Get to work.

Dominique lag op zijn rug bovenop een houten bureau. De gebroken ijzeren ketting die aan zijn leren halsband om zijn nek hing lag op de grond naast hem. Dominique zelf maakte met zijn hand draaibewegingen waardoor vloeibaar metaal dat om zijn vingers zweefde telkens andere vormen aannam maar nooit echt vast werd. Hij neuriede zachtjes. Hij keek niet eens om toen zijn deur werd open gesmeten en een van de generaals van de DHA binnen kwam stormen. 'Dominique van der Avoirt! Je bent hier niet aangenomen om te liggen pitten' snauwde de man. Dominique bleef bij zijn onzinnige bezigheid zonder ook maar te letten op de man die helemaal paars aanliep van woede. Hij liet zich door de man aan de kraag van zijn gescheurde dwangbuis van het bureau af trekken en op de grond smijten. Zijn donkere ogen met nog donkerdere wallen eronder keken de man geamuseerd aan met een panisch glimlachje. 'Meneer de generaal dinges. Plannen kost tijd. Als een man van strijd moet u dat weten' zei Dominique kalm terwijl zijn glimlach steeds psychotischer werd. De generaal liet hem bij die blik weer los en schuifelde zacht achteruit terwijl Dominique weer opstond en zijn hoofd even naar achteren en vervolgens naar voren viel alsof hij een slappe pop was. Vanonder zijn spierwitte lokken keek hij de man aan met een blik van een roofdier vlak voor het verslinden van zijn prooi. 'Maar ach, ik zal wel eens aan het werk beginnen als u aandringt' zei hij. Terwijl hij die woorden zei schoof de lade van zijn bureau langzaam open en vloog er een langwerpige stok naar hem toe die hij zonder zijn duivelse blik van de generaal af te wenden uit de lucht greep. Daarna draaide hij zich om en liep zijn half gesloopte deur uit. Zijn blik was naar de grond gericht. Daardoor had hij niet in de gaten dat iemand hem van de andere kant naderde. Hij botste dan ook in volle vaart tegen de persoon op en viel achterover op de grond.

Een opgetutte vrouw met nog tutterige kleding tikte met haar naaldhakjes op de grond tijdens het voortschrijden. Er stond een zure uitdrukking op haar gezicht. De lange blauwe jurk die was afgezet met allerlei kunstbloemen, franjes en tierelantijntjes moest bij halverwege de zoom vastgehouden worden om niet over de grond te slepen. De pofmouwtjes waren kort en gingen vanaf de bovenarmen over in lange doorzichtige zijden handschoenen. Haar boezem schudde bij iedere stap als gelatinepuddinkjes in het strakke bovenstuk. En op allerlei versiersels aan het chique maar nogal overdreven kledingstuk na, rinkelden er ook een hoop gouden en zilveren armbanden om haar polsen en blonken felle ringen aan haar vingers. De vrouw zelf had haar zilveren lokken strak naar achteren gekamd, op een aantal eigenwijze plukken na die in haar gezicht hingen. Aan de zijkant van haar hoofd was een narcis in haar haar vastgespeld, die komisch op en neer wiegde tijdens haar benende pas. Haar gezicht was zwaar opgemaakt; knalrode lipstick glansde op haar lippen, roze rouge op haar wangen zorgde ervoor dat het leek alsof ze bloosde en gigantische oorbellen die onder haar lokken door staken maakten het vrouwelijke beeld compleet. Eigenlijk was het geen vrouw, maar Mao in vermomming. Alleen had hij zijn zonnebril niet op, evenals de hoofdband. Enkel een zwart oortelefoontje, verborgen onder zijn lokken, verried dat hij het vervangen had. Met een zwierig gebaar zodat het moest lijken dat hij daadwerkelijk ook een vrouw was, haalde hij het knalroze handtasje aan een arm tevoorschijn en ritste dat in een ruk open. 'Dames, houd u koest!' siste hij de dobbelstenen die erin zaten zacht toe. 'De monsieur zal dit vast en zeker een voortreffelijk idee vinden! Welke demoon zal er nu niet op me vallen?' Hij stootte een hoog kakelend lachje achter zijn hand uit en probeerde met een hoog stemmetje in zijn rol te blijven. 'Vermommingen zijn mijn zoveelste talent, nicht wahr? Prees Mutti in het hiernamaals dat ze me in mijn jeugd op een toneelgroep heeft gedwongen!' Hij wierp smakkend een handkusje ten hemel, direct gevolgd door een tweede overdreven luide kakelende lach. Door die afleiding besefte hij niet dat iemand zijn tegenrichting in kwam gelopen. Mao slaakte een verschrikt kreetje toen hij plotseling tegen iemand opbotste. Eén van de waterzakjes die een deel van zijn borsten moest voorstellen, kwakte daarbij op de grond. Hij wankelde even wiebelend op zijn hakjes en hervond uiteindelijk zijn steun aan de muren, zijn blik heethoofdig gericht op de jongen die door de klap achterover op de grond was gevallen. 'Djeezus kreist, Dummkopf! Kijk wat je hebt gedaan!' viel Mao met zijn eigen mannelijke stem tegen hem uit. 'Mijn silicoontje!' Hij griste het met een nonchalant gebaar van de grond voor de neus van de jongen weg en propte het weer in het nauwe bovenstuk. 'Ooh?' Mao had terwijl hij dat deed zijn hoofd niet afgewend om de jongen eens nauwkeurig te bekijken. Met een hoog opgeheven kin staarde hij als een echt tutterig dametje een lange tijd naar de dwangbuis die hij droeg.

