Met de eendjes, shalala ~

Ze had moeite met de afstand tussen haar lichaam en haar geest. Niet dat hij zo groot was, maar aangezien haar lichaam brande van de koorts was het moeilijker geconcentreerd te blijven op de geest van de Zwemmer en hem niet te verliezen. Haar geest glimlachte zwakjes, als dat mogelijk was, zonder dat het te zien was bij het voelen van de reactie van Zwemmers lichaam. Oke. Deamhain. Je word niet gek, tenminste je hoort geen vreemde stemmen in je hoofd. Hoe de rest van je lichamelijke toestand er onderdoor gaan weet ik niet ging ze koeltjes door. De angst die door zijn lichaam vloeide voelde ze wel zeker. Ik ben Amaryllis, en nee ik ga niet weg aangezien ik nergens heen kan. Wíj kunnen niet weg, net zoals Wolfman ze had gemerkt dat hij er ook bij was gekomen, wat haar verbaasde aangezien ze had verwacht dat hij al een behoorlijk eind ver weg zou zijn. Het enige wat we kunnen doen om hier uit te komen is die gozer vinden. Die spiegels zijn niet te breken als je het mij vraagt. Werelde opgebouwd uit een wil zijn alleen maar kapot te maken door de wil te verpulveren. Maar eerst... word eens rustig en haal mijn lichaam er eens bij het laatste klonk nogal geïrriteerd. Ze had geen flauw idee dat hij leide aan claustrofobie, of iets ergelijks.