Met de eendjes, shalala ~

Met een plof liet ze zich vermoeid op haar knieën langs het meer vallen, waarbij er een kreun over haar lippen kwam die het zelfde gebrek aan energie weerspiegelde. Meteen op het moment dat haar knieën de grond raakte viel haar bovenlichaam naar voren, waarbij ze zich met haar handen opging en met een hangend hoofd bleef zitten. Haar staart lag even futloos op de grond, haar oren - die normaal waakzaam rechtop stonden - hingen met hun puntjes slap naar beneden. Even sloot ze haar ogen om het duizelige gevoel weg te krijgen, om ze vervolgens weer te openen en langzaam haar blik omhoog te brengen langs het meer dat schitterde onder de stralen van de zon die erop weerkaatste. Haar handen stonden in het water dat verfrissend en verkoelend aanvoelde. Met een pijnlijk lichaam, een wond tussen haar schouderbladen en spieren die luidruchtig protesteerde tegen elke beweging stond ze trillerig op. Bovenlangs taste ze voorzichtig met haar vingers haar rug af, totdat ze ineen kromp bij het voelen van de pijn toen haar vingertoppen de gevoelige huid rond de wond raakte. Met pijnlijke bewegingen die ook vooral stroef verliepen deed ze haar vodde t-shirt uit, die als ze hem aan had tot ongeveer de helft van haar borstkast liep en de rest van haar buik bloot liet. Ook haar korte broekje zag er meer uit als vodden dan werkelijke kleding. Met veel moeite had ze zichzelf uiteindelijk uit haar shirt gekregen en liet het doelloos naast zich op de grond vallen. Ze moest aan een nieuwe zien te komen, aangezien hij op haar rug kapot was. Met wankelende passen en een naakt bovenlichaam liep ze het meer in. Toen het water tot haar middel rijkte liet ze zich gelukzalig door haar benen zakken en ging op haar knieën zitten. Ze beet op haar onderlip en probeerde een pijnlijke kreun tegen te houden toen ze het water over de wond voelde gaan. Ze negeerde de velle steken van pijn weer toen ze met haar hand moeizaam de wond op haar rug probeerde schoon te vegen onder water, waarbij het automatisch weer begon te bloeden. Ze was amper een paar meter van de waterkant af, maar had geen aandacht meer voor de omgeving. Ze was te uitgeput, haar lichaam had op één dag te veel moeten verwerken aan klappen. Slapjes viel haar arm weer naar beneden toen de pijn te erg werd om door te gaan. Met een vermoeide blik keek ze voor zich uit over het meer, met haar rug naar de waterkant toe. Het haar dat in het water viel zweefde als het ware aan het wateroppervlakte uit tot een waaier.

Deamhain zweefde met gespreide vleugels door het wolkendek door. God, wat haatte hij de zon met al haar licht en warmte. Ze lachte hem gewoon recht in zijn uit. Zijn vleugel slagen van zijn vleermuis vleugels werden met de minuut trager. Hij moest nu echt gaan rusten. Maar Deamhain wou er niet aan toegeven en koppig ging hij door totdat hij uiteindelijk van vermoeidheid en uitputting ter aarde stortte. Hij viel recht naar beneden en kwam met een enorme plons in het water terecht. In het water kreeg hij zijn menselijke vorm terug. Zijn grauwe huid werd weer zo wit als sneeuw evenals zijn haren die voor de helft weer wit waren. De onderste helft bleef zo zwart als een maanloze nacht. Zijn klauwen werden weer handen en voeten en zijn vleermuis vleugels tussen zijn armen verdwenen weer en transformeerde terug naar zijn zwarte trui. Ook zijn staart was verdwenen. Deamhain opende loom zijn ogen. Toen hij besefte dat hij zich onder water bevond begon hij naar boven te zwemmen. Toen hij door de waterspiegel heen brak zoog hij zijn longen vol lucht. Met sterke slagen zwom hij naar de waterkant en hoestte wat water uit. Hij had de vrouw nog niet opgemerkt. Maar nu voelde hij een andere aanwezigheid. Hij draaide zich met een ruk om. Maar toen hij merkte dat het een vrouw was en ze half naakt was wendde hij zijn blik direct weer beschaamd af.

Het water voelde verkoelend op haar bloedhete huid, voelde als brandende pijn op haar rug terwijl het zelfde water de wond bedekte en schoon week. Met hangend hoofd en schouders, gebolde rug en haar handen die in het water tussen haar benen op de grond ruste zat ze verkramd ineengedoken. Haar haar viel sluiks langs haar gezicht het water in waarbij haar blik met die zelfde verkramptheid op het wateroppervlakte onder haar gericht was. Ze verbeet haar pijn, wat van haar gezicht af te lezen was terwijl de wond op haar rug tussen haar schouderbladen brandde. Haar hoofd schoot met verassend veel snelheid omhoog, waarbij de rest van haar lichaam in de houding bleef zitten toen ze een luide plons schuin voor zich hoorde. Met een emotieloze blik bekeek ze het gestalte dat later boven kwam, een menselijk gestalte met zwart wit haar dat als eerste te zien was. Verzwakt volgde ze de man met haar ogen, zich niet bewust van haar eigen half naakte verschijning waarbij de man hoestend en proestend bij de branding bleef zitten. Met de zelfde emotieloze en vermoeide blik keek ze recht in zijn ogen toen hij haar blijkbaar opmerkte en zijn hoofd met een ruk omdraaide. Pas toen hij zijn hoofd weer met bijna de zelfde snelheid wegdraaide werd ze zich bewust van haar eigen positie. Als ze de kracht ervoor had gehad had ze op de een of andere manier haar shirt-achtig-iets weer gegrepen en de man uitgefoetterd, maar aangezien dit niet het geval was draaide ze haar hoofd loom en met een pijnlijke blik weer weg om vervolgens weer voor zich uit te staren. Bij elk golfje kromp ze lichtjes ineen. 'Heel toevallig heb je geen speciale superkracht die er voor zorgt dat wonden zich helen?' vroeg ze na een tijdje zwakjes aan de vreemdeling zonder haar blik te verplaatsen en met een licht sarcasme in haar stem om de ongemakkelijkheid weg te halen. Haar haar was naar voren gedreven, waardoor de wond waarschijnlijk zichtbaar werd. Lelijk gerafeld, diep en in de vorm van een verticale, dikke streep tussen haar schouderbladen. Die verdomde boom was vast en zeker ook niet meer heel, maar ze had de tijd er niet voor genomen om dat te checken. Toch kroop haar blik naar haar ooghoeken om de man in haar gezichtsveld te krijgen en te houden, mocht hij onverwachte dingen in zijn hoofd krijgen dan kon ze op tijd reageren, wilde haar pijnlijke en vermoeide lichaam mee werken.

