Hopeloos.

De zuchtjes wind die telkens op kwamen dagen deden haar jurk om haar benen wapperen en de losse plukjes die uit haar strak naar achter geknotte haar heen en weer bewegen. In een rustig tempo liep ze naar het ruizende geluid toe dat ze nu al een tijdje probeerde te volgen. Met haar handen hield ze de rok van haar jurk omhoog om haar lopen wat gemakkelijker te maken. Haar hoofd draaide regelmatig heen en weer om haar blik langzaam door de vlakke omgeving te laten gaan. Het gras kietelde om haar enkels waar de donkere hakken haar huid niet bedekte. Even stond ze stil, liet haar ogen weer over het landschap heen gaan en slaakte een zachte zucht. Hoe lang was ze nu al niet bezig om de oorsprong van dat prachtige, ruizende geluid te vinden. De zee moest hier ergens in de buurt zijn, ze wist het gewoon zeker. Als ze heel diep inademde door haar neus kon ze zweren dat ze de zoute lucht ervan kon ruiken. Na nog een keer haar jurk goed in haar handen te nemen en hem wat extra hoog omhoog te tillen vervolgde ze haar passen. Het enige wat ze zag was een uitgestreks graslandschap, met hier een daar een opbollend reliëf door wat hogere grashalmen. Plots slaakte ze een klein gilletje van schrik toen ze merkte dat haar hak dubbelklapte en haar lichaam naar de grond werd getrokken door het verdwijnen van haar evenwicht. Met een zachte plof die de verschillende stoffen van haar jurk maakte ving ze zichzelf op waarbij ze half zitten op de grond terecht kwam. Schaapachtig knipperde ze een paar keer met haar ogen, om vervolgens met een verbeten gezicht weer op te staan. Ze klopte de vuiltjes van haar jurk en wierp een woedende blik naar het kleine kuiltje waarin ze gestruikeld was. Met een luide snuif waarbij ze haar kin demonstratief in de lucht tilde en haar jurk wat extra omhoog tilde liep ze met ferme stappen door. Na een meter of honderd realiseerde ze zich plots dat het ruisende geluid met een klap sterker was geworden. Ze richte haar blik weer voor zich waarbij ze stil stond. Boven op de klif, op de rand waren haar passen opgehouden. Met een vage glimlach rond haar lippen keek ze voor zich uit over het golvende en blauwe water van de grote zee. Haar handen lieten langzaam de stof van haar jurk los waarbij die weer in zijn vorm viel totdat hij bijna de grond raakte. De wind was nu continu, een klein briesje die haar jurk deed opbollen en haar slierten haar deed wapperen. Even sloot ze haar ogen en snoof de geur van de zee op, om ze vervolgens weer te openen en dromerig voor zich uit te kijken. Een pauze in haar zoektocht was nooit mis, en wie weet vond ze haar geliefde wel gauw. Dan konden ze samen van dit uitzicht genieten.

Op het kleine stukje strand vlak onder de klif die steeds verder aflopend naar beneden meer een strook duinen vormde, en die het graslandschap van de heldere zee scheidde, sprintte steeds een apart gekleed persoon van hot naar her. Vanaf de hoogte van de kliffen vast een klein gestalte, maar zelfs van die afstand was nog te zien dat er een gitzwarte cape achter het heen en weer rennende persoontje aan wapperde, en een rode veer bevestigd aan de hoed die het droeg die meedeinste bij iedere beweging. Gekleed als gemaskerde hidalgo, huppelde Mao luid lachend langs de branding, zijn armen overbeladen met muntstukken waarvan hij er hier en daar ééntje verloor. 'FWAFWAFWAHAHA - LIKE-A SOMEBOOOOOOOOOOOOOODEEEH!' zong hij luidkeels zo vals als het maar zijn kon. 'Mao is rrrrrrrrrrijk! Met een hoofdletter EWR! En door wie komt dat, Debbie? Precisely! Wegen dir, mein Liebling! Mein Schatz! Je t'aime! Tángguo! Mwah! Je t'aime encore plus!' Mao kapte abrupt de handeling af van het wezenloos aflebberen van de hulpeloze dobbelsteen tussen zijn vingers voor het er echt fout uit zou kunnen zien. Hij bleef nog even met een beduusd grijnsje naar het ongelukkige levenloze ding kijken voor hij zijn overdreven luide pret weer dansend en zingend vervolgde. Met brede passen als van een lenige danseres liet hij zijn gehakte mannenlaarzen al rennend in het zand neerkomen, draaide af en toe een pirouetje om daarna in een hard gekerm uit te barsten doordat de punt van de sabel die hij aan zijn gouden gesp met zich meedroeg daarbij in zijn achterste stak. Hij pakte telkens de draad weer op met als doel al het goud naar zijn bouwvallige strandhuisje te smokkelen. Oneerlijk verdiend door het ongezien weg te rollen van onschuldige toeschouwers die geboeid naar zijn toneelstukje over een onbemoedigde hidalgo stonden te genieten. Gehouden op de markt en - omdat hij maar in z'n eentje was - een zware klus om na iedere scène razendsnel een ander kostuum aan te trekken en andere rollen te spelen. Maar die kleine pauzes tussendoor vormden een mooi moment om als de meest geliefde rol hier en daar onopvallend zakken te rollen. Het dief zijnde zat nog vers in hem. Mao wierp overdadige luchtkusjes ten hemel terwijl hij een stukje om zijn as draaide. 'Prees Mutti die in de hemelen zijt, zij die me op toneelles dwong! Prees Vati die de hel onveilig maakt, hij die me forceerde Mutti's gegeven danslessen bij te staan! ET UN, DUUHH, TRWAA, KAATRE, SANK!' Hij maakte zijn eerbetoon af door met zijn armen in de hoogte met de handen naar zijn hoofd toe al draaiend na te bootsen wat hij ooit had meegekregen toen hij nog een kleine jongen was. De muntjes die hij voor die actie zolang in zijn Spaans ogende kleding weggestopt had, rinkelden vrolijk met het ritme mee. Hij trippelde even op zijn teentoppen alsof hij op spitzen liep tot hij het abrupt moest staken door een ploffende val in het zand. 'Ah nee! Neeneeneenee!' Mao's gezicht trok plotseling krijtwit weg. Hij liet zich op handen en knieën vallen om een tevergeefse poging te maken door het redden wat er te redden viel van de wegspoelende muntjes, die met pijn in zijn hart werden meegesleurd door de eindeloze sessie van aanspoelende en terugtrekkende golven. De overige muntjes waren ook niet meer te redden - ze werden harteloos onder zijn paarse leren handschoentjes meegevoerd door de zuigende kracht van het zeewater. Mao bleef nog even met een zwaar ongelukkige uitdrukking, die half verborgen werd door zijn Venetiaans masker, naar het droevige tafereel kijken, en barstte toen in een klagelijke - maar natuurlijk weer geheel traanloze - dreinerij uit.

