvuren, het licht dat uit de huizen kwam en op straat brandde om laatgangers zicht te geven. 'Mooie plek. Dat ik er nooit aan gedacht heb om hier een plaatsje te zoeken,' sprak ze zachtjes in het niets. Haar blik gleed door naar de lucht boven hun, waarbij er een licht glimlachje op haar gezicht kwam. De volle maan stond in haar volle glorie aan de hemel, gaf het nachtelijke licht die voor haar dierlijke ogen genoeg was om te kunnen zien. De sterren gaven hun extra licht als kleine lampjes, onnodig maar zeker knus en mooi om te zien. Haar ademhaling was weer rustig, haar staart hing hierbij even rustig naar beneden in een lichte golf beweging waarbij het puntje weer omhoog krulde. Haar korte broekje, en t-shirt die ongeveer tot de heflt van haar ribbenkast raffelig eindigte waren eigenlijk te koud voor in de nacht. Maar zo ver was het nog niet, en ze had altijd haar mantel nog. 'Zeg me alsjeblieft dat je bij dit soort nachten niet je blinddoek om houdt,' vroeg ze hem zachtjes op een plagende toon, waarna ze even naar hem grijnsde en daarna weer dromerig terug keek.

Toen Sagramour Amaryllis hoorde vragen of alles goed was met hem knikte hij enkel. Ze hoefde niet te weten hoe zijn lichaam in elkaar zat. Hij liep naar haar toe, bepalend aan de hand van haar rustige ademhaling en haar, inmiddels, vertrouwelijke geur waar ze zich bevond om vervolgens met zijn rug tegen de muur naast haar te gaan staan. ''Ik moest hier een nacht schuilen voor de regen. Toen mijn opdrachten van mijn werk verlengd werden besloot ik te blijven voor zolang het zou duren'' vertelde hij zachtjes op haar woorden dat dit een mooie plek was. Hij glimlachte even om haar plagende woorden. ''Normaliter gesproken...'' begon hij zachtjes en eveneens plagend maar maakte zijn zin niet af. Zijn handen bewogen zich weer naar de knoop tussen zijn haren om die los te maken. De zwarte blinddoek gleed voor zijn ogen weg en voorzichtig opende Sagramour zijn ogen. Ze leken in het duister bijna licht te geven. Hij wreef even kort in zijn ogen en richtte zijn blik daarna ook naar buiten. Zijn ogen gleden langs het landschap terwijl hij in de verte nog de licht roze rode lucht van de zonsondergang zag.

Even keek ze naar Sagramour, trok haar blik weg van de buitenlucht toen ze hem naast haar hoorde komen staan. Haar blik bleef op hem gericht toen hij sprak, gewoon omdat ze gewend was iemand aan te kijken als die gene dat deed dat deed. Ze keek even denkend naar beneden, waarna haar blik weer naar buiten gleed. 'Werk jij ook, zoals bijna iedereen, voor die organisaties?' vroeg ze toen hij sprak over een verlengde opdracht van zijn werk. Het enige wat ze wilde weten was of hij er bij hoorde, en hooguit welke. De manier waarop hij afgehandeld had met die drie mannen had haar al een gedachte gegeven dat hij niet helemaal een zwervend persoon was die de woede van wat marktmensen op zijn hals had gekregen. Haar ogen schoten terug naar zijn gezicht toen hij plagend antwoord gaf op haar woorden, waarbij er automatisch een klein glimlachje op haar lippen kroop. Het was aan de ene kant grappig te zien hoe voorzicht hij wel niet zijn ogen opende, gewoon omdat ze het niet gewend was. Haar ogen bleven op die van hem gericht toen hij naar buiten keek. 'Dat is beter. Ik vind het fijner om iemand aan te kunnen kijken als ik tegen die gene praat,' grapte ze zachtjes met die zelfde glimlach waarna haar blik weer naar buiten gleed. Hoe vaak had ze in het bos wel niets 's nachts, als ze niet kon slapen, de hoogste boom uitgezocht om daar de halve nacht te blijven zitten en alleen maar naar de hemel te staren. Haar natuurlijke drang om de hoogte in te klimmen kwam weer bij haar op, waarna ze met een speelse grijns - meer voor zichzelf dan voor de buitenwereld - haar handen op de muur zette en met haar benen zich afzette. Soepeltjes ging ze op de afgebrokkelde rand van de muur zitten, zorgte ervoor dat het niet verder kapot ging. Haar knieën naar binnen gericht, haar bovenlichaam wat gedraaid zodat ze schuin over haar schouder omhoog kon kijken. 'Wat vind jij het fijnste van de nacht?' vroeg ze plotseling waarna ze hem aankeek.