Hoog in een boom langs het meer lag Dominique op een dikke tak. Eigenlijk moest hij aan het werk maar hij had voor zichzelf een welverdiende pauze gehouden. Hij opende geïrriteerd een van zijn ogen toen hij plotseling een luide plons hoorde. In eerste instantie zag hij enkel een vrouw staan. Zelfs vanaf waar Dominique lag kon hij zien dat ze zwaar gewond was. Maar even later zag hij ook een man uit het water omhoog komen. Dominique's hoofd helde wat naar links zodat hij het tafereel vanuit een schuine positie als een uil bekeek. Hij veegde een paar witte lokken die hem in de weg zaten uit zijn gezicht om de twee personen beneden hem beter te kunnen bekijken. Er was iets met die jongen, die Dominique jonger schatte dan hijzelf, wat hij niet goed kon plaatsen. Het zat hem niet lekker. Maar misschien kon hij beter afwachten. Als er al iets vreemds gaande was dan zou Dominique beter kunnen wachten dan er op af gaan. Tussen de bladeren van de boom viel hij toch niet op dus hij kon rustig gaan wachten hier. Stilletjes ging hij verliggen op de tak zodat hij comfortabel, voor zover dat kon, op zijn buik lag. Hij sloeg zijn handen over elkaar zodat de stof van zijn gescheurde dwangbuis een beetje over de tak bungelde. De gebroken ketting van de leren halsband had hij een aantal keer om zijn schouders geslagen zodat die niet te zien was. Dominique ging gemakkelijk met zijn wang op de zachte stof van zijn dwangbuis liggen. Geen idee waarom hij het ding gehouden had. Dominique had makkelijk andere kleding kunnen kopen maar gek genoeg zat die dwangbuis hem wel prettig. Beter dan andere kleding in elk geval. Zijn duistere ogen bleven met een kalme blik naar de twee mensen onder hem kijken. Een blik die hij niet vaak meer had. Meestal namen de andere dubbele persoonlijkheden binnenin hem het van hem over en was er geen plaats voor de kalme Dominique. Maar vandaag voelde hij zich rustig. Voorlopig althans.

Pootpassen klonken op tussen de bomen en een grote rode wolf sprinten door het bos naar het meer. Zijn keel was droog en Riddel hoorde het kabbelende water al. Zijn zintuigen stonden op scherp en Riddel sprong over een boomstam en zag het meer al aankomen. De geur van drie personen drong zijn neus binnen. "Hm, drie personen? laat het niet een van zijn van de DHA zijn?" dacht Riddel en kwam rustig tussen de struiken uit en zag een meisje in het meer zitten dat telkens ineen kromp wanneer het water over haar heen kwam en een andere man die Riddel eerder had gezien bij iemand van de DHA, maar het was een demon net als hijzelf, maar waar was die derde persoon? Riddel liep naar het meer en boog zijn kop naar het water toe en lepelde water naar binnen. Zijn aandacht bleef op scherp staan en zijn ogen gingen even uit naar het stel dat in het water zaten. Riddel stopte met drinken en ging zitten, waarna hij even rond keek, maar de derde persoon kon hij nog steeds niet vinden.

Deamhain hees zichzelf ondertussen uit het water. Hij ad een pest hekel aan nattigheid. Net zoals hij een hekel had aan zonlicht, warmte, vochtigheid...aan bijna alles eigenlijk. 'Nee, die krachten bezit ik niet' zei hij bars op de sarcastische woorden van de vrouw zonder zich om te draaien. Terwijl hij dit zei trok hij zijn kletsnatte shirt uit dat overal aan zijn lichaam vast plakte en kneep hem stevig uit. Hierdoor was de gigantische slangen tatoeage, die haast de gehele oppervlakte van zijn rug in beslag nam, zichtbaar. De slang was uiterst gedetailleerd. Zelfs zijn ogen leken rood licht te geven. Deamhain keek over zijn schouder naar de rand van het meer waar hij een wolf zag zitten. Vreemd genoeg was deze rood van kleur. Dat zorgde voor wantrouwen bij Deamhain en meer alertheid. De jongen in de boom was hem nog niet opgevallen maar hij had wel het gevoel bekeken te worden. Anderzijds, dat gevoel had hij altijd. 'Maar als je wilt, dan kan ik er wel naar kijken' vervolgde hij op zijn eerdere woorden tegen de vrouw, doelend op haar wond. Waarom hij precies zijn hulp aanbood wist hij zelf ook niet. Deamhain gaf niet zoveel om de zorgen van anderen. Maar het was behoorlijk gênant geweest om niet te zeggen grof, dat hij zich zomaar omgedraaid had. Hij had kunnen weten dat, als hij een aanwezigheid voelde in een meer, er iemand moest zijn die hoogstwaarschijnlijk naakt was. Maar hij had zich toch omgedraaid.

