Mao's kleine paradijsje

Met extreem langzame passen zette Mao wat stampend voet na voet op de grond neer alsof hij twintig kilo aan zijn voeten droeg, en hijgde daarbij overdreven zwaar. Normaal gesproken was de tocht naar zijn krakkemikkige tussenverblijfplaats al een aardig eind lopen, maar met Geneva op zijn rug leek de martelgang tien keer zo zwaar te zijn. 'Sacré bleu.. djeezus kreist..,' probeerde hij hees in zichzelf mompelend weer op een fatsoenlijke ademhaling te komen. 'Siehe dort!' riep hij het moment daarna kalm waarbij hij zich met rechte rug oprichtte en zijn bouwvallige hutje aan zee met een elegant gebaar van zijn arm presenteerde alsof hij zichzelf nooit had afgepeigerd. 'Mijn schuilplaats, mijn toevluchtsoord, mijn rendez-vous! En dé perfecte uitrustplek voor toi en moi om weer op krachten te komen, wo de ai!' Het dragen van het gewicht op zijn rug ging hem plotseling veel beter af toen Mao daarna met stevige passen verderliep. Een duidelijke aanwijzing dat hij zich of heel erg aanstelde, of zo ongezond mentaal gestoord was dat zijn gedrag net zo snel omsloeg als de onstopbare stroom van gedachten die hij dag in dag uit moest aanhoren. 'Zie hier!' zei hij met een diepe gentleman-stem, direct na het opentrappen van de oude houten voordeur. 'De reine keuken voor alle soorten dîner, de manshoge kast voor al uw supplies, de sofa voor uw Entspannung, und das bequeme Bett voor uw absolute être en calme!' Tijdens zijn bekakt klinkende stroom aan woorden, ging zijn hand langs het met uienschillenbezaaide aanrecht, een snel in elkaar getimmerde kast die op instorten stond, een oude muffige bank waar de springveren door het stof omhoog staken en een lang geleden opgedekt bed dat, ondanks dat het overeind werd gehouden door vier houten rottende poten en een grootte had die teveel ruimte bood voor één persoon, er toch aardig slaapbaar uitzag. 'Waar is Mao als hij afwezig is op het hoofdkwartier? Waar zit die voortreffelijke kerel als hij onbereikbaar is op zijn pieper? Antwort: hij houdt de muizen in de kieren, de pissebedden in de lades en de dwergvleermuizen in de kasten gezelschap in zijn paradijsje aan zee! Jawel!' Het hele huisje kraakte en leek te wiegen op het rotsige klif waar het hele bouwval gevestigd stond toen Mao daarna met luide weerklinkende voetstappen op de houten vloer richting het bed liep. Hij veegde eerst een hele verzameling aan spelkaarten en dobbelstenen van het matras voor hij Geneva er voorzichtig op neer legde. Hij schudde het kussen op en dekte haar zorgzaam toe. 'Nu moet je allereerst eens goed rusten, Genevieve-lieve,' zei hij op een toon van een bezorgde moeder. Mao keek nog een kleine tijd op haar neer terwijl hij met een gehandschoende hand even over haar wang streek, zijn ogen niet zichtbaar achter de donkere brillenglazen. Het volgende moment draaide hij zich weer om om een doek onder de kraan nat te maken. Die legde hij op Geneva's voorhoofd, om het daar wat voor haar te verkoelen. Hij ging daarna naar het voeteneinde om haar schoenen uit te trekken, en liet zich uiteindelijk met een lange diepe zucht onderuit gezakt neervallen in een stoel vlakbij het bed. 'Laat dit in het vervolg niet meer gebeuren, snoes. Je bent een handvol werk als je je medicijnen niet op tijd inneemt - maar ik heb het voor je over. Aahh..' Mao maakte een geluidje dat een kreetje moest voorstellen toen zijn blik gepikeerd viel op een chique driedelig mannenpak dat aan de deur van de kast hing. 'Dat foeilelijke ding behoorde mijn trouwkledij te zijn.. voor de bruiloft met háár. Zelf door haar uitgezocht, evenals de bruidstaart, de locatie, de ringen, zelfs de wijn en de kleinste snacks moesten per se aan haar voorkeur voldoen. Die veeleisende snertmeid. Ik vraag me af waarom ik het al die tijd hier heb laten hangen. Het hoort op de dumpplaats te liggen,' sprak Mao op een klagende toon, meer gericht op zichzelf dan op iemand anders.