Dominique wreef even pijnlijk over zijn hoofd. Doordat hij een dwangbuis droeg waren de mouwen veel te lang en schuurde hij dus gewoon met de zachte stof over zijn hoofd. Zijn handen waren niet eens te zien. De gescheurde dwangbuis was een beetje van zijn magere schouders gezakt waardoor het zwarte shirt eronder zichtbaar was. Hij keek daarna met een ruk en een duivelse blik in zijn donkere ogen op naar de persoon waar hij tegenaan gebotst was. Het leek alsof hij de persoon voor zich met huid en haar zou willen opvreten. De stem die hij hoorde klonk als een man. Maar waar hij tegenaan gebotst was leek in de verste verte niet op een man. De vrouw voor hem leek meer op een soort barbiepop. Toch was hij er niet helemaal zeker van of het wel waar was wat hij zag. Als iemand die dagelijks met illusies te maken had was hij steeds beter geworden in het herkennen van de kleinste details die wezen op iets dat niet waar kon zijn. En hij had het sterke gevoel dat deze vrouw niet was wie ze leek te zijn. Vooral niet toen ze haar borst terug in haar bovenstuk moest proppen. Hij zag haar...hem...het...naar hem staren zodat er een licht psychotisch glimlachje rond zijn lippen verscheen. 'Bevalt het?' vroeg hij geamuseerd en met een lichte sarcastische ondertoon. 'En nu uit de weg tuthola ding of wat je ook wezen mag, ik heb dringende zaken te doen!' snauwde hij plotseling. Het was alsof er een knop om werd gezet die zijn emoties beheerste. Het volgende moment erbij grijnsde Dominique breed naar de persoon voor hem alsof ze hem net een goede grap had vertelde. Vervolgens sprong hij op alsof hij geen enkel bot in zijn lijf bezat.

Mao bleef nog een lange tijd roerloos naar de dwangbuis staren. Op deze afdeling was hij nog amper geweest, hij had alleen een paar enkele keren door de gangen op en neer gehuppeld wanneer de baas hem wilde spreken. Nooit geweten dat patiënten in de psychiatrie hier ook behandeld werden. Of de knul moest een geheel andere reden hebben waarom hij zo'n ding droeg. Mao's roodachtige ogen gleden omhoog naar het gezicht van de jongen bij zijn vraag. Hij hield een hangend handje op borsthoogte op. 'Wel, duh,' gaf hij als bekakt antwoord waarbij hij met zijn hand een nonchalant wegwerpgebaar maakte. 'Waarom denk je anders dat ik naar je kijk, chérie? Alleen je instelling is die van een goedkope theelepel.' Hij moest wat in zijn rol komen voor het echte werk straks; demonen verleiden met zijn tuthola-verschijning om ze recht in de klauwen van de DHA te lokken. Niet dat het in de realiteit veel zou uithalen, maar toch. Mao's blik betrok aanzienlijk toen de knul daarna opeens tegen hem begon te snauwen alsof er ergens in zijn achterhoofd een knop was omgedraaid. Hij nam een walm van verstikkend veel parfum van één of ander duur merk met zich mee toen hij een gehandschoende hand om de grote mond van de jongen sloeg nadat hij was opgestaan, en zijn kin omklemde met lange roodgelakte valse nagels. Hij dwong hem met mannelijke spierkracht tegen de muur en kwam daarbij overdreven dichtbij. 'Ruhe, imbécile!' siste Mao met zijn eigen stem zacht en hees terwijl hij schichtig om zich heen keek, die diep genoeg was om eruit op te maken dat hij helemaal geen vrouw was. 'Trek geen aandacht, xièxiè. Het moet nog een verassing zijn, een Überraschung, een astonishment, een grande attaque par surprise! En once again zal de monsieur weer een mogelijkheid gunnen voor Mao om een treedje hoger te klimmen op de trap van ssssuccesss!' Mao liet de knul los om van blijdschap even op de punten van zijn hakjes en met gespreidde armen luid lachend om zijn as rond te zwieren.

