Verrachting ~

Een duidelijk geluid van plastic tegen touw was te horen. Het schuurde wat. Een jojo schoot tegen het werpmesje van Amaryllis en kaatste het uit haar handen. De jojo schoot terug. "Je hebt lef om Mao-sama zomaar te bedreigen..." zei ineens een stem. Een oranje masker waarbij het leek alsof het plastic naar een oog gezogen werd werd zichtbaar en niet veel later ook het lichaam. Mizuki liep langzaam naar Mao en ging naast hem staan. Hij haalde zijn masker van zijn gezicht los en een oranje duikbril dat voor zijn ogen zat was gericht op Amaryllis. Rustig ging de jojo in zijn hand op en neer. Mao was dan 8 jaar ouder, het bleef zijn voorbeeld. Even keek Mizuki naar Mao en glimlachte. "Al een tijdje niet gezien..." zei hij glimlachend en keek weer naar Amaryllis. "Ik zou maar van hem afblijven.." zei hij dreigend.

Mao slaakte een zachte zucht waarbij hij met zijn hoofd schudde. 'Njet, stripboeken lijken me wat te kinderlijk. Ik zou zeggen een boek soortgelijk aan de bijbel, over het leven van de Heilige Mao,' verzuchtte hij als antwoord op Amaryllis' sarcastische opmerking, niet echt beseffend dat het alles behalve gemeend bedoeld was. 'Amary, Ruhe bitte,' zei hij op een klagelijke toon waarna hij haar een tweede handkusje toewierp met de bedoeling haar wat tot rust te bedaren. 'Ik kan me gerust verstoppen als ik er een spelletje verstoppertje van maak, niet dan?' Haar passen waren griezelig krachtig en snel, iedere keer dat hij een pasje achteruit zette onder haar kwade handelingen. 'Maar Mao vind het wel gezellig. Hartstikke gezellig. Mijn arm werd bijna uit mijn lijf getrokken, er is vandaag in mijn ringelding gestompt, ik ben in elkaar geslagen door een boom - maar ik hou er de moed nog in. Zou jij ook eens moeten proberen, mijn snoezepoesdoes,' uitte hij zijn mening kalm alsof hij niet in een aardig benarde situatie zat. Mao verwijdde zijn ogen wat toen Amaryllis daarna in zijn gezicht begon te kwijken. 'Maar ik moest wel, lollypop. En heb ik je geslagen? Nein. Heb ik je arm eruit getrokken? Njet. Heb ik soms uit woede een knietje gegeven op een minder fijne plek? Iie. Wat heeft Mao wel gedaan? Niets meer dan je even tot rust te bedaren, dat is al,' ontweek hij haar beschuldiging. Hij boog zich met zijn opgeheven handen even achteruit voor het mes dat haast in zijn ogen werd gestoken toen het hoger en dreigender werd opgeheven. Hij stootte even een zacht dwazig lachje uit toen hij voor viezerik werd uitgemaakt. 'Ik heb me vanmorgen nog gedoucht, poetje. Maar ik denk eerlijk gezegd dat jouw manier van flirten gaat op deze manier; allereerst Mao verleiden om gebruik te maken van zijn rijkdom, daarna het meerdere keren bedreigen van Mao met een mes, in Mao's gevoeligere delen stompen, Mao platslaan met een boomwortel. En hoe zal het er over een aantal uur uitzien? Zitten we dan weer in het verleiderlijke deel?' Hij slaakte glimlachend een zachte zucht. 'En de cirkel gaat rond en rond tot één van ons toegeeft. Lege loempia, weet je dan niet dat ik al bezet ben?' Hij klopte een aantal keer grijnzend met zijn knokkels op Amaryllis' hoofd. Mao keek met een quasi-onschuldige uitdrukking toe hoe Amaryllis zich even later met een schreeuw van frustratie omdraaide en zichzelf probeerde te kalmeren. 'Lieve koe, je weet zeker niet dat ik van een machtige tak van rijke families afstam? Zo'n klein puntje zal ik dan wel niet zijn, wel dan?' reageerde hij op de woorden die voor haarzelf bedoeld waren alsof ze het gewoon tegen hem had. 'Ooh?' Mao keek op en draaide zijn hoofd toen een plotseling geluid de stilte overstemde. Ergens herkende hij het geluid. Hij zag vervolgens nog net hoe het mes in Amaryllis' handen werd gestoten door een bekend ogend speeltje. De stem die daarna over de vlakte weerklonk was hem ook maar wat bekend. En toen zag hij de oorzaak van zijn redding. Het oranje masker, de jojo, de lange jas. Het was ongetwijfeld hem. 'Mizuki-chan!' riep Mao uit op een verzoet toontje alsof hij een kleine schattige puppy zag. Hij sloeg zijn handen glunderend ineen. 'Mi-zu-ki! Mijn dikke vette maat, mijn fan, mijn jojo-bro, mijn opvolger!' Hij begon al handenklappend wat leip in een cirkel om Mizuki een dansje uit te voeren. Mao verstijfde plotseling midden in een beweging waarbij zijn handen nog in een klappositie verkeerden en hij met een voet boven de grond zweefde. Hij ging daarna met een wat serieuze uitdrukking weer rechtstaan alsof hij zich nooit had opgewonden. 'Je hoort het,' zei hij met een tevreden zucht terwijl hij een stukje dichter bij Mizuki ging staan en hem een vriendschappelijke por in zijn rug gaf toen hij het voor hem opnam. 'Mijn fans redden me altijd uit nood,' voegde hij er op een hooghartig toontje aan toe waarbij hij nonchalant zijn armen spreidde. 'Ooh.. kattige bosmeid, Mizuki - Mizuki, kattige bosmeid,' stelde Mao hen tot slot in het kort aan elkaar voor.

Mizuki grinnikte om de acties van Mao. "Jojo-bro? Die is nieuw geloof ik..." zei hij grinnikend. Rustig ging de jojo naar de grond om hem, vlak voor hij de grond zou raken, weer naar Mizuki's hand te gaan. "Mao, Mao, Mao. Je leert het ook nooit met vrouwen of wel..." zei hij plagend. "Ooh?.." zei hij net als Mao die zijn jojo had gehoord. "Dat is een vreemde naam. Aangenaam, kattige bosmeid." zei Mizuki glimlachend en op een uitdagende toon. "Fans? Heb je er meerdere dan?" vroeg Mizuki alsof hij het er niet mee eens was dat hij niet Mao`s enige fan zou zijn. "Zeg, mag ik haar gebruiken voor mijn jojo van de dood?" vroeg Mizuki ineens. "Of wil je nog wat 'meer' met haar doen?" zei hij en keek Mao aan met een blik die haast zou zeggen dat Mao erg perverted was. "Oh ik vergat even Geneva. Sorry, Mao-sama." zei hij vriendelijk en grinnikte even. "Dan wordt ze mijn speeltje? Ben je het daar mee eens, sama?" vroeg hij haast bedelend. Hij keek hem met scheve kop omhoog aan. Mao bleef een stuk langer dan Mizuki maar toch niet altijd even wijs.

