Scared and alone.

Met kleine passen liep er een meisje van ongeveer acht jaar oud over de bergen. In haar ene hand hield ze de poot van een knuffeltijgertje geklemdterwijl ze met haar andere hand zenuwachtig op haar nagel beet van haar duim tot hij afbrak. Tussen haar haren uit staken twee kleine tijger oortjes. En onder haar rokje vandaan was een gestreepte staart zichtbaar die gespannen heen en weer zwiepte. Kisa draaide zich met een ruk om toen ze de aarde onder zich voelde bewegen. Ze ontspande zich wat toen ze zag dat het maar een vogel was die neerstreek op een van de bergtoppen. Kisa was nooit zo bang geweest als Deamhain gewoon bij haar was gebleven. Maar ze was hem kwijtgeraakt, en daar moest ze maar aan gaan geloven. Als ze aan Deamhain dacht voelde Kisa dat haar ogen zich weer vulde met tranen. Ze beet op haar onderlip en snifte om haar tranen met alle macht binnen te houden. Uiteindelijk drukte ze de knuffeltijger stevig tegen zich aan en liet haar tranen lopen. De zachte nek van de knuffel werd doorweekt van Kisa's zoute tranen. Kisa plofte op de grond met de tijger op haar schoot. Ze speelde wat met zijn voorpoten en keek hem in zijn mooie bruine kralenogen. ''Ja, ik mis hem ook'' zei ze zachtjes en nog nasnikkend tegen de knuffel. Kisa sprong overeind toen ze plotseling daarna opnieuw de aarde voelde trillen. Het was nog ver weg maar het was nu al te zwaar om een dier te kunnen zijn. En het kwam akelig snel dichterbij naar Kisa's gevoel. Ze drukte de knuffel opnieuw dicht tegen zich aan toen ze vanuit de verte ineens iemand hoorde roepen. Wat de schim zei kon ze niet goed horen. ''Hiro, ik ben bang'' fluisterde ze tegen de knuffel terwijl ze naar de naderende gestalte keek.

Yuri reed op een motor door de bergen. Opnieuw had hij een vrije dag. Een goede vriend reed naast hem echter kreeg deze pech met de motor en was gedwongen terug te keren. Sorry Yuri, we doen de motortocht wel een andere keer. Als je wilt mag je verder gaan.! riep hij om de motor van Yuri te overstemmen. Yuri knikte en reed verder. Een eindje verderop reed hij de bergtoppen op. Zeer onverwacht stond zat er een klein meisje op het bergpad en Yuri remde net op tijd. De motor verdween en Yuri stond op de grond. Yuri haalde opgelucht adem. "Gaat het?" vroeg Yuri kalm en ging door zijn knieën om op ooghoogte te zijn. Hij zag dat ze net gehuild had. Hij wist echter niet dat ze een demoon was. Maar dat zou voor hem toch weinig verschil maken. Even keek Yuri rond. "Is de bergen niet een gevaarlijk gebied voor een jong meisje als jou?" vroeg hij kalm.

(Sorry voor de korte post. Ik ben een beetje inspiratieloos)

(Geeft niks, hier kan ik genoeg mee)

Kisa drukte Hiro stevig tegen zich aan. Haar tijger oren stonden plat naar achteren en haar staart die onder haar rok uitkwam had zich gespannen om haar been gewikkeld. Haar ogen had ze stijf dichtgeknepen. Ze was acht dus wist totaal niet hoe ze met haar krachten om moest gaan. Ze wist dat haar krachten kwamen en gingen zonder dat ze er zelf controle over had. Ze hoopte op een wonder en dat de aarde haar zou redden. Voorzichtig opende ze een van haar ogen toen ze geen klap van het grote stalen gevaarte voelde. Ze had nog niet kunnen zien dat het een motor was. Maar Kisa herkende hem alleen omdat haar zus ook op een motor reed. Kisa keek angstig omhoog naar de man die van de motor afgestapt was en nu een beetje op ooghoogte voor haar zat. Haar oren gingen iets naar voren toen hij tegen haar sprak en haar tijgerstaart ontspande zich ook al iets. Ze knikte enkel zwakjes op de vraag van de man of het wel goed ging met haar. Ze schuifelde voorzichtig iets naar achteren. Ze had het Deamhain al zo vaak zien doen. Ze moest zich gewoon concentreren en dan zou de aarde voor haar de rest doen. Kisa frunnikte een beetje aan het gele lint dat ze om haar pols gebonden had. Het zat in een mooie strik zodat de losse eindjes haar niet in de weg zaten. Bij de tweede vraag van de man schudde Kisa hevig haar hoofd. ''De bergen beschermen me juist'' fluisterde ze zachtjes en durfde de man niet aan te kijken. Haar blik was gericht op de knuffel in haar handen die ze nog steeds stevig tegen zich aandrukte. Alsof ze bang was dat de man Hiro van haar af wou pakken.