Geneva had de hele weg slap op Mao's rug gelegen. Haar stevig grip om zijn hals en schouders was verslapt en haar armen hingen levenloos over zijn schouders. Ze opende vermoeid half haar ogen toen ze Mao hoorde spreken maar verstond in eerste instantie niet eens de helft van wat hij zei. Haar blik ging even het huisje rond dar aan alle kanten uit elkaar leek te vallen. Geneva zelf vertrouwde het krakkemikkige bed niet echt maar ze durfde er niets van te zeggen tegen Mao, bang dat hij beledigd zou zijn. Ze nam zich maar voor te hopen dat ze niet door het bed heen zou zakken. Ze spande haar spieren aan om zich voor te bereiden op de klap die komen zou als ze door het bed zou vallen toen Mao haar zacht neer legde. Ze ontspande zich pas toen dat niet het geval was. Zodra Mao haar had neergelegd voelde Geneva een onbeschrijfelijke vermoeidheid weer de kop op steken. Uiterst voorzichtig draaide ze zichzelf op haar zij en sloot haar ogen. Ze hoorde Mao ergens in de verte nog iets klagend zeggen over zijn verloofde. Met zijn stem nog na galmend in haar hoofd viel ze in slaap. Dat was al snel te zien aan haar ademhaling die verlangzaamde en haar borstkas die rustig op en neer ging.

Mao trok zijn eigen schoenen ook uit en legde zijn voeten te rusten op het voeteneinde van het bed. Met zijn vingers trommelde hij om zich bezig te houden op zijn buik, zijn blik gericht op de strakblauwe lucht waarvan een stukje te zien was door het oude gebroken raampje. Ondanks dat het een bouwval was, was de plaats een ideale plek om een korte vakantie te kunnen vieren. Het ontspannende ruisende geluid van zeegolven die tegen de kust sloegen waren tot hier duidelijk te horen, en af en toe waaide er een verfrissend lauw briesje door het kleine huisje. Het zonlicht dat door de tropische bladeren van palmbomen constant leek te bewegen, viel op kleine fotolijstjes die op de kastrand stonden en die foto's van zijn vroegere familie bevatten. Op de eerste een forse vrouw met blond opgestoken haar, een dure hoed met veren van zeldzame vogels en om haar nek een dikke sjaal van vossenbont. Ernaast stond een foto van een streng uitziende man met een duidelijk oriëntaal uiterlijk, gehuld in typische Chinese kleding. Tot slot stond er nog een foto in horizontale vorm met drie meisjes erop. Twee ervan leken als twee druppels water op elkaar; ze hadden dezelfde staartjes, dezelfde kleding, dezelfde Oosterse kenmerken. Zelfs hun glimlach was bijna hetzelfde. Naast de tweeling stond een wat jonger meisje, dat totaal niet op haar oudere zusters leek. Ze stond met over elkaar geslagen armen wat van de twee verwijderd en had tijdens het nemen van de foto kwaad in de lens geblikt. 'Jaaa,' zei Mao plotseling met een zucht. 