'Ik doe toch alles voor mijn fans, Mizukipoekiedoe!' Mao tuitte zijn lippen van vertedering en kneep even in Mizuki's wang waarbij hij bij hem de meest gekke gezichten maakte. Hij klapte daarna eenmalig in zijn handen bij zijn opmerking om ze daarna weer langzaam te spreiden. 'Vandaag toevallig wel, mijn gemaskerde vriend!' riep hij met een diepe stem op een poëtische wijze. 'Zie hier de gelukkige dame die ik met mijn ultieme aantrekkingskracht vandaag de dag weer om mijn vinger wist te winden!' Hij tilde zijn arm hoog de lucht in om die met een wijzende vinger naar Amaryllis weer te laten zakken. 'Madame Losgeraakt heeft alles al geprobeerd om het van beide kanten te laten komen. Verleidingstrucjes, boomwortelrammen, werpmesdreigen, het bekende knietje in de dobbelstenen - noem het allemaal maar op! En hier staat hij dan: door weer en wind, onaangetast door wat hij zojuist is ondergaan op leven en dood, spic and span!' Mao haalde nonchalant een hand door zijn haar om daarna met een overdreven zelfliefde wat bodybuilderposities uit te voeren. Zijn verfomfaaide uiterlijk, waaronder zijn gescheurde brillenglazen, de pieken die hier en daar uit zijn strak naar achteren gekamde haar staken, de vegen op zijn gezicht en zijn gescheurde en vuile kleding, leken juist geheel het tegenovergestelde te vertellen. Hij bleef in één van de posities staan om Mizuki door de donkere glazen van zijn bril aan te kijken. 'Oohh ja, ze is kattig, alright. En hoe langer ze nog moet wachten tot ik aan haar wanhopige snak naar liefde toegeef, hoe kattiger ze wordt,' vertelde hij vastbesloten en hoofdknikkend. Mao schoot plotseling stuivend van zijn plek om gauw een hand om Mizuki's mond te slaan. 'Sssht!' siste hij hees bij zijn vragende opmerking of hij dan meerdere fans had. 'Verpest het nu niet voor me, wil je!' fluisterde hij bestraffend in zijn oor. 'Hmm...' Mao ondersteunde het volgende moment een elleboog met een hand om zijn wijsvinger bedachtzaam tegen zijn onderlip te leggen bij Mizuki's vraag. 'Ik kan haar natuurlijk nog wat meer plezier gunnen.. wie zou dat mogelijk nu niet willen als moi het is die het doet?? Maar Genevieve-lieve..' Zijn mondhoeken krulden langzaam om tot een brede grijns toen Mizuki precies op datzelfde moment aan het licht bracht wat hem daarin zou hinderen. 'Mer-veill-eux!' prees hij Mizuki met een klemtoon op iedere lettergreep, waarna hij hem een misschien te hardhandige aai over zijn bol gaf. 'Ik kan mijn Genevieve niet zomaar opzij schuiven voor een voddenmeisje!' sprak Mao met gespreidde armen dramatisch tegen de lucht, alsof hij een toneelstuk met een liefdestragedie-genre uitvoerde. 'Dus krijg je mijn kostbare once in a lifetime toestemming om je te vermaken met dit Tarzanloze bosjesvrouwfiguur!' vervolgde hij glimlachend op een normale toon terwijl hij op Mizuki neerkeek. 'Mwah! Have fun, my dear!' Mao wierp Amaryllis nog een handkusje toe terwijl hij langzaam achteruit schuifelde om Mizuki alle speelruimte te gunnen.

'Jij met je... ooh,' bromde ze geïrriteerd. Zijn zelflovende woorden werkte haar weer op haar zenuwen, maar ze reageerde er niet op. Bij zijn opsomming keek ze hem vanuit haar ooghoeken aan, waarbij ze over haar schouder keek. 'Je hebt me in een godvergeten bóóm opgehangen, halve zool,' riep ze gefrustreerd uit waarbij haar hoofd weer met een ruk omdraaide en ze weer voor zich uit keek. Hij had alles behalve haar rustig gemaakt, en dat wist hij zelf ook. Langzaam draaide ze haar hoofd op, wierp hem een zwoele blik toe over haar schouder, waarbij de helft van haar gezicht verborgen werd achter haar bruine lokken. 'Nou, het heeft wel gewerkt. Je viel er als een blok voor,' antwoorde ze zachtjes op zijn volgende opsomming wat ze allemaal gedaan had, doelend op het gedeelte dat ze zijn geld eigenhandig had gemaakt. Hij bleef reageren op elk ding wat ze zei, nog zoiets irritants. Ze werd uit haar frustratie gehaald toen ze plots een klap tegen haar hand aan voelde, en daarbij haar mes uit haar handen werd gelanceerd. Stomverbaasd trok ze haar hand terug in haar reflex, haar oren schoten uit haar haren en haar ogen gingen priemend door de omgeving. Toen haar gevoelige oren de stem opvingen draaide haar hoofd weer om, waarbij haar bovenlichaam weer een stukje mee bewoog en ze over haar schouder naar de met een masker gehulde gedaante keek. Ze negeerde het kreetje van Mao, en haar blik - die ze met veel moeite kalm hield, wat wel lukte - hield ze op de jongen gericht die zijn masker af deed. 'Fáns?' vroeg ze zachtjes, licht spottend waarbij haar blik even naar Mao schoot. Soepeltjes draaide ze zich op de bal van haar blote voet om, zette haar hand op haar heup waarbij ze hem wat kantelde, draaide haar schouders naar achter en hield haar blik weer op de jongen. 'Is dat een bedreiging jongen?' even gleden haar ogen over hem heen, duidelijk genoeg om haar spottende en zachte woorden kracht bij te zetten. Even spande haar kaken zich toen ze de voorstelling van Mao hoorde, maar haalde alleen even diep adem waarbij ze haar zelfcontrole behield. 'Jóu aantrekkingskracht? Laat me niet lachen,' sprak ze spottend op Mao's woorden dat hij háár om zijn vinger gewonden had. 'Kun je het weer niet zelf opknappen, muisje van me?' sprak ze honend op de acceptatie van Mao op de jongen naast hem. Haar staart zwiepte rustig langs haar benen heen en weer, haar opgerichte oren op de mannen voor haar gericht. 'Zeg jongen, ga naar huis. Je moeder zit te wachten met het avondeten,' sprak ze verveeld naar de jongen toen hij aan Mao vroeg of zij zijn speeltje kon zijn. 'Pas op je woorden, insect,' sisde ze nijdig naar Mao toen hij haar een voddenmeisje noemde. Het was duidelijk dat hij zijn eigen 'goede' houding tegenover zijn zogeheten fan wilde behouden. Ze vroeg zich af of deze Mizuki zijn geloof in dat kinderlijke typ zou houden als hij wist dat hij net bijna vermorzeld was door een boom, had gesmeekt voor zijn leven en door een makkelijke verleiding zijn geld was kwijt geraakt. Na de woorden van Mao gehoord te hebben naar de jongen - die haar van binnen alleen maar geïrriteerder maakte, ze wist niet dat haar irritatie level nog hoger kon zijn - liep ze langzaam met soepele passen door haar katachtige gratie naar de jongen toe die naast hem stond. Haar blik bleef vast op zijn ogen gericht terwijl ze naar hem toe liep. Vlak voor hem bleef ze staan, kon hem recht aankijken aangezien ze ongeveer van de zelfde lengte waren. Zoals ze bij Mao had gedaan gleed haar vinger langs zijn kaaklijn, gaf hem een speels lachje waarna haar vingertopje onder zijn kin bleef hangen. 'Wat wilde je gaan doen, hè?' sprak ze verleidelijk, uitdagend op zijn woorden. Het werd tijd voor haar om op te stappen, ze was hier al veel te lang gebleven en had al genoeg van dat Mao geval. Als hij een klein kloontje erbij had geroepen vond zij het wel weer welletjes en zou ze haar eigen pad weer kiezen. Wat wilde dit gozertje ingodsnaam met zijn kinderspeeltjes bereiken.