Yuri keek met een vriendelijke blik naar het meisje en glimlachte toen ze voorzichtig knikte. Hij zelf hoorde haar woorden. Hij keek even schuin maar glimlachte. "Dat klinkt fijn om te horen, dan sta je er toch niet alleen achter..." zei Yuri kalm. Hij was nooit de beste geweest met jonge kinderen, maar hij bleef proberen. Hij glimlachte. Hij merkte dat ze het diertje stevig tegen zich aandrukte. Hij keek naar het uitzicht. "Dus bescherming van de bergen en nog eens een mooi uitzicht. Je hebt een mooi plekje uitgekozen..." zei hij. Hij wist niet goed wat hij zou moeten zeggen tegen het meisje. Hij was zelf ook jong geweest maar had wel degelijk een andere jeugd gehad dan echt normale kinderen. Rond de leeftijd van Kisa werd hij al snel opgeleid om te vechten voor de DHA. "Heb je nog ergens familie rond lopen?" vroeg hij kalm en keek haar even aan. Haar familie zou zich of zorgen maken of weten dat ze hier was. Yuri keek weer naar het uitzicht en wachtte even op een antwoord.

Kisa keek verlegen naar de grond. Ze plukte pluisjes van haar knuffel af. Ze knikte enkel op de woorden van de man. ''Hiro houd van de bergen en het uitzicht'' zei ze zachtjes doelend op het tijger knuffeltje in haar armen. Haar grote bruine ogen keken weer op naar de man toen hij haar opnieuw een vraag stelde. ''Mijn ouders zijn op reis. En ik heb mijn zus al twee jaar niet gezien'' zei ze zachtjes tegen hem. Haar ouders waren eigenlijk helemaal niet op reis. Dat was gewoon een verhaaltje wat haar zus haar had verteld. Kisa was vier toen ze stierven. Te jong om het echt goed te kunnen begrijpen. Ineens werden Kisa's ogen groot en staarde ze recht voor zich uit. Ze liet Hiro uit haar handen vallen en kneep haar ogen stijf dicht terwijl ze haar, tot vuisten gebalde handen, tegen haar hoofd drukte. Ze mompelde zachtjes woorden die haast niet te verstaan waren. Ze zachtjes zachtjes jammerend op haar knieën en zocht steun bij de solide grond toen ze haar ogen weer opende. Haar blik ging even naar de gele strik om haar pols. Ze raakte hem even aan en voelde de zachte stof onder haar vingers doorglijden. Het bracht haar tot rust. Maar daarna zocht ze angstvallig naar haar knuffel. Ze greep Hiro beet en sprong halsoverkop overeind. ''Ik moet weg. 'Zij' zullen zo hier zijn'' zei ze verontschuldigend tegen de man. Daarna zette ze het op een rennen. Maar al snel werd ze ingehaald door vier schimmen. Ze sloten haar in en Kisa kroop in elkaar als een bang musje. Een van de mannen greep Hiro terwijl een ander Kisa bij haar arm greep zodat ze Hiro niet terug kon pakken. ''Geef Hiro terug'' zei ze stampvoetend waardoor de mannen alleen maar lachte. ''Als je dat mormel terug wilt moet je beloven dat je met ons meegaat'' zei een van de mannen. Kisa balde haar handen tot vuisten. ''IK ZEI GEEF HIRO TERUG'' gilde ze. Ze stapte nogmaals hard met haar voet op de grond. De aarde begon te trillen en scheurde onder haar open. Grote rotsblokken kwamen naar beneden gevallen. Kisa gilde nogmaals, maar nu uit angst.