'Er zijn vele, vele dingen gebeurd. Ik kan er nog wel een uur over blijven doorpraten, maar zij vormt toch echt het grootste probleem in mijn leven. Mijn pech staat op nummer twee. Op de derde plaats.. eens zien.. ik zou zeggen; iedereen die me op het hoofdkwartier in de weg staat? Djeezus kreist, een topplaats behouden is dan toch veel moeilijker dan ik dacht. Maar dat kun jij vast wel weten. Ongetwijfeld sta jij ook hoog wat reputatie betreft. Iedereen met charme en een aanlokkelijke verschijning zoals jij en ik staat hoog in de lijst van geliefde leden van de monsieur, is het niet Schatz? .. Schatz..?' Mao scheurde zijn dromerige blik van de hemel en stond wat voorover gebogen op om Geneva's gezicht te kunnen zien. Zijn gezicht leek in tweeën te splijten door de absurd brede en vertederde grijns die plotseling op zijn gezicht verscheen, toen hij besefte dat ze diep in slaap was. 'Chéri, petit amour! Schätzchen, qīnài de, my beloved!' fluisterde hij met getuitte lippen, zijn handen getoucheerd ineen geslagen. 'Nu, waar had ik die fotocamera gelaten?' Hij liep naar de krakkemikkige kast om er wanhopig in een scheve lade in te gaan rommelen. 'Aah!' Met een ouderwetse fotocamera in zijn handen kwam Mao weer overeind. Zijn gezicht was in een gelukzalige uitdrukking verwrongen toen hij het moment daarna ongeremd foto's van Geneva schoot vanuit allerlei hoeken. 'Voor in het plakboek,' vertelde hij er glimlachend als reden bij, alsof ze hem zou kunnen horen. Hij huppelde daarna weer vrolijk terug naar de kast om de camera weer weg te stoppen en zich vervolgens op het aanrecht te storten. 'Ik heb goddelijke handen, Genevieve, maar ik kan nu niet vreselijk goddelijk koken. Ik zal mijn best doen voor je, honnepon.' Mao knoopte een rozekleurig kookschort om zijn middel met dobbelsteen-afbeeldingen en een kiss the cook-tekst erop en pakte een dik kookboek tevoorschijn. 'Eens even zien.. Blanquette de veau? Zha jiang mian? Currywurst mit Sauerkraut?' mompelde hij hardop in zichzelf terwijl hij door het kookboek bladerde. 'Het moet natuurlijk wel in de smaak vallen. Waar ligt jouw voorkeur, mijn rollebollief? MON DIEU!' Hij sprong een meter achteruit door de metershoge steekvlam die de huid haast van zijn gezicht geblakerd had nadat het plotseling omhoog schoot na het aansteken van het gas. Mao wreef geïrriteerd de kleine vlammetjes aan de uiteinden van zijn lokken uit terwijl hij met zijn andere hand het gas een heel stuk terugdraaide. 'Waar was ik? Aah - ' Een kleine kookpan kwam op het vuur te staan, die hij volgooide met een hoop groenten. 'Soep? Waarom ook niet?' Een tweede pan kwam op het fornuis te staan, gevuld met water. Hij voegde de kruiden eraan toe en liet alles daarna even braden en borrelen, met zijn handen in zijn zij en zijn kritiserende blik die over zijn resultaat tot nu toe gleed. Hij verliet zijn plekje achter het aanrecht om zich weer op Geneva te richten. 'Genevieve?' zei Mao zacht met een hand op haar voorhoofd. 'Het is nu het ongelukkige geval dat mijn vlees Ganzheiten allemaal een beetje heel erg over de datum zijn. Mao is heel even opgerot om bij de dichtstbijzijnde winkel wat vlezige bouten in te slaan, oui? Brb!' Mao maakte een sprintje door het kleine huisje, greep in het voorbijgaan een boodschappentas en sloeg de deur met een klap dicht, waarna hij - met zijn kookschort nog aan - huppelend uit het zicht verdween.