'Ik met mijn.. ooh!' bootste Mao Amaryllis' woorden op een smalende toon na, waarna hij nonchalant zijn zilveren lokken weer naar achteren streek. Tussen de altijd nog in zijn gezicht hangende lokken door wierp hij Mizuki een glunderende blik toe. 'Zie je wat ik bedoel, Miz-ukkiepuk? Mevroi krijgt het zelfs te warm van me om nog met een fatsoenlijke reactie te komen. Ik weet hoe je je voelt! Maar treur niet, mijn minnares! Ooit komt er een dag dat Mao zijn ja-woord zal geven.' Mao richtte zijn blik op Amaryllis toen ze weer in de frustratie schoot. 'Beter een halve zool dan helemaal geen zool. Niet zo miepen, miep. Ik kon je ook een tijdje in een valkuil houden om je de kans te geven jezelf weer op orde te stellen,' reageerde hij kalm. Hij wierp haar direct weer een handkusje toe toen ze hem aankeek met een zwoele blik, alsof hij haar 'liefde' wilde beantwoorden. 'Wie zegt dat ik er als een blok voor viel als ik zelf stiekem wel mijn verstand aanwezig had en je gewillig mijn zakje vol muntjes gaf? Mao is een oen, maar hij heeft genoeg poen,' herinnerde hij haar er met een zwaaiend wijsvingertje op. Mao draaide zijn hoofd met een ruk richting Amaryllis toen ze op een wat spottende toon sprak. 'Indeed, mijn fans. Of je het nu al beseft hebt of niet, jij bent er stiekem ook één.' Hij richtte zich weer tot Mizuki toen ze hem daarna begroette met iets soortgelijk als een uitdaging. 'Go get her, macho,' drong hij zacht in zijn oor aan waarna hij hem een zacht duwtje in zijn rug gaf. Hij richtte zich daarna weer op om Amaryllis over de rand van zijn bril aan te kijken. 'Het is ook niet als grappegeintje bedoeld, prul. Je kunt het beter nu toegeven dan het feit ontwijken dat je stiekem wel om Mao geeft.' Hij slaakte een zachte zucht toen ze vroeg of hij het niet zelf kon opknappen. 'Poesje van me, ik kan het heel goed zelf opknappen. Denk eens terug aan het laatste halfuur. Was er iemand bij die me hielp controle over je te houden? Je stelt een onophoudelijk cyclus open die ik ongewild moet ondergaan, verleiden, stelen, snauwen, verleiden, stelen, snauwen, keer op keer op keer op keer op keer op keer. Daar wordt Mao een beetje moe van. Dus is het geen probleem als Mizukipje het vanaf nu even van me overneemt, ik heb al genoeg overuren gedraait,' legde Mao daarna kalmpjes uit. Hij schuurde even met zijn rug op en neer langs de stam van de boom, een tevergeefse poging om de jeuk weg te drijven op een plek waar hij niet bij kon. 'Zijn moedertje kan langer wachten,' antwoordde hij voor Mizuki. Hij haalde een ondeugend glimlachje tevoorschijn toen hij op zijn woorden moest passen. 'En ik hou ook van jou,' zei hij op een zwoel toontje alsof ze hem net overspoeld had met een hoop liefkozende woorden. Het bleef daarna eindelijk eens stil van zijn kant toen hij zwijgend toekeek hoe Amaryllis met haar katachtige gratie in beweging kwam en waarschijnlijk haar verleiding weer in het spel probeerde te gooien. 'Komaan, bud! Blijf daar niet staan als een oempaloempa in de overgang. Geef haar een linkse, een rechtste vanuit de onderste hoek, slinger je jojo!' moedigde Mao zijn vriend overdreven luid aan waarbij hij spastische bewegingen maakte die karatestoten en krachtige schoppen moesten voorstellen.

Mizuki had zwijgend geluisterd en keek de vrouw onophoudelijk aan. Hij dacht na hoe hij het aan zou pakken. Maar nu ze dichterbij kwam veranderde zijn plan direct. Hij voelde haar hand langs zijn kaak lijn en hield zijn neutrale uitdrukking. Hij viel niet direct voor dit soort spelletjes. Mizuki grijnsde toen ze vroeg wat ze gingen doen. "Dat wil je niet weten..." zei hij gijzend. Zijn zwarte ogen werden ineens rood en hadden een drietal druppels in een cirkel om de pupil zitten. Mizuki sloeg zijn handen op de schouders van Amaryllis. Duwde zich af. Landde met een boog achter Amaryllis en wierp haar richting een boom. Daarna gooide hij zijn hand naar voren waar uit zijn mouw een drietal lichtgevende draden met een oranje gloed naar Amaryllis schoten. Deze bonden haar vast. Nu pakte Mizuki een jojo. Hij spreide zijn armen. De jojo ging met een boog achter hem door. De touw werd oranje. De jojo werd oranje en kreeg een gat in het midden. Yuri ving hem op en keek grijnzend naar Amaryllis. "Laten we beginnen..." zei hij. De jojo die, nu meer op een donut leek, kreeg vier scherpen bladen die het tot een ster vormde. Met een krachtige worp wierp Mizuki hem naar Amaryllis.

