Dat moet ook weleens gebeuren

De zon wierp haar felle stralen op de rivier, waardoor het water glinsterde als zilver. Ergens vlakbij de oever stond Mao tot zijn knieën in het water. Voor het eerst in een lange tijd had hij zijn verduisterende bril afgedaan, evenals de koptelefoon die altijd op zijn hoofd rustte. Zijn kleren lagen in een verfomfaaide hoop over een lage tak van een boom, aan de voet lag zijn tas met zijn gehele inventaris. Zelf had hij alleen zijn ondergoed nog aan. Voor schutte shorts met kinderlijke afbeeldingen van dobbelstenen erop. Hoe kon het ook anders. Het was vandaag warm genoeg om, in plaats van helemaal naar het hoofdkwartier terug te reizen voor een enkele douche, gewoon een snelle duik in de rivier te nemen. Maar ondanks dat het warm was, was het water tot zijn tegenvalling wel ijskoud. Met voorzichtige pasjes naderde hij het diepere stuk van de rivier, zijn armen klappertandend tegen zijn borst gedrukt. 'Verder ga ik niet hoor, Debbie,' sprak Mao hees tegen de dobbelsteen in zijn hand. 'We willen niet onderkoeld raken, wel dan?' Hij boog zich wat voorover om Debbie de dobbelsteen te wassen, tot een knappend geluid hem deed opkijken. Mao's mond viel open toen hij een blik over zijn schouder wierp en zijn kleding warempel van de tak gerukt zag worden. 'Hela!' krijste hij de gestalte die zich ergens achter de bomen verstopte schel toe. 'Vuile dievegge!' Maar in plaats van dat hij kwaad het water uitstormde om de kledingdief bij zijn of haar lurven te pakken, liet hij zich tegen zijn wil in bevend wat verder in het water zakken om geen gevoel van schaamte te krijgen.

Ergens in een van de bomen, hoog aan een dikke tak, hing Deamhain. Hij had zijn lange sneeuw witte staart waarvan de gif stekels ingevouwen waren, een paar keer om de dikke tak heen geslagen zodat hij ondersteboven hing. Zijn ogen waren gesloten en aan zijn rustige ademhaling was te zien dat hij sliep. Hij zat goed verscholen in de schaduw en tussen de bladeren van de boom dus hij had ook geen last van het zonlicht.
Loom opende hij zijn ogen half toen hij onder zich lawaai en geluid hoorde. Hij herkende ineens Mao's kleding die een paar takken onder hem lagen. Mao, dat was die malloot met die zonnebril die voor de DHA werkte herinnerde hij zich. De gek die Kisa wou grijpen. Deamhain hoorde even later het geluid van water dat in beweging werd gebracht. Kennelijk had Mao besloten om zich te gaan wassen in de rivier. Koud geintje, vond Deamhain. Hij zag een kleine schim onder zich de kleren van Mao ineens weggrissen en er weer vandoor schieten. Deamhain kende het meisje wel. Ze hoorde bij een Zwerm, een groepje dieven en zwervers. Het waren voornamelijk wees kinderen die al heel lang geen ouders meer hadden. Maar er zaten ook hele jonge kinderen bij zoals Vink, het meisje wat zojuist onder hem doorgeschoten was en Mao's kleding gejat had. Ze was uitgemergeld en haar gejatte kleding slobberde om haar heen. Maar je moest je niet laten misleiden. Vink was snel, behendig en had hele vlugge vingers. Ze was een hele goede zakkenroller. Daarom verbaasde het Deamhain dat ze de kleding van Mao stal.
Deamhain pakte met zijn handen de tak boven hem beet en rolde zijn staart van de tak af. Daarna liet hij zich vallen. Zodra zijn voeten in contact met de grond kwamen zakte Deamhain door zijn knieën. ''Kijk, dat zie ik nou eens graag. DHA leden die letterlijk in hun hemd worden gezet'' zei hij grijnzend terwijl hij weer ging staan. De gif stekels op zijn staart hadden zich nu uitgevouwen en zijn staart sloeg dreigend heen en weer.

Mao liet zich nog wat verder in het water zakken zodat het nu tot zijn middenrif kwam en jammerde zachtjes bij het zien van de kleine meid die hij er met zijn kleding vandoor zag gaan. Maar hij schoot weer enthousiast uit het water overeind bij het zien van Deamhain, zijn ondergoed in het volle zicht. Het was een demoon - zijn doel -, daarbij ook iemand die hij niet al te graag mocht en de staart met de gifstekels zag er ook niet bepaald hartverwarmend uit, maar dat leek hem voor nu weinig uit te maken. 'Aah! Mijn demonische vriend!' groette hij hem overdreven vriendelijk waarna hij verwelkomend zijn armen spreidde. 'Ik wed erop dat jij vandaag vast wel wat poen bij wilt verdienen! Een extraatje, een beloning, een tantième!' Hij streek met gespeelde kalmte door zijn zilveren lokken. 'Dat is zo gepiept als jij mijn kleding terugbrengt van die sassefras die er daar vandoor gaat.' Mao wees langs Deamhain knarsetandend op de jonge dief die hij vanaf zijn afstand haast niet meer kon zien. 'Ooh! Dat is echt alleraardigst!' riep hij zonder enig teruggekregen reactie glunderend uit alsof Deamhain het wel even voor hem zou doen. Hij sloeg zijn handen uit dank ineen. 'Dan wacht Mao hier op je. Ik zal niet van mijn plek wijken!' Mao schonk hem nog iets dat op een knipoog moest lijken en liet zich weer wat terug in het water zakken. Hij werd nu al moe van zijn ongetwijfeld falende acteerwerk, maar zijn zoektocht in zijn ondergoed vervolgen zag hij ook niet echt zitten.

