Broken free.

Een doffe knal weerklonk vanuit het binnenste van de vulkaan, maar enkel een dunne rooksliert kringelde uit de top van de impact. Niet veel later gerommel als de rollende donder, alles binnenin een bepaalde straal schudde er even van op hun grondvesten. Vanuit de voet van de vulkaan werd daarna een felle blauwe straal de lucht ingelanceerd. De gestalte die de flits veroorzaakte en achter zich liet leek stukken van zijn bepantsering te verliezen naarmate het hoger en sneller de hemel in reikte tijdens zijn vlucht. Als een afgeschoten raket leek het zelfs even iets dat leek op vlammen om zich heen te vormen bij de belachelijke snelheid die het aflegde. Op een zeker moment vervaagde de blauwe streep net zo snel als dat het verschenen was, tesamen met de gedaante.

Niet veel later was de gestalte keurig met beide voeten op de aardbodem neergekomen aan de andere kant van het eiland. X.'s ogen gingen even de omgeving af, zijn gezicht en kop verborgen onder een zware helm. Zijn lange paarsige staart zwiepte zacht op en neer bij iedere onwennige stap die hij zette. Te lang.. te lang opgesloten gezeten. Te lang geen daglicht meer gezien. Zijn drievingerige poten grepen de helm vast alsof hij plotseling een erge migraine-aanval kreeg. Zelfs denken was weer zo goed als nieuw nu hij niet meer aangedreven werd door machines, maar nu op eigen kracht verderging. En hij dacht meteen onjuiste dingen. Nooit had hij het daglicht in volle glorie kunnen evenaren, alleen in zijn capsule achter glas als er toevallig een zonnestraal door het kleine raampje van het verborgen laboratorium op hem viel. X. wierp even een blik achterom. In de verte was nog een dunne rooksliert te zien, veroorzaakt door het laboratorium dat hij zojuist eigenhandig had verwoest. Te lang.. teveel.. Hij zakte half door zijn gekromde achterpoten en maakte bewegingen alsof hij opeens erge last kreeg van stuiptrekkingen. Toen hij zijn kop daarna met een ruk weer oprichtte, lichtten zijn ogen achter de helm felblauw op, waarna hij in zijn woede alles vernietigde waar zijn blik op viel. Rotsen, bomen, heuvels. Hij hoefde niet eens een vinger uit te steken. Zijn psychische krachten deden het werk voor hem. Omdat hij pas was uitgebroken was het nog niet op zijn sterkst, en bracht het nog niet veel schade aan. Maar de omgeving voor zich waar hij zich op uitgeleefd had, zag eruit alsof het door een krachtige tornado te grazen genomen was. X. liet een moment later zijn kop hangen. Zijn knokige schouders gingen hevig op en neer van het hijgen. Ongelovig liet hij zich weer wat half door zijn achterpoten zakken. Hij was nu al uitgeput. Hij was nog te zwak om al zijn woede te botvieren op de omgeving door middel van zijn krachten. 'Waarom was ik dan gecreëerd?' vroeg hij zacht in zichzelf. Zijn stem klonk galmend, alsof hij via gedachten sprak. Een rustige stem die eigenlijk totaal niet paste bij zijn uiterlijk of furieuze gedrag. Maar er was een duidelijke ondertoon in te horen die vertelde dat hij zich onbegrepen en verward voelde.