Even sloot ze haar ogen, tilde haar kin wat op en haalde rustig adem om van het moment te kunnen genieten. Na een tijdje drong een schel zingende stem tot haar door, waarbij ze geërgerd haar ogen opende en haar blik op zoek ging naar de bron. In eerste instantie zag ze niemand, totdat ze zich echt op de stem ging focussen die zijn laatste kreet uitte en het volgde totdat ze het rennende persoon onder haar zag met de cape en de hoed. Wat verdwaasd bekeek ze het tafreel van bovenaf. De rest van de geluiden die de stem maakte kon ze niet verstaan, klonken alleen als kreetjes waarvan de betekenis mee geblazen werd met de wind. Haar ogen volgde de wapperende, gitzwarte cape en zag nog net de rode veer op zijn hoed. Zijn spaanse costuum vond ze maar al te aantrekkelijk, gewoon door haar opvoeding met haar vaderland, waardoor er een lichte glimlach op haar gezicht kroop. Door de wapperende kledingstukken kon ze niet precies zien welke handelingen de persoon maakte, maar het zag er behoorlijk zwierig uit. Het leek alsof hij, want ze had geconcludeerd dat het een man was, iets aan het vieren was. Even bleef ze naar hem kijken, hoopte aan de ene kant dat hij haar niet zou zien. Aangezien haar nieuwschierigheid opgekomen was draaide ze zich nu resoluut om en begon naar een punt te zoeken waar ze kon afdalen. Hierdoor werd de man uit haar zicht genomen, wat haar nog meer ergerde aangezien ze wilde weten wat er aan de hand was, en jaagde dit haar automatisch op om sneller het punt te vinden waar ze naar zocht. Toen ze, na een tijdje zoeken geen goed afdaal punt kon vinden liep ze resoluut naar het punt van de klif waar de rots plots stijl naar beneden ging. Terwijl ze liep vormde onder haar voeten een goud achtige waas, waarvan gouden slierten vooruit schoten naar het punt in de lucht voor de afdaling van de klif. De slierten werden dikker naar maten ze dichterbij kwam bij het punt waar het goud een vaste vorm begon aan te nemen. Voor haar, net voordat ze haar stappen voortzette in de lucht vormde onder haar voeten de goude slierten een elegante vlinder. Zonder twijfel liep Anabelle door, stond nu in de lucht op de rug van de vlinder die met zijn vleugels ritmisch en rustig op zijn plaats bleef zweven. Met haar blik gedeeltelijk op de man gericht gleed de vlinder sierlijk en gelijkmatig naar beneden. Even waaide de wind op, gaf een ruk aan haar lichaam waardoor ze dreeg achterover te vallen. Nog voordat dit kon gebeuren schoten er die zelfde gouden draden omhoog om zich teder om haar lichaam te wikkelen en samen te smelten met haar huid waardoor ze op haar plaats werd gehouden. Anabelle glimlachte zelf eventjes, niets hiervan verbaasde haar aangezien deze creatie geheel tot haar beschikking stond en elk commando zonder twijfel zou gehoorzamen. Het was daarom niet verbazend dat het zijn meesteres tijdens elk scenario zou beschermen tegen iets wat haar pijn zou doen. Een afstandje van de man vandaan lande de vlinder, zakte naar de grond en verdween langzaam in een waas waarbij Anabelle een stapje naar voren zette - in haar handen de rok van haar jurk om hem wat omhoog te kunnen tillen - waarna de vlinder geheel zijn vorm verloor en de slierten in haar lichaam verdwenen. Anabelle rechte haar rug en draaide haar gezicht naar de man een eindje verderop die op zijn knieën zat en klaarblijkelijk in huilen was uitgebarsten. Wat verdwaast keek ze naar zijn rug, stond wat schaapachtig naar hem te kijken aangezien ze dit niet verwacht had bij haar aankomst. 'Zeg heer? Is alles goed?' vroeg ze verbaasd, waarbij ze wat naar links helde, proberend om zijn rug heen te kijken en een glimp van zijn gezicht te kunnen vangen. Ze wist niet waarom ze hem plots heer noemde, misschien was het zijn kleding. Zijn houding, zijn gestalte kwam haar vaagjes bekend voor. Een besef dat aan haar knaagte, waardoor ze weer een paar stappen naar voren zette om haar onwetendheid op te vullen.

Misschien kwam het door het ruisende, anders zo ontspannende geluid van de golven die in een herhaaldelijke sessie aan wal spoelden, of door de snerpende roep van een zwerm zilvermeeuwen die over de zee zweefden - Mao zat te diep verstrengeld in zijn eigen frustratie om op te merken dat hij inmiddels gezelschap had gekregen. Op het bedriegen na, kwam zijn toneeltalent ook goed van pas bij het overdreven uiten van zijn emoties. Quasi-huilend wierp hij luid kermend schelpen over de golven die daarna met zwakke plonsjes ergens een aantal meter verderop in het water terecht kwamen, vooral om zijn eigen ergernis kwijt te kunnen. Hij voelde zich gematst op een negatieve manier na al dat harde werk - het decor, de kostuums, de attributen, zelfs de reclameposters voor de voorstelling hadden hem een hoop moeite en geld gekost. Hij dacht het simpelweg eenvoudig terug te kunnen verdienen door de gelegenheid te nemen tijdens de korte pauzes zijn zakken met andermans loon te vullen. En uiteindelijk was alles voor niets geweest. 'Altijd always immer zong shì toujours pech! Waarom moet dat mij nu altijd overkomen, Debbie?' Mao keek triest op de dobbelsteen neer, zijn dikke kameraad voor jaren sinds hij op zichzelf was. 'Ik ben toch een gentleman van verhevenheid en hoge gratie? Van Huize 'Le Baltimore' tot Chinatown's splendide 'Feng Liu Tiāntáng' restaurant, de kerel van de befaamde familienamen waardoor iedereen in de buurt tracht hoge ogen te gooien? Djeezus kreist, mon Dieu! Verwacht maar niet dat mijn leven désespoir zal blijven, ja?!' Mao stootte verwijfde kreetjes uit terwijl hij zijn schelpengooi-handeling woedend versnelde, met een hand vol zand erachteraan. Hij barstte daarna direct weer in een luid gejengel los door de zandkorrels die door een teisterend zeebriesje in zijn ogen terechtkwamen. Snuivend wreef hij met de vingers die wel door de kijkgaten van het masker pasten, het zand weer uit zijn ogen. Hij verstijfde even midden in een beweging bij het horen van een op hem gerichte vraag, gesteld door een vrouwelijke stem, maar ging daarna weer depressief verder waar hij gebleven was. 'Ach lady, kan het u nog wat uitmaken of het wel goed gaat met een platzakke clown als de zielepoot die u nu ziet?' snifte Mao zielig zonder zich naar de vrouw om te draaien. 'BWAAHH!' Hij stootte plotseling weer een hard gedrein uit waarbij hij zich aanstellerig voorover in het zand liet vallen. 'Ik hoor bij de doffe lepels! De banale bananen! De taaie koeken! De inktgebrekkige kroontjespennen! Ik faal! Todsicher!' krijste hij hartverscheurend uit over het op hen na verlaten strand. Hij stompte met zijn vuisten in het zand en trappelde even met zijn voeten in de lucht als een klein kind dat zijn zin niet kreeg. Een moment later ging Mao nog nasnikkend overeind zitten en sloeg in een nonchalant gebaar de cape die tijdens zijn aanstelleritus half over hem heen was gevallen, terug over zijn hoed. 'De toute façon.. Ik denk dat u uw tijd beter kan besteden aan nutterige dingen, madame, dan aan het toekijken hoe een sukkelaar als ik de zoveelste poging zal wagen zijn geluk, ambitie en gehele leven weer op te pakken om zijn - AAH!' Mao had tijdens zijn spraakwaterval aan zelfmedelijden zijn hoofd wat gedraaid om de vrouw over zijn schouder een trieste blik toe te werpen, waarna hij overdreven diep inademde van verschrikking. Hij stopte abrupt met praten en draaide zijn hoofd direct weer terug toen hij griezelig veel overeenkomende kenmerken aan de vrouw kon herkennen die zij ook had. Hij bleef nu roerloos in dezelfde positie zitten, licht trillend met halfopen mond en zijn verwijdde ogen starend op de golven gericht die zilver schitterden in het licht van de namiddagzon. Als het werkelijk zij was die achter hem stond, kon hij op z'n minst nog van geluk spreken dat hij een half identiteits-verbergend masker droeg. '屁话!' vloekte hij hees fluisterend in zichzelf in zijn eigen thuistaal. 'En ik had nog zo gehoopt dat ze het niet overleefd had Debbie!' jammerde hij extreem zacht mompelend tegen de dobbelsteen in zijn geopende hand. Mao sprong het volgende moment overeind waarna hij bijzonder kalm het zand van zijn achterste klopte, daarbij er uitzonderlijk mee rekening houdend zich vooral niet naar de vrouw toe te draaien. 'Anyhow - Trotzdem.. is het nu helaas het geval dat ik maar eens verdermoet.. ha.. haha - Tschüs~!' Mao schuifelde zijwaarts steeds een stukje verder van de vrouw vandaan, zijn handen achter zijn rug onschuldig ineen gevouwen terwijl hij tijdens dit alles er vastbesloten over was enkel en alleen zijn rug aan haar te tonen.