Yuri keek naar Kisa en hoorde haar woorden. Hij bedacht zich even wie Hiro kon zijn maar zo ver hij het nu begreep was de knuffel genaamd Hiro. Hij hoorde ineens haar woorden. Haar zus had ze twee jaar niet gezien. "Mag ik weten hoe je zus heet?" vroeg hij kalm. "Zij? Toch niet..." zei Yuri maar voor hij het wist sprong Kisa overeind en rende ze weg. Yuri slikte. Hij zag 4 schimmen naar haar toe rennen en insloten. Hij slikte. Is ze een demoon? Het werd alleen maar bevestigd door haar acties. Yuri zag de grond onder haar open scheuren en rende er naar toe. Hij greep haar arm vast en trok haar bij de scheur weg. Hij zette haar rustig neer op een afstandje van de mannen. "Vervloekte demoonjagers..." zei hij kalm. Yuri spreidde zijn handen en een tweetal slingers van spelkaarten schoten er uit. Yuri keek naar de mannen die zich klaar maakte voor een gevecht. Echter zag hij dat ze het knuffelbeest nog hadden. "Hoorde je de dame niet! Ze zei dat ze Hiro terug wilde..." zei hij kalm. "Kom maar halen.." zei een man spottend. Yuri grijnsde. Hij rende op de vier af en sprong richting de man die de knuffel vast had. Deze wierp hem richting een andere DHA lid. Yuri was echter sneller opende zijn hand en richtte deze op de knuffel. Uit het niets vormde zich een bol kristal die op de grond viel. Yuri liep er naar toe en duwde zijn hand er doorheen. Het werd licht vloeibaar en haalde de knuffel er uit. Geen druppel kristal bleef op de knuffel zitten. En Yuri veegde het haar weer netjes glad. Daarna liep hij naar Kisa. Hij gaf haar de knuffel en glimlachte. Hij stond toen op en keek strak naar de vier mannen die zagen dat het nu serieus begon te worden.

Kisa keek met grote ogen naar de rotsblokken en de opengescheurde aarde, kortom naar alle verwoesting om haar heen. Had zij dit op haar geweten? Toen de man van daarnet ineens haar arm greep verzette Kisa zich. Ze wilde nergens heen zonder Hiro. Maar als achtjarig meisje redde je het fysiek niet tegenover een volwassen man. Zelfs niet met demonkrachten. Toen de man haar verderop weer neer zette wou Kisa eigenlijk terug lopen om Hiro te halen, maar haar voeten leken wel van beton en bleven dus mooi staan waar ze stonden. Ze sloeg haar handen voor haar gezicht toen ze zag wat de mannen allemaal met Hiro deden. Ze keek stiekem tussen haar vingers door naar de man. Ze keek met grote ogen van verontwaardiging naar hem toen hij Hiro zonder enige moeite terug kon pakken en even later weer aan haar terug gaf. Meteen plette Kisa het knuffeltje tussen haar armen en haar lichaam. Kisa keek naar de mannen. Kom op, praatte ze zichzelf moed in. Wat Deamhain kon, dat kon zij ook. Kisa haalde heel diep adem en begon op een hoog sonisch geluid te gillen. Even later stortte er een lawine van rotsblokken naar beneden. Het vormde een ondoordringbare muur tussen haar en de man en de vier mannen aan de andere kant.