Deamhain sloeg zijn armen over elkaar en leunde tegen de stam van de boom waar hij zojuist nog in geslapen had terwijl hij met een valse, geamuseerde grijns op zijn gezicht naar Mao luisterde. ''Ik zou er niet teveel op rekenen zonnebril freak. Geef mij een goede reden waarom ik jou zou helpen. Zodra jij je kleding terug hebt ga je toch alleen maar weer achter me aanjagen. Het is dag dus daar heb ik geen trek in. Nee, ik kijk wel uit. Daarbij heb je mijn welverdiende slaap verstoort met je gespetter. Ik heb dus meer redenen om je niet te helpen dan wel. En wat dat geld betrefd, ik denk dat mijn leven me meer waard is'' antwoordde hij hem kalm. Deamhains ogen gleden even de verte in. Hij zag in de verte een grote wolk goudblond, pluzig haar. Dat was Vink met haar blonde haren die als een paardebloem altijd rond haar hoofd wolkte. ''Vink!'' riep Deamhain naar de pluzige bos blond haar. Die leek even te verstarren maar ontspande weer toen ze de stem herkende. Toch nog wat onzeker en met verder lege handen kwam het kleine meisje aanlopen. Ze wierp even kort een schichtige blik op Mao en bekeek hem even van top tot teen. Daarna keek ze vijandig naar Deamhain. ''Ik gaat 'm z'n kleren niet teruggeven hoor. 'k Heb ze eerlijk gejat'' sprak ze op een brutaal en gedurfd toontje. ''Dat vraag ik je toch ook niet'' zei Deamhain kalm. Dat leek Vink wat te ontspannen. Haar schouders zakte een paar centimeter naar beneden. ''Waar is je Zwermleider Vink?'' vroeg Deamhain vervolgens kalm. Hij keek even kort naar Mao. ''Ik denk dat deze...heer een praatje zou willen maken'' zei hij grijnzend. Vink draaide zich om naar de heuvelkam waar ze net vandaan was gekomen. ''MEVROUW, 'T IS VEILIG. DEAMHAIN IS HIERZO'' gilde ze.

Op het stemgeluid van Vink kwam Adelaide kalm aanlopen. Met een hand tilde ze haar rok lichtjes op zodat ze er niet over zou struikelen en zodat haar lange slanke benen voor een deel zichtbaar werden. Ze had haar haren opgestoken en vastgezet met allerlei haarspelden en andere haarsieraden. Maar toch waren er een aantal plukjes rood bruin haar die eigenwijs loslieten en dansten rond haar gezicht. Vanonder sluike zwarte wimpers keken twee zilverkleurige irissen zelfverzekerd voor zich uit. Haar huid was egaal en alleen bij haar wangen lichtelijk gekleurd. Adelaide droeg zwarte, nette handschoenen en om een van haar polsen was een ketting vast gesnoerd met een groot, rijkelijk bezet kruis eraan als hanger. Het donkerrode korset dat ze droeg duwde haar decollete iets omhoog waardoor ze er precies inlagen als twee mooie halve maantjes. Het korset dat afgezet was met zwart kant, dat al net zo zwart was als de stof van haar rok, liet ook haar zandloper figuur nadrukkelijk uitkomen.
Achter haar aan kwamen nog twee kinderen. Allebij ouder dan Vink. De een een klein meisje met korte zwarte haren en blauwe ogen. De ander een jongen die in het begin van zijn puberteit zat. Het beetje dons op zijn bovenlip bewees dat. Verder had hij vuil donkerbruin haar en bruine ogen. Het meisje droeg de kleding van Mao en hield het stevig tegen zich aangedrukt. De jongen had een viool en een strijkstok bij zich. Al met al zag Adelaide er totaal niet uit als iemand die je als Zwermleidster verwacht.
Toen ze eenmaal bij Vink was, stond Adelaide stil. Ze liet haar zilveren blik eerst over de jongeman voor haar glijden. Daarna keek ze neer op Vink naast haar. ''Zo. Dus dit is die Deamhain van jou Vink'' zei ze helder tegen het kleine meisje. Haar stem klonk zuiver, helder en tegelijkertijd ook zacht. Vervolgens richtte Adelaide haar blik op de man in het water. Hij was ouder dan zij, dat zag ze zo aan zijn uiterlijk. ''En wie is dit?'' vroeg ze kalm. Haar vraag was gericht op Vink maar Adelaide hield haar blik onvermijdelijk op de ogen van de man gericht.

Mao's gezicht betrok behoorlijk toen hij Deamhain's tegendraadse woorden hoorde. Hij liet zich steeds verder het water inzakken en produceerde met een zuur gezicht wat bubbels toen het water tot zijn bovenlip reikte. Hij had al van tevoren kunnen weten dat, na zijn laatste confrontatie met hem, zijn toneelspelletjes weinig meer uit zouden halen. 'Wat je leven betreft, denk ik dat je die toch wel zal behouden tot ik je aan de monsieur aflever. Daarna wordt het afwachten wat er met je zal gebeuren,' sprak hij murmelend, half onverstaanbaar doordat zijn mond nog onder water was. Hij keek op toen Deamhain een naam riep en daarmee waarschijnlijk zijn kledingdief terugriep. 'Ik wíst dat je wel zo zwakzinnig genoeg was om uiteindelijk toch aan mijn aanlokkelijke aanbod toe te geven!' riep Mao breed glimlachend uit terwijl hij weer half uit het water omhoog kwam. 'Èla, jij kleine spruit! Komt u maar eens hier ja! En vlug! Hetze! JA IK HEB HET TEGEN JOU!' gilde hij de meid toe toen hij zag dat ze zijn kleding droeg. 'DAT is een officiële cheongsam van het ontwerp van mijn grootvader! Mijn grootvader was een Chinees! En weet je hoe duur die Chinese kledingstijlen kosten?!' Mao spatte kwaad als een klein kind dat zijn zin niet kreeg in het water toen het meisje, dat waarschijnlijk Vink heette, er nog niet eens aan dacht hem zijn kleding terug te geven. Hij spetterde daarbij vooral zichzelf nat. 'Jij vies vuil vies vuil vies vuil - mein Gott, dat is waarom ik kinderen háát!' Ondanks dat hij nog in een kinderlijke woede verkeerde, hield Mao zich met een geërgerde uitdrukking op zijn gezicht even zwijgende toen Vink iets naar een heuvel kwijkte. Zijn adem stokte even zacht in zijn keel en hij liet zich dieper in het water wegzakken bij het zien van de vrouw die naderde. Zijn woede speelde daarna weer op en leek zijn schaamte even te overmeesteren. 'Zeg lady, djeezus kreist! Hou uw snertkind bij, ja?!' schalde zijn stem even later over de rivier, doelend op de vrouw. 'Doe ze op een therapie, laat ze een heropvoedingstraining volgen! Zeker niet bewust dat ze met gejatte spullen rondhuppelt? Ik vind dit be-spot-te-lijk! Mijn cheongsam, mijn leren broek! MIJN KLEREN!' Mao bleef nog een tijdje onophoudelijk doorgaan met zijn woede te uiten in vals geschreeuw en te botvieren op het water om zich heen.