Leveloos en ineengezakt bleef Amaryllis voor zich uit staren. Haar ogen gleden langzaam naar hun hoeken toen ze het antwoord van de vreemde man hoorde dat alles behalve aardig klonk. 'Zeg, ik maakte maar een grapje. Hou je lange tenen bij je,' mompelde ze beledigd op zijn woorden waarbij ze demonstratief de andere kant op keek als teken dat ze zo'n toon niet accepteerde. Haar gevoelige en dierlijke oren trilde even bij het horen van het druppelende geluid dat het water maakte wat uit zijn shirt werd geperst. Voorzichtig rechte ze haar rug, onderdrukte een kreun en probeerde haar schouders naar achter te kantelen waarbij haar wond nog steeds onder water was. De punten van haar oren kwamen weer plots overeind, gefocust op een geluid dat door ze werd opgevangen die haar blik mee trok naar de bosjes een stuk verderop. Haar dierlijke instinct kwam omhoog toen de rode wolf tussen de bosjes uit kwam stappen en op zijn dooie gemak naar de waterkant toe liep om blijkbaar zijn dorst te lessen. Amaryllis' gele, katachtige ogen waren strak op het dier gevestigd met een blik erin die afstandelijk en gespannen was. Er hing een geur om hem heen, net zoals bij de man achter haar die haar vaag bekend voor kwam. Een geur die geen van de mensen die ze eerder had ontmoet bij zich droeg. Een sterkere geur, eentje die haar iets vertelde. Maar ze kon de boodschap niet ontcijferen, en bleef gespannen naar de mannelijke wolf kijken. Haar ogen waren nog op de wolf gericht, die nu lichtelijk zoekend rondkeek toen ze de man achter haar weer hoorde praten. Langzaam, met die zelfde vermoeidheid en krampachtigheid zoals al haar bewegingen, draaide haar gezicht naar hem toe waardoor haar blik op zijn rug. 'Als je over je angst heen kan zetten zou dat fijn zijn. Ik denk dat het ontstoken is,' antwoorde ze hem rustig, doelend op zijn resolute beweging toen hij zich van haar afdraaide en op de wond tussen haar schouderbladen. Het had er uit gezien alsof hij zich schaamde of bang was. Met trillende handen pakte ze haar haar en verdeelde het in twee plukken die over ze over haar schouders naar voren haalde, waardoor haar naakte rug zichtbaar werd. De wind keerde zich, bracht nog een buitenstaande geur met zich mee dan de gebruikelijke geuren van de natuur. Weer eentje die ze niet kon plaatsen, maar wat haar zenuwachtiger maakte. Ze had niet verwacht dat ze in haar poging om niet half te sterven aan een onbenullige wond dat ze meteen werd belagen met gezeldschap. Ze begon steeds meer te twijfelen aan het feit of het wel zo slim was geweest. Misschien waren de wolf en de man wel alleen maar het begin. Ze wíst gewoon zeker dat de wolf een eindje verderop geen natuurlijke wolf was. Dat kon niet, hij gedroeg zich daar te anders voor, te geduldig en te ontspannen in hun bijzijn. Zélfs voor haar bijzijn met haar dierlijke kanten.

De jongen en het meisje begonnen weer te spreken en Riddel pikte sommige woorden op waaronder dat het meisje gewond was. "Hm, misschien dat door die rune van Sagramus ik ook andere zou kunnen helen?" dacht Riddel. Hij stond op en liep naar hen toe, waaronder Riddel intussen veranderde in zijn meer menselijke vorm. Zijn voetstappen waren goed te horen en Riddel wilde hen geen verkeerde indruk later krijgen. 'Sorry dat ik stoor, maar ik heb jullie gesprek gehoort.' zei iddel en kwam het water inlopen tot hij tot zijn middel in het water stond en een stukje bij het stel vandaan stond. Riddel's blik werdt getrokken door de wond op de rug van Amaryllis en die zag er lelijk uit. zijn blik gleed van het meisje naar de jongen en hij bleef hem rustig aankijken.

'Als het een grapje was, dan kan ik je suggereren om het in het vervolg niet zo sarcastisch te laten klinken. Dat geeft de verkeerde ideeën' zei Deamhain nu zelf op een spottende en sarcastische toon. Hij legde zijn zwarte shirt te drogen op een grote rots waarna hij om het meer heen liep naar de vrouw. 'Wie zegt dat ik angst voel. Ik heb wel vaker een naakt vrouwen lichaam gezien. Het is alleen zo grof en ongepast niet?' zei hij simpel op haar woorden over het ''over zijn angst heen zetten''. Zijn blik vertrok even bij het zien van haar wond. 'Dat is inderdaad flink ontstoken' zei hij zacht. 'Waarom ben je niet meteen naar iemand toegegaan die je kan verzorgen? Dat je nog geen koorts hebt verbaasd me' vervolgde hij. Zijn lei grijze ogen schoten naar de wolf toen hij het dier in beweging hoorde komen de een menselijke gedaante aan zag nemen. Hij kende de man niet. Maar hij had zo het vermoeden dat ze veel met elkaar gemeen hadden. 'Als jij meer van genezing denkt te weten dan houd ik je vooral niet tegen' zei hij opnieuw op barse toon. Het kwam er vervelender uit dan hij had gewild maar er waren hier meer dingen die hem gek maakte. Het water, het zonlicht, de warmte...en het onuitstaanbare gevoel dat er iemand nog steeds naar hem aan het gluren was. Deamhain draaide zich met een resoluut gebaar om en liet zijn blik alert en speurend de omgeving afgaan.