Dominique grinnikte zachtjes als een klein jongetje dat voor het eerst een koekje uit de koektrommel ging stelen. 'Een goedkope theelepel?' vroeg hij zachtjes grinnikend en proestend. 'Nou, daar doe ik het voor' zei hij er zacht achteraan op samen zwerende toon net alsof hij de vermomde man voor hem een geheimpje vertelde dat alleen hij mocht weten. Dat het echt een man was werd Dominique nu wel duidelijk, toen hij met veel kracht tegen de muur gedrukt werd en de man zijn ware aard aan hem toonde. Een illusie amateur, dat was hij. Zijn donkere ogen keken de ''vrouw'' met een idioot soort kilheid aan. Alsof hij het het meende maar toch ook weer niet en heel andere ideeën had. Hij stikte zowat door de enorme walm parfum die hem tegemoet kwam bij de gehandschoende hand die over zijn mond geslagen was. Toen hij eindelijk losgelaten werd moest hij zich voorover buigen. 'Ik moet overgeven' mompelde hij zachtjes al was het niet duidelijk of het kwam door die sterke parfum lucht of door de woorden van de vermomde man voor hem. Hij schudde even wild met zijn hoofd als een hond die net uit het water kwam en sprong daarna weer, compleet genezen, overeind. Daarna liet hij zijn blik bedenkelijk over de man glijden. 'Dim het met de parfum schatje, en gooi die heupen van je in de strijd. Daarbij moet je niet om het minste of geringste uit je rol stappen. Maar verder is het wel aardig gelukt' zei hij kritisch alsof hij een mode kenner was. Hij keek serieus als nam het beeld van de dwangbuis dat een beetje naar beneden. 'Nou, ik moet vliegen' zei hij daarna met een psychotisch lachje. 'KOP DICHT!' schreeuwde hij plots, maar niet tegen de man voor hem. Het leek alsof hij in zichzelf een het praten was, of in dit geval schreeuwen.