Een beetje geïrriteerd keek ze naar de rug van de man die nog steeds op zijn knieën zat en nu schelpjes met woeste gebaren de zee in smeet. Met haar handen hield ze de loshangende stoffen van haar jurk omhoog om het niet vies te maken met het zand, dat zich al op een sneaky manier in haar hakken had weten te komen. Ze kon niet helemaal verstaan wat hij zei, maar blijkbaar was dat ook niet nodig aangezien hij niet tegen haar sprak. Maar blijkbaar gaven zijn eigen woorden hem nog meer woeden aangezien zijn handelingen bozer werden en hij nu raar vervormde gilletjes uitslaakte. Toch werd haar irritatie wat onderdrukt toen hij antwoord gaf op haar vraag, blij dat zijn aandacht nu bij haar was - zoals het ook hoorde. 'Ach vreemdeling, als u het zo slecht heeft waarom zit u hier dan uit te huilen en zorg je er niet voor om een beter bestaan te krijgen? Dan kunt u ophouden met dat overdreven gejammer en uzelf als normaal gezeldschap gedragen' beantwoorde ze zijn gefrustreerde woorden zonder enig medeleven, nadat ze gewacht had tot hij uitgesproken was aangezien ze er anders niet tussen kon komen. Er kwam een kleine glimlach op haar mond toen de man door ging met praten en zich langzaam omdraaide. Maar die glimlach gleed snel weer van haar gezicht bij het zien van de reactie van de man zodra ze in zijn gezichtsveld kwam. Een beetje onthutst keek weer naar zijn achterhoofd, zonder dat ze zijn gezicht echt had kunnen zin. 'Zeg, nog nooit een edelvrouw gezien ofzo?' briesde ze beledigt naar hem waarbij ze hooghartig van hem wegkeek. Zijn schrik reactie had de verkeerde indruk op haar gemaakt, en dat vond ze alles behalve fijn. Haar handen stonden in haar zij, waarbij haar blik weer naar zijn rug was gegleden. Ze snoof afkeurend en draaide een kwartslag van hem weg met haar handen statig in haar zij gezet om haar afkeurende houding extra kracht te geven zodra hij blijkbaar begon te fluisteren tegen niemand. Ze vond het alles behalve fijn dat ze uit zijn 'gesprek' werd gelaten. Terwijl haar irritatie groeide draaide ze zich weer terug en liep hierna een paar passen naar voren, om daarna met een geschrokte beweging stil te blijven staan toen de man uit het niets opsprong. Met opgetrokken wenkbrauwen luisterde ze naar zijn vluchtige afscheid. 'Zeg, laat je een eenzame en kwetsbare vrouw toch niet zomaar achter?' begon ze poeslief, waarbij ze naar voren stapte en zijn cape vastgreep. 'Het is beleefd om iemand aan te kijken als je tegen die gene praat, en al helemaal om je niet als een of andere Don Quijote te gedragen, je hebt toch geen klap van de molen gehad?' ging ze door met haar verbeterende woorden, alsof ze zijn moeder was en hem opnieuw opvoedde. Waarom ze zoveel tijd verdeed bij deze vreemdeling wist ze niet, haar kleine pauze in haar zoektocht had al veel te lang geduurd. Maar misschien was dit de kans om in de bewoonde wereld te komen. Haar greep op zijn cape was strak, dwong hem niet verder te lopen dan de cape het toeliet. 'Het minste wat u kan doen is mij als een echte heer naar de stad te brengen,' haar stem klonk aan de ene kant liefjes, hoewel er een vage vlaag van dwang inzat waarop haar woorden een beetje op een bevel begon te lijken. Om haar woorden kracht bij te zetten, en het duidelijk te maken dat hij niet nog eens in zijn hoofd moest halen om zomaar op die malotische manier weg te gaan trok ze hem wat aan zijn cape naar haar toe. Als hij zich zou omdraaien zou hij zien dat er een klein vervrongen glimlachje op haar gezicht lach, die maar deels uit vrolijkheid - om het zo maar te noemen - voortkwam.

'Ma-dame! Ik kan u vertellen dat ik ooit een goed bestaan had - maar es tut mir leid.. had ik alles en iedereen moeten opgeven om persoonlijke redenen - EN NEE IK WIL ER NIET OVER PRATEN!' Mao liet zich weer luid snikkend op de grond storten en begroef zijn gezicht daarbij dramatisch in het zand. 'Het zit nog te diep, ziet u? Nog zo diep.. ooh~' mompelde hij er schor achteraan waarbij hij een hand opgeheven hield met zijn wijsvinger en duim een afstand van elkaar af om haar te laten zien hoe diep het wel niet zat. Zijn gezicht hield hij daarbij in het hoopje zand om zijn verslagen uitdrukking te behouden. Hij liet een luid gesnotter horen als reactie op de verdere harde woorden van de vrouw terwijl hij als een slappe lappenpop zichzelf overeind hees om weer overeind te gaan zitten. 'Vind u me overdreven? Vind u me ongewoon? Dan bent u niet de enige, kan ik u zeggen,' sprak hij met een trillerig triest stemmetje terwijl hij met een lege blik voor zich uitstaarde. Na het schuchterige omdraaien en verschrikt weer terugdraaien van zijn hoofd toen hij de lijkende kenmerken zag van een persoon die hij liever niet meer wenste tegen te komen, greep Mao gefrustreerd de flappen van zijn hoed beet en keek even scheel van radeloosheid. De verontwaardigde reactie van het vrouwmens achter hem drong nauwelijks tot hem door - hij zat teveel met zichzelf in de knoop op het moment. Een direct afscheid had hem op dat moment het beste geleken, en behalve dat ook het feit om zijn gezicht onder welke omstandigheden dan ook vooral niet te tonen. 'Jawohl! Mevroi kan gezelschap zoeken als ze einsam is en zich insmeren met vaseline tegen vulnérabilité! Moi heeft toch nog een hoop te doen, und toi kan beter op zoek gaan naar een andere levenloze hobby dan het toekijken naar een eenzame zielepoot voor haar levenloze leven, dat lijkt me - LE GASP!' Mao voelde zich als een jojo toen zijn handeling om er gauw vandoor te schuifelen harteloos afgekapt werd doordat hij plotseling gehinderd werd door een tegenkracht, waardoor hij wankelde en haast zijn evenwicht verloor. De aan elkaar geknoopte koorden waarmee zijn cape bevestigd was werden door de trekking strak tegen zijn adamsappel gedrukt, waardoor het ademen hem bemoeilijkt werd. Hij zette een paar pasjes achteruit om de aanspanning van zijn cape te minderen. 'Hoowlie krep dame!' bracht hij verontwaardigd uit nadat hij eerst met een overdreven gegier en gerochel zijn longen weer vol gezogen had met verse lucht. 'Ik vorm alleen een trekpop voor mon amour, oui?! Buitenstaanders vallen daar geheel.. buiten!' Mao hield zich opeens heel erg bezig met het masker schuchter op zijn plaats te houden toen de vrouw bazelde over netheid en iemand aankijken, alsof hij bang was dat het er ieder moment af kon vallen waarmee zijn identiteit direct onthuld werd, en maakte zich onbewust wat kleiner. 'Mhm! Mhm! Nein, alleen van de koekenpan!' maakte hij kleine instemmige geluidjes om zo snel mogelijk van haar gevraag af te zijn voor hij zijn mond voorbij zou praten. Behalve haar uiterlijke kenmerken, leek mevroi ook wat innerlijk betreft wat weg te hebben van de reden dat hij van huis was weggelopen. Hij zette weer vastberaden passen om zijn uitvlucht te vervolgen - want hij moest hier nu echt zo snel mogelijk weg - maar werd voor de tweede keer op een dag bijna gewurgd door zijn cape waaraan hij nog steeds mee werd tegengehouden. Zijn beide handen ontklemden het Venetiaans masker en hielden het strak op zijn plaats, zijn knieën stonden wat naar elkaar toegebogen alsof hij hoge nood had. In feite was het niets meer dan om de onwennigheid. Mao liet een zacht kermend gekreun horen toen de dame het kennelijk een goed idee naar haar doen vond als hij haar even doodleuk helemaal tot de stad zou vergezellen. Hij liet het langzaam in een klagelijk gejammer overgaan bij het bedenken dat daar enkele centloze en boze toeschouwers van zijn toch wel succesvolle toneelstukje rondzwierven, wachtend op zijn terugkeer met fakkels en hooivorken in de aanslag. Waarschijnlijk ging dat zijn niet helemaal honderd procent-verbeelding teboven, maar je kon beter maar nooit van het minste uitgaan. 'Ooh~!' riep Mao op een gemaakte zoete toon uit. 'Maar mijn süß, beau Bonbon! Kijkt u eens naar de snoezige schelpen, naar de allerliefste zee, naar het blinkende strand! Een qímiào gelegenheid om er gänzlich solo van te genieten, nicht wahr? Een figuur als ik is aantrekkelijk, onweerstaanbaar - maar zou dat aanzicht in een bui als deze enkel en alleen maar verpesten! Donc, mon chéri, is het voor u veel beter om allein uw weg te vervolgen! Gaat u maar! Maakt u zich maar geen zorgen om mij! Debbie en ik gaan onze eigen weg, selbstverständlich!' plakte hij er met een diepe, poëtische stem achteraan terwijl hij zijn hand zwierig langs de omgeving liet glijden om alle leutige details teboven te halen. Dit alles natuurlijk zonder zich naar haar om te draaien. 'Allee! Dan zijn Debbie en ik ervandoor heurr! Leuk u gesproken te hebben, dikke pret, toll, leipige lol enzo xx!' Hij maakte een nonchalant gebaar door zijn laarzen demonstratief in het zand te planten voor een vastbesloten houding. Mao wist daarna niet hoe snel hij zich uit de voeten moest maken, maar werd zoals gewoonlijk weer tegengehouden door zijn cape, dat hij dit keer totaal vergeten was. 'Mevroi -' hij slaakte een korte zucht '- wat wilt u nu van me? Ik moet verder! I have to rrrrush! Rrrrapide! Muß mich beeilen! Yùnxíng xiàng fēng! Y'know?' Mao maakte nog meer geluidjes met een rollende tong om zijn woorden meer kracht bij te zetten, maar liet het eindigen in een jammerend geluidje waarna hij ermee ophield. Veel zou het kennelijk toch niet uithalen.