Ineens schoot er een zwarte schim langs vlak voor de jojo Amaryllis zou raken. Sagramour greep Amaryllis beet om haar uit de baan van de jojo te krijgen. Hij zette zijn voeten daarna dwars tegen de grond om een noodstop te maken. Sagramour had de kap van zijn enkel lange, zwarte jas tot ver over zijn ogen getrokken zodat de helft van zijn gezicht in schaduwen gehuld werd. ''Excuses, maar zoals ik de dingen hoorde leek een beetje onverwachte hulp je geen kwaad te kunnen doen'' zei hij zachtjes zodat enkel Amaryllis hem zou kunnen verstaan. Uit zijn mouw schoot een kleine dolk waarmee hij met een simpele beweging de touwen om Amaryllis heen doorsneed. Daarna zette hij haar op de grond neer. Zijn hoofd bewoog hij een beetje opzij richting de man en de jongen. Hij had de stem van de man al herkend. Maar de jongen was hem voorlopig nog onbekend. Sagramour hield zijn hoofd ietwat schuin zodat hij beiden, zowel de man als de jongen, kon horen ademen. Dat verried hun plaats aan Sagramour. Maar hij deed niks. Voorlopig dan. ''Alles goed met je?'' vroeg hij zacht en haast zonder zijn lippen te bewegen aan Amaryllis terwijl de donkere schaduw waar zijn ogen hoorde te zitten naar de man en de jongen gericht bleven.

Mizuki zag de zwarte schim maar wat duidelijk. Hij vloekte licht en stampte even over de grond. Met een ruk aan het touw schoot de jojo recht op Mizuki af net alsof hij recht op hem af vloog. Maar vlak voor dat de ster hem zou kunnen raken had Mizuki hem opgevangen en keek hij naar Sagramour. "Net wanneer het leuk begon te worden..." zei hij klagend. Het masker hing nog steeds aan zijn heup en met een kille blik keek hij naar Sagramour. Met een beweging van zijn hand die hij in de lucht wreef kwam er een vreemd golvend toetsenbord tevoorschijn. Met een snelle bewegingen typte Mizuki er over. Een foto kwam boven het toetsenbord. Mizuki schoof het op zij door een beweging naar rechts en er kwam een aantal gegevens te staan. Aandachtig las Mizuki ze door. Daarna verdween het weer. "Hmm...enorme snelheid is me kennelijk dus ook niet alleen gegund. Helaas..." zei hij klagend. Binnen enkele seconden stond hij aan de andere kant van de twee en keek hij Sagramour aandachtig aan. "Ben jij het vriendje van Amaryllis?" vroeg hij en grijnsde. "Wat zou er onder de blinddoek zitten." zei hij vragend en grijnsde licht.

De koele blik in zijn ogen viel haar op. Sterke wil blijkbaar, knap voor zo'n jong iemand. Even trok ze sceptisch een van haar wenkbrauwen omhoog toen ze zijn antwoord hoorde en zijn grijns. Haar gezicht werd in een moment lichtelijk gespannen toen ze de verandering van zijn ogen zat, maar haalde alleen maar ongezien dieper adem. Nog voordat ze kon reageren op de hand op haar schouder zag ze hem over zich heen gaan, waarbij ze daarna haar lichaam met een noodgang verplaatst voelde woorden. In de vlucht draaide ze haar lichaam waarbij ze met haar rug tegen de stam aan smakte. Trillend ving ze zichzelf met haar benen op toen ze terug naar de grond zakte, waarbij ze met een woedende blik opkeek naar de jongen. Langzaam rekte ze haar benen, als ware om zelf in actie te komen en hem betaald te zetten voor de zoveelste klap tegen haar rug aan. Net op het moment dat ze recht op haar benen stond voelde ze de draden om haar heen, waarbij haar armen tegen haar lijf aan werden gedrukt. 'Wat hebben jullie met touwen?' sisde ze woedend waarbij haar gele, katachtige ogen Mizuki pisnijdig aankeken. Haar ogen vergroten zich toen de jojo naar haar toe werd gegooid, waarna ze plots een paar armen haar weg voelde halen uit de baan. Verdwaasd knipperde ze een paar keer, waarna haar blik omhoog gleed langs het lichaam van Sagramour. Ze grinnikte zachtjes, als een boer met kiespijn aangezien haar rug behoorlijk veel pijn deed. 'Ook leuk om jou weer te zien,' beantwoorde ze zijn opvatting. Ze bewoog dankbaar haar armen toen de touwen van haar af vielen. 'Blijkbaar kunnen ze iemand niet fysiek aan, alsmaar die touwtjes,' gromde ze zachtjes, meer haar eigen gedachtes hardop zeggend dat dan ze werkelijk tegen iemand sprak. Haar blik keerde weer naar Sagramour toen ze zijn zachte vraag hoorde. 'Tuurlijk,' antwoorde ze hem kalm, alsof dit iets was wat ze dagelijks mee maakte. Ze voelde de warmte op haar rug, onder het stukje stof van haar shirt. Waarschijnlijk had ze haar rug open gehaald, en kleurde haar rug nu langzamerhand een tintje roder. Iets waar ze nu geen aandacht aan ging geven. Wat krampachtig - iets wat ze verbergde door normaal te lopen - ging ze naast Sagramour staan met gebalde vuisten. Wantrouwig keek ze naar Mizuki, die nu blijkbaar vrolijk zijn mail of iets dergelijks aan het checken was op een computer. Geërgerd kwam er een zucht uit haar keel, waarbij ze de jongen gefronst aankeek. 'Zeg, klaar met je computer spelletjes, kleuter?' gromde ze nijdig, zijn woorden negerend. Even schoten haar ogen naar Mao, hield haar woedende blik even vast en focuste zich toen weer op Mizuki.