Adelaide bleef, fier rechtop, en met een wenkbrauw opgetrokken naar de man kijken die als een klein kind kwaad werd over de kleding die het zwartharige meisje in haar handen droeg. Maar ze knielde voor Vink neer toen ze hoorde hoeveel zijn kleren wel niet waard waren. Nu Adelaide in een knielende positie zat moest ze omhoog kijken naar Vink. ''Vink, waarom ben je eigenlijk hier? Dit is jouw terrein niet, je weet dat ik het niet leuk vind als je op onbekend terrein aan het werk gaat'' zei ze zachtjes tegen Vink. Adelaide stond daarna elegant weer op en keek vervolgens naar de man. ''U maalt om een paar lappen stof? Heeft u die kinderen gezien? Ze zijn niets meer dan botten met een velletje eromheen. En ze zijn niet alleen. Vink is er maar een uit vele. Van deze kleren kan ik Vink en anderen zoals zij weer minstens twee weken normaal te eten geven. Niemand anders zorgt voor ze. En de meeste kunnen het niet zelf'' zei ze tegen de man waarbij ze Vink beschermend tegen zich aantrok. Daarna keek ze weer naar de jongeman voor haar die volgens Vink Deamhain heette. ''Ik geloof dat, in alle chaos ik niet de kans heb gehad mezelf voor te stellen. Mijn naam is Adelaide Veronique Cecile Lilium. Naar ik vernomen heb ben jij Deamhain, de schaduw demon'' zei ze kalm tegen hem.

Deamhain zweeg toen Mao het over uitleveren aan de generaal had. Die man begreep gewoon niet dat als hij eenmaal gevangen was Deamhains leven over was. Hij zou het geen dag uithouden in een kooi met zijn claustrofobie. Hij zou zichzelf nog eerder van kant maken. Maar dat feit ging hij Mao niet aan zijn neus hangen. Hij weigerde er zelfs aan te denken zodat Mao het ook op die manier niet te weten kon komen. Maar hij keek hem even aan toen hij zijn woorden hoorde nadat hij Vink teruggeroepen had. ''Wie zegt dat ik dit doe om jou te helpen? Ik wil enkel met Vink spreken. Wat er met jou gebeurd zal me een zorg zijn'' zei hij met licht sarcasme.
Deamhain keek om toen Vink haar Zwermleider riep. Maar direct al na Vinks woorden verbeterde Deamhain zichzelf. Hij had niet verwacht dat Vinks Zwermleider een vrouw zou zijn. En nog eens zo'n mooie ook. Dat verwachtte hij al helemaal niet als leidster van een Zwerm. Ze leek meer thuis te horen tussen rijkelui dan straatschoffies. Hij hield zich afzijdig toen de vrouw Vink op haar kop gaf. Vink staarde enkel beschaam en schuin naar de grond om de vrouw niet recht aan te hoeven kijken. Hij liet ze maar ruzie maken met Mao, allang blij dat hij het een keertje niet hoefde te doen. Eerbiedig boog Deamhain even zijn hoofd toen de vrouw zich daarna aan hem voorstelde als Adelaide. Ook haar namen, inclusief haar achternaam, klonken alsof ze steenrijk was of was geweest. Deamhain boog zijn hoofd omdat hij zelf best respect had voor de Zwermen en hun leiders. Zwermen zoals die van Adelaide hielpen de kleinste om te overleven nadat zij hun ouders kwijt waren geraakt of hielp hen om met hun krachten om te gaan. Daar had Deamhain wel respect voor. ''Dat feit zal ik niet ontkennen'' zei hij enkel toen ze van hem bevestiging verwachtte wat zijn naam en in dit geval ook wezen was.

'RAAH!' Mao werd nog kwader toen hij zag dat de vrouw totaal geen woord aan hem vuil wilde maken en in plaats daarvan dat kleine onderkruipsel aansprak, naar zijn idee alsof ze haar simpelweg aan het prijzen was om haar - in zijn geval - onacceptabele daad. Zijn rammende vuisten verstijfden midden in een beweging voor ze weer zouden neerkomen op de wateroppervlakte, en zijn blik was gepikeerd op de vrouw gericht toen ze uiteindelijk toch tot hem sprak. 'Een paar lappen stof?!' herhaalde hij haar woorden op een ongelovige, hese toon. 'Wat kan mij die kinderen nu schelen, Scheiße! Daarom laat je ze maar mijn kleren stelen, want die zandbreinerige Mao, daar kunnen we het wel even bij flikken?! Ze ombrengen is nog een betere optie, tuttebella. En ik zal het met liefde doen zodra ik hier uit kan komen!' Mao slaakte een huilerig gedrein uit terwijl hij zich even moedeloos in het water liet zakken. 'Ik heb altijd pech, Debbie,' sprak hij zijn dobbelsteen zielig toe. 'Breng me nu eindelijk eens geluk!' Hij begon dramatisch de hand te schudden waarin hij de dobbelsteen geklemd hield, hopend opdat het wat geluk zou loslaten.