'Als jij het zegt,' antwoorde Anabelle alleen maar op de woorden van de gemaskerde man toen hij over zijn vroegere leven sprak, en die - volgens hem - wel goed was. Ze had eigenlijk ook niet zo'n zin om het levens verhaal van een vreemde aan te horen. Wat had zij eraan om alle treurige moment van iemand anders te horen te krijgen. Nee bedankt, ze ging veel liever haar zoektoch vervolgen. 'Ach, als er geen knoop in mijn zoektocht was ontstaan had ik hier niet gestaan, señor,' antwoorde ze rustig toen haar bijna werd voorgesteld om iets anders te gaan doen. Ze had moeite om de stof van de cape in haar handen te houden toen de man door wilde lopen en met een ruk terug werd getrokken. Even zette ze een onvaste stap op dit zelfde moment vooruit om haar evenwicht niet te verliezen, verloor hierbij wel een van haar hakken. Ze was blij dat hij wat passen achter uit liep, waardoor ze half hinkelend - wat niet helemaal goed gaat op hakken en in het zand - terug te gaan naar haar hak. Terwijl ze de cape stevig vast hield en hem geen uitweg gunde boog ze, balancerend op haar ene voet, om haar hak uit het zand te grijpen. Zwaaiend met haar ene arm om in evenwicht te blijven rechte ze haar rug weer en leegde de hak van het zand dat erin was gekomen. 'U liep door, ik deed niets,' ze ging rustig door met balanceren toen de hak leeg was en hem weer moeizaam aan haar voet schoof aangezien haar jurk in de weg zat. 'En ik wil niet weten wat je bent voor je mi amor, maar als ze je als trekpop gebruikt zou ik toch maar in relatietherapie gaan,' ze zuchte even toen haar hak eindelijk weer over haar hiel schoof en ze weer op beide voeten kon staan, waarna ze haar lichaam weer naar de mans rug toe draaide, de cape nog stevig vast. Even lachte ze zachtjes en kort toen ze zijn bijna bange antwoord op haar woorden hoorde. Ze kon zweren dat de man bijna báng voor haar was, zich niet dúrft om te keren om haar aan te kijken. Een besef wat haar behoorlijk irriteerde. Ze was niet gewend dat mensen zo naar haar deden, hooguit dat ze uit respect haar niet aankeken als het niet nodig was. Maar dat was geheel iets anders dan dat de man op dit moment uitte. Bij de tweede ruk aan haar arm kwam er een klein, verontwaardig kreetje over haar lippen en huppelde ze bijna met spastische passen achter hem aan om haar hakken deze keer allebij aan te houden. 'Reageer niet zo tegen een edeldame als ze je om een gunst vraagt,' sisde ze boos naar hem toen ze zijn klagelijke geluidjes hoorde waarbij ze haar andere hand in haar zij zette. Ze zuchte vermoeid toen ze zijn elle lange speech hoorde om haar over te halen hier te blijven en hem te laten gaan. 'Zeg, ik heb wel wat beters te doen dan van het úitzicht te genieten. En als je me probeerd te verleiden zal dat je niet lukken met je hoge woorden over jezelf. Mijn man zal je vinden, dus hou je stil,' de kille emotie in haar blik op zijn achterhoofd weerspiegelde de toon van haar stem. Ze kreeg behoorlijk genoeg van zijn praatjes, en het werd tijd dat hij gewoon haar vragen opvolgde en haar haar zin gaf. 'Zég,' riep ze uit toen hij na een overbodig uitgerekt afscheid er weer vandoor wilde rennen waardoor zij weer uit haar evenwicht werd gerukt en bijna met hem mee rende. Met een ferme ruk aan zijn cape bracht ze hem terug, zou het totaal niet erg vinden als hij achterover in het zand zou belanden. 'Je weet wat ik wil. En het enige wat jij kan doen is mijn wil inwilligen,' met die zelfde ijzige toon antwoord ze zijn vragen. Ze had hem al, voor haar gevoel, duizend keer uitgelegt wat ze wilde. Dat was naar de stad om daar informatie te werven voor haar doel. Met de cape in haar handen liep ze nu met strakke passen om hem heen om voor hem te blijven staan en zich naar hem toe te draaien. Doordat ze de cape vast hield was die nu half om hem heen gewikkeld. Boos keek ze hem aan, haar andere hand in haar zij en haar rug recht. Even verzachte haar blik bij het zien van de kleine stukjes gezicht die onder het masker te zien waren en niet werden afgedekt door de hoed. 'Wie bent u?' vroeg ze hem met bijna zachte stem. Ze kende hem ergens van, wist het zeker. In gedachte ging ze meteen de hofhouding na die niet meer bij hun werkte, maar vond geen gelijkenis. Ze boog wat naar voren, kneep haar ogen een beetje dicht alsof dit haar zicht zou helpen toen ze haar blik over zijn gezicht liet gaan. Ze had sterk de neiging om zijn hoed van zijn hoofd te rukken, samen met het masker.