Mao had zijn aanmoedigingssessie ondertussen gestaakt en was langzaam door zijn benen gezakt, zijn blik niet van het tafereel afscheurend. Hij zat nu gehurkt aan de voet van de boom toe te kijken hoe Mizuki zijn jojo in de strijd gooide. Er verscheen een kleine glimlach op zijn gezicht. Dat joch was behoorlijk handig met dat spul. Eens zien hoe Amaryllis zich hieruit wilde gaan redden. 'AAH!' Mao schoot in een ruk overeind toen een zwarte schim het spelletje onderbrak en Amaryllis uit de benarde situatie haalde. 'AAH!' Hij moest overhaast opzij springen toen Mizuki's jojo in de baan als een boemerang naar hem terugkeerde, rakelings langs zijn gezicht scheurde. 'Mizuki, potver! Raak haar, niet mij!' krijste hij zijn vriend stampvoetend toe. Toen hij later weer wat gekalmeerd was, herkende Mao de zwarte schim als de gekapte man die hij eerder ook al eens had gezien. Hij veegde met zijn mouw zijn brillenglazen schoon van het stof en het vuil dat na de pijnlijke ervaring met de door Amaryllis' bestuurde boomwortels nog achter was gebleven. Er verscheen een brede grijns op zijn gezicht. Mao hield een hand achter zijn oorschelp en draaide zijn gezicht met dat oor Amaryllis' kant op bij het opvangen van haar opmerking. 'Zei je wat, snoes?' Hij klopte wat vuil en gruis van zijn kleding en kwam daarna met een brede glimlach naar Mizuki toe gelopen. 'Ge-wel-dig gedaan, mijn kompaan!' prees hij hem terwijl hij een arm om zijn schouders sloeg en hem tijdens zijn bezigheid van het uitzoeken van iets op een zelfgecreëerd scherm even strak tegen zijn borst trok alsof hij een knuffelbeer was. 'Wat ben je aan het doen?' Mao boog zich over Mizuki's schouder voorover om met hem mee te kijken, maar voor hij goede details kon onderscheiden verdween het scherm alweer in het niets. Hij onderdrukte een zachte proest bij de vraag van zijn vriend aan de gekapte gestalte. Hij boog zijn gezicht wat naar zijn oor toe. 'Daar kom je nooit achter als je niet kijkt,' probeerde hij Mizuki fluisterend tot de handeling te sporen om de kap van de man zijn hoofd te trekken en zijn blinddoek af te rukken. Hij richtte zich daarna weer op om Amaryllis een geërgerde blik toe te werpen bij haar opmerking. 'Even voor jouw informatie, Jane; dit jonge genie hier bewondert mij al een langere tijd. Dan is het ook niet anders dat hij zelf tot een briljant persoon opgroeit zoals moi.' Mao gaf een aantal hardhandige, maar vriendschappelijk bedoelde klappen op Mizuki's schouder om zijn woorden kracht bij te zetten.

(Mizuki, excuses hoor maar hoe kun je nou weten dat ik een blinddoek draag? Als het goed is kun je die niet zien omdat de capuchon van mijn jas ervoor is getrokken.)

Sagramour hield zijn hoofd een tikje schuin om de woorden van de jongen goed te kunnen horen. Hij keek naar de plek waar hij ongeveer moest staan toen hij zijn vraag hoorde. Hij zou niet ingaan op die vraag. ''Ben jij de achteloze hielenlikker van die kleuter daar?'' vroeg hij daarom kalm terug met een ruwe hoofdknik naar waar de man zo ongeveer moest staan. Het was Sagramour een raadsel hoe die knul wist dat hij een blinddoek droeg. Maar het zou de dingen voor hem wel makkelijker maken. Met een hand wierp hij de kap van zijn jas naar achteren. Onmiddellijk speelde de wind een beetje met zijn ijsblauwe haar, als begroeting. Sagramour bewoog zijn hoofd terug naar Amaryllis toen hij haar hoorde spreken. ''Ik neem aan dat jij deze heren kent. of voor zover ik gehoord heb in elk geval een van de twee'' zei hij verrassend kalm tegen haar. Hij begon ineens zacht te lachen toen hij de laatste woorden van de man hoorde. Langzaam ging zijn gezicht weer richting de man. ''Jij? Briljant? En dan wil je me al helemaal laten geloven dat dát jong een genie is? Ik geef het eerlijk toe. Komisch ben je wel'' lachte Sagramour hen beiden zachtjes uit. Als die kerel met het gedrag van een vijfjarige briljant was, dan zouden biggen kunnen vliegen. Om nog maar te zwijgen over dat joch dat hij bij zich had deze keer.

Er speelde even een kleine glimlach op haar geconcentreerde gezicht toen ze de kalme, maar spottende woorden van Sagramour hoorde op Mizuki. Ze had het zelf niet beter kunnen zeggen. Haar ogen schoten naar Sagramour naast haar toen ze zijn vraag hoorde. 'Dat langste geval daar is Mao, kind in volwassen lichaam, zwaar irritant, jammert en huilt om uit een levensbedreigende situatie te komen,' somde ze rustig een paar van de afgelopen momenten kort op, haar ogen strak op Mao gericht houdend. Over de jongen naast hem wist ze niets te vertellen. Ze gromde dreigend, dierlijk maar zachtjes toen Mao haar voor de zoveelste keer Jane noemde. Zijn koosnaampjes, in wat voor vorm dan ook, werkte haar behoorlijk op haar zenuwen. Misschien alleen omdat ze ze uit zijn mond kleinerend vond, ze wist het niet. Op de een of andere manier werkte bijna elk woord van die gozer op haar in. Ze hoorde de weder woorden van Sagramour niet op die van Mao, blikte alleen maar geërgerd in zijn ogen, alsof ze totaal geen aandacht meer toonde aan de jongen naast hem. 'Wil je nou werkelijk zeggen dat dat gozertje een voorbeeld neemt aan jóu? Ik dacht dat hij hier de gene was die niets kon zien,' antwoorde ze Mao geërgerd waarbij ze een kleine hoofdknik naar Sagramour maakte. Ze lachte Sagramour niet uit, en waarschijnlijk wist hij dat zelf ook. Hopelijk wist hij genoeg over haar dat hij wist dat ze hem en zijn krachten waardeerde. Het was gewoon té ongeloof waardig dat die jongen zo'n klein verstand had dat hij juist Mao als idol had uitgekozen. Amaryllis ademhaling ging wat zwaarder, hoewel ze dat niet liet merken aan de twee tegenover haar. Ze voelde nu duidelijk de warme straaltjes zich vermengen met de stof, hoog op haar rug tussen haar schouderbladen. Ze hoopte niet dat Sagramour het zou merken, ruiken, voelen of hoe hij het ook kon opvangen. Ze wilde hier een eind aan maken en zo gauw mogelijk.