Geneva sliep diep. Zo diep had ze al in jaren niet meer geslapen. Ze kreeg helemaal niks mee van wat Mao wel en niet deed. Ze hoorde geen woord die hij tegen haar sprak. Ze bleef ook nog een hele tijd liggen nadat hij allang weg was. Pas na een lange tijd opende ze loom haar ogen. Ze ging rechtop in het bed zitten dat aan alle kanten gevaarlijk kraakte. Geneva rekte zich even stevig uit en haalde een hand door haar haren in de hoop het een beetje te fatsoeneren. Ze had haar spullen thuis en op het hoofdkantoor van de DHA laten liggen. Ze keek even verdwaasd om zich heen en het kostte haar een paar momenten om zich te beseffen dat ze zich in het huis van Mao bevond. Alles kwam nu weer bij haar terug. Gelukkig was ze weer een stuk helderder dan eerst omdat de verlammende werking van de medicijnen een beetje waren uitgewerkt. Maar ze gloeide nog steeds van de koorts. Geneva voelde voorzichtig aan haar voorhoofd die ongelofelijk heet aanvoelde. Maar iets anders eiste haar aandacht op. Ze rook iets dat aan het verbranden was. Ze keek om naar de keuken en zag dat Mao, toen hij kennelijk weg was gegaan, de pannen op het fornuis had laten staan. Ze sprong overeind uit het bed en rende naar het aanrecht waarna ze het vuur meteen laag zette en de deksels van de pannen optilde. Een enorme stoomwolk kwam haar tegemoet. Geneva zocht naar een soort houten pollepel of iets in die richting en begon te redden wat er te redden viel aan de groenten die allemaal naar de bodem gezakt waren om daar aan te koeken. 'Mao...regel één bij het koken: Houd ten allen tijde je pannen in de gaten' zei ze zachtjes zuchtend.

Al vanaf ver was te horen dat Mao was teruggekeerd na zijn boodschap, duidelijk te horen aan zijn luid neuriënde en vals zingende stem. Met zijn armen vol uitpuilende boodschappentasjes kwam hij allereerst langs het raam voor hij het huisje huppelend binnenstormde. 'TRALALALALAAAH!~ GEEEEEENEVIEVE~♫ !!1! Ik heb verse fromage blanc, gewürzten Kartoffeln, luóhàn zhai fan, ahja en natuurlijk het vlees voor het Hauptgericht, ik zat te twijfelen tussen lichte of donkere sojasaus dus ik had ze maar allebei genomen, wat wilde je trouwens voor het dessert - Schokolade Nachspeise met glaasjes Nero d'Avola, maybe perhaps - Ooh?' Mao stopte abrupt met zijn handeling om de vloer, het aanrecht en Geneva's armen te beladen met de tassen toen hij besefte dat ze inmiddels wakker was en bij het fornuis stond. Hij spreidde zijn armen en nam haar gezicht glimlachend in zijn handen. 'Genevieve-lieve-hartedieve! Je gloeit nog als een vijfenveertig graden °C kachel in Hawaii! Laat het koken nu maar aan moi over, hier staat immers duidelijk vermeld dat ík de kok ben, no?' Hij liet zijn vinger glunderend langs de tekst op zijn schort glijden en draaide Geneva toen aan haar schouders om. 'Allee! Xiànzài lái, xiànzài lái! Terug je bed in, dame. Aan een halfdode echtgenote heb ik niet veel, jawohl?' Mao leidde Geneva met lichte dwang terug het bed in en dekte haar met een olijk glimlachje weer toe. Hij schuifelde weer terug naar het aanrecht om van alles en nog wat uit verpakkingen te scheuren en in de pannen te pleuren. 'Aah - hela? Wat is er met mijn groenten gebeurd? Mijn courgettes, mijn paprika's, mijn prei?' Hij wroette met de lepel over de bodem om zijn groentestukjes weer boven te zien drijven, maar zag dat het weinig uithaalde. 'What gives? Ik zal er gewoon nog wat meer aan moeten toevoegen.' Hij veegde nog een hoop groentestukjes van een snijplankje in de pan waarna hij zijn volle aandacht op Geneva kon richten nu hij alle toegevoegde ingrediënten even kon laten braden. Mao schoof zijn stoel dichter bij het bed om een lange tijd alleen maar zwijgend naar haar te kijken. 'Wil je iets? Een paracetamol, een theelepel honing, warme melk? Je hoeft maar te gillen en ik zorg dat je het krijgt,' zei hij uiteindelijk. 'Oh, bien! Ik had behalve een hoop voedsel ook medicijnen voor je meegebracht!' Hij greep naar de kleinste en dichtbijzijndste tas om die ondersteboven te houden en de inhoud op het bed te kieperen. Een hoop kleine medisch uitziende doosjes en strippen met pillen kwamen op de deken te liggen, inclusief wat fruit. 'Nu weet ik niet waar dit allemaal voor is. Menstruatiepijn, zetpillen, vitaminecapsules, hoestdrank, vaseline crème,' las hij mompelend hardop voor vanaf een aantal etiketjes op de doosjes en flesjes. 'Euhrr.. een appel? Tenzij jij weet wat je mag innemen en wat niet, chérie.' Mao veegde glimlachend de voor hem alle ingewikkelde spullen wat opzij zodat er alleen het fruit nog overbleef.