'Dan haalt u de knoop eruit! Tout de suite!' reageerde Mao simpel op de woorden van de vrouw alsof dat zo logisch als wat was. Hij wilde hier weg, maar het enige resultaat wat hij kon bereiken was de mevroi die hij haast uit haar hakjes meegetrokken had. 'Tu-FOE! Dat begrijpt u niet, dat begrijpen alleen mensen in een hartstochtelijke relatie!' riep hij hooghartig uit toen hem geadviseerd werd in relatietherapie te gaan. Hij onderdrukte een zachte kreun toen de vrouw achter hem om één of andere reden in lachen uitbarstte. Hij vond hier in ieder geval niets grappigs aan - voelde zich behoorlijk als een hond aan de lijn terwijl hij hoognodig hier zo snel mogelijk weg moest. Hij trok even een moeilijk gezicht naar de lucht bij het bedenken dat zijn leven voornamelijk bestond uit het opeenvolgen van ongelukkige gebeurtenissen. Niets anders dan pech leek hem te overkomen. Hij had hier allang weg kunnen zijn. Na zijn tweede ontsnappingspoging bleef hij in de positie van een klein schuchter jongetje staan, zijn handen strak om het masker. Als de omstandigheden anders hadden gelegen had hij geproest en gekrijst van het leedvermaak dat de vrouw zowat onderging toen ze ruw werd meegetrokken en daardoor bijna op haar sjieke bips belandde. Mao tuitte verontwaardigd zijn lippen en staarde grimmig voor zich uit alsof daar de vrouw stond bij haar reactie op zijn gejammer. 'Het is ook niet erg verwonderlijk voor de wereld als u de broodnodige tijd van een knappe maar druklevendige hidalgo opeist door een gunst als dát te vragen, mademoiselle!' antwoordde hij op een toontje dat streng over moest komen terug. Hij snoof luid tussen zijn woorden door. 'Daarbij mag ik mijn mening uiten, no? Of dat nu met woorden gaat of niet. En effet!' Hij plukte doelloos aan de veer op zijn hoed om zichzelf maar een bezigheid te geven toen de vrouw klaarblijkelijk niet onder de indruk was over zijn mooie praatjes over de omgeving. 'Durr, iedere dame geniet toch van het uitzicht? U bent me een geval apart lady.' Mao stopte abrupt met plukken bij haar verdere woorden om in een luide, spottende lach uit te barsten. 'FWAAH! Ooh tante, ich defäkieren plötzlich in meiner Hose! For your information probeer ik je alles behalve te verleiden! Ik ben al bezet! Engaged! Verlobt! Jamais le sien! Genevieve-lieve is maar wát blij met me! Een echte dame - een perfect persoon voor een perfect persoon - moi! En ik heb een wichtige taak om te vervullen - ik moet alles nog voorbereiden voor het huwelijk, de ultieme dag op de ultieme plaats met de ultieme mensen - ' Mao zette zich tegenwerkend in beweging, bekommerde zich alleen maar om het feit om met overdreven zwaar gehijg en zwaaiende armen alsof hij al kilometers ver gerend had, zijn vlucht voort te zetten. Een tijdje ging het goed, tot zijn grootste opluchting - tot zijn vluchtige pasjes abrupt werden gestaakt toen hij weer harteloos aan zijn cape werd teruggetrokken. Hij stootte een naar adem snakkend geluidje uit waarna hij een gilletje slakend achterover in het zand plofte. In zijn languit liggende positie was zijn hoed van zijn hoofd losgeraakt, maar was gelukkig neergekomen over zijn gezicht waardoor hij alsnog weinig te vrezen zou hebben. 'Zand in mijn broek,' reageerde hij met gedempte stem kreunend vanonder de hoed op de strenge eisen van de vrouw. Hij was er nu haast zeker over, maar wilde het feit gewoon niet accepteren - of in ieder geval zolang uitstellen als maar mogelijk was. Dit kon zij toch niet zijn? Waarom zou een duivels mens als zij de gehele impact en zo'n beetje het einde van de wereld hebben kunnen overleven? Het was waanzin. Mao krabbelde een moment later overeind terwijl hij gauw en klunzig de hoed weer recht op zijn hoofd zette. De elegante rode veer zat onder het zand en lag wat in kreukels, maar dat leek hem nu weinig iets te kunnen schelen. Hij hield zijn armen onwennig tegen zijn borst gedrukt en probeerde met piepkleine pasjes met de bewegingen van de cape die half om hem heen gewikkeld werd, mee te draaien, zodat hij alsnog zijn gezicht niet aan haar hoefde te tonen. Maar de cape die de vrouw nog steeds vasthad hinderde dat, waardoor hij pal tegenover haar moest blijven staan. Nerveus ontweek hij haar boze blikken, liet zijn hoofd wat hangen in de hoop dat ze zijn half gemaskerde gezicht niet in het volle detail kon zien en hield zijn armen met opgetrokken schouders als een klein bang musje strak tegen zijn borst gedrukt. Die boze blik sprak boekdelen - hij kon er eenvoudig het verbeterende blonde meisje van vroeger in herkennen, dat geval waar hij ooit op een dag mee behoorde te trouwen. Gelukkig voor hem was dat er nooit van gekomen - hij was weggevlucht voor hij zijn gedwongen ja-woord had kunnen geven. En nu was ze waarschijnlijk teruggekomen om het alsnog een keer over te doen. Dit keer in zijn geheel. Mao begon zacht in zichzelf te stamelen toen er kennelijk iets tot de vrouw was doorgedrongen. Haar plotselinge vraag voelde aan als een onverwachte klap in zijn gezicht. Hij hield zijn beide handen beschermend voor zich uit tegen zijn borst en liet iets horen dat nog het meeste weghad van een zacht onwennig lachje om zijn zenuwen wat kwijt te kunnen. 'Well.. niemand is perfect, dus u kunt aannemen dat ik niemand ben - ha.. haha - maar u wilt de details niet weten, mevroi, die zijn te sappig voor een dame van.. ehrr.. hoge gratie zoals u,' probeerde hij zichzelf doodnerveus uit de benarde situatie te redden. Mao boog zich benauwd wat naar achteren toen ze het besluit had genomen hem letterlijk eens behoorlijk van dichtbij te bekijken.

Ze voelde de drang weer omhoog komen om hem alles over haar liefde te vertellen, gewoon om zich te verdedigen. Maar in plaats dat keek ze hem alleen even sceptisch aan, alsof ze hem niet geloofd en hield het daarbij. Het ging hem eigenlijk geen ene moer aan wat haar rede waren om hier te zijn, wat natuurlijk verbanden had met haar liefde. Ze ging niet haar hele levensverhaal uitkramen aan een vreemde. Zijn ineengekropen handelingen also hij een geslagen puppy was ontgingen haar niet. Ze snapte niet waarom hij zo gejaagt was om zijn costuum op zijn plaats te houden, maar verder kon het haar eigenlijk weinig schelen. Geïrriteerd keek ze naar zijn achterhoofd bij zijn woorden. 'Ach, zeur niet zo. Een normale hidalgo vervuld de wensen van een edelvrouw zonder twijfeling of nadenken,' wees ze hem op zijn fouten. Een goedkeurende glimlach groop op haar mond bij zijn woorden. 'Tja, je kunt wel zeggen dat ik úniek ben,' om haar prijzende woorden kracht bij te zetten stonden haar vingers tegen haar borst aan en stond er een zelfvoldane uitdrukking op haar gezicht. Met opgetrokken wenkbrauwen luisterde ze naar zijn lange verklaring voor zijn liefde en zijn bruiloft. 'Nou, dan zijn we beide geprezen met de liefde,' trok ze luchtig de conclusie uit zijn en haar woorden. Zuchtend keek ze nu op de man neer, aangezien hij achterover in het zand was gevallen. Nadat ze om hem heen was gelopen, en hij zelf weer overeind gekrabbeld was stond ze met een tevreden uitdrukking op haar gezicht voor hem, blij dat ze hem nu eindelijk - soort van - aan kon kijken. Aan de ene kant, bij het zien van zijn nederige houding waarbij hij duidelijk afstand wilde behouden tussen hun tweeën bracht het haar genoegen. En hoe langer ze eigenlijk zo stonden, des te minder ze eigenlijk nieuwschieriger naar hem werd. Zoals hij er nu bij stond was ze gelukkig, wist dat hij onder de indruk was of tenminste zich minder voelde dan zij. Dat was vaak het enige wat ze vroeg, mensen die hun ongelijkenis erkende en toegaven. Niet iedereen was gelijk in deze wereld, zo is dat nou eenmaal. Maar de kleine puntjes die ze herkende van iets, wist niet van wat, drongen dat gevoel van genoegen weer weg. 'Ik ben blij dat je mijn posietie erkend, maar geef me nou maar gewoon antwoord brabbelaar,' haar hand wapperde hierbij even op en neer, als teken dat hij moest opschieten. Zijn ontwijkende antwoorden ergerde haar nu, wilde gewoon rechtstreeks antwoord op haar vragen zoals ze het gewend was. Om te voorkomen dat hij weg zou lopen begon ze, alsof zijn cape een touw was en ze hem inhaalde, haar handen omstebeurd voor elkaar te zetten waarbij ze naar hem toe liep, en de spanning op de cape hield. Als ze stil was blijven staan had ze hem naar zich toe getrokken, maar aangezien ze wel wist dat vanuit zijn kant geen enkele medewerken kon verwachten liep ze langzaam naar hem toe. 'Je komt me bekend voor,' uitte ze haar gedachtes waarbij ze met haar gezicht dichterbij kwam, en nu een stukje van die van hem vandaan was.

Met zijn rug naar haar toegekeerd was aan zijn schouders die onder de cape licht op en neer gingen te zien dat Mao een klein binnenpretje had. Althans, daar leek het op. Toen hij zijn mond opende om de rest van de wereld ook van zijn lol te kunnen laten genieten, was iets geheel anders te horen. Klagelijk gejammer met schaterende ondertonen erin. Het was moeilijk op te maken of hij nu jammerde of lachte. 'Een normale hidalgo, a-oui!' riep hij luid als antwoord op de vrouw, waarbij hij de nadruk legde op zijn Franse woorden en met een wijsvinger demonstratief in de lucht porde. Hij negeerde haar eigen zelfprijzing toen hij zelf begon te spreken. 'Maar is Mao normaal? Vanaf vier tot achttien in psychiatrische behandeling.. prrt! Spellen die belangrijker zijn dan het naleven volgens de familie eer.. trrrr! Een eigen chaotische wereld met denkbeeldige vriendjes, waarin ieder levend mens een schaakstuk is.. frrrr-frrr! Dobbelstenen in bed, dobbelstenen in de achtertuin -' Hij draaide zijn wijsvingers in cirkels langs zijn slaap om de zogenaamde tandwieltjes van het brein na te bootsen. '- A-NJET! Niet normaal, maar speciaal! Zweifellos, madame! 當然肯定肯定 - dāngrán kěndìng kěndìng!' Hij maakte zijn gebruikelijke stroom aan onbegrijpelijke woorden af met een gebruikelijk handkusje, maar zijn adem stokte in zijn keel toen hij zich nu pas realiseerde dat hij zijn naam bekend had gemaakt. Mao drukte wanhopig een aantal vingers tegen zijn lippen en wiebelde even heen en weer alsof hij zo op een oplossing zou kunnen komen. Hij ontweek mevroi d'r blik toen ze pal voor zijn neus stond, het drong door zijn zelfstommiteit nog nauwelijks tot hem door wat ze zat te wauwelen met haar dure geglosseerde lipjes. Hij inhaleerde even diep en luid alsof hij hyperventileerde toen hij blijkbaar op moest schieten met zijn antwoord, wapperde net als haar even met zijn handen alsof hij een vlindertje was waarbij hij op één been hopste en zo de cape verder als een cocon om zich heen wikkelde. Die handeling ging nog even door, tot hij zich besefte dat de vrouw nu wel gruwelijk dichtbij was gekomen. In de tussentijd had hij niet eens opgemerkt dat ze zijn cape als een soort touw had gebruikt. Mao slaakte een verrast kreetje in haar gezicht toen hij zich omdraaide en haar hoofd té dichtbij was. Als een bezetenen begon hij zijn gezicht af te tasten of het masker en de hoed nog allebei perfect op hun plaats zaten. Zijn duidelijk hoorbare ademhaling was als die van een panisch knaagdier, hij liet het uiteindelijk eindigen met een rustige yoga-beoefening-achtige ademhaling. 'Ce n'est pas, je kent me niet! Je hebt me nooit gezien ook! En ik ken u ook niet! Ik ken geen één of andere blauwbloedige krijstante met plooirokjes om haar sjieke maar heimelijk reusachtige achterste te verbergen, en u kent ook geen Mao Feng Liu Asschenhausen van Villa Baltimore met een gouden dobbelstenencollectie en de koning in vermommingen. Kent u niet! Als u me nu wilt excuseren, ik moet een lastige lady in de stad dumpen. Al-lee! Time is running out! Rasch rasch!' Mao kapte zijn stresserige hoofdschuddingen en ontkennende handelingen af door zich los te rukken en haar bij haar pols te grijpen, om daarna met snelle overdreven passen weg te benen. Hoe sneller dit gedaan was, hoe eerder hij van haar af kon zijn.