Mao bleef met een hand onophoudelijk op Mizuki's schouder slaan, maar staakte die handeling even toen hij de kwetsende opmerking van de man hoorde. 'Ja, hij is mijn achteloze hielenlikker. En niet te vergeten één van mijn vele fans,' reageerde hij kalm. Hij kneep met zijn vingers Mizuki's nekspieren even samen, eveneens vriendschappelijk bedoeld. 'En excuses hoor - ik mag dan wel een kleuter zijn in jouw ogen, zotte zuigtablet, wat mijn brein betreft heb ik heus wel meesterlijke trekjes. Trekjes waar je U tegen zegt. Daarbij zal ik je een belangrijk feit vertellen. Zal Mao je een belangrijk feit vertellen? Lap, dat doet hij gewoon. Waarom zal een persoon als ík volgens jou zo laag bij de grond staan...' Hij ging door zijn knieën en hield zijn hand meegaand op zijn woorden vlak boven de grond. 'Als mijn reputatie hoger reikt dan jouw maximale springaap-springhoogte?' Hij was weer overeind gekomen om zijn armen ten hemel op te richten. Mao ging nog even een tijdje door de kerel te overspoelen met tegensprekende feiten, zich daarbij niet beseffend dat er allang geen aandacht meer op hem werd gevestigd. '-waardoor het voor een leipoloesje als jij misschien verstandig is die kap minder strak over dat hoofdje van je te trekken, zodat je pindabrein ook wat zuurstof kan krijgen. Wie weet is dit een goed moment voor jou om te beseffen dat er bij Mao ook wel wat grijze hersencellen in zijn overbelaste hoofd rondzwerven - 'hoofd' natuurlijk niet als verkleinwoord, mijn breinmassa is te machtig om in een 'hoofdje' als dat van jou te passen - ahahajawel, dat moet er bijvoorbeeld nu bij gezegd worden omdat je mijn woorden anders niet snapt. Eigenlijk zou ik ontzettend veel medelijden moeten hebben met een kussenloze kussenhoes als jij, en - he?' Mao stopte zijn zinloze argumenten abrupt toen hij de man zacht hoorde lachen. Er verscheen een brede grijns op zijn gezicht. 'Komisch at last,' verzuchtte hij terwijl hij glimlachend een hand door zijn zilveren lokken liet gaan. 'Merci dat je zelfs stom genoeg bent om me de hemel in te prijzen, of het nu sarcasme was of niet. Ik denk dat je gewoon niets meer dan stikjaloers bent, omdat jij als zielig persoontje totaal fanloos bent. Mizuki en ik daarentegen - we zijn al zolang ik me kan herinneren gebonden in een hechte vriendschap tussen fan en idool, we zijn de zon en de maan, we zijn het velletje op je melk. Sinds..! Sinds.. sinds wanneer eigenlijk?' Mao schudde Mizuki even heen en weer via de arm die hij over zijn schouders had gelegd, alsof hij zo het antwoord van zijn tong kon laten rollen. Hij klapte daarna een keer in zijn handen en maakte een gebaar alsof hij iets afsloeg. 'Doet er niet toe! Maar laat me je nu eens van dichtbij bekijken. En als jij niet in levensgevaar wilt komen, blijf jij mooi hier staan Mizuki, en kijk hoe de meester deze mogelijke.. demon-in-disguise aanpakt!' Na nog een laatste aai over zijn bol, liep Mao met zelfverzekerde passen op de man af. In plaats van hem echter aan te vallen liet hij zijn neus snuivend als een speurhond over zijn lichaam gaan. Beginnend bij zijn haar, van boven naar beneden. Tot hij uiteindelijk op zijn knieën zat en met zijn neus boven het puntje van de schoen van de man hing. 'Heeft in ieder geval wel de walgelijke geur van een demoon weg,' concludeerde hij zacht in zichzelf. 'Maar iets vertelt me toch..' Mao bleef even roerloos voor zich uitstaren, zijn lege blik gericht op de broekspijpen van de man. Hij richtte zich daarna wat op om enthousiast met een arm naar Mizuki te zwaaien. 'Mizuki! Het is veilig hoor! Volgens mijn - natuurlijk - exacte berekeningen is dit niets meer dan een grijze pion die buiten het speelbord valt. De stemmen zijn het met me eens!' riep hij zijn vriend breed grijnzend in zijn eigen, voor velen onbegrijpelijke manier van dingen beredeneren toe.

Sagramour ging met een lichtelijk geamuseerde grijns er goed voor staan toen de man begon te spreken. ''Mag ik je misschien wat vragen....Mao was het toch? Als jij dan zo ongelofelijk briljant en slim bent, hoe komt het dan dat die zielige organisatie waar je bij zit nog geen enkele demon heeft gevangen dankzij jouw intelligentie? De enige demon die ze hadden, had jij niet eens gevangen. Daarbij is die knul overgestapt naar de ADHS na diezelfde demon weer vrijgelaten te hebben. Ik doe zelf niet eens mee aan die onzin maar zelfs ik heb dat gehoord'' zei hij spottend. Hij luisterde naar de volgende woorden van de man. ''Als ik het kon, dan zou ik nu met mijn ogen gerold hebben. Kom nou eens zelf tot de conclusie dat alles wat je uitkraamt niets anders dan onzin is man'' zei Sagramour simpel. Hij leunde tegen een boomstam toen hij Mao op zich af hoorde komen lopen. Hij liet hem ook gewoon zijn gang gaan terwijl hij met zijn handen op zijn rug stond. Hij trok een van zijn handschoenen uit. Ur, je diensten zijn verreist ging er door zijn gedachte. Hij moest Ur hoe dan ook wel activeren. Hij wist niet dat Mao zijn gedachte kon horen. Maar ergens had hij wel het gevoel dat hij Ur niet lang verborgen kon houden en meteen zou moeten gebruiken als hij hem eenmaal opgeroepen had. Zodra hij Ur in zijn hand voelde verdwijnen ging er een witte schok door zijn aderen. Daarna omsloot zijn hand binnen een seconde de hals van Mao. Het was lang geleden dat hij huid voelde in plaats van de stof van zijn handschoen. Hij boorde de vlijmscherpe punten van zijn nagels in Mao's hals. Hij tilde hem van de grond en duwde hem ruw en met veel kracht tegen de stam van de boom zodat die het onder de klap bijna begaf. Het was dankzij Ur dat hij die krachten kon oproepen en onder controle wist te houden. ''Je preek was bijzonder informatief maar nu krijg ik toch werkelijk hoofdpijn van je irritante stem. Net zoals jij ben ik een beetje overgevoelig'' zei hij zacht tegen Mao. Met behulp van Ur smeet hij hem daarna met veel kracht teen Mizuki in de verte aan. Daarna keek hij opzij naar Amaryllis. ''En ik wil graag dat jij vandaag nog langs een dokter gaat. Die ijzerachtige geur van bloed die ik bij je ruik zal vast niet van die twee clowns zijn'' zei hij tegen haar.

"Ik kijk wat data na over die persoon." zei Mizuki kalm.Mizuki stond met woedende blik naar de twee te kijken die Mao constand door aant het beledigen waren. "GENOEG!..." schalde zijn stem door het bos. "Wat jullie niet weten is dat Mao informatie heeft gevonden door zíjn spionnenwerk voor het vinden van die gevangen demoon!..." riep Mizuki. "Jullie weten nog niet half hoe Mao is. Hij komt misschien over als een idioot, maar hij is van binnen slimmer dan je denkt..." zei hij. Ineens zag hij wat er gebeurde met Mao en zag hem op hem afgegooid worden. In een paar snelle bewegingen zat er een spinnenweb van draden voor Mizuki en vingen Mao zacht op. "Okey, nou ben ik het beu...." siste hij. "Jij wilt dat ik zonder touwtjes vecht. Dan zal ik zonder touwtjes vechten!..." riep hij naar Ammarylis. Hij rende op haar af. Greep haar bij haar keel en sloeg haar met een vuist in het gezicht. "Ik zie iedere beweging in deze omgevingen, mij raken is haast onmogelijk." zei hij. Mizuki duwde haar ruw tegen een boomstam en keek haar recht in haar ogen. "ALs je mijn werkelijke kracht ziet. Zul je wensen dat je me niet was tegen gekomen..." zei hij woedend tegen haar. Ondertussen keek hij onophoudelijk in de ogen van Amaryllis. Als blikken konden dodend, dan zou Amaryllis nu niet meer ademen.