Sagramour leunde met zijn armen op een afgebrokkeld stuk muur en keek Amaryllis niet aan bij het horen van haar woorden. ''Je bedoeld de DHA en de ADHS? Nee. Ik doe niet mee aan die onzin. Ik werk voor mezelf'' zei hij simpel. Sagramour interesseerde zich niet in die demonen. Net zo min als hij er wat voor voelde om de wereld over te nemen. Hij stond niet graag in de schijnwerpers en dat mocht wat hem betrof zo blijven. Hij had laatst zo'n demon zelfs nog geholpen. Riddel heette hij als Sagramour het zich goed kon herinneren. Er verscheen kort een kleine glimlach op Sagramours ogen bij het horen van Amaryllis' woorden. Dat was ook een stuk beleefder om iemand aan te kunnen kijken terwijl je tegen diegene sprak. Hij keek even opzij toen Amaryllis zich afzette en met veel soepelheid en elegantie op de muur ging zitten. Hij bleef haar even aankijken toen hij haar vraag hoorde en wreef achter in zijn nek toen hij nadacht. ''Dat is een hele moeilijke'' mompelde hij zachtjes terwijl zijn topaas kleurige ogen zich op de hemel boven hen richtte. ''Het maanlicht'' zei hij uiteindelijk. Het was het enige waar hij altijd naar kon kijken zonder last van iets te krijgen. Door zijn ogen was het juist nog mooier om te bekeken. Het beeld was scherper, feller.

Ze knikte even op zijn vraag, waarbij ze hem kort aankeek. Bij zijn antwoord glimlachte ze even. 'Nog zo'n buitenbeentje. Mooi,' sprak ze op zijn woorden, duidend dat zij zelf ook een neutraal persoon was. Hoewel ze bijna was overhaald door de gedachte aan een goed salaris om bij een van de organisaties te komen, had ze er weer vanaf gezien. Haar onderbenen bungeltje wat heen en weer, waarna ze haar gezicht weer terug draaide naar Sagramour toen hij haar zachtjes antwoord gaf. Ze keek hem grijnsend aan toen hij liet blijken dat haar vraag niet echt simpel was geweest. Nee, hij had wel gelijk. Je kon er velen antwoorden op geven. 'Een mooi antwoord,' concludeerde ze met een glimlach toen hij haar definitief antwoorde. Rusteloos gingen haar ogen door de verbrokkelde kamer heen bij haar gedachte wat de komende tijd in zou houden. Zou ze 's nachts terug gaan naar het bos, zou ze zelf een huisje zoeken en daar alleen voor de nacht blijven. Het was geen probleem om in het donker te reizen voor haar, zij was eerder het probleem voor andere. 'Zeg Sagramour,' begon ze voorzichtig. 'Zou ik je iets mogen vragen?' haar blik gleed met die zelfde voorzichtigheid naar Sagramours ogen. Ze had haar vraag eingelijk nooit hardop gesteld aan iemand. Maar zelf had ze er nooit een goed antwoord voor kunnen vinden.