Haar ene oor kantelde richting de man achter haar om zijn woorden op te vangen, en zuchtte overdreven op zijn sarcastische woorden. 'Djeez, doe rustig,' mompelde ze geïrriteerd op zijn antwoord. Het was alleen maar een grapje geweest, en een hoop op dat hij misschien wel dat soort krachten zou hebben. Misschien zelfs een poging tot een aardig gesprek, maar zoals hij er op reageerde werd haar irritatie meteen weer opgewekt. Ze maakte een krachtloos wegwuif gebaar bij het horen van zijn woorden over dat het blijkbaar grof en ongepast zou zijn geweest. Ze had geen fut om in een discussie te gaan, zeker niet in de toestand waarin ze nu verkeerde. Het enige wat ze wilde was dat de helse pijn weg zou gaan, waarna ze zich op wilde krullen en gaan slapen. Ze blies zuchtend haar adem tussen haar lippen door naar buiten toen ze zijn zachte woorden hoorde. 'Ja, zo'n idee had ik al,' mopperde ze, meer tegen de wond dan tegen iemand speciaal. De puntjes van haar oren gingen weer bijna spontaan hangen bij het horen van zijn vraag waarbij ze haar blik strak voor zich uit richtte, de wolf nog in de gaten houdend zonder aan te kijken. 'Waarom zou ik...' kwam het alleen uit haar mond als antwoord naar de man die achter haar stond. Ze ging hem niet aan zijn neus hangen dat ze al de hele dag het gevoel had dat de warmte uit elke plek van haar huid vandaan kwam, dat haar lichaam slap was en dat die koorts waarschijnlijk al lang opgetreden had. Haar blik die de wolf al in de gaten hield werd nu geheel op het dier gericht toen het in beweging kwam. Ze gromde zachtjes, dierlijk toen ze zag dat hij van uiterlijk veranderde. 'En...?' vroeg ze verveeld op de woorden van de manwolf toen hij sprak dat hij het gesprek van hun opgevangen had. Ze had niet veel anders verwacht, aangezien de wolf niet zo heel ver van hun vandaan stond. Over haar schouder keek ze heel even de man achter haar aan toen hij sprak, waarbij haar oren meebewogen. 'Zo te zien heeft geen van jullie een idee over verzorging van wonden,' bromde ze waarna ze haar lichaam langzaam in beweging probeerde te krijgen. Met zwakke handelingen kwam ze overeind en ging op haar voeten staan waarbij ze even wankelde en daarna haar rug voorzichtig rechte. Haar haar viel over haar borsten naar beneden, haar korte broekje nat van het water net zoals een gedeelte van haar loshangende haar. Ze probeerde de natuurlijke gratie in haar passen te houden waarmee ze zich altijd voortbewoog. De katachtige kenmerken die zich met haar menselijke delen hadden vervlochten zorgte hier normaal automatisch voor. Maar de soepelheid en gratie van haar lichaam werd nu gedeeltelijk vervaagd door de slapheid. Met krachtloze passen liep ze het water uit, om vervolgens steunend tegen een rots aan te leunen en door haar knieën te zakken. Ze zakte tegen de rots aan op de grond, haar knieën opgetrokken en haar arm tegen het steen. 'Verdomme...' pruttelde ze fluisterend. Haar huid brandde en nam de energie uit haar lichaam. Waarom had dat verdomde joch van een Mizuki zich nou weer in het moment moeten springen. Die Mao met zijn 'fan', alles was onder controle totdat die zijn 'hulp' kreeg.

De man ging opzij om Riddel naar de wond te laten kijken, maar voor hij dat goed kon doen stond het meisje wankel op en liep het water uit, naar een rost waar ze tegen aan ging zitten. Riddel liep haar achterna en ging naar haar staan. 'Ik heb niet gezegd dat ik niks van wonden of de verzroging er vanaf weet, maar wat ik wel kan doen is je proberen te helpen.' zei Riddel en legde zijn hand op de schouder van Amaryllis. Metteen vatten ze beide vlam en het vuur dat hen omhulde werkte anders dan dat Riddel gewent was, want de buitenste laag van de vuurcirkel die hen omhulde gaf een onmiskenbare hitte af. Het was een geluk dat de bomen ver genoeg weg stonden. Het vuur dat steeds dichterbij Riddel en het meisje kwam werdt steeds koeler. De vlammen verbranden alleen het dode wezel en maakte plaatst voor gezondere huid en vlees dat zich eronder bevond. Riddel keek zelf verbaasd toe naar hoe zijn vuur het meisje genas. Een brede grijns speelde op zijn lippen toen de vlammen afnamen en de wond niet meer te zien was dan een grote rood/roze en nog gevoelige plek. Riddel deed een paar passen achteruit en zakte onhandig door zijn benen. "Poe, niet geweten dat iemand genezen zoveel kracht met zich mee bracht?" dacht Riddel en keek naar Amaryllis. Hoe Deamhain reageerde kon Riddel niet zien?

Dominique had al die tijd doodstil op de tak gelegen, zijn blik gevestigd op de mensen beneden. Zwijgen was goud, dat zei zijn psycholoog altijd. En het bleek nu maar dat hij het bij het rechte eind had gehad. Het wachten en stilzitten werd beloond met waardevolle informatie. Van de wolf die er later bij was gekomen was Dominique zeker dat het een demon was. En hij zou er niet van opkijken als die andere jongen dat ook zou zijn. Eigenlijk had Dominique nog even willen wachten voordat hij zichzelf zichtbaar zou maken. Hij wou dingen zeker weten. Maar toen de jongen met het zwart witte haar zich omdraaide schoof hij verder over de tak naar achteren om niet gezien te worden. Daarmee vergat hij een van de belangrijkste lessen. Ook al kijken mensen je recht aan, ze hoeven je niet altijd te zien als je je niet beweegt. Door die minuscule beweging verloor Dominique zijn grip en viel als een rotte appel uit de boom. Met een harde plof belandde hij op de grond en kreunde zachtjes. 'Dat deed meer pijn dan gehoopt' mompelde hij zachtjes in zichzelf. Hij lette niet eens meer op de rest, althans dat leek zo. Vanuit zijn ooghoeken bleef Dominique elke beweging in de gaten houden.

Deamhain had niet meer gelet op de man en de vrouw. Zijn aandacht ging geheel op aan de omgeving. Zijn blik werd wazig, alsof er een soort nevel voor viel. Hij speurde de omgeving af. Daar zag hij het! Overduidelijk vier felle kleuren tussen de bomen. Daar zag hij heel duidelijk de aura van iemand. En gezien de kleuren een nogal verwarrende. Aan de ene kant zag hij het felle blauw dat rust betekende. Maar naast dat ook veel onrust en woede. De kleuren sprongen chaotisch in elkaar over. 'We zijn niet alleen' zei hij zacht tegen de vrouw en de man. En Deamhain had gelijk gehad. Even later viel er een man uit de boom. Nou ja, man. Hij was net uit zijn tienerjaren in de ogen van Deamhain. Hij liep op de jongeman af en bleef vlak voor hem staan, zijn blik kil op hem neer gericht. 'Wie ben jij?' vroeg hij op bevelende toon. Zijn aura zorgde er al voor dat Deamhain hem weinig tot niet vertrouwde, maar zijn uiterlijk deed dat gevoel sterker groeien. Die leren halsband met een ketting eraan en de dwangbuis voorspelde in elk geval niks goeds.