Geneva kon Mao's onmisbare stemgeluid al vanaf een afstand horen maar weigerde om de pannen nu zonder zicht achter te laten. Ze hoorde dat Mao weer binnen kwam maar keek hem niet aan totdat hij haar gezicht in handen nam. Ze liet zich door hem terug duwen, te moe om zich te verzetten. Maar ze draaide zich op haar buik zodat ze Mao aan kon kijken van waar ze lag. 'Aan de bodem vastgekoekt omdat de chef zijn pannen alleen achter liet en op het vuur liet staan' zei ze met licht verwijtende stem alsof ze daar ook meteen mee zeggen wou dat je nooit of te nimmer je pannen alleen mocht laten als ze op het vuur stonden. Ze draaide zich weer in het bed om en ging overeind zitten toen Mao zijn stoel dichterbij schoof. Ze had haar blik van hem afgewend maar voelde zijn ogen staren. Uiteindelijk sloeg ze haar ogen wat schichtig naar hem op toen hij begon met praten. Toen hij helemaal uitgesproken was, was er een kleine glimlach op Geneva's gezicht te zien. Ze moest het hem nageven. Hij was wel lief en zorgzaam. 'Een pijnstiller is voorlopig genoeg. Dank je' zei ze zachtjes. Ze had toch een partij hoofdpijn gekregen van zo halsoverkop opspringen. Geneva legde haar hoofd even in haar nek waardoor haar blik naar het plafon gericht was. Wat haatte ze het om niets te kunnen doen. Ze wou op z'n minst met iets bezig zijn maar ze wist nu al dat Mao dat nooit toe zou staan.

Mao sloeg Geneva's verwijtend klinkende opmerking glimlachend met een handje af. 'Weer een pan minder, wat kan ons het ook schelen! Dat gebeurt nu iedere keer, en ik vraag me toch diep af waarom. Maar geef jezelf geen schuld, qīnài de, Mao heeft poen zat!' sprak hij vrolijk. Hij glimlachte nog breder terug toen hij bij Geneva uiteindelijk ook een klein glimlachje kon ontdekken. 'Een pijnstiller voor mevroi! Komt eraan!' Hij sprong overeind om met het doosje met paracetamollen te schudden en huppelde ondertussen naar het oude kastje boven het aanrecht om een glas te pakken en dat vervolgens met water te vullen. In Geneva's ene hand drukte hij het glas, in haar andere een pil. 'Asseblief! Maintenant.. ik weet zeker dat ik hier ergens.. AAH!' Mao was bij het kleine koelkastje neergebukt om er even in te rommelen en had gevonden waar hij naar zocht; twee siliconen strippen met een soort koelgel erin. Hij speelde er even mee door de gel van de ene naar de andere kant te laten lopen terwijl hij weer terug naar Geneva liep. 'Kijkt u eens hier, mon petit panda beer. Het is unglücklich dat je grieperig bent, precies wanneer je de gelegenheid krijgt met Mao mee te gaan.' Hij slaakte een zachte zucht en ging zitten op de rand van het bed. 'Maar het is niet anders. Vielleicht kan dit je helpen het daar wat te verkoelen, no?' Mao legde één strip onder Geneva's nek, de andere legde hij op haar voorhoofd. 'Oepsie!' Hij schoot weer net zo snel overeind als dat hij teruggekomen was om met een doekje de opkomende vlammen, afkomstig van het fornuis, te doen doven. 'Pas de problème! Keine Sorgen! Dit is heel normaal bij mijn kookkunsten!' riep hij wanhopig vanuit de keuken. Mao slaakte een verzadigde zucht toen alles na een tijd wapperen weer normaal was. 'Volgens mij is het nu allemaal wel klaar. Als Genevieve wilt dineren, dan zegt ze het maar!' joelde hij er rijmend achteraan.