Met een wat verbaasde uitdrukking bekeek ze zijn schokkende schouders, en deinsde - tenminste, zoiets leek het - wat achteruit toen het geluid uit zijn keel kwam. Zuchtend luisterde ze niet eens meer naar zijn antwoord, pakte met haar duim en wijsvinger de brug van haar neus vast als teken dat ze haar opkomende hoofdpijn tegen wilde gaan. Even wreef ze met die zelfde vingers in haar ooghoeken en legde toen haar hoofd in haar nek en haar hand in haar zij. Verveeld keek ze naar de wolkjes in de lucht, als teken dat ze totaal niet luisterde naar zijn woorden. Hierbij had ze zijn naam gemist, een belangrijk feit waarvoor ze zich later tegen haar hoofd zou slaan (of tegen die van hem, het is maar in wat voor bui ze zal zijn), hoorde de rest van zijn opsommingen als een vaag en irritant geruis in haar oren. Toen ze weer opkeek bij het merken dat hij klaar was met ratelen keek ze hem weer doodnormaal aan. Ze fronste boos haar wenkbrauwen bij het horen van zijn kreetje, nam wat afstand om haar oren niet te overbelasten door zijn stem maar bleef hem strak aankijken door de ooggaten van zijn masker. Pas toen hij in zijn tweede rateling van woorden de óh zo bekende naam hoorde vergrote haar ogen zich. Met een stomverbaasde uitdrukking staarde ze hem aan, alsof ze op dit moment de duivel in eigen persoon voor zich een dansje zag doen op een eenwieler met een feestmuts op. 'Mao,' fluisterde ze nog steeds met die stomverbaasde uitdrukking op haar gezicht terwijl hij door ging met zijn ontkenningen. In eerste instantie hoorde ze zijn woorden alweer niet, maar deze keer om andere redenen. Haar geest ging als een dolle, werkte in gedachte de hoed, cape en masker weg en kreeg het beeld van een 18jarige Mao voor zich met zijn zilvere lokken, probeerde hem nu wat ouder voor te stellen maar kreeg als enige de gemaskerde man die haar nu aan haar pols mee sleepte voor zich. Met oncharmante hobbelpasjes struikelde ze achter hem aan, verloor weer bijna een hak maar bleef met die stomverbaasde uitdrukking naar zijn achterhoofd staren. 'Liefste?' met een ruk stond ze stil, dwong hem die handeling mee te gaan en greep met haar andere hand zijn hoed. Met een zwierige zwaai gooide ze hem weg, liep als een razende om hem heen zodat ze voor hem stond. Bij het zien van zijn haar maakte haar hart een sprongetje, en met een vastberaden gezicht trok ze het masker van zijn gezicht. 'Het is niet... MAO!' riep ze uit met een te grote enthausiasme. Even stond ze te wankelen op haar benen bij het zien van het bekende, maar iets volwassenere gezicht van haar liefde. Maar toen ze bij zinnen was gekomen vloog ze hem om zijn hals om zijn wang met honderde kusjes te bezegelen. 'Jij maf knuffelkonijntje van me. Mij zo in de waan laten, en zo met mij spelen. Waarom zei je niet gelijk dat jij het was,' riep ze in zijn oor, te blij om er rekening mee te houden dat die niet meer dan een paar centimeter weg was. 'Maar natuurlijk, je had me waarschijnlijk niet eens herkend. Ik ben ook opgegroeid,' verzuchtte ze teder, alsof hij iets liefs had gezegt. Ze hield haar armen strak om zijn hals, stond op haar tenen tegen hem aangedrukt en begroef haar gezicht in zijn nek. Met een ruk kwam haar hoofd nu weer omhoog, waarbij haar lievelijke blik in haar ogen na een moment veranderde. 'WAAR BEN JIJ GEWEEST DIE AFGELOPEN TIJD? Que significa oso de peluche de mí!' briesde ze nu opeens woedend uit waarbij ze met slappe handjes zijn borst bewerkte met klapjes en het laatste deel zonder het op te merken in het spaans ratelde.

Het kon Mao kennelijk geen hol schelen dat hij de vrouw meetrok als een gewonde huppelgeit; hij nam de tijd niet eens om een blik over zijn schouder te werpen. Hij wilde zo snel mogelijk naar de stad, om de boze toeschouwers en gegooide tomaten te ontwijken, háár te dumpen en weer zo snel als de wind te verdwijnen om zijn eigen chaotische leventje weer verder te leven. Daarbij haatte hij de stad met al zijn inwoners die stuk voor stuk zulke doelloze maar o zo irriterende gedachtes hadden. Het toneelstukje opvoeren en zijn tekstlijnen voor iedere rol onthouden was al een ware hel geweest met die catastrofale drukte in zijn hoofd. Mao voelde zijn hart even stilstaan en staarde met grote ogen voor zich uit toen hij aangesproken werd met een liefkozende benaming. Abrupt stond hij stil toen mevroi niet meer meewerkte, maar hij durfde zich niet naar haar om te draaien. 'AAH!' Hij greep met beide handen naar zijn hoofd toen zijn prachtige hoed plotseling van zijn hoofd werd gerukt, en daarna werd weggeworpen als oud grof vuil. 'Mijn mooie hoed!' bracht hij kleintjes uit waarbij hij met een sip gezicht over zijn ongehoedde haar tastte. Hij was te druk bezig met het verwerken van het verlies van een deel incognito om haar volgende handeling te onderzien. Voor hij het zelf wist werd hij daarna letterlijk ontmaskerd. Het was alsof de wereld opnieuw voor hem openging nu hij haar niet meer door twee nauwe kijkgaten bekeek - maar aan de andere kant voelde hij zich plots erg naakt en kwetsbaar. 'Nee, ik ben niet - aah..' Mao barstte in een luid gejammer los toen ze hem overenthousiast om zijn hals vloog. 'Aah! Nee niet daar! Oehh! Ruhe! Lady Anabelle.. alstublieft!' leuterde hij kleintjes door haar roepende woorden in zijn oor heen terwijl ze een hondertal kusjes op zijn wang drukte en aan hem ging hangen alsof hij een klimrek was. Hij onderdrukte een huilgeluid dat nog het meeste weghad van een ouwe koe toen hij zich pas écht realiseerde dat alle heisa van vroeger zich opnieuw zou herhalen. Ondertussen liet hij Anabelle maar doen door zo dicht tegen hem aan te blijven staan en haar gezicht in zijn nek te verstoppen. Hij kon nu toch niet zomaar ergens heen met haar zo dicht in zijn buurt. Bovendien hield ze hem nog steeds strak in haar liefelijk bedoelde greep. Mao staarde ongelukkig langs haar hoofd voor zich uit, trok even een van verdriet verwrongen gezicht als van een wijnend kind met een verwaand huilgezicht, compleet met pruillip. Hier was hij nu zo bang voor geweest. Waar ging zijn leven nu nog heen? Hij veranderde zijn gezicht gauw weer terug naar normaal om treurig op Anabelle neer te kijken toen ze haar hoofd weer naar hem oprichtte, en dook daarna ineen van schrik toen ze daarna plots in woede leek uit te barsten. 'Au! Oeh! Ieh! N-nu niet boos worden - auh - nabelle - iee! En praat u s'il vous plaît niet in uw thuistaal - djeezus! - daar word ik panisch van - oeh! - dat weet u toch?! Aber ik kan het - waa! - uitleggen, ehrlich! Ik had werk, ziet u? - āiyō! - And it happens to be - ¡dauw! - dat dat werk konstant in beweging is - fwah! - begrijpt u? Ich bitte Sie, lady - *snif* - wees u niet zo hard voor me? - doeh! - Zhè shì shìshí, women hái méiyou kàn dào duìfāng zài zhème zhang de shíjiān, dàn.. Wo qiú qiú ni yu wo de zhěng ge xīn - 請?' Mao behandelde de kleine tikjes tegen zijn borst alsof het harde dodelijke klappen waren, begon in zijn wanhoop uiteindelijk ook in zijn eigen taal te praten, en probeerde ondertussen haar polsen beet te pakken. Met het droevige gezicht van een buidelloze kangoeroe lukte het hem uiteindelijk Anabelle's polsen te omsluiten in de hoop haar wat te kunnen kalmeren - voonamelijk met de reden dat hij er zelf dan minder last van zou hebben.