Vanuit haar ooghoeken keek Amaryllis de wolfman strak aan toen hij dichterbij kwam. Haar bovenlip krulde wat omhoog waarbij haar scherpe en witte hoektanden zichtbaar werden toen hij naast haar kwam staan. Nog voordat ze een reactie kon geven op zijn woorden voelde ze zijn handen op haar schouders, waarna de schrik om haar hart sloeg. Met opengesperde ogen en een verstijfd lichaam staarde ze in het niets, beseffend dat ze op dit moment in vlammen opging. Waarom deed de man dit? Waarom vermoorde hij haar? Pas na een fractie van een seconden besefde ze dat ze geen hitte voelde, maar een soort van verkoeling. Een pijnvolle kreun kwam over haar lippen toen ze een raar gevoel op haar rug voelde. Ze kon het niet beschrijven, misschien was het pijn, misschien was het verkoelend. Ze wist het niet. Het enige wat ze wist was dat er iets met haar wond gebeurde. Haar lichaam trilde door de spanning waaronder het stond, waarin gedeeltelijk paniek omhoog kwam zetten. Trillend viel ze half om, zat nu half zittend half liggen op de grond, steunend op haar armen. De wond was niet meer zo gevoelig als eerst, ze kon zweren dat hij genezen was. Maar de koorts was gebleven, de vermoeidheid in haar lichaam was er nog steeds. Haar futloze oren trilde eventjes en draaide wat om toen ze iemand hoorde vallen waarna er een onbekende stem klonk. Ze was te moe om er haar aandacht aan te geven. Haar hoofd draaide lichtelijk om het tafreel toch in de gaten te kunnen houden, zag de jongen op de grond, waarschijnlijk de veroorzaker van het geluid. De stem van de man die in het water was gevallen had een andere toon dan dat ze van hem had gehoord, en ze vroeg zich af waarom hij zo reageerde op de jongen. Oke, hij zag er niet helemaal uit als een normaal persoon. Maar wie was dat wel in deze verdoemde wereld? De punten van haar oren hingen weer slapjes naar beneden, ook haar normaal zo levendige staart lag futloos op de grond. Haar ogen gleden door naar haar kapotte topje, waarna ze besloot dat ze wel lang genoeg half naakt in de omgeving van drie mannen geweest was. Met een trillend lichaam ging ze op haar benen staan, om vervolgens met zwakke passen naar de waterkant terug te lopen, geen aandacht vestigend op de rest van het gezeldschap. Natuurlijk, als zij eens half naakt zichzelf probeerde te verzorgen kwamen er nooit vrouwen aanzetten.

Riddel hoorde de jongen wat zeggen en keek toe hoe hij naar een andere knaap toe liep en hem kil aansprak. Riddel stond op en keek even naar het meisje, maar ze liep terug naar de waterkant en Riddel draaide zich weer om naar de knaap in een dwangbuis. "Is het gekke huis katop gegaan door die komeet?" dacht Riddel en keek vol verachtig naar de jongen die op de grond lag. Het gevoel dat deze knul nog eens moeilijk zou gaan doen liet Riddel niet los. hij liep ook naar de jongen toe en keek even naar Deamhian, maar vestigde zijn blik al weer snel op de jongen met zijn dwangbuis. 'Waarom zo stiekem?" vroeg Riddel scherp en bleef de jongen aankijken.

Dominique keek even op toen hij een kille stem hoorde vlak boven hem. Zijn donkere ogen met nog donkerdere wallen eronder keken de jongen eerst schichtig aan. Daarna sprong hij overeind zodat bij elke beweging die hij maakte de ketting aan de leren halsband om zijn nek rinkelde. Hij gaf de jongen voor hem een flinke mep met vlakke hand tegen zijn wang. Maar doordat hij een dwangbuis droeg, en de mouwen ervan dus veel te lang voor hem waren en daarmee tot ver over zijn handen reikte, werd de klap verzacht. 'Hoe durf je zomaar ervandoor te gaan zonder een briefje of wat dan ook!' riep hij hysterisch uit. Vervolgens kneep hij zijn ogen tot spleetjes om de jongen beter te kunnen bekijken. 'Oh, excuses. Ik zag je een moment voor iemand anders aan' zei hij daarna zachtjes met een schaapachtige grijns. Zijn blik ging daarna naar de man. Hij was even stil na zijn woorden maar barstte toen in lachen uit. Hij klapte dubbel en greep met twee armen naar zijn maag. 'Stiekem' herhaalde hij met horten en stoten alsof het de meest komische grap was die Dominique in jaren had gehoord. 'DAT GAAT JE GEEN FLIKKER AAN!' schreeuwde hij plotseling terwijl hij met een ruk opkeek naar de man. Zijn donkere ogen stonden duivels en hels. Hij hief zijn arm op en heel even leek het of hij de man een mep wou verkopen. Maar in plaats daarvan stropte hij de mouw van zijn dwangbuis op zodat zijn zorgvuldig verzorgde en zwart gelakte nagels zichtbaar werden. Hij haalde die hand even door zijn haar om het een beetje uit zijn gezicht te strijken. Het hielp voor geen meter want alles waar hij langs kwam vielen de lokken direct weer terug. Dominique liet zijn hand weer vallen zodat de mouw terug gleed. Hij keek tussen zijn spierwitte lokken weer terug naar de jongen alsof hij hem nu pas voor het eerst opmerkte. 'Dominique van der Avoirt' zei hij daarna. 'Je vroeg wie ik was weet je nog?' herinnerde hij hem er daarna aan terwijl hij even met zijn vuist zachtjes op het hoofd van de jongen klopte om te horen of zich daarbinnen nog iets levends bevond.