Sagramour glimlachte even kort terug op het feit dat Amaryllis zich ook niet bemoeide met de DHA of de ADHS. ''Niet echt als je nagaat dat niet echt veel dingen krijg om uit te kiezen'' grijnsde hij toen Amaryllis zijn antwoord op haar vraag een mooi antwoord vond. Hij had alleen maar de nacht om dingen uit te halen. En als je ervan uit ging dat in de nacht alles ook nog eens stikdonker was bleef er maar bar weinig over. Toen hij Amaryllis zijn naam hoorde zeggen keek hij weer omhoog naar haar. ''Volgens mij was dat al een vraag. Maar ga je gang'' zei hij met een glimlach om haar toch nog een beetje te kunnen plagen. Hij kon de voorzichtigheid aan haar houding en blik zien. Iets wat hem nogal onzeker maakte voor de vraag die komen ging. Toch lukte het hem niet echt zijn blik van haar af te wenden. Hij was aan de andere kant toch ook benieuwd. Dat was nog een voordeel aan het dragen van een blinddoek. Mensen konden jouw gevoelens niet weerspiegelt zien in je ogen en jij die van hen ook niet.

Ze schoot even in de lach en keek hem geamuseerd aan. 'Ach, je kan op veel manieren ernaar kijken hoor,' antwoorde ze hem simpeltjes met een brede grijns waarbij haar scherpe hoektanden zichtbaar werden. Ze keek hem even met toegeknepen ogen aan, waarbij er een quasi afkeurende blik in haar ogen lag toen ze zijn plagende woorden hoorde. Alsof ze hem wilde waarschuwen dat hij niet gek moest gaan lopen doen, niet dat ze het verder erg vond. 'Wat denk jij dat er met ons, als mensen die nu leven, zou gebeurd zijn en hoe onze levens zouden hebben gelopen als de Catastrove niet zou gebeurd zijn?' ze had haar blik weer naar buiten gericht, alsof ze hem niet wilde aankijken terwijl ze de vraag stelde. Het was een vraag waar ze vaak over na gedacht had, vooral als ze weer nieuwe mensen tegen kwam. Haar ogen gleden bijna zenuwachtig weer naar hem terug, waarbij ze uiteindelijk haar vragende blik op hem gericht hield. De kleur van zijn ogen verbaasde haar nog steeds, maar ze was blij dat hij zijn blinddoek af gedaan had.

Sagramour bleef een beetje vaag glimlachen om Amaryllis zogenaamd afkeurende blik. Maar hij staarde een tijdlang afwezig voor zich uit na haar vraag gehoord te hebben. ''Ik denk dat we dan gewoon nog net zo leefden als nu maar dan met wat meer technologie en geen speciale krachten. Die demonen en de DHA en de ADHS zouden dan ook nooit bestaan hebben. En ik weet niet hoe het met jou zit maar als dat het geval was dan had ik elke dag in de rechtszaal gestaan als advocaat. Dat is tenminste wat mijn vader altijd had gewild maar wat mijn krachten mij niet toe stonden. Iets wat me in dit geval wel goed uitkwam'' zei hij uiteindelijk na een lange stilte. Hij keek Amaryllis nu pas weer aan. ''En jij?'' vroeg hij daarna. ''Wat denk jij dat er van jou leven terecht gekomen zou zijn?'' vroeg hij er kalm achteraan.