Yuri keek naar de mannen en wilde aanvallen toen hij een enorm hoog piepje heel zacht zijn oren binnen drong. Hij zag dat het van Kisa afkomstig was. Hij slikte. Zijn ogen gingen naar de bergen en hij zette een stap achteruit op het moment dat Kisa de rotsblokken liet vallen. Ineens gingen zijn gedachten terug. Hij herkende het meisje ineens van een foto. De ogen en oren waren enorm veel in vergelijking met...Kisa! Yuri keek naar het meisje. "Kisa?" vroeg hij kalm maar toch onzeker. Was dit werkelijk het zusje van Geneva. Hij haalde opgelucht adem. "Kisa? Ik ben blij dat ik je heb gevonden..." zei hij kalm. Hij hoorde dat de mannen zich uit de voeten maakten. "Ik heb de opdracht gekregen om je in veiligheid te brengen..." zei hij. "Van...Geneva..." zei hij kalm en keek haar aan. "Ik wil je vragen om mee te komen. En Hiro is ook van harte welkom.." zei hij kalm.

Kisa grijnsde breed toen ze zag wat ze allemaal veroorzaakt had. Ze keek even naar Hiro. ''Je was een dappere tijger Hiro'' glimlachte ze tegen de knuffel en gaf hem een kus op zijn zachte kop. Ze keek op naar de man toen hij haar naam zei. ''Hoe weet u mijn naam?'' vroeg ze zachtjes en nieuwsgierig aan hem. Ze hield haar hoofd een beetje schuin en de tijger oren nieuwsgierig naar voren gericht. Ze fronste haar wenkbrauwen toen ze de verdere woorden van de man hoorde. Waarom zou ze in veiligheid gebracht moeten worden? Kisa keek naar de grond toen bleek dat de man haar zus kende. Ze schudde lichtjes haar hoofd. ''Ik wil geen last zijn voor Geneva. En ik kan nog niet mee'' zei ze zachtjes. ''Ik zoek naar iemand. Ik ben hem een jaar geleden kwijt geraakt. Hij is heel erg lang en heeft zwart en wit haar tegelijkertijd. En hij draagt nog meer sierraden dan m'n zus'' zei ze tegen de man in de hoop dat hij Deamhain ook kende.

Yuri zijn ogen gingen naar Kisa en glimlachte. "Ik heb het van je zus gehoord..." zei hij kalm. "Je bent ook geen last voor Geneva, nooit geweest..." zei hij en legde zijn hand op haar schouder. "En terwijl je in veiligheid bent, zal ik proberen die man op te..." ineens stopte Yuri. "Deamhain.." zei hij ineens. "Ik neem aan dat je Deamhain bedoelt." zei hij normaal. "Ik breng je naar mijn huis en zorg er voor dat ik Deamhain voor je vind..." zei hij kalm. Hij glimlachte. Daarna dacht hij even aan Geneva. Zijn ogen gingen even naar het uitzicht. "Maar ik moet je in de gaten blijven houden.." zei hij. Hij legde zijn hand achter in haar nek waar een teken kwam te staan. Een schoppen wel te verstaan. Het leek op een soort tattoo. Al was het alleen voor Yuri zichtbaar. Yuri knikte. "Ik wil dat je oppast met wie je contact zoekt. Ik zal je helpen om Deamhain te vinden..." zei hij kalm. En daarmee ook voor je zus... dacht hij maar zweeg daar verder over. Hij knikte en keek weer naar het uitzicht.

Kisa keek de man aan en twijfelde een beetje. ''Van m'n zus mocht ik nooit met vreemden mee. En van Deamhain ook niet. Ze jagen op ons zegt hij. Omdat we anders zijn'' zei ze zachtjes. Ze was toch nog een beetje bang voor de man. Deamhain had haar verteld nooit zomaar iedereen te vertrouwen. En voor Kisa was Deamhain een beetje haar grote held. Maar Kisa's blik klaarde een beetje op toen hij zei dat hij Deamhain voor haar ging zoeken. ''Kunt u dat echt?'' vroeg ze met lichte wantrouwen. Ze hield haar hoofd schuin en kneep haar ogen iets dicht alsof ze probeerde te doorgronden of de man nu tegen haar loog of niet. Ze knikte op de woorden van de man. ''Ik zal uitkijken'' zei ze zacht.