Deamhain had geen enkel ogenblik zijn blik van de vreemde jongeman afgewend. Het werd hem al gauw duidelijk dat hij die dwangbuis niet voor niks droeg. De klap werd dan wel verzacht door de stof van de dwangbuis, hij was hard genoeg om Deamhains hoofd opzij te laten vliegen. Hij keek verbouwereerd naar de man voor hem. Zijn woorden verwarde hem nog meer. Hij kende deze vent niet eens. Bij zijn verontschuldiging keek Deamhain even naar de man naast zich. 'Die vent is gek' zei hij tegen hem doelend op de man met de dwangbuis. Hij zette voor de zekerheid maar een stap achteruit toen de man ineens dubbelklapte van het lachen. Hij schrok er even van toen hij plotseling begon te schreeuwen ook al was het niet tegen hem. Hij zette zich schrap toen de man opnieuw zijn hand ophief,klaar om hem deze keer tegen te houden als hij van plan was uit te halen. Deamhain ontspande zich pas weer wat toen de man alleen maar met zijn hand door zijn haar ging. Hij was veel te onvoorspelbaar. Dat maakte Deamhain nog alerter. Hij greep de pols van de man beet toen hij zich, na zichzelf voorgesteld te hebben als Dominique, op zijn hoofd klopte. 'Ja dat weet ik nog want het was zo'n vijf minuten terug' siste hij tussen zijn tanden door. Hij liet de pols van Dominique ruw los en liep naar de vrouw verderop toe. Voorzichtig legde hij zijn handen op haar schouders waardoor er om haar heen een zwart vest gemaakt uit de schaduwen verscheen. Daarna liet hij haar, zonder nog iets te zeggen, weer met rust en pakte zijn eigen trui. Hij trok hem weer over zijn hoofd en keek Dominique vervolgens weer aan. 'Dat brengt me terug nar de vraag wat je hier doet' zei hij simpel.

Vanuit haar ooghoeken hield ze het rare figuur dat blijkbaar uit de boom was gestuiterd in de gaten, liet haar blik over hem heen glijden en voelde haar dierlijke instinct haar waarschuwen voor zijn wisselvalligheid. Haar staart voelde zwaar aan doordat de haren nat waren, en het sleepte een beetje futloos achter haar aan, hoewel hij de grond net niet raakte. Ze keek wel uit, moest ze hem weer helemaal ontklitten en schoon maken. Daar had ze nu geen fut voor, niet nu ze op het punt stond in elkaar te zakken. Ze stond doodstil met haar voeten in de branding van het meer, luisterde naar het gesprek dat tussen de mannen afspeelde. Ze kromp lichtelijk ineen toen de Boomsluiper na zijn - in haar oren overdreven - gelach ineens in schreeuwen uitbarste waardoor ze haar ogen even dichtkneep. Gevoelige zintuigen van een dier waren in de meeste gevallen ontzettend fijn, behalve op dit moment. 'Schreeuw niet zo,' mompelde ze zachtjes waarna ze langzaam, alsof het pijn deed, haar ogen weer opende en de mannen vanuit haar ooghoeken bekeek. Er kwam even een lichte grimas op haar gezicht bij het zien dat de Boomkruiper de man uit het water op zijn voorhoofd klopte. Als ze kon, kon ze op dit moment stilletjes wegsluipen, de mannen waren haar klaarblijkelijk vergeten. Ze had haar rug al naar hun toe gedraaid en wilde het laatste stukje naar haar vodden shirtje afleggen om hem op te pakken en ergens anders de koorts uit te zitten. De sissende woorden van de man die in het water was gevallen - ze noemde hem voor nu maar even Zwemmer - veriedde dat hij aardig geïrriteerd raakte door de Boomsluiper. Ze kon hem geen ongelijk geven, hoewel de handelingen van hem soms nogal komisch waren, waren zijn stemmingswisselingen iets irritants. Haar oren sprongen uit hun slappe naar-beneden-hang-houding toen ze de Zwemmer achter zich hoorde en plots zijn handen op haar schouders voelde. Haar gezicht draaide een stukje naar hem om, om hem in eerste instantie toe te bijten waarom hij haar zo besloop. Maar toen ze plots de warmte om haar bovenlichaam voelde keek ze verbaasd naar beneden en vergat hem . Het vest dat haar nu hulde was wat te groot, waardoor hij over haar heupen heen zakte en haar handen bijna niet meer zichtbaar waren. Ze keek weer op met een lichtelijke verbaasdheid in haar vage blik toen de man door liep zonder verdere aandacht op haar te vestigen. Nadat ze zijn vraag had gehoord - die niet voor haar was bedoeld - richte ze zich weer met een duizelige blik op het landschap langs de branding. Langzaam, met passen alsof ze net iets teveel gedronken had, begon ze van Zwemmer, Boomsluiper en Wolfman af te lopen, waarbij ze langs Zwemmer liep. Ze moest een plek berijken, ergens waar ze geen irritante stemmen hoorde die de mist in haar geest doorbraken.

Deamhain Werd geslagen, maar door de dwangbuis werdt die klap verzacht. Riddel keek niet eens verbaasd toen de man eerst begon te lachen en later te schreeuwen. Hij had wel vaker gekke lui rond zich heen gehad, voor de komeet op de aarde neerstorten. Toen Deamain zacht mompelde dat Dominique gek was knikte Riddel alleen maar. De handeling die de jongen naast hem later deed was niet meer dan gewoon, maar Riddel bleef op zijn plek staan en bleef Dominique aankijken. 'Je bent wel ver gekomen, of hebben de bewakers het loodje gelegt?' vroeg Riddel zacht met een valse grijns op zijn gezicht. Het geluid van zachte voetstappen stierf weg, maar Riddel rook dat Amaryllis geur verder weg van hen ging. Deamhain kwam weer terug en herhaalde de vraag op een andere manier. Riddel gaf niet veel om het feit dat Dominique zo onverspelbaar was, dat was vuur ook. En daarom hielt Riddel ook elke beweging van zijn gehele lichaam in de gaten zelfs de ogen, want die verrieden vaak wat er ging gebeuren.