Haar blik gleed van hem af toen hij voor zich uit keek, waarna hij op haar schoot bleef hangen. Ze legde haar handen eerst ook op haar schoot, waarna een ervan naar de riem om haar heup heen ging. Afwezig, en zonder te kijken gingen haar vingers over werpmessen heen. Ze keek weer op toen Sagramour haar uiteindelijk weer antwoord gaf. Af en toe knikte ze, mee eens met zijn woorden of met de gedachtes die zijn woorden opriepen. Dit keer was het haar beurt om afwezig naar haar schoot te staren bij het horen van zijn vraag. 'Als ik eerlijk ben, heb ik geen flauw idee,' begon ze zachtjes, haar ogen naar beneden houdend om de pijn erin niet te weergeven. 'Ik ben opgegroeid met afkeurende en angstige blikken van de mensen om mij heen. Er waren dan wel mensen met speciale krachten, maar ze hadden eigenlijk weinig gezien met duidelijke lichámelijke afwijkingen zoals bij mij,' vervolgde haar stem even zachtjes. 'Ik had vroeger vaak last van woede uitbarstingen, waarbij ik vaak onhandelbaar werd en mense om mij heen pijn deed. Bijgestaan door mijn dierlijke deel durfte geen kind in mijn buurt te komen. Een klein meisje met klauwen is niet even aantrekkelijk,' even kwam er een schamper glimlachje op haar gezicht. 'Zelfs mijn eigen ouders waren bang voor me. Mijn vader was afstandelijk, bemoeide zich totaal niet met me. Mijn moeder ook, maar op een andere manier. Ik ben op jonge leeftijd weg gegaan en sinds dien op mezelf geleefd. Overlevend in het woud, gelukkig met die eenzaamheid, levend op het bestelen van mensen en stelen van de nodige spullen,' ze richte haar hoofd op, draaide hem en keek naar buiten. 'Ik denk dat, zelfs al zou ik mogen kiezen, ik geen flauw idee zou hebben wat ik zou doen in mijn leven. Of ik uberhaupt een baan zou krijgen, in wat voor bedrijf of stroom dan ook. Wie weet was ik de eenzame vrouw in het huisje op de hoek, met haar vijftien katten die amper buiten komt,' er kwam een spottend lachje op haar gezicht door haar eigen woorden. 'Maar ach, je leert er mee leven,' haar glimlach werd nu menend waarbij ze hem aankeek.

Sagramour had niet eens gezien dat Amaryllis knikte. Hij staarde ondertussen weer voor zich uit, verzonken in zijn eigen gedachten en herinneringen. Hij werd pas weer teruggeroepen naar de bewoonde wereld toen hij de stem van Amaryllis weer hoorde. Hij keek haar heel even aan waarna hij daarna zijn blik weer op de hemel boven hen richtte terwijl hij luisterde naar haar verhaal. Hij glimlachte even vaag terug om haar woorden. ''Dat klinkt bekend. Mijn moeder moest ook niks van me hebben. Mijn vader daarentegen had grootse plannen met me. Maar ik had ook niet echt het gevoel dat hij werkelijk van me hield. Dus ik ben weggegaan toen ik oud genoeg was heb mijn ouders daarna heel lang niet gezien. Pas een flink aantal jaren daarna ben ik terug gegaan. Mijn vader bleek te zijn gestorven Joost weet waaraan. Mijn moeder had spijt voor alle jaren afstandelijkheid maar we zijn nog steeds niet erg close. Zo af en toe ga ik weleens naar huis, maar het valt niet echt meer thuis te noemen. Wat dat betreft ben ik net als jij. Genietend van de vrijheid en aan geen plicht gebonden behalve mijn eigen. Ik heb zo mijn eenmansbedrijf dus geld hoef ik niet over in te zitten als mijn opdracht op dat moment goed betaald is'' vertelde hij. Voorzichtig klom hij ook op de bouwvallig muur en ging naast Amaryllis zitten. ''Als je je er beter door voelt, zelfs toen ik je nog niet gezien had, en we over onze verkeerde kennismaking heen waren, mocht ik je wel'' zei hij zachtjes.