Yuri zuchtte het feit wat Kisa stelde begreep hij maar wat goed. "Er jagen inderdaad mensen op je. Maar ik ben daar weer tegen. Ik wil iedere demoon vrij houden." zei hij kalm. "Ik kan Deamhain opzoeken. Maar het duurt even voor ik hem getraceerd heb. Ik heb hem al eens eerder tegen gekomen." zei hij. Hij twijfelde wel een beetje of hij wel volledig in staat was om Deamhain opnieuw te zien maar hij zou zijn best doen. Daarvoor zou hij eerst langs het kantoor moeten om daar de laaste rapporten over Deamhain zien te vinden. Dat kon het vermakkelijken. Daarna zou hij een punt zoeken om te beginnen met zoeken. Yuri keek nog kort naar de nek van het meisje. Hij zou zo alle acties van haar kunnen volgen. Maar Yuri twijfelde of hij haar alleen moest laten. "Weet je zeker dat je niet meegaat? Ik kan koekjes bakken. En ik heb heerlijke limonade in huis." sprak hij kalm. Al wist hij dat Kisa hem nog niet helemaal vertrouwde, hij zou haar veilig houden.

Kisa was nog een beetje wantrouwend maar het feit dat de man zei dat hij Deamhain als eens eerder tegen was gekomen schonk hem toch wat meer geloofwaardigheid. Ze geloofde wel dat hij Deamhain kende en dat hij haar niet wou vangen. Je kon Kisa zien twijfelen toen de man over koekjes en limonade begon. Alsof haar maag haar vertelde dat ze het moest doen begon die protesterend te rommelen. Ze had ook best wel honger. Kisa kon zich niet goed meer herinneren wanneer ze voor het laatst gegeten had. Maar waren koekjes het risico waard om met deze man mee te gaan die ze amper kende. Hij had haar wel van die andere mannen gered. En hij had Hiro terug gebracht. ''Oké, ik ga mee'' zei ze zachtjes. Ze keek even naar Hiro in haar armen. ''Is dat goed Hiro?'' vroeg ze en keek hem afwachtend aan alsof hij echt zou antwoorden. Na een paar seconden keek Kisa de man weer aan. ''Hiro vindt het ook goed'' zei ze.

Yuri keek naar Kisa en glimlachte. Rustig pakte hij een kaart. Wreef er over. En wierp hem de lucht in. Deze vouwde zich in een vogel en vloog richting het ouderlijk huis van Geneva. Hij wilde toch melden dat hij Kisa had gevonden en haar mee naar huis zou nemen. Kalm keek hij naar Kisa. Ze zei dat ze mee ging. Hij glimlachte. Hiro's toestemming bleek toch ook van belang. Hij glimlachte. Hij knikte even. Kinderen, vaak waren ze schattig, maar soms ook moeilijk te begrijpen. Hij glimlachte en keek naar het bergpad. "Zullen we dan maar naar huis gaan..?" vroeg hij vriendelijk en wenkte haar mee met een hand. Hij keek naar het utizicht. De stad lag in de buurt en lang zou het dus niet duren.

Kisa keek nog even naar het bergpad waar ze vandaan was gekomen en de rotsen die ze naar beneden had laten rollen als een gigantische lawine. Als ze mee ging met de man, dan moest ze ongetwijfeld naar de stad. Dan had ze de bescherming van de bergen niet meer bij zich. Maar waarschijnlijk waren er in de stad ook wel rotsen en stenen of andere materialen die Kisa konden beschermen in tijden van nood. Ze liep daarom met haar kleine pasjes achter de man aan. Na een tijdje werden haar ogen even groot en stokte haar adem even in haar keel. Daarna keek ze even op naar de man naast haar. ''Bent u toevallig getrouwd?'' vroeg ze plotseling.

Yuri keek naar Kisa die hem volgde. Hij merkte dat ze twijfelde. Hij hoorde haar vraag en zijn glimlach verdweeen ineens. "Nee, ik ben nooit getrouwd geweest..." zei hij kalm. "Al heb ik wel een persoon enorm gemogen. Je z.....Ze is net een harte vrouw. Prachtig, mooi, en als een vriend voor je..." zei hij kalm. Zijn gedachten gingen direct naar Geneva. "Maar ik ben nooit getrouwd." zei hij vriendelijk. "Hoezo? Wat kun je met die informatie?" vroeg hij kalm en keek even naar zijn handen. Hij twijfelde of hij zou zeggen dat hij Geneva leuk vond. Hij wist niet hoe ze zou reageren. Kalm keek hij naar voren en liep verder wachtend op een mogelijk antwoord van haar.