Dominique volgde de witharige jongen toen hij naar de vrouw toeliep. Maar zijn donkere ogen schoten terug naar de man toen hij zijn vraag hoorde. Dominique lachte opnieuw, alleen zachtjes dit keer. En zijn lach klonk ditmaal psychotisch. 'Houd je kop toch dicht en laat me genieten hiervan' gromde hij plotseling in zichzelf. Daarna keek hij de man ijzig kalm aan. Hij leek ineens een stuk volwassener als hij zo serieus keek. Meer van zijn eigen leeftijd. 'Luister eens gozer, ik ben al een hele tijd geleden uit het gekken huis gekomen. Nu werk ik voor de DHA. En ik heb zo mijn vermoedens dat ik in het gezelschap verkeer van twee volbloed demonen' zei hij. Zijn stem klonk dieper en volwassener. Het kwam niet zo vaak meer voor dat de volwassen Dominique de kop op stak. De Dominique die hij was geweest nu als hij normaal was geweest. Als hij geen duizenden stemmen in zijn hoofd had gehad of andere dimensies de kop op staken elke keer als hij een blik in de spiegel wierp. Ze hadden hem jarenlang geteisterd en gek gemaakt. En uiteindelijk had het hem gebroken. Voor Dominique was de werkelijkheid veranderd en had hij andere hersenspinsels. Voor hem was hij normaal en de hele wereld gek. Maar zijn normale persoonlijkheid was alweer snel verdwenen als sneeuw voor de zon. Hij keek duivels met een kille grijns. Zijn blik ging naar de jongen. 'Wat ik hier doe' herhaalde hij zachtjes. 'Sta mij toe het uit te leggen. Jullie twee...gaan rennen. Ik...ga jullie vangen. Maar om het wel zo eerlijk te maken...'
Dominique keek naar de grond en sloot zijn ogen. Om hem heen verdween het meer. Evenals de bomen, het gras, alles. En wat verdween maakte plaats voor een spiegel wereld. Een soort spiegelpaleis op de kermis. 'Jullie krijgen vijf tellen voorsprong'
Dominique's stem klonk galmend in de ruimte en weerkaatste tegen de spiegels.

Toen Dominiqeu de woorden sprak over dat hij voor de DHA Werkten, keek Riddel met een scheef hoofd van nieuwschierigheid even naar de jongen in de dwangbuis, maar zijn nieuwschierigheid maakte al snel plaatst toen alles om hem heen eerst verdween en er spiegels voor in de plaast kwamen. Overal was zijn spiegelbeeld te zien, maar Riddel wist even niet wat de bedoeling was, maar de sfeer werdt drukkend. Niet iets waar je je prettig bij zou voelen. Riddel keek even naar Dominiqeu en draaide zich daarna om. Vijf tellen was niet veel, maar een ding kon zowel glas als spiegels niet tegen en dat was vuur. Riddel begon te rennen en creeërde een grote vuurbal om zich heen die grote hitte uitstraalde. Hij ging zo snel dat de spiegels geen tijd hadden om te springen, maar er bleef een klein gat over waar Riddel als kat door heen renden. Na een aantal kilometer gerent te hebben draaide Riddel zijn blik even om, maar zag nog niemand. Het vuur doofde en Riddel begon met zijn snorharen te voelen waar de spiegels begonnen en waar ze ophielden. Zijn gedachten bleven uit zodat hij niet te traceren was via zijn hersengolven, mocht Dominique gedachten kunnen lezen. Door de spiegels had Riddel het gevoel dat hij bekeken werdt, maar er klonken geen voetstappen en zijn pootstappen waren te zacht om ze goed te kunnen horen voor een mens. Zijn vragen aan de DHA bleven zelfs uit. Een stel voeten weergalmde dichtbij en Riddel schoot snel en lenig naar de overkant en wachten geduldig af.

Deamhain keek Dominique met een opgetrokken wenkbrauw toen hij in zichzelf bleek te praten. Ineens begreep hij het. De plotselingen stemmingswisselingen, het praten in zichzelf. 'Schizofrenie' mompelde hij zachtjes, meer tegen zichzelf dan tegen iemand anders. Die knul had Schizofrenie, en een hele zware vorm ook. Deamhain keek er niet van op dat Dominique voor de DHA werkte. Die had wel meer gekken in dienst al was Deamhain ze nog nooit zo gestoord als deze tegen gekomen. 'Ik zag direct al aan je aura dat je niets anders dan problemen kon zijn' zei hij zacht. Hij deed niet eens de moeite te ontkennen dat hij een demon was. Tegenover Dominique was dat toch niet langer nodig. Maar hij had geen tijd voor die onzin. Hij moest hier eigenlijk wegwezen. Maar nog voor Deamhain daar de kans toe kreeg veranderde de wereld om hem heen. Voor hij het wist was hij omgeven door spiegels. Deamhains ademhaling ging onmiddellijk een stuk sneller. Zijn Agorafobie stak de kop direct weer op. Zijn angst in drukke ruimtes. En omringt door spiegels, waar hij duizend keer zichzelf of iemand anders zag, was voor hem hetzelfde als een druk plein vol mensen die dicht op elkaar gepakt stonden. Deamhain keek nog even naar Dominique maar zette het toon op een rennen. Hij moest weg uit deze wereld voor hij helemaal zou doorslaan. Deamhain begon langzaam maar zeker te hyperventileren. Toen hij dacht Dominique kwijt te zijn zakte hij tegen een spiegel op de grond en verborg zijn hoofd in zijn armen terwijl hij zijn knieen optrok. Het werd teveel voor hem. Alles moest verdwijnen!