Wat verdwaasd volgde haar blik Mao toen hij blijkbaar voor overtuigen na zijn woorden naar Sagramour toe liep. Met een vermoeide zucht en blik rolde haar ogen even in haar oogkassen toen ze zijn snuffende beweging zag. 'Zeg, jongen. Laat je nou niet te veel wijsmaken door hém daar,' doelde ze op Mao waarbij ze Mizuki antwoorde. 'Open je ogen en bekijk de waarheid,' verzuchtte ze geïrriteerd. Haar lichaam bleef gespannen, deels omdat ze alles in de gaten hield en omdat de wond op haar rug de kapotte stof op de zelfde plek steeds sneller rood deed worden. Ze had er zelf eigenlijk nooit bij stil gestaan dat Sagramour misschien zelf wel een demon kon zijn. Dat was onmogelijk, concludeerde ze al voordat Mao zijn belachtelijke uitspraak deed. Als dat zo was dan had ze dat wel gemerkt. Ze zuchte geërgerd toen ze Mao's overenthousiaste woorden hoorde en zijn conclusie daarbij. De stemmen... waarschijnlijk hoorde hij allerlei gedachtes door z'n hoofd heen sprinten. Misschien zat er daarom wel een steekje bij hem los. Haar blik schoot naar Sagramour toen hij zijn handschoenen uit deed, waarbij er automatisch onaangenaam een gevoel door haar heen ging. Met een emotieloos gezicht volgde ze het tafreel, hoewel ze van binnen nogal geschokt, verbaasd en allerlei anderde emoties door haar heen ging. Ze wist niet waarom, misschien gewoon doordat ze iets meer wist over Sagramour, en ze dit eigenlijk niet verwacht had. Haar ogen hadden Mao's lichaam gevolgd toen Sagramour hem wegsmeet en door Mizuki werd opgevangen toen ze Sagramours stem hoorde. Pas een moment daarna realiseerde ze dat zijn woorden tegen haar waren bedoeld. Even richte ze haar blik beschaamd op de grond, wetend dat hij het toch niet kon zien. En de andere waren waarschijnlijk te ver weg om het op te merken. 'Dokters, pff. Het heelt wel uit zichzelf,' mompelde ze zachtjes en koppig op zijn eis. 'Alleen even uitwassen... En een nieuw t-shirt,' vervolgde ze mopperend, realiserend dat haar korte, ravelige shirt kapot was. Er kwam een sceptische grijns op haar gezicht bij het horen van de sissende woorden van Mizuki, waarbij ze hem bijna spottend aankeek. Toen zijn vingers zich om haar hals sloten, schoten haar katachtige oren tussen haar haren overeind, en bewoog ze haar hoofd wat naar achter om niet de gehele klap van zijn slag op te vangen. 'Ach, als ik had geweten dat je me zo verveelde had ik inderdaad gewenst dat je nooit in dit plaatje was gekomen ja,' antwoorde ze hem grijnsend terug, spottend op zijn woorden over zijn kracht. Fijn, naast de wond, de spierpijn in haar rug had kreeg ze nu waarschijnlijk ook een pijnlijke kaak als ze morgen ochtend wakker werd. Hij had wel heel veel lef om zichzelf zo te verhevenen. Haar hand, nu geen hand meer maar een klauw, sloot zich om zijn pols waarbij ze die met onmenselijke kracht omdraaide om zijn greep van haar nek af te halen. Bijna tegelijkertijd trok ze haar knie op om met volle kracht hem in zijn kruis te plaatsen. Na die drie seconden waarin het geduurd had kleurde haar ogen melkachtig wit, terwijl haar hand het haar op zijn achterhoofd greep en hem tegen de grond aan smeet op zijn buik. 'Let je ook op de omgeving ónder je?' vroeg haar lichaam met een stem waarin vaagjes een spottende toon was te horen. Verder klonk hij onhelder, alsof hij niet uit haar lichaam kwam. Haar geest zocht weer af naar die zelfde wortel waarmee ze Mao tegen de grond had gewerkt, vond hem en hechte zich eraan vast. Met een nootgang, sneller dan daarvoor aangezien ze nu bekend was met de plant, rees hij uit de aarde onder Mao zelf de lucht in. Langzaam, nog steeds met de katachtige gratie liep haar lichaam weg van Mizuki, haar rug naar hem toe alsof hij verder niet belangrijk was, haar oren opgeheven en haar staart die er stil bij hing. De wortel, in zijn volle vijf meter, sloeg als een zweep naar Mizuki toe. Doel; zijn lichaam met de grond gelijk maken waarna hij zich om zijn lichaam heen kronkelde en zich aantrok. Nu ze met haar rug naar het gezeldschap stond was de wond vaagjes te zien onder haar bruine haar als die weg schoof. De gerafelde, kapotte kleding en de bloedstraaltjes als dunne lijntjes tegen haar huid afstonden.