Ze negeerde zijn gepruttel en gepraat dat duidelijk uitte dat hij niet helemaal blij was met haar handelingen. Maar ze was te blij, nee te gelukkig om enige aandacht op zijn wensen te leggen. Ze had hem weer, ze had de rede van haar bestaan weer in haar armen. Hij leefte nog. Ze zuchtte gelukkig terwijl ze zijn geur weer opsnoof, hoewel die wel wat afweek dan dat ze kon herinneren. Toen ze zichzelf weer omhoog gehesen had en hem woedend aankeek, aangezien ze zich had gerealiseerd dat hij zomaar in het niets was verdwenen en blijkbaar met de norderzon vertrokken was. Maarja, ze kon niet lang boos op hem blijven. 'Je verdiend het,' sneerde ze tussen zijn haperende woorden die haar probeerde te kalmeren. Voor nu zou ze het hem nog even niet vergeven. 'Cómo podría usted acaba de desaparecer? Por qué haces esto a mí?' briesde ze weer, zijn vraag of ze niet in haar thuistaal wilde praten niet horend 'Wérk?' gilde ze met een hoog stemmetje van woede en verontwaardiging. 'Je had me mee kunnen nemen, tenminste een briefje kunnen neerleggen. Wil je zeggen dat je Zes jaar, elf maanden en drieëntwintig dagen nodig hebt gehad voor je wérk?' haar stem sloeg nu af en toe over, waardoor het meer op een gilletje leek aangezien haar woede haar geest overnam. 'Praat normaal tegen me!' eindigde ze haar woedende woorden toen hij in zijn thuistaal begon te praten en met haar sla bewegingen door ging. Het leek erop alsof haar doel was net zo lang door te gaan totdat zijn gehele borst blauw zou kleuren van de blauwe plekken, hoewel dat lang zou gaan duren met de kracht die ze nu gebruikte in haar handelingen. Pas toen ze zijn handen om haar polsen voelde stopte - na nog een paar keer te proberen bij zijn borst te komen - haar gesla waarbij ze luid ademend naar zijn borst keek. Na een paar keer diep in en uit te hebben geademd ontspande haar gezicht. Plots liepen haar emoties over, vulde haar ogen met tranen waarbij ze op keek om Mao aan te kunnen kijken. 'Hoe kun je een vrouw zoiets aan doen knuffelbeer?' snifte ze zachtjes waarbij ze bijna zonder geluid in huilen uitbarste. Zonder er acht op de slaan dat hij haar polsen vast had sloeg ze haar armen om hem heen en begroef snikkend haar gezicht in zijn kleding. 'Ik ben zo blij dat je nog leeft. Zo blij. Ik dacht dat je dood was,' fluisterde ze hees en half gesmoord door zijn kleding waarbij ze de greep van haar armen wat verstrakte. Met schokkende schouders stond ze tegen hem aan, was voorlopig niet meer van plan om hem los te laten. Op zijn rug verkrampte haar handen waarbij ze zijn kleding vastgreep en haar snikken erger werden. Haar emoties gingen van de hak op de tak, en ze kon zelf niet verder dan het moment vooruit denken.

Mao hield onschuldig zijn handen voor zich uitgestoken, zwaaide er spastisch mee om zijn zonden weer recht te praten en keek met een hopeloze blik op Lady Anabelle neer toen ze verderging met zijn borst langzaam maar zeker bont en blauw te slaan. Met zijn eigen Chinese woordjes en hier en daar een pijnkreetje kwam hij er nauwelijks tussen toen hij weer een Spaanse spraakwaterval tegen kreeg geworpen. Dat was hij ondertussen wel gewend sinds vroeger, maar om het nu weer aan te horen maakte hem diep depressief. Hij barstte spontaan in een luid jengelgeluid uit bij de snerpende hoge woorden van Anabelle. 'Wel, yes.. werk - aah, but lady - Nonono non c'est pas vrai.. durr, well, zolang - inderdaad,' probeerde hij haastig van de hak op de tak te antwoorden op haar stroom aan de op hem gerichte beschuldigingen. 'Ik - *zucht* - ik had - aah!' Mao kapte zijn poging om het allemaal proberen uit te leggen abrupt af toen ze besloten had dat zijn borst nog niet genoeg toegetakeld was. De enige optie was nu nog haar polsen te grijpen. 'Lady Anabelle..-' Hij liet de greep om haar polsen wat verslappen en slaakte een zachte zucht '- Ruhe, ja? Se comporter. Píngjìng! No need to freak out. We don't rrrrrush!' Hij keek met een ernstige blik op Anabelle neer om haar duidelijk te maken dat ze nu echt moest kalmeren. 'Haa!' inhaleerde hij hardop van schrik bij het zien van haar ogen die zich met tranen vulde. 'Nu niet gaan - niet gaan... - er is geen reden om - AaahAaaaahaAaaaaaahaaaAaaAaahack!' Zijn geruststellend bedoelde handelingen leken niets uit te halen om haar verdriet weg te nemen. Mao moest een aantal passen achteruit zetten om zijn evenwicht te bewaren toen Anabelle haar armen plotseling om hem heen sloeg. Hij liet zich als de zogenaamde knuffelbeer behandelen die hij volgens haar was en staarde radeloos op haar neer. Hij keek even schichtig om zich heen, zijn roodachtige ogen speurden wanhopig het strand af naar iemand die hem mogelijk uit deze benauwde situatie zou kunnen redden - maar er was niemand. Het strand leek geheel uitgestorven, op hun tweetjes na. Hij onderdrukte een zacht gejammer en deed alsof hij zachtjes met Anabelle meehuilde. Niet uit medelijden, spijt of dat hij het zo ontzettend touchy vond - nee, meer om zijn eigen problemen en ergernissen. 'Ik ben blij dat je blij bent dat ik blij en gelukkig was. Ik dacht dat je ook dood was maar - ' Zijn woorden gingen verloren in een overdreven luid en verwijfd gesnik en gejammer. Vanuit Anabelle's opzicht zou het misschien overkomen dat hij spijt had dat hij haar zomaar verlaten had en net zo blij was haar na al die tijd weer terug te zien - maar eigenlijk 'huilde' hij diepe tranen om het feit dat ze nog in leven was en hij nu weer voor een ellenlange tijd aan haar vast zou zitten. Voor anderen die zijn eigenlijke gevoelens op dit moment zouden begrijpen zou het misschien een komisch gezicht zijn hem nu zo te zien, maar Mao dacht daar geheel anders over.