Mao keek ongeamuseerd op de jongen neer toen hij zijn woorden blijkbaar lachwekkend vond. 'Vind jij Mao's woorden grappig, kleinen Jungen?' vroeg hij snuivend terwijl hij even in de wang van de knul kneep. 'Dâh! Ik bedoel natürlich: Maomi's woorden!' verbeterde hij zichzelf snel. Zuchtend streek hij met een hand zijn zilveren lokken naar achteren, waarbij de narcis triest omlaag kwam te hangen. 'No sweat, no sweat. Je wilt je aanlokkelijke verschijning toch niet ruïneren, petit amour?' sprak hij tegen zijn spiegelbeeld in een klein opengeklapt spiegeltje terwijl hij nog een extra laag make-up op zijn al overdreven opgemaakte wangen klopte. 'Et d'écouter!' Mao klapte het spiegeltje dicht en richtte zich met een wijzend vingertje weer op de jongen. 'Zoals al klaarblijkelijk overduidelijk is, mijn wangenknijpdarling, ben ik zogezegd van het glanzende gouden hogere servies. Und du..' Hij bekeek de jongen even van top tot teen en onderdrukte een zachte proest. Hij slaakte een hoog kreetje toen de knul zei dat hij moest overgeven, wankelde even op de oncomfortabele naaldhakjes en deinsde toen in een snelvaart achteruit. 'Niet op mijn Prada's!' Mao bleef met een wazige blik toekijken hoe de jongen wild met zijn hoofd schudde. Er verscheen ook bij hem een bedenkelijke uitdrukking op zijn gezicht bij zijn tips. Een lange tijd bleef hij alleen maar roerloos tegenover de jongen staan, en kantelde een moment later zijn heupen wat voorzichtig. 'Like this?' vroeg hij op een schuchter toontje. Zijn hand plaatste hij in zijn heup en zijn andere achter in zijn nek. 'Of toch meer zoiets als dit?' Hij ging heel wat poseerposities af om zelf uit te vogelen wat hij het mooiste vond staan, en merkte daarbij niet echt dat de jongen op het punt stond om te gaan. Mao schrok zich het apenzuur toen hij plotseling begon te kwijken. 'RUSTIG!' schreeuwde hij op zijn beurt terug. Met overhaaste hakklakkende pasjes kwam hij teruggesneld en schudde even met de drillerige boezem haast in het gezicht van de jongen om hem op die onzinnige manier weer terug bij zinnen te brengen. 'Mein Gott.. !' bracht hij hijgend uit. Hij rechtte zich wat weer zodat de knul de imitatieborsten niet meer in zijn gezicht geduwd kreeg. 'Waar is je psycholoog, wo qinài de? Mao had er vroeger ook één - heel, héél vroeger - nog voordat hij was weggelopen. Voor de stemmen.' Mao wees met een wijsvinger op zijn slaap en glimlachte breed.

Op dat moment kwam Geneva samen met de generaal de hoek om lopen. Ze was hem iets aan het uitleggen over een nieuw communicatie middel waar ze van hem aan had moeten werken. Ze hadden allebei het geschreeuw en het psychotische gelach gehoord en waren er dus op af gerend. Geneva keek van de jongen naar de vrouw. Haar had ze nog nooit eerder gezien maar ze had iets bekends. 'Wat is hier aan de hand' hoorde ze de generaal naast zich vragen terwijl die van de een naar de ander keek. Geneva's blik bleef bij de vrouw hangen. Ze kende haar, dat wist ze zeker. Die zilveren lokken en die ogen. Dat gedrag herkende ze maar ze kon het niet goed plaatsen. Ze keek even opzij naar de generaal die kwaad zijn armen over elkaar had geslagen. 'Kalmeert u beetje. Het was vast allemaal een misverstand' zei ze zachtjes en legde even haar hand op de schouder van de man. Dat leek hem te kalmeren. Ze zag in elk geval zijn schouders een stukje naar beneden zakken. Geneva's hand gleed van zijn schouder en ze sloeg haar armen over elkaar nadat ze haar shirt recht had getrokken. Ze droeg een strak zwart shirt met korte mouwen die alle aspecten van haar vrouwelijke trekken extra benadrukte. Eigen droeg ze dat shirt alleen maar omdat er dan geen stof in de weg zat. Hetzelfde gold voor haar zwarte spijkerbroek die ook overal nauwsluitend, maar als gegoten om haar hen viel. De generaal keek nu naar de jongeman. 'Dominique, had ik niet gezegd dat je aan het werk moest? Demonen zullen niet uit zichzelf aankloppen om te vragen of we ze willen vangen' zei hij nors tegen de jongen.

Toen de man terug schreeuwde keek Dominique hem schuw aan. Hij bleef hem een tijdje als een onnozel kind aanstaren. Daarna verduisterde zijn blik. Het leek alsof zijn wallen nu nog donkerder waren. Zijn mond verwrong zich in een klein, onaangenaam glimlachje. 'Wil je dat echt weten?' vroeg hij zachtjes maar met een schorre, duivelse stem. Hij griste het spiegeltje dat de man eerder had gebruikt om make up te checken. Hij klapte hem open en tikte met zijn nagel ertegenaan. Het spiegeltje bewoog alsof er water op zat dat in beweging werd gebracht door zijn aanraking. Daarna verscheen er in de spiegel een kleine man die aan zijn kleding en baard te zien al een tijdje daar zat. Toen hij Dominique zag schreeuwde hij iets wat niet hoorbaar was terwijl hij op de wand van de spiegel sloeg met zijn vuisten. Daarna toonde hij de spiegel aan de vermomde man zien. 'Hier is hij' grijnsde Dominique vrolijk en liet zijn oude psycholoog zien. Daarna klapte hij het spiegeltjes dicht en stopte hem in het bovenstukje van de mans jurk. Hij keek met een ruk om toen hij stemmen hoorde. Zijn vrolijke grijns was direct verdwenen en had plaatsgemaakt voor een kwaadaardige blik. Er verscheen een al net zo'n kwaadaardig en psychotisch lachje op zijn gelaat toen hij de vrouw en de generaal zag. Deze vrouw was wel echt voor honderd procent vrouw. Dat kon hij onmiddellijk zien. 'U hoeft niet zo spastisch te doen. Ik ga al' zei Dominique verveeld tegen de de generaal. Met een overdreven groot gebaar gooide hij de gebroken ketting die aan zijn leren halsband zat over zijn schouder alsof het een dure sjaal was.