Adelaide glimlachte voor een moment naar Deamhain maar de glimlach was weer verdwenen toen de man opnieuw begon te spreken. ''Ten eerste is dat nooit wat ik heb gezegd of gedacht. Ten tweede kende geen van ons u tot vandaag dus die redenering is volledig onrechtvaardig'' zei ze ijzig toen de man op het eerste deel van zijn woorden. Maar daarna liet ze Vink los. De jongen met de viool deed een stap naar voren maar Adelaide hield hem tegen. Ze liep daarna recht op de man af. Met kalme stappen waadde ze door het water van de rivier en bleef vlak voor hem stilstaan. ''Wat als ik jou eens zou ombrengen? Ik denk niet dat je door veel mensen gemist gaat worden. Of we laten je hier zitten zodat jij kan omkomen van de honger omdat een pietluttig ventje zijn kleren belangrijker vond dan het feit om de moeite te doen jou te helpen'' zei ze zacht. Daarna liep ze dwars door de man heen, alsof ze een geest was. Ze wierp even kort een blik over haar schouder naar de man, haar ogen iets groter. Ze kende hem ergens van, dat wist ze zeker. Of ze moest iemand kennen die enorm op hem leek, maar hoeveel mensen zouden dat zijn? Niemand dus. Wie ben jij? fluisterde haar gedachten zachtjes terwijl ze naar de man bleef staren.

'TFEH!' riep Mao spottend uit op de woorden van de vrouw. 'Ik vraag me af of dat waar is, madam. Iedereen zegt dat het gras groen is, maar in mijn hoofd hoor ik toch duidelijk dat het blauw is. Zelfde geld met zogenaamde feiten! Wat is een leugen en wat niet?! WAT IS DE REDEN OM MAO KNETTERGEK TE MAKEN!?!' Hij greep met beide handen naar zijn haar en woelde er even door alsof er iets in zijn hoofd zat dat hij er onmogelijk uit kon krijgen. 'Iemand.. geef me mijn moedertje,' zeurde hij op een klagende toon, doelend op zijn koptelefoon met het voortdurend afspelende bandje van de geruststellende stem van zijn moeder. Mao keek verschrikt op toen de vrouw simpelweg de rivier in stapte en zich door het water een weg naar hem toe baande. 'Aah hola blijf daar!' Hij spatte wat water haar richting op in de hoop haar daarmee weg te kunnen houden. Toen het klaarblijkelijk niet hielp, hield hij zijn armen krampachtig tegen zijn borst gedrukt. Niet uit angst, eerder uit schaamte. Hij leek nog nerveuzer te worden toen ze vlak voor hem tot stilstand kwam. Maar hij ontspande zich wat bij haar woorden en slaakte een trieste, vermoeide zucht. 'Soms klinkt dat erg verleiderlijk, moet je weten,' verzuchtte hij zacht op haar dreigement in de vorm van een voorstel. 'Waarschijnlijk niet,' zuchtte hij erachteraan bij het feit dat niet veel mensen hem zouden missen. 'Misschien,' eindigde hij tot slot. Mao hield zijn blik droevig op het rustig golvende water gericht. Maar hij slaakte een zacht kreetje van schrik toen hij iets ongewoons door zich heen voelde gaan. Een onbeschrijfbaar gevoel; alsof er zojuist een buitenstaande geest heel even door zijn eigen geest heenging. Hij ging zijn borst met een wit gezicht af met tastende handen en draaide zich evenals de vrouw om. Er verscheen een klein glimlachje op zijn gelaat toen hij haar vraag in zijn gedachten hoorde. 'Mao Feng Liu Asschenhausen - di Chanteaux Luviâire Eghunadiar, meine Liebe!' stelde Mao zich met een diepe stem hoffelijk aan haar voor met al zijn namen.

Deamhain was al die tijd tegen de boom blijven staan. Hij ging vervolgens op de grond zitten waarna Vink naast hem kwam staan. ''Weet je, het is ergens best wel ontspannend om ze te zien bekvechten'' zei hij kalm tegen het kleine meisje. Zolang die twee met elkaar stonden te vechten en Mao zijn kleding niet terug kreeg, was Deamhain veilig. Niet dat hij het zo'n probleem vond om tegen Mao te vechten, dat maakte het leven juist de moeite waard. Van vechten bleef je tenminste scherp. Maar het punt was dat het dag was. De nacht was zijn terein. Hij sliep overdag. De zon zou zijn krachten uitdrogen waardoor hij weer moest slapen om ze weer op te bouwen, veel sneller dan als hij ze in de nacht zou gebruiken. Na een tijdje toe gekeken te hebben stond hij weer op. ''Juffrouw Lilium, het was me werkelijk een genoegen u te mogen ontmoeten. Maar het lijkt mij dat ik weer verder moet voor mijn grote vriend hier de moed krijgt het water uit te komen en zijn jacht op mij weer opent'' zei hij kalm tegen Adelaide.

Adelaide had zich al die tijd niets aangetrokken van de man die tegen haar schreeuwde of haar probeerde tegen te houden toen ze op hem af gelopen was. Ze had hem recht aangekeken toen hij zijn blik had afgewend en zachtjes op haar woorden mompelde. Maar het gevoel van herkenning dat ze had gehad toen ze dwars door hem heen was gegaan had haar verward. Het was onmogelijk, ze kon hem niet kennen. Ze keek er al helemaal van op dat hij klaarblijkelijk haar gedachten op een of andere manier had kunnen ''horen''. Maar alle emotie werd van haar gezicht geveegd en er tekende een lichte glimlach op alsof iemand aan het tekenen was op een nieuw stuk papier toen de man zich voorstelde als Mao Feng Liu Asschenhausen - di Chanteaux Luviâire Eghunadiar. 'Ik wist dat ik je kende' sprak ze zachtjes. 'Jij bent die kleine jongen die aan mijn nicht werd uitgehuwelijkt. Nou, klein ben je allang niet meer zo te zien. Mijn nicht raakte nooit uitgepraat over je, heel vermoeiend zo af en toe'' verzuchtte ze.
'Mevrouw'.
Adelaide keek even op naar het meisje met de korte zwarte haren die haar had toegesproken. 'Wat is er Lais?' vroeg ze kalm aan het meisje. 'Nou...misschien...moeten we zijn kleding wel terug geven' zei ze zachtjes en schorvoetend terwijl ze naar de grond staarde. Vink keek haar hierna nijdig aan. 'Haal 't niet in je bolle kop Lais. 'k Heb moeite motten doen om 't jatten' snauwde ze naar het meisje. Adelaide liep opnieuw dwars door Mao heen naar Lais toe. 'Vink' zei ze enkel toen het blonde meisje Lais te lijf wou gaan. Ze hoefde haar stem niet eens te verheffen om Vink te laten stoppen. Adelaide stapte uit het water zodat de zware stof van haar zwarte rok een beetje aan haar benen vastplakte. 'Waarom wil je dat doen Lais?' vroeg ze zacht. Lais durfde Adelaide niet aan te kijken. 'Iets zegt me gewoon dat het moet' zei ze zacht. Adelaide keek haar peinzend aan. 'Dat gevoel weer?' vroeg ze zachtjes. Lais knikte enkel. 'Als je er echt zeker van bent, doe het dan maar' gaf Adelaide uiteindelijk zacht toe.
Opgetogen liep Lais naar de rand van de rivieroever en legde voorzichtig Mao's kleding neer waarna ze zichzelf snel achter Adelaide verstopte. Die had haar blik op Deamhain gericht. ''Een verstandige keus'' zei ze zachtjes.