Kisa luisterde naar de woorden van de man terwijl ze ondertussen naar Hiro keek alsof hij het interessantste was wat ze ooit gezien had. Ze haalde na zijn vraag even haar schouders op. Ze zou hem niet vertellen over het visioen of, zoals zij ze noemden, dagdroom die ze had gehad. ''Ik kan alleen mar zeggen dat wie het ook mag zijn, ze is het waard'' zei Kisa enkel en keek de man even aan. Ze begon af en toe een beetje te huppelen en stopte toen weer als ze sneller dan de man was. Ineens schoot Kisa iets te binnen. Ze keek weer naar de man op. ''U zei 'heb gemogen' houd dat in dat u haar nu niet meer mag?'' vroeg ze en hield haar hoofd scheef zoals altijd wanneer ze nieusgierig was. Net als dat haar tijger oren naar voren stonden.

Yuri keek naar Kisa en hoorde haar woorden. "Dat klinkt als een compliment.." zei hij vriendelijk en glimlachte. Hij liep op een kalm tempo verder. Kisa was zo speels als een kind dat ze zelfs voor hem uit huppelde. Yuri glimlachte alleen vriendelijk. Op het moment dat ze ineens wat langs heb liep en hem aankeek, keek hij haar terug aan. "Kisa...Het licht een beetje moeilijk..." zei hij. "Ik mag haar nog steeds, maar ze. Ze behoort mijn vijand te zijn, Kisa, ik behoor haar te haten maar in plaats daarvan hou ik van haar.." zei hij en zuchtte even. Rustig keek hij naar Kisa. "Maar je zult het vast niet interesant vinden." zei hij kalm. Kisa bleef immers een kind en die begrepen veel, maar lang niet alles. Yuri keek naar het dal dat langzaam dichterbij kwam en glimlachte naar Kisa. "Maar ooit zal alles op zijn pootjes terecht komen." zei hij vastberaden.

Kisa hield haar hoofd even schuin terwijl ze de man aankeek. Ze hoorde zijn woorden en richtte haar blik daarna naar de grond. ''Zij is van die jagersgroep niet?'' vroeg ze zachtjes al klonk haar vraag meer als conclusie dan als vraag. ''Maar waarom probeerd u haar dan niet te overtuigen dat ze niet moet jagen maar ons moet beschermen net als u doet. Dan heeft u toch ook geen rede meer om haar te moeten haten?'' vroeg ze en keek even even vragend aan. In haar hoofd klonk het allemaal heel logsich. Maar het zou vast wel weer iets tussen volwassenen zijn. En dan riepen ze aan het eind allemaal tegen haar: Dat begrijp je wel als je later ouder bent. Maar waarom zouden ze moeilijk doen als het toch ook makkelijk kon?

Yuri keek naar Kisa met een verbaasde blik. "Je bent slim Kisa.." zei hij kalm. Hij luisterde naar de woorden van Kisa. "Dat is makkelijker gezegd dan gedaan..." zei hij. "Ik heb er zelf even bij stil gestaan. Maar ik weet niet of ze dat zelf wilt. Het is inderdaad geen slecht idee maar het is totaal niet makkelijk. " zei hij. "Maar ik kan het natuurlijk proberen..." zei hij. Yuri keek echter weer voor zich en zuchtte even. Hij liep via het bergpad over het pad richting de stad en terwijl Kisa met hem mee liep keek hij af en toe naar haar. "Je hebt een mooi geel lint om je arm.." zei hij glimlachend. Niet wetend dat het bedoeld was om haar te kalmeren tijdens visioenen.