Mao staarde met halfdicht geknepen ogen op de jongen neer. 'Duhh, anders zou ik het niet vragen,' zei hij op een bekakte toon op zijn vraag. 'HELA!' Hij deed een tevergeefse poging zijn meeneembaar spiegeltje terug te pakken toen die zonder pardon werd weggegrist. Uiteindelijk liet hij zijn armen maar hangen, om weer met halfdicht geknepen ogen naar de jongen te kijken toen hij iets uithaalde met de spiegel. Alsof enkel kijken hem al teveel concentratie kostte. Hij knipperde een paar keer met zijn ogen toen het spiegeltje hem weer werd voorgehouden. Zijn verwrongen gezicht veranderde langzaam in een uitdrukking van verbazing, dat later overging in vrolijkheid inclusief een absurd brede glimlach. 'Da-ha-HA!' barstte Mao in een verwijfd lachje uit, het laatste er bijna gillend uitstotend. 'Geef eens aan mij!' Hij griste het spiegeltje weer weg uit het bovenstuk nadat het hem werd teruggegeven en klapte het hoopvol open. Dit keer was er echter niets meer te zien, alleen zijn eigen gewone spiegelbeeld. Ongeamuseerd klapte Mao het spiegeltje weer dicht en richtte zijn aandacht ook op de gang toen hij iemand hoorde naderen. Hij ademde overdreven diep in bij het zien van Geneva. 'Ge-ne-vie-ve!' riep hij liefkozend uit, met een mierzoete nadruk op iedere lettergreep. Hij sloeg zijn handen ineen en bleef even in een overdreven benadrukkende positie staan als van een jong schoolmeisje dat haar crush voorbij zag lopen voordat hij - na eerst een gehaaste bukkende duik te hebben gemaakt om de ketting van de jongen niet tegen zijn hoofd geknald te krijgen - zich huppelend op Geneva stortte. De generaal liep hij daarbij straal voorbij. 'Hoe vind je mijn masquerade, mijn déguisement, mijn Maomi-ik? Ze zijn goed gelukt, nicht? Natuurlijk nog lang niet zo lijkend als de jouwe!' sprak Mao enthousiast terwijl hij de waterzakjes in zijn handen liet schudden alsof het echte waren, en daarna grijnzend een paar kneepjes in Geneva's boezem gaf. 'OOH!' riep hij verrast alsof hij de generaal nu pas zag. 'Le monsieur!' Hij hopste in een sukkelpasje wat van Geneva vandaan om zijn uiterlijk voor de generaal te showen. 'En?' vroeg hij verwachtingsvol terwijl hij als een ballerina-danseres rondjes op zijn hakken maakte. Mao lachte zacht toen hij uiteindelijk weer tot stilstand kwam. 'Zegt u het maar. Dé nieuwe trend voor het demonenvangen, een gloednieuwe passie voor ieders van de DHA, het zoveelste briljante idee van nummer A3-1347! Ik weet het, u heeft al een hoop aan me gehad - maar wordt u nu niet emotioneel! Mao zal in het vervolg met nog vééééél meer komen om de monsieur tevreden te houden, tout à fait!' Mao wierp kushandjes vanaf zijn lippen een aantal willekeurige kanten uit alsof hij de onzichtbare mensen die trachtten meer van hem te zien daarmee in de tussentijd mee tevreden probeerde te houden.