Mao haalde met een hooghartige glimlach een natte hand door zijn haar. 'Ahja, maar natuurlijk ken je me! Voornamelijk van Chinese bloede, hier en daar wat Duits en een kleinschalig deel français - mijn moeder was de befaamde Mademoiselle Baltimore, een lieve mutti voor mij en mijn drie zusters, maar buiten het gezin een ongebluste vrouw met een vurige wil en een ijzeren vuist. Mijn vader was Monsieur Xiang Bohai Feng Liu, eigenaar over heel wat districten binnenin het Chinatown van de voornamelijkste centrale stad. Mijn zusters zijn het opnoemen niet waard, anders dan ruzieën en tuttebellen en barbieën konden ze toch niet. Dan was er nog mijn grootvader - he?' Mao kapte zijn familieverhaal direct af en staarde de vrouw voor hem aan alsof ze zojuist iets had gezegd dat echt niet door de beugel kon. Zijn gezicht trok lijkwit weg. 'Nicht..? Welke nicht?' Hij haalde plotseling diep rochelend adem van schrik en ongeloof alsof hij adem tekort kwam. Met een hoop wild opspattend water bewoog hij zich vallend en sukkelend door het water voort en greep haar bij haar schouders beet. 'Ze leeft dus nog?!' vroeg hij op een ernstige toon waarbij hij haar even door elkaar schudde. 'Ik dacht het al wel! Ik had gehoopt dat ze al de pijp uit was, dat ik ein-de-lijk van haar af zou zijn! Maar nu is het dus zeker..' Mao liet haar los om zich met zijn onderarm tegen zijn voorhoofd gedrukt dramatisch om te draaien. 'Mijn carrière is voorbij! Mijn droom is voorbij! Mijn leven is voorbij! En Genevieve - arme, árme Genevieve! Ze verheugt zich zo op ons huwelijk, dan komt dát geval er weer om het voor me te verpesten! Net zoals vroeger! De geschiedenis herhaalt zich, opnieuw en opnieuw en opnieuw en opnieuw!' Hij bleef nog even door dreinen en klagen alsof zijn hele leven zojuist aan zijn ogen voorbij was geflitst, en merkte daarbij niet op dat er even niet meer op hem werd gelet. Hij onderbrak zijn gekerm alleen even om een ijzig kreetje te slagen toen de vrouw weer dwars door hem heen liep, maar ging daarna gewoon weer door alsof er niets gebeurd was. Zijn armen waren ten hemel gespreid en hij wee klaagde luid tegen de lucht op een jankende manier, toen hij tot zijn verassing genoeg besefte dat zijn kleding vrij voor het grijpen lag op de oever. 'Aah mijn kledij!' Mao sloeg breed glimlachend zijn handen ineen, alsof zijn gedrag zojuist drastisch was omgeslagen. 'Kind, laat me je straks omarmen en knuffelen!' Wat onhandig baande hij zich een weg door het water, maar bleef op een paar meter nog in de rivier van het gezelschap op de oever staan. 'Ehh.. excusez-moi, het zou wel zo leutig zijn als jullie je allemaal even omdraaien bitte?' zei hij op een wat verontwaardigde toon. 'En niet kijken!' voegde Mao er grauwend aan toe, waarna zijn arm uit het water in een beschuldigende vinger omhoog schoot.

Adelaide streek de plooien van haar kleding glad die door het door elkaar schudden door Mao slordig waren gaan zitten nadat hij haar had los gelaten. 'Ach doe niet zo melodramatisch. Ik mocht mijn nicht ook nooit. Een ziekelijke kwebbel kous is ze. Maar je carrière die voorbij is?' zei ze met lichte spot.
Lais kroop nog verder achter Adelaide weg na Mao's woorden over het omhelzen. Adelaide probeerde haar gezicht in de plooi te houden maar kon een kleine glimlach niet onderdrukken. Adelaide draaide zich netjes om evenals Lais die ze bij haar schouders greep en zachtjes omdraaide. Ook de stille jongen had zijn blik afgewend. Adelaide keek met een opgetrokken wenkbrauw naar Vink. 'Vink' zei ze streng met haar blik kalm gericht op het blonde meisje. Vink rolde dramatisch met haar ogen. 'Best' mompelde ze zacht en draaide zich ook om. 'Alsof we dat zouden willen' zei Adelaide kalm op Mao's woorden dat ze niet mochten kijken. Adelaide keek opzij naar Deamhain. 'Ik denk dat het beter is dat je vertrekt voor hij zich volledig heeft aangekleed' zei ze met een kleine glimlach tegen hem.