'Misschien raak je die pannen telkens kwijt omdat je er niet bij blijft staan' zei Geneva nogmaals maar nu op een plagende toon waaruit op te maken was dat ze Mao gewoon wat aan het pesten was. Ze werkte even later het pilletje naar binnen, gevolgd door een flinke slok water. Moeizaam slikte ze het door. Ze gruwelde van de smaak van de paracetamol en dronk nog een flink aantal slokken in de hoop die nare smaak weg te krijgen. Ze keek even op naar Mao bij het horen van zijn woorden. 'Mee gaan?' herhaalde ze vragend. De strippen met de koelvloeistof voelde prettig op haar warme huid. Ze haalde even diep adem toen ze Mao's woorden hoorde. 'Ik denk dat ik beter wat kan gaan eten. Ik kan nu niet stilzitten' zei ze zachtjes terwijl ze weer opstond. Ze moest zich even vastgrijpen aan de rand van het bed omdat de vloer onder haar voor een moment ongelofelijk onvast voelde.

'Dâh?' Mao stak zijn hoofd om het vluchtig in elkaar gemetselde muurtje dat de keuken van de rest van het woongedeelte scheidde. Hij bleef met een zwartgeblakerde pollepel tegen zijn onderlip vragend naar Geneva kijken alsof hij even de nodige tijd moest nemen tot haar reactie volledig tot hem doordrong. Zijn gelaat veranderde op slag door de absurd brede grijns die daarna op zijn gezicht verscheen - kennelijk snapte hij het. 'Genevieve!' glimlachte hij quasi-bestraffend terwijl hij met een hand afslaanbare gebaartjes maakte. 'Je bent zo ziekelijk dat je plaagmutserig gaat doen. Rrrrust en essssen zul je nodig hebben om me weer met heel je wildkloppend vrouwenhartje lief te hebben zodra je weer gezond bent. Mon cher mignon! Mwah!' Na een lieflijk handkusje draaide Mao zijn hoofd weer terug om zich weer volledig op het eten te richten. Er verscheen even later weer een gehandschoende hand om het hoekje om de afslaanbare gebaartjes van net te herhalen op Geneva's vragende woorden. 'Ja, durr, je bent nu toch at Huize Mao? Mawrr het is nu toch spijtig dat je ziekelijk bent? Anders hadden we een hoop Spaß stuff kunnen doen - y'know -' zijn hand maakte even een kleine draaibeweging alsof dat zo klaar als een klontje was '- Titanic kijken, sokken breien, een hand-in-hand wandeling langs de branding, kaasfonduën in de boom, en 's avonds een rollebolsessie in bed - bijvoorbeeld.' De hand verdween weer om rinkelend en klengelend de handelingen in de keuken te vervolgen, maar kwam even later weer terug om een oké-teken te vormen. 'Hatseflatsen!' antwoordde Mao op Geneva's woorden, dat voor hem net zoveel betekende als 'komt voor elkaar'. Hij kwam terug met twee borden volgestouwd met dampend eten. 'Dadadadada dame!' riep hij op een bestraffend toontje uit toen hij Geneva uit haar bed zag. 'Waar wou u heengaan met die brose beentjes? U bent krank! U moet in uw beddebak blijven, djeez! Allee - ein für Sie - alstublieft! - und ein für mich - dankuwel!' Hij overhandigde Geneva één van de borden waarna hij met zijn eigen bord naar de houten wand naast het bed liep en een verborgen zee-uitzicht-biedende schuifdeur opengooide. Mao plofte met een tevreden zucht neer op de rand aan de andere kant van het bed om optimaal van het uitzicht op de zee en de ontspannende geluiden ervan te kunnen genieten.