Met wat meer zekerheid nu zij zelf haar mond kon houden luisterde ze naar Sagramour waarbij haar ogen af en toe naar zijn gezicht schoten. Ze richte haar blik weer voor zich uit, de kamer in toen hij stil was, zijn verhaal in haar hoofd. Zijn moeder had spijt, spijt van de jaren dat ze zich zo had gedragen. Waren haar ouders uberhaupt nog in leven? Ze wist het niet, en als ze dat waren had ze geen flauw idee waar ze moest beginnen met zoeken. Niet dat haar ouders haar terug wilde, dat wist ze zeker. Het hele gebied waar zij had gewoont was blij dat ze weg was. 'Hebben we toch wat gemeen,' antwoorde ze met een zwak grijnsje. Ze keek hem lichtelijk verbaast aan toen hij begon met op de muur te klauteren, maar die verbaastheid maakte plaats voor een glimlach toen hij eenmaal zat. Toen hij weer sprak keek ze hem aan, waarna er een vage glimlach op haar gezicht kwam. 'Dank je,' mompelde ze waarbij ze haar blik afwende en wat verlegen van hem weg keek, proberend haar verlegenheid niet te laten merken. 'Ik moet zeggen, dankzij jou blinddoek voelde ik me wat vrijer. Gewoon, omdat ik wist dat mijn gehele lichaam niet de hele tijd in de gaten gehouden word. Het gaf een soort van... ontspanning, denk ik,' haar blik kroop langzaam weer terug, maar ze hield hem naar voren gericht. 'Het is best wel irritant als je jezelf af en toe verliest,' grijnsde ze nu naar hem, tonend dat het niet zo heel erg was dan haar woorden zeiden.

Sagramour glimlachte om Amaryllis' woorden. Heel even, en heel kort. ''Inderdaad'' zei hij zachtjes als reactie dat ze toch iets gemeen hadden met elkaar. Maar die glimlach kwam terug in de vorm van een brede grijns toen Amaryllis na zijn woorden haar gezicht afwendde. Hij hoefde niet eens te kunnen kijken om te weten dat dat uit verlegenheid moest zijn. Maar hij wist niet zo zeker of hij nu wel of niet blij moest zijn met haar woorden. Hij wreef even over zijn nek, niet goed wetend hoe hij hierop moest reageren. Waarom werkte de wereld van de ziende mensen dan ook zo ingewikkeld? Het was veel makkelijker om blind te zijn. Zelfs al stond je te faken. ''Graag gedaan...geloof ik'' zei hij uiteindelijk een beetje schaapachtig. Al kon hij aan haar grijns zien dat er geen lettergreep echt van gemeend had. Sagramour keek weer naar de lucht. Hij wou blijven kijken zolang hij het kon. Hij wist dat hij ergens halverwege de nacht weer hoofdpijn zou krijgen en zijn blinddoek weer voor zou moeten knopen. Maar nu wou hij nog even van de sterren en de maan genieten. En stiekem ook van Amaryllis' gezelschap.

Even grinnikte ze onwennig toen ze zijn twijfelende woorden hoorde. Ze wilde hem niet aan zijn neus hangen dat hij de eerste was die dit voor elkaar had gekregen. Dat ze meestal nogal opvliegend reageerde op het minste en geringste. Dat gebeurde automatisch, en werd verstekt bij de gedachte die al vanaf kleins af aan in haar hoofd zat dat mensen naar haar bleven staren, naar haar lichamelijke kenmerken en zich verafschuwde. Het was iets wat erin gebrand was bij haar, waardoor ze zich altijd defencief opstelde en van zich af beet. Ze rechte haar rug waarbij ze diep inademde en daarna haar blik op Sagramour richte. 'Komop, de jeugdverhalen zijn voorbij. De nacht is nog jong en de vrolijkheid moet terug keren,' sprak ze opgewekt, misschien wat overdreven om de ongemakkelijkheid van de afgelopen verhalen weg te halen. Soepeltjes sprong ze van de muur af, waarbij ze lichtvoetig op de grond lande en zich met een zwierige draai naar Sagramour terug keerde. Er lag een grijns op haar gezicht waarna ze zich weer op de bal van haar blote voeten omdraaide en met haar katachtige gratie de kamer door liep. 'Ooit wel eens aan rotsblokken verwijderen gedacht?' vroeg ze grijnsend waarbij ze een blik over haar schouder naar hem toe wierp. Ze wilde iets gaan doen, wilde de overbodige energie kwijt.