Mao wees in een ruw gebaar met een spottende vinger op Adelaide. 'U hebt niet over melodramatiek te spreken, Madame!' riep hij op zijn teentjes getrapt. Hij deed een poging zichzelf wat te kalmeren door diep in en uit adem te halen terwijl hij zijn lokken zorgerlijk naar achteren streek. Hij staarde het volgende moment met grote ogen naar zijn geopende handen toen hij Adelaide hoorde spreken over zijn verloofde. 'Ze was nog veel meer dan dat! Onze kindertijd.. de kinderjuffrouwen.. het dagelijkse badderuur.. haar obessie. Mutti die het beste voor me wilde, maar me door de kennismaking met haar het slechtste gaf, mijn ergerlijke zusters die me onophoudelijk plaagden door dat feit, zij die haar handen niet thuis kon houden! Mijn carrière kan er zeker onder te lijden vallen! Ze is de duivel in eigen persoon!' Mao maakte zijn woorden af door er een verstrooide kreet aan toe te voegen. Hij slofte met hangende armen naar de oever het water uit toen iedereen zich op zijn verzoek omdraaide. 'AAH! Perverse kleuter!' schreeuwde hij het meisje dat Vink heette gefrustreerd toe toen ze zich later dan de anderen omdraaide. Met een hoop gemopper in zichzelf begon hij zijn kleding weer aan te trekken. '.. Absurd! Met de hoofdletter A.. één of andere tante die een heel meereizend weeshuis runt.. melodramatisch - tch - like hell! ... ben ik nog amper opgedroogd ook - DÂH! Dit zit niet fijn! - Dalmatiër had ook voor het grijpen kunnen liggen, maar dan komt Madame Tuttelhoofd met haar domme koeienbende om het - ZEI JE SOMS IETS?!' Mao had zijn hoofd met een ruk omgedraaid en boorden zijn vuurschietende ogen in Adelaide's rug. Hij was nog niet volledig aangekleed, maar de nattigheid was al door zijn kleding heengedrongen. Aan de duidelijke strepen op zijn broek was precies te zien waar de pijpen van zijn short eindigden. 'Wel, ongetwijfeld?' Hij haalde glimlachend een hand door zijn haar terwijl hij met de andere de knopen van zijn cheongsam dichtmaakte. 'Je kleine Vinkenspruit daar lijkt klaarblijkelijk al een kleinschalige aanwezige interesse te hebben voor het andere geslacht,' sprak hij zoet. 'Maar zou je niet tot je achttiende wachten, snotmeid?' voegde hij er op een opeens veel onhartelijkere toon aan toe. 'Mao was ook achttien toen hij - AH! Maar ik moet mijn beloftes nakomen!' Hij liet het vorige onderwerp voor wat het was en kwam terwijl hij zijn handschoenen weer aantrok grijnzend naar de kinderen toegelopen. 'Wie was de kleine engel die me mijn kledij teruggaf?' Hij schoof zijn zonnebril weer op zijn neus en deed de koptelefoon weer om zijn hoofd op het moment dat hij de rij van kinderen afging. Voor Lais hield hij stand en spreidde gelukzalig zijn armen. 'Kom hier, mein Schatz!' Mao tilde het kleine meisje zonder pardon op om haar eens verstikkend dicht tegen hem aan te drukken en een haar een lange, smakkende zoen op haar wang te drukken. 'Jetzt. Mijn doelwit!' Hij zette Lais weer op de grond neer en vestigde zijn blik op Deamhain. Mao schoof zijn bril glimlachend hoger op zijn neus terwijl hij met benende passen op zijn prooi kwam afgelopen.

Deamhain lachte zachtjes toen hij Adelaide's woorden hoorde. Het was inderdaad ook niet bepaald zijn favoriete bezigheid om te zien hoe zonnebril knul zich aan ging kleden. Hij liep met kalme passen terug naar de boom waar hij in gehangen had. Wat leek dat nu een fantastische droom, om nu eventjes ongestoord te kunnen slapen. 'Je vergeet dat Vink acht jaar is en dus klein, daarbij is ze een uitstekende dievegge. Die heeft waarschijnlijk al meer van het andere geslacht gezien dan je denkt mo chara' sprak Deamhain nog steeds een beetje lachend in de oude taal van zijn ouders. Het feit dat Mao telkens in andere talen woorden sprak weekte bij Deamhain zelf ook heel wat los. Deamhain greep met twee handen een tak boven zijn hoofd vast en hees zichzelf er behendig in. Hij ging op de tak zitten zodat hij Mao weer aan kon kijken. Hij bleef hem vanonder zijn sneeuw witte lokken aankijken toen hij op hem af beende. Deamhains staart was op nieuw verschenen. Hij sloeg hem een paar keer stevig om de tak en liet zich toen achterover vallen zodat hij haar zijn staart bungelde. 'Hoe graag ik ook met je mee gegaan was naar je...organisatie. Moet ik je helaas meedelen dat ik wel betere dingen te doen heb op mijn vrije dag' zei hij kalm tegen Mao die hij ondersteboven aankeek. Uit zijn armen kwamen tijdens het spreken de geraamte van zijn vleugels. Daarna groeide er een soort leerachtig vlies tussen. Daarna wikkelde Deamhain zijn staart af en liet zich vallen. Maar nog voor hij de grond raakte spreidde hij zijn armen en daarmee zijn pas gegroeide vleugels en stoof tussen de bladeren door de lucht in. Daar draaide hij zich om en keek weer naar beneden terwijl hij ook de rest van zijn uiterlijke veranderingen onderging. Hij kreeg klauwen met lange, scherpe nagels in plaats van handen en voeten. Zijn haar vast vastgegroeid aan zijn ruggengraat en was geheel zwart op een dikke streep wit in het midden na dan. Zijn zwarte trui was samengesmolten met zijn vleugels. Het enige wat hij nog aan kleding droeg was zijn broek waar vlak boven de rand zijn lange staart tevoorschijn kwam. De gif stekels waren nu als de stekels van een egel opgezet. Zijn huid was grauw en donkergrijs. Zijn ogen hadden hun zwarte pupil verloren evenals de witte kleur van het hoornvlies. Ze waren volledig lichtgrijs. Tussen zijn zwarte haren aan de zijkant waren twee vleermuis oren tevoorschijn gekomen. Hij keek nog even naar Mao maar stoof toen weg.