Ineens zag Geneva waarom ze de vrouw had herkend. 'Mao?' vroeg ze verbaasd. Maar toen hij aan haar boezem zat sloeg ze beschermend haar armen ervoor. 'Nee natuurlijk net, de mijne zijn ook echt' zei ze lichtelijk geïrriteerd alsof ze daar eigenlijk mee wou zeggen dat Mao van haar af moest blijven. Dat was ongewenst contact. Ook de generaal leek op z'n minst geamuseerd om Mao's handelingen. Ze keek opzij naar de generaal wat die over Mao's ''idee'' te zeggen had. De man had een hand tegen zijn voorhoofd gelegd alsof hij zwaard hoofdpijn had. 'Elke keer als ik denk dat ik alles ter wereld wel gezien heb kom jij me weer verrassen Mao' hoorde ze hem zachtjes mompelen. 'Denk je nou werkelijk dat hier ook maar iemand intrapt?'
'Pardon meneer, maar u zag ook niet direct dat het Mao was, evenals ik. Ik vind zijn interpretatie van een vrouw vrij...overtuigend' schoot ze direct in Mao's verdediging. Hij verdiende het niet afgeblaft te worden omdat hij mee dacht aan nieuwe manieren om demonen te vangen. De generaal zuchtte even zwaarmoedig. 'Vooruit dan. Als jij denkt dat je hiermee demonen kunt vangen ga je gang dan maar' zei hij tegen Mao. Geneva grijnsde inwendig. Ze kon het ook altijd van hem winnen. Het was soms wel makkelijk als mannen op je vielen. Ze wist dat ze door veel mannen werd nagestaard, ook door de generaal. Ze hield zich alleen van de domme om geen reacties uit te lukken.

'Mwah! Mwah! Mwah! - Ahahaha!' Mao bleef doodleuk doorgaan met kushandjes te werpen en stopte die handeling uiteindelijk met gespreidde armen om een hoog lachje om Geneva's woorden uit te stoten. 'Natuurlijk zijn ze dat! Ik mag er immers op een dag zelf mee experimenteren wanneer de nacht des huwelijks voor ons openstaat, selbstverständlich!' riep hij vrolijk uit. Hij bleef midden in een beweging stilstaan om met gespitste oren en een brede grijns verwachtingsvol naar de generaal te luisteren. 'Natürlich! .. Aah, het is het proberen waard, il n'est pas? Daarbij-' Hij kon met zijn schuchtere woordjes nauwelijks tussen de woorden van de generaal en van Geneva komen. Mao besloot te zwijgen, al stond er nog wel een brede grijns op zijn gezicht, en draaide zijn hoofd van de één naar de ander wanneer diegene sprak. Hij haalde gierend adem, sloeg zijn handen enthousiast ineen bij het horen van Geneva's woorden. Een nabootsing van zijn eerdere reactie toen hij haar een kleine tijd geleden aan zag komen lopen. Hij wendde zijn gezicht met een uitdrukking die nog het meeste weghad van een opgewekte, kwijlende hond tot de generaal die er simpelweg mee instemde. 'Genevieve!' bracht hij kleintjes uit alsof hij op het punt van huilen stond. Op de punten van zijn tenen trippelde Mao in dezelfde houding waarin hij net nog stond naar haar toe en pakte haar hand beet. 'Je bent zo..! Je maakt me zo..!' Hij slaakte een diepe zucht en hield een hand tegen zijn nepboezem gedrukt, waarbij hij zijn hoofd even oprichtte toen hij niet uit zijn woorden kwam. 'Ik ben je gewoon eeuwig dankbaar voor je hele bestaan, voor je présence, voor je Anwesenheit! Mwah! Meiwèi! Laat me mijn eerbetoon aan je verduidelijken, shall I not?' Hij drukte haar zonder pardon tegen zich aan en wreef daarbij met de waterzakjes in zijn bovenstuk heen en weer voor de 'knussigheid'. Eén van de dingen kwam daarbij met een stomme plof op de grond terecht. 'AL-LEE, daar gaan mijn busten!' Mao liet Geneva los uit zijn verstikkende greep om het ding van de grond te plukken. 'Hoe jullie vrouwelijke soort daarmee kunnen leven, wunderbar!' Hij propte het ding weer terug en schudde er even mee om na te gaan of ze er wel stevig genoeg in zaten.