Sagramour grijnsde een beetje toen hij Amaryllis hoorde grinniken. Maar hij keek haar pas aan bij het horen van haar woorden. ''En hoe precies was jij van plan dat te gaan doen?'' vroeg hij lichtelijk sarcastisch maar met een grijns die verried dat het alles behalve sarcastisch bedoeld was. Hij keek even toe hoe Amaryllis zonder enig spoortje moeite van de muur sprong. Er was zelfs een flintertje te zien op Sagramours gezicht dat hij onder de indruk was van haar bewegingen. ''Oké dat doe ik je niet na'' zei hij uiteindelijk en klom, voorzichtig, de muur weer af. Hij was nog net niet houterig te noemen, maar klimmen was niet bepaald zijn meest fantastisch vaardigheid. Toen hij weer vaste grond onder zijn voeten voelde keek hij over zijn schouder naar Amaryllis die weer begon te spreken. ''Rotsblokken verplaatsen. Is dat jouw idee om vrolijkheid terug te laten keren?'' vroeg hij met een kleine grijns terwijl hij naar haar toeliep. Vervolgens keek hij even naar een van de rotsblokken. ''Daar ga ik hulp bij nodig hebben'' zei hij zachtjes terwijl zijn zijn hand al in zijn jaszak tastte en over de graveringen van de runen om de juiste te zoeken.

Met een overdreven, nadenkende blik in haar ogen tikte ze ritmisch met haar wijsvinger tegen haar kin aan, haar blik naar boven gericht en haar andere hand op haar heup toen ze zijn vraag hoorde. 'Dat antwoord krijg je nog van me tegoed,' antwoorde ze hem daarna opgewekt, waarna ze even breed naar hem grijnsde. Bij het zien van zijn moeizame handelingen kwam er een kleine glimlach op haar mond, waarna haar lach door de kamer klonk toen ze zijn woorden hoorde. Beschaamd sloeg ze haar hand voor haar mond, om nog na te proesten. 'Soms heeft half katachtig zijn zijn voordelen,' sprak ze grijnzend. Het was wel komisch geweest om het te zien. Misschien lachte ze hem dan wel uit, maar het was eigenlijk op een soort van positieve manier geweest. Ze sloeg haar armen over elkaar en richte haar blik weer op hem bij zijn vraag. 'Nee, niet echt. Maar ik dacht, dat als we wat puzzelen en schuiven we vast van die rotsblokken iets kunnen maken. Misschien iets in de richting van een tafel, stoelen, en misschien wel een bed voor je,' opperde ze, terwijl haar ogen over de ravage in de kamer heen gingen terwijl Sagramour zijn zakken afzocht. Ze pakte zijn onderarm en trok zijn hand uit zijn zak, hopend dat hij de juiste steen nog niet had gevonden. 'Dit soort dingen moet je met gevoel doen, niet met hulpmiddelen,' antwoorde ze hem streng. 'Als je iets wilt maken waar je je thuis voelt, moet je daar je spierkracht en geest voor inzetten. Hop, laat je handjes wapperen en begin met rotsblokken rollen en schuiven en passen en meten en creëren,' haar stem klonk misschien wat te enthousiast voor dit tijdstip van de dag. Ze liep naar een van de rotsblokken, keek bedenkelijk wat om zich heen, zakte door haar knieën en begon met alle kracht tegen de steen te duwen. Na wat gehijg rolde hij eindelijk op zijn kant, waarbij ze geïrriteerd op haar achterste plofte, haar arm over de steen heen en haar blik boos erop gericht. 'Okee, misschien zijn je steentjes toch wel een goed idee,' mopperde ze waarbij ze demonstratief haar kin op haar hand liet rusten en voor zich uit staarde.