Rustige poot stappen weerklonken door het bos dat zich om de rivier stonden en een grote rode wolf Sprinten in een rustig tempo voort. Het was hem vreemd hier en zijn gedachten gingen nog stees uit naar wat er laatst gebeurd was. Voor het eerst had Riddel kennis gemaakt met de DHa kennis gemaakt. Riddel hoorde in de verte stemmen en hij was nieuwschierig en zetten koers naar het gesprek waar soms duidelijk bij geschreeuwt werdt. Zijn verandering in een grote rode vogel was kort en Riddel dook naar boven en ging in de boom zitten waar Deamhain in geslapen had. Met rustige blik keek Riddel naar beneden en luisterde naar wat er verder gezegd werdt. "Hm, kennelijk is die knakker in het water dus van de DHA?" dacht Riddel en zag dat de vrouw terug van de Rivier kwam. Het vuur dat Riddel bij zich droeg zetten de tak in vlammen waar hij in zat en Riddel doofde de vlammen weer snel door met zijn poot over de vlammen te wrijven en keek weer naar beneden, maar het vuur was opgemerkt dat was zeker!

Mao haalde met dezelfde glimlach stropend de juten zak uit zijn binnenzak en schudde er even mee zodat de doorgang tot de bodem vrij was. De zak was eigenlijk alleen op kindergrootte, en voornamelijk bedoeld om de jongere demoon mee te vangen. Maar het nu als methode gebruiken was ook goed, al vond hij dat zelf. Met de zak in zijn handen kwam hij even tot stilstand en keek door de donkere glazen van zijn zonnebril naar Deamhain op terwijl hij luisterde naar zijn woorden. 'Thank you please. Maar je hoeft me niet te bezadelen met feiten die er niet aan toe doen. Hoe jonger ze zich er tegenwoordig mee bezig gaan houden, hoe gewoner. Und je hoeft mijn eigenschappen niet over te nemen, danku hartelijk mon ami - mein Freund - wo de pengyou.' Hij maakte zijn woorden af met een nonchalant ogend gebaar, van zijn lippen naar de lucht. Daarna zette Mao een voet tegen de stronk van de boom waar Deamhain met zijn staart aan een tak hing en werkte zich grip na grip langzaam maar zeker een weg langs de stam naar boven. Hij stootte een hinnikend lachje uit bij het horen van zijn woorden, waardoor hij bijna zijn evenwicht verloor. 'Aaah.. Es tut mir leid, wirklich,' zuchtte hij met een glimlach toen hij zijn balans weer hervonden had. 'Maar als demoon moet je zeker toch wel weten dat je geen enkele dag vrij hebt? Laat me je vertellen hoe je dagelijkse schema er uit behoort te zien: 's ochtends - vluchten voor Mao, 's middags - toegeven aan Mao, 's avonds - Mao's voeten kussen, 's nachts - DHA-slaafje spelen - AAH!' Door de bewegingen van de tak die wat terugveerde toen Deamhain zich liet vallen en zijn vleugels het werk liet doen, verloor Mao zijn houvast en schoof met zijn bovenlichaam pijnlijk langs de stam naar beneden. Het laatste stuk gleed hij weg en kwam daarna met een klap die de lucht uit zijn longen perste op de grond terecht. De juten zak viel als een parachute naar beneden en kwam over zijn gezicht te liggen. Mao rukte het ding kwaad weg en blikte vurig naar de lucht, zijn ogen de hemel afzoekend naar Deamhain. Toen hij hem in de lucht zag zweven, bleef de adem even zo erg in zijn keel stokken dat er een spontane hoestbui opkwam. 'DÂH!' bracht hij gierend uit toen hij uiteindelijk weer op adem kwam en overeind sprong. 'Kom terug hier, Batman!' gilde hij Deamhain kwaad na toen hij wegstoof. 'Merde! Scheiße! Qu zih ji xue you! Mao begon jengelend op de grond te stampvoeten, later gooide hij ook de zak op de grond om die ook eens even goed aan te stampen. Na zijn vlaag van woede bracht hij een lang, klagelijk gedrein uit waarna hij zich verslagen op de grond liet neervallen. 'Ik kan de monsieur nu toch niet contacteren?? Ik kan toch niet met lege handen terugkomen? En mijn reputatie.. mijn reputatie..' Hij begon nog luider te jengelen toen dat in hem opkwam. Nog een aanwezigheid die erbij kwam merkte hij amper op, maar de brandachtige geur drong wel degelijk tot hem door. Maar Mao bleef in zijn eigen plotseling opgekomen depressie languit op zijn buik op de grond liggen, teveel mee inzittend over zijn eigen mislukte vangst om de omgeving na te gaan.

Een demon liet zich uit de boom vallen en vloog weg. Riddel keek hem na en trok zijn vleugels even omhoog en klapperde er even mee. Een rommelende maag zetten hem aan om eten te gaan zoeken en zetten zich van de tak af en gleed rustig door de lucht op weg naar een bessenstruik waar de besjes klein, maar rijp aanzaten. Riddel landen met zijn blik op de man in de struik en begon rustig te eten, maar om de paar happen keek Riddel even naar Mao. De bessen waren sappig, maar een beetje zuur. Het maakte Riddel niet veel uit omdat hij honger had en zag dat de man nog op de grond lag. "vreemde kerel!" dacht Riddel en vloog weer op van de struik toen zijn maag vol was en landen bij de rivier en schepte wat water op met zijn snavel. hoewel Riddel Mao de hele tijd in de gaten had gehouden zat hij nu even met zijn rug naar hem toe. Het was Riddel niet de moeite waar zich nu met hem te onderhouden of misschien toch. Een goed antwoord heeft hij nog niet gehad, dus spreiden Riddel zijn vleugels weer uit en vloog terug naar de boom waar hij eerder in geland was. En richten zijn blik op Mao. 'Kinderachtig hoor zoals jij doet, maar waarom jagen op Demonen?' riep Riddel vanuit de boom en wachten op zijn reactie. het was dat Riddel wist dat de DHA iets van de demonen wilde, maar wat dat was zijn vraag en vooral waarom?