Mao staarde Mizuki met haast tranen in zijn ogen aan toen hij het voor hem opnam. 'Mizuki!' riep hij op een huilerig toontje van dankbaarheid. Hij richtte zich daarna op de geblinddoekte man alsof er nooit iets gebeurd was. 'Pardon, draait de hele stand van zaken binnen onze organisatie om mij? Ik sta ongeveer aan top, maar dat wil niet zeggen dat ik met mijn acties het belangrijke lot voor de DHA met me meedraag, ondoordenkbaar geval. Dankzij mijn intelligentie zal ik je eens even de feiten vertellen wat mijn intelligentie voor de organisatie heeft kunnen betekenen, waardoor ik - wie weet - niet het beste ben in het vangen van demonen, maar - zoals lieftallige Mizuki al zegt - in het bij elkaar verzamelen van informatie van de demonen. Daarbij likkepot, weet ik niet of je van het feit bewust bent dat de leden binnenin de DHA in lagen worden verdeeld. Het hoofddoel is om de demonen te vangen, indeed, maar wij krijgen speciale taken opgedragen die perfect aansluiten op onze motivaties, onze talenten en onze krachten. Misschien dat daar de valkuil ligt voor je simpele breintje om vooroordelen te trekken over feiten waar jij geen enkel verstand van hebt. Je mag zelf uitzoeken wat mijn centrale functie binnenin de groep is. Tot slot raad ik je aan in het vervolg beter je huiswerk te doen voor je Mao weer gaat tegenspreken.' Mao haalde nonchalant een hand door zijn haar toen hij met zijn hele waterval aan woorden klaar was. Hij zette zijn zonnebril recht op zijn neus en keek de man door de gescheurde glazen met een lichte frons aan bij zijn vervolgende woorden. 'Je vind het onzin? Och maat, je bewijst maar weer eens dat je totaal geen verstand hebt van de machtigste groep in deze reutemeteutige wereld die met kop en schouders boven alles en iedereen uitsteekt. Van wat ik je zojuist verteld hebt, is geen enkel woord gelogen. Natuurlijk kan ik ook liegen dat ik niet lieg, als ik al zou liegen over iets wat de absolute waarheid is, maar in jouw ogen een leugen in een leugen is. Maar wie weet wat echt is en wat niet? Dat maakt het zo vermakelijk een stevig woordje met me te wisselen, vind je ook niet?' vroeg hij met een brede glimlach. 'Aan jou de keus om me te geloven of niet. Aan jou de keus of je jezelf voor de gek wilt houden of niet.' Mao zat aan de voeten van de man en keek even zwijgend naar hem op bij het horen van zijn gedachten. Hij wist niet wie of wat Ur was, maar hij kwam al langzaam overeind om zich gereed te maken weg te springen, zich mogelijk te verdedigen of de komende handeling af te weren. Het was al te laat toen hij een hand zijn hals voelde omsluiten. Hij slaakte een kreetje bij de nagels die hij in zijn huid voelde zinken. Mao's gezicht betrok van de pijn toen hij daarna met een onmenselijke kracht tegen een boom geduwd werd. 'Ooh, ik kan het je nog veel irritanter maken,' siste hij zacht terug. Het volgende moment werd hij als een voorwerp weggeworpen en hij kneep zijn ogen stijf dicht om zich zo min mogelijk van de komende klap bewust te raken. Gek genoeg kwam die niet. In plaats daarvan werd hij zachtjes opgevangen en toen hij zijn ogen opende, was zijn val gebroken door een spinnenweb. Hij glimlachte zwakjes bij de gedachte dat niemand anders dan Mizuki daar voor zou kunnen hebben gezorgd. 'Oehh!' Mao richtte zich half weer op en keek geboeid toe hoe Mizuki Amaryllis te lijf wilde gaan. Hij zat in kleermakerszit in het spinnenweb en liet zijn handen in zijn schoot rustten. Voor de andere man had hij nu nauwelijks oog meer. 'Oeh!' riep hij weer, maar ditmaal alsof hij Mizuki's pijn kon voelen toen hij een knietje in zijn kruis kreeg. Hij had tegelijkertijd zijn hoofd wat van het tafereel weggedraaid om dat moment niet geheel te hoeven zien. Door het alleen al bij iemand anders te zien kreeg hij al kippenvel. Mao krabbelde zo ver mogelijk in het web weg toen Amaryllis haar boomwortelvriend weer opriep. Met een zwak stemmetje alsof hij bang was gehoord te worden moedigde hij Mizuki aan. 'De M is van magnifiek, de I van identiek!' Hij zwaaide met zijn armen alsof hij een cheerleader was. 'De Z van zonder zorgen, de U van - AAH!' Mao zakte weer half door zijn knieën uit zijn cheerleaderspositie en wreef met een van pijn verwrongen gezicht over zijn rug. De klap tegen de boom was immers vrij heftig voor zijn ruggengraat geweest.

Mizuki keek strak met een furieuze blik in de ogen van Amaryllis. Op het moment dat hij hij een knietje kreeg veranderde blik in een pijnlijk uitziende blik en kromp Mizuki in een. Echter was Mizuki niet de domste als het ging om dit soort geintjes. Met een snelle reflex spreidde hij zijn handen voor zijn gezicht om de klap op te vangen. Door de klap splatte Mizuki uit elkaar als een oranje vloeistof dat licht gaf. Een sarcastische klapje was over het veld te horen. Het spinnenweb dat Mao op zijn plek hield veranderde in een schijf. Het ging langzaam naar de grond. Zette Mao rustig neer en kwam onder hem vandaan. De schijf veranderde in Mizuki. Mizuki veranderde echter weer tot een jojo en sprong Mizuki er naar toe. Ving hem op en grijnsde. "Okey nou is het genoeg." siste hij. Mizuki stond in een alerte houding. "Het overnemen van een boomwortel, interresant...." zei hij. Mizuki spreide opnieuw zijn armen tot een toetsenbord en tikte wat in. "Het overnemen van boomwortels...Hmmm geen zoekresultaten. Het overnemen van materialen...ah hier heb ik het..." zei hij en keek naar Amarillys. Hij glimlachte. Las wat verder en klapte het toen weer in.

Haar ogen schoten heen en weer, volgde elke handeling die Mizuki maakte zodat ze voor alles voorbereid was. Sceptisch grijnsde ze naar hem, trok hierbij haar wenkbrauwen omhoog toen ze zijn woorden hoorde. 'Nu al genoeg van me?' antwoorde ze vleiend met een grijns. Even blikte ze met een pisneidige blik naar Mao die zijn cheerleadersact aan het houden was als waarschuwing dat hij z'n mond moest houden. Smoel dicht anders verzeker ik je dat de boom je volgende keer me neemt onder de grond galme het extra hard door haar gedachtes, gericht op Mao. Als die gozer zich ook al ging uitsloven dan zou ze het werk van Sagramour overnemen en hem persoonlijk even de grond in duwen. Zonder dat het te zien was op haar gezicht keek ze onderzoekend naar Mizuki die zijn armen weer spreed en blijkbaar zijn truukjes weer omhoog aan het halen was. 'Ach, meneer kan zijn eigen hersentjes niet gebruiken om dingen aan elkaar vast te knopen. Ben je werkelijk zo dom dat je dat soort dingen nodig hebt om te weten wat er aan de hand is?' vroeg ze hem jolig, nog steeds met een brede en valse grijns op haar gezicht, waarbij haar scherpe hoektanden zichtbaar werden. Ze liet hem maar in de waan wat haar kracht betrief, liet hem denken dat het materialen was. Hij mocht zelf de concequenties van zijn fouten op zich nemen, en vooral als zij die fouten mocht uitdelen. Haar hand stond weer in haar heup, waarbij ze hem kantelde en haar staart zwierig achter haar rug rustig heen en weer bewoog. Het laatste wat er moest gebeuren was dat ze haar zelfbeheersing, controle en concentratie kwijt raakte. Als zoiets gebeurde, hoe sterk je ook was, was je hopeloos verloren. Haar gele ogen hielden elke beweging van Mizuki in de gaten. Langzaam liet ze haar dierlijke instincten los, liet ze haar lichaam overnemen zodat haar reactie- en waarnemingsvermogen scherper was.