Het vest voldeed zijn bedoeling, en langzaam voelde ze haar lichaam warmer worden vanaf buitenaf. Van binnen gloeide ze zowiezo al, maar dat ter zijde. Het trillerige gevoel van haar lichaam werd wat minder, voelde zich wat meer gerust gesteld. Bij het horen van de stem van de Boomsluiper en daarbij te weten te krijgen dat hij voor de DHA werkte stopte haar passen. Meteen kwam het beeld van Mao weer bij haar op, en vergeleek de twee mannen met elkaar. Hierbij trok ze de conclusie dat de DHA niet zo zeer naar het geestelijke profiel van zijn werknemers keek, waarschijnlijk alleen maar naar de efficiëntie. Of ze waren gewoon té hopeloos waardoor ze niemand afsloegen. Was zij even blij dat ze nooit in was gegaan op het idee om daar te gaan werken, ook al was het alleen maar voor het geld. Ze draaide zich om, zo snel haar lichaam toe liep toen de gesprekken over gingen in het feit dat ze zojuist gezeldschap had van twee demonen. Van haar stuk gebracht gingen haar ogen van Zwemmer naar Wolfman en weer terug, waarna ze weer op Boomsluiper richtte. Dus dát was die gemeenschappelijke geur die ze niet kon plaatsen. Dat ze daar niet eerder aan had gedacht. Ze voelde haar hoofd tollen en haar knieën slap worden zodra de omgeving veranderde zonder dat zij van haar plaats kwam. Dit was te veel voor haar lichaam, en ze zakte weer terug naar de grond totdat ze op haar knieën viel. Ze greep haar hoofd vast, haar oren waren naar achter gekanteld en lagen plat tegen haar hoofd alsof ze boos was. Dit was eerder bang, ongebrip en waarschijnlijk ook duizeligheid gemengd met misselijkheid. Toen ze haar ogen een stukje opende zag ze - in de misvormde wereld - Wolfman hem op het sprinten zette. De spiegels reflecteerde ieders gelaat, maar al gauw was die van Wolfman verdwenen. Haar ademhaling ging snel, dit was iets te veel voor haar dierlijke zintuigen die op logica waren ingesteld. Ze zag de Boomsluiper niet meer, wist niet of hij werkelijk een stukje van haar vandaan stond of niet maar ze vond dat ze hier niet kon blijven zitten. Hoewel ze niet zeker was of het wel zo slim was om weg te lopen wilde ze hier niet blijven, en zette haar dierlijke kant haar benen in beweging om op te staan en weg te wankelen. 'Wat is dit voor ziekelijk iets,' mompelde ze, deels voor de Boomsluiper, deels voor zichzelf. Ze liep een kant op, dwong haar lichaam sneller te gaan terwijl haar handen langs allerlei objecten gingen; aftastend naar een opening. 'Waarom ben ik hier nu weer in beland, waarom,' bleef ze herhalen. God wat verlangde ze weer terug naar het moment dat ze zelf, helemaal alleen aan de waterkand had gezeten met haar pijn. Ze had liever nog een paar dagen doorgelopen met koorts dan in dit scenario te zijn beland. Twee demonen, en ze had het niet eens doorgehad. Gespannen, met een wat versnelde ademhaling steunde ze nu met haar rug tegen iets aan. Ze sloot haar ogen, verlangzaamde haar ademhaling en koos haar laatste uitweg; haar geest. Haar al wat afgezwakte lichaam zakte wat door de knieën toen haar geest haar lichaam gedeeltelijk verliet. Aftastend, zoekend ging het door de wereld, iets dat moeizamer ging dóór die zelfde wereld en door haar lichamelijke toestand. Uiteindelijk vond ze een bewustzijn, eentje die behoorlijk overstuur was. Voorzichtig, er zeker van zijn dat het niet die Boomsluiper was met zijn meerdere persoonlijkheden, taste haar geest de andere af totdat ze een weg naar binnen vond. Meteen werd ze overspoeld door het gevoel dat op angst leek, krampachtigheid. Zwemmer? vroeg Amaryllis, iets wat alleen te horen was in de geest van hem.

Deamhain probeerde te kalmeren, probeerde op z'n minst zijn ademhaling en hartslag onder controle te krijgen maar het lukte hem niet. Telkens de gedachte aan geen uitweg riep zijn tweede grootste angst op: Claustrofobie. Deamhain maakte zich zo klein mogelijk. Het leek wel alsof hij in de grond wilde wegzakken of dwars door de spiegels wilde gaan. Hij had zijn ogen stijf dichtgeknepen. Het enige wat hij nu nog kon was in elkaar gedoken blijven zitten en wachten tot het voorbij was. Dit was weer bijna net als vroeger bij zijn neef. Dat elke seconde dat je leeft je angst influisterd. Hij boorde zijn nagels in zijn arm dwars door zijn trui heen. Hij lette er niet eens op toen hij kleine straaltjes warm bloed over zijn arm voelde lopen. In zijn gedachten was maar ruimte voor een enkele gedachte en emotie tegelijkertijd: angst. Maar met die angst ging ook veel paniek gepaard dat zich uitte in verstijving. Het enige wat hij kon was stil blijven zitten. Hij durfde geen spiertje te bewegen. Daarom sprong Deamhain haast een meter de lucht in toen hij ineens een stem in zijn gedachte hoorde. 'Ik heet geen Zwemmer, maar Deamhain' fluisterde hij schor. 'Oh Goden, ik wordt al net zo gek als die Dominique' mompelde hij toen gesmoord omdat hij zijn hoofd weer in zijn armen verborg. 'Ga weg!' fluisterde hij fel maar nog steeds gesmoord.

Het was Deamhain die aan kwam, maar zijn gedracht straalde angst uit en Riddel hoorde hem in zichzelf spreken. Rustig liep Riddel uit zijn schuilplek en kwam dichterbij de jongen die ineen gedoken was. 'Gaat het een beetje?' vroeg Riddel waarna hij zich weer veranderde in zijn menselijke vorm en knielde voor Deamhain. Zijn oren bleven op scherp staan of er nog iemand aan zou komen? 'Nu, we toch in hetzelfde schuitje zitten kunnen we elkaar beter bij de naam noemen. Ik ben Riddel en voor we hier kwamen heb ik je naam gehoort Deamhain, maar wie kon weten wie die gek was?' stelde Riddel zich voor en keek even naar de ene kant van het gangpad en later naar de andere kant.