Als een worm glibberde Mao even onwennig heen en weer over de grond en liet zijn vuisten dreunend op de aarde neerkomen terwijl hij nog luidruchtig tranen met tuiten huilde. Althans, daar liet hij het op lijken. Hij stopte abrupt met jengelen en richtte zijn bovenlichaam half op bij het horen van de duidelijke gedachten in zijn hoofd. 'Wasss?' Hij keek even verdwaasd om zich heen, zijn gezicht zoals gewoonlijk na een jankbui geheel traanloos, - die gedachten had hij immers nog niet eerder gehoord sinds hij hier was - en richtte zich een moment later op. Hij liet het maar voor wat het was toen hij niets kon ontdekken. 'Anyway, laten we de draad vanaf dit punt weer oppakken, Mao,' sprak hij zichzelf bemoedigend toe terwijl hij nonchalant snuivend met een hand door zijn zilveren lokken ging. De rode vogel die ondertussen van her naar der vloog was hem nauwelijks opgevallen. Het leek hem ook het meest voor de hand liggend dat de gedachten aan een mens toebehoorde. 'Gezien het feit dat Mao's werk weer in beweging is zult u me moeten missen, belle femme. Maar niet getreurd! U hoort vast en zeker nog van me!' sprak Mao glimlachend terwijl hij Adelaide's hand overdreven hard schudde. Hij draaide zich met een ruk om toen hij daarna iemand tot hem hoorde spreken, en moest even rondkijken tot hij tot de ontdekking kwam dat de eigenaar van de stem in de boom zat. Hij trok even een moeilijk gezicht toen hij een roodkleurige grote vogel zag zitten, zette zijn retro-zonnebril hoger op zijn neus om na te gaan of het wel niet zijn verbeelding was. 'Meine Liebe..!' riep hij verrast uit. 'Een Gefiederten qui est rouge! He?' Mao hield een gekomde hand achter zijn oorschelp alsof de vogel nu pas begon te spreken. 'Kinderachtig?! Laat een geweldig mens als ik zijn ontoepasselijke armzalige jeugd even overdoen, bien? FWAH!' Hij stootte een eenmalig lachje uit toen de eerder gestelde vraag hem te boven kwam. 'Waarom vragen stellen aan iemand die je nauwelijks kent, kip?' wierp hij als simpele tegenreactie. Mao streek geïrriteerd de langere lokken uit zijn gezicht en begon zijn spullen bij elkaar te scharrelen om zijn vertrek gereed te maken.

De woorden waren als een beledig bedoelt, maar Riddel liet zich niet op de kast jagen en sprong van de tak af een eindje bij Mao vandaan en in die sprong veranderde Riddel in zijn menselijke vorm en landen soepeltjes. 'Kip is lekker, maar als ik die kip ben wat ben jij dan een ezel?' vroeg Riddel en ging tegen een boomstam aanstaan. Mao was bezig met spullen pakken en Riddel keek rustig toe en hielt de knaap scherp in de gaten. Zijn oren pikte het zachte zingen van de wind, maar liet zich niet afleiden. Ook de vogels zongen zacht samen met de krekels die zich in het hoge gras verborgen hadden. 'Wat vragen betreft die kan ieder vrij stellen zelfs aan zo'n rare knaap als jij.' zei Riddel en verstapte even om goed te gaan staan om eventueel weg te kunnen springen.

Mao lette niet op de vogel die uit de boom kwam gehopst. Zijn aandacht richtte hij geheel op het volproppen van zijn tas. Hij keek pas op toen er een man van ongeveer dezelfde leeftijd een eindje bij hem vandaan stond in plaats van het vogelgeval van daarnet. 'Oh look! Ein Junge! Un garçon! 一個男孩! Een ♂! Hoe suprisingly verassend!' riep hij met gespreidde handen quasi-verbaasd uit over het feit dat de vogel eigenlijk deze man was geweest, waarbij hij ook even vragend naar Adelaide en de kids keek alsof zij de reden hiervoor wisten. Hij ging daarna gewoon weer ongeïnteresseerd verder met het vlak over de grond met zijn neus afgaan, alsof hij zo zijn mogelijk nog-niet-gevonden spullen kon analyseren. Hij gaf de vent die daar stond toe te kijken daarbij geen blik waardig. Haast alsof hij lucht was. Maar zijn woorden bereikten zijn oren wel degelijk. 'Well, een ezel heeft een grotere aantrekkelijke kop dan een klein kipje, oui? Dat is voor meer hersenruimte. Besides - ik had het hier niet over boerderijdieren maar over jou,' antwoordde Mao kalm zonder hem aan te kijken terwijl hij het gras nu overdreven nauwkeurig afging met een vergrootglas. Hij richtte zijn gezicht even glimlachend ten hemel alsof hij zojuist een goede grap gehoord had bij de vervolgende woorden van de man. 'True. Maar het is dan nog alleen de vraag of je een antwoord terugkrijgt waar je iets aan hebt, no~?' Mao maakte zijn zin af met een zwierig gebaar van een slap handje voor hij kruipend en snuivend de grond weer verder begon af te zoeken als een hond.

De woorden van Mao waren werelijk vermakelijk en Riddel veroorloofde zich een glimlach en keek toe hoe hij overdreven over de grond kroop op zoek naar spullen. Riddel bleef staan waar hij stond en keek rustig even naar naar de vrouw en de kinderen die een eindje achter de kruiper stonden en knikte begroetend naar hen, daarna keek Riddel weer naar Mao. 'Ik heb wel vaker het woord DHA horen vallen, maar nooit de juiste uitleg gekregen dan dat ze demonen willen vangen, maar de rede waarom vertelt er niemand bij.' zei Riddel en zag de jongen even naar de hemel glimlachen, maar Riddel sloeg er geen acht op en bleef hem in de gaten houden.