Kisa glimlachte even breed op het compliment van de man. Ze begreep ook best veel. Dat kwam omdat ze al een paar jaar rondreisde. Samen emt anderen of alleen. Dan begreep je sneller dingen dan als je een beschermde jeugd had. Al dacht ze niet dat de man zoiets gehad zou hebben. ''Nooit geschoten is altijd mis'' zei Kisa na zijn woorden. Ze wist niet precies meer waar ze het vandaan had gehaald. Misschien had Geneva haar dat ooit gezegd. Het klonk wel als een uitspraak die haar zus zou gebruiken. Ze keek even naar het lint om haar arm toen de man daarover begon. ''M'n zus heeft het aan me gegeven. Ze zij dat het zou helpen tegen de vervelende dagdromen. Maar ik mag hem er pas afhalen als papa en mama terug zijn van hun reis'' zei ze terwijl ze naar de strik bleef kijken.

Yuri keek naar Kisa en hoorde haar woorden. "Ja, maar het probleem blijft wat je raakt.." zei hij kalm en zuchtte even. Het was moeilijk om te bepalen hoe Geneva zou reageren. Zijn ogen gingen daarna naar Kisa. Dagdromen? Yuri knikte even als teken dat hij het begreep maar niet alles begreep hij zo goed als hij werkelijk liet merken. Hij keek naar Kisa. Hij begreep niet dat mensen op dit moment een reis zouden maken, tenzij. Yuri probeerde geforceerd te glimlachen. Hij begreep wat haar zus, Geneva, bedoelde met het maken van een reis. Dat betekende dus dat ze de lint totaal niet af mocht doen. Yuri glimlachte gemaakt en rustig liepen ze verder door de stad. Yuri liep een aantal straten in en op den duur stopte hij voor een huis. Hij haalde een sleutel tevoorschijn en opende de deur. "Kom binnen..." zei hij vriendelijk. Hij liep na Kisa naar binnen en deed de deur dicht. Direct liep hij naar de keuken. Ondertussen zocht hij naar wat benodigdheden om de koekjes te maken. Hij maakte ze vaker, voor de kinderen in de buurt. Dus hij wist wat hij moest hebben en hij had het altijd wel in huis. Hij keek daarna over het muurtje dat niet hoger kwam dan zijn buik naar Kisa. "Welke smaak limonade wil je? Appel, aardbei en...ik heb ook nog sinasappel.." zei hij glimlachend en keek haar aan.

Kisa haalde haar schouders op bij de zuchtende woorden van de man. Zelfs zij kon niet bepalen wat hij zou raken. Ze lette niet echt meer op hem toen hij naar haar uitleg luisterde over het lint. Het maakte niet uit of hij haar wartaal zou begrijpen of niet. Zij snapte het. Voor Kisa was het allemaal niet meer dan logisch. Zodra ze in de stad waren aangekomen keek Kisa nieuwschierig rond en drukte Hiro iets dichter tegen zich aan. Ze legde haar hoofd in haar nek om naar het huis omhoog te kijken en ze probeerde het dak ervan te zien. Ze zag wel een vogel overvliegen maar het dak bleef onzichtbaar voor haar. Ze liep op een sukkelpasje naar binnen toen de man de voordeur had geopend. Ze bleef een beetje doelloos in de gang staan en schuifelde voorzichtig verder het huis in naar de woonkamer. Ze plofte neer op een van de zitmeubelen en keek de woonkamer nog eens goed rond. Haar grote, bruine ogen keken de man recht aan toen hij vroeg welke smaak limonade zou wou. ''Aardbei...alstublieft'' zei ze zachtjes en opnieuw verlegen.

Yuri glimlachte en knikte even. Hij verdween de keuken weer in en maakte een volle kan met limonade. Daarna liep hij met een glas en de limonade naar de tafel voor Kisa. Hij zette het neer. Schonk wat in en glimlachte. "Hou jezelf vooral niet in, er is Limonade zat.." zei hij glimlachend. Daarna verdween hij de keuken in. Daarvandaan kwamen verschillende geluiden. Van het kloppen van iets tot het aanzette van een oven. Niet veel later kwam Yuri met een glas de keuken uit. Zelfs schonk hij ook wat limonade in. Hij nam een slokje. "De koekjes zijn aan het bakken in de oven. Over een paar minuten zijn ze klaar.." zei Yuri glimlachend.