Dominique zat bovenop een klif. Eigenlijk lag hij meer. Hij staarde naar de wolken terwijl hij zijn oncontroleerbare gedachten die als nijdige wespen door zijn hoofd zoemde op de loop liet gaan. Dit deed hij omdat het nutteloze gedachten waren die zijn hoofd vulde. En nu kon hij nieuwe gedachten ingefluisterd krijgen. Gedachten waar hij misschien wel wat aan had. Maar in plaats van gedachten, kreeg hij stemmen te horen. Dominique rolde zich op zijn buik en gluurde over de rand naar beneden. Hij keek naar het ruziende stel dat zich beneden hem bevond. In eerste instantie was het niet veel bijzonders en wou hij verder gaan met belangrijkere zaken, niets doen dus. Maar toen herkende hij de man van de twee als de vermomde vrouw die hij in het DHA hoofdkwartier letterlijk tegen het lijf was gelopen. Hij zag er niet erg blij uit. Dominique kon het maar al te goed begrijpen als er zo'n vrouw in je oor stond te tetteren. Hij had een hekel aan vrouwen en vooral jankende vrouwen. Waarom precies wist hij niet meer. Dat had hij al een tijdje. Vrouwen waren zo fijntjes, zo breekbaar. En als ze huilde ontuitstaanbaar. Ze zogen je leeg als een mug. Dat waren trouwens ook alleen maar de vrouwtjes, die bloed zogen. Ze haalde je tot de laatste druppel leeg en dumpen je dan als een oud stel afgedankte kleding van vorig seizoen. En nooit hadden ze genoeg, altijd moesten ze meer hebben. Er waren maar weinig vrouwen, zelfs binnen de DHA, waar Dominique mee op kon schieten.
Het leek hem nu dat de man, Mao genaamd als Dominique het zich juist herinnerde, hulp nodig had. Dominique sprong van zijn veilige klif af en belande in het zand. Zijn dwangbuis zakte half van zijn schouder daarmee en ruw trok hij het ding weer recht. 'Daar ben je!' riep hij plotseling tegen Mao uit. Hij gedroeg zich voor een moment als een stampvoetend klein kind dat zijn zin niet kreeg. Met grote passen banjerde hij door het zand en trok de handen van de vrouw los waarna hij zich tussen haar en Mao wurmde en haar ruw weg duwde. Daarna schudde hij even spastisch met zijn handen alsof hij net gedwongen was geweest iets heel vies aan te raken. 'Back off dame' waren de enige woorden die hij aan haar verspilde. Daarna draaide hij zich om naar Mao. 'En waar heb jij gezeten A3-1347?! De generaal wenst je te spreken maar nergens was A3-1347 te bekennen. En dan sta je hier te rollebollen met een of andere domme koe. Nou pauze is voorbij, WIJ GAAN LINEA RECTA TERUG NAAR HET HOOFDKWARTIER' riep hij woedend uit. Het was niet goed te zien of hij het nu speelde of niet. Hij had al de mazzel dat zijn brein voor een keer normaal meewerkte zonder alle beelde te verdraaide. 'Zeg je vriendin maar gedag. En nu looppas' zei hij en draaide Mao acuut om waarna hij hem in zijn rug voor zich uit duwde. Werk nou mee...Forbande ging er geergerd door zijn gedachte.

Snikkend en krampachtig ging ze op in haar eigen verdriet die ze zo lang had opgekropt. Ze tilde haar hoofd op toen ze deze keer wel gehele zinnen uit Mao's mond hoorde komen, en er kwam een waterige glimlach op haar gezicht. 'Ooh Mao, ik laat nu niets meer tussen ons in komen wat ons uit elkaar kan krijgen. Dat beloof ik je,' fluisterde ze zachtjes met een hese stem aangezien ze nog half in tranen was terwijl ze zijn gezicht tussen haar handen nam. Ze hoorde niet eens de roepende, vreemde stem die van een afstandje kwam. Ze was alleen geconcentreerd op Mao's gezicht waarbij ze steeds dichterbij kwam. Net op het moment dat ze haar lippen op die van hem wilde drukken voelde ze een paar handen die die van haar wegtrokken en haar opzij duwde en tussen haar en Mao in kwam staan. Met een klein gilletje verloor ze haar evenwicht en viel zijwaarts in het zand. In die zelfde omwenteling van het moment was haar verdriet totaal verdwenen. Nu, met een blik alsof ze elk levend wezen in de omgeving persoonlijk een kopje kleiner zou maken keek ze de jongen aan die tussen hun in was gekomen en nu tegen Mao begon te schreeuwen. Met een verzwaarde ademhaling stond ze met woedende houding op. 'Zeg, wil jij mijn man onmiddelijk loslaten idiota. En niet zo tegen hem schreeuwen. Er is maar één persoon die dat mag doen. Ík,' sisde ze woest waarbij haar arm naar de kleding van de man ging en hem met een ruk bij Mao vandaan trok. Met krachtige passen door het zand, die je bij haar niet zou bedenken aangezien ze ook nog hakken droeg, liep ze door langs Mao en trok hem hierbij aan zijn hand mee. 'Bovendien moeten meneer en ik nog even spreken over éne Genevieve,' haar stem klonk zachtjes en onheilspellend. Plots waren zijn woorden van de momenten voordat ze er achter kwam dat hij haar verloren hartendiefje was weer boven gekomen. Hij had over een dame gesproken, over trouwen. Ze wist niet wie haar tijgertje had betoverd, maar ze zou hem weer terug uit zijn hypnose halen en die vrouw aan de tand voelen. Hierbij had ze geen flauw idee dat ze haar al eens tegen was gekomen. Ze beschuldigde Mao er niet van dat hij was verleid, wie wilde nou niet zo'n knappe man voor zichzelf. Het enige monster dat ze hier zag was die andere vrouw. Ze stapte ferm door, Mao zonder pardon met zich mee trekkend. Vanuit haar lichaam ontstonden plots gouden, magisch achtige draden die zich een stuk voor hen samen kwamen en een vlinder vormde. 'Wij, Mao. Wij gaan nú naar huis,' deelde ze sissend mee waarop ze naar de grote vlinder liep als bedoeling erop te stappen. Ze wist nog niet waar dat zogeheten 'huis' was, maar dat bedacht ze zich wel op weg. Even wierp ze een blik over haar schouder. 'Zeg maar tegen je generaal dat hij zijn geliefde werknemer even moet missen aangezien er thuis wat dingen opgeknapt moeten worden,' deelde ze aan de vreemde man mee, met nog steeds een woeste blik.

Mao keek dreinerig om zich heen, wapperde met zijn handen vlakbij zijn gezicht alsof hij het te heet kreeg van zijn wanhoop. Met een overdreven pruillip keek hij op Anabelle neer bij haar fluisterende woorden en begon opeens heftig met zijn hoofd te schudden alsof hij last kreeg van een tic. 'Ooh, dat hoef je me echt niet te beloven, hoor. Echt niet..,' reageerde hij nog depressiever nu mevroi direct weer dingen ging beloven waar hij behoorlijke lak aan had. 'Aah.. haa..' Hij begon klappertandend te stamelen toen Anabelle zijn hoofd in haar handen nam en steeds dichterbij kwam met haar gezicht. Zijn blik was als die van een scheve kameel op haar lippen gericht die daarbij ook dichter en dichterbij naderden. Zijn hart begon als een bezetene in zijn borstkas te roffelen terwijl hij zijn eigen gedachten die voornamelijk 'NEE!' riepen, de andere onbewust opgevangen gedachtenstromen kon horen overstemmen. Dit was altijd de meest aanwezige reden geweest waarom hij Anabelle liever niet dan wel zag; haar onvoorspelbare gezoen. Het zou van kwaad tot erger gaan. 'Haa?' kirde hij verrast, zijn verdwaasde vorm van 'hè?' toen iemand iets tegen hem of Anabelle riep. Vanuit zijn ooghoeken probeerde hij een zijwaartse blik te werpen op de gestalte die hij hoorde naderen, maar Anabelle hield zijn gezicht forcerend op zijn plaats om haar gevreesde kus af te maken. Pas toen mevroi in het zand pleurde met al haar rokplooitjes en sjieke tierelantijntjes, besefte hij dat hij uit de benauwde situatie bevrijd was. Wat beduusd keek Mao even om zich heen om de oorzaak ervan te vinden, alsof hij de witharige jongen die pal voor zijn neus stond niet meteen zag. 'Haa!' riep hij een tweede keer, zijn priemende vinger haast tegen het puntje van de neus van de jongen gedrukt. 'Jij bent dat joch met de psycholoog in de spiegel! Fwaha! Allee laat dat trucje nog eens zien, je l'aime! Het was fún met de hoofdletter F, ik kan me nog precies inprenten toen - he?' Mao kapte zijn woorden abrupt af toen de jongen - Dominique, volgens de generaal die hem terug op het hoofdkwartier hem toen had aangesproken - woedend tegen hem begon te raaskallen. 'Hé? HÉ? HEEEEE? Kan iemand me uitleggen wat - daah!' Alsof hij een pop was werd hij van de ene kant naar de andere kant geduwd, en daarna ruw meegetrokken door een kwade Anabelle. Hij haalde overdreven diep adem van schrik toen ze van plan was een zeker woordje met hem te voeren over Genevieve, probeerde zich tevergeefs nog eens los te rukken. 'Ooh Genevieve? Genevieve? Wie is dat? Fahaha! Nog nooit van gehoord - niemals!' Hij hield zich voor de domme en draaide zich half naar Dominique om om zijn lippen de woorden hees fluisterend 'help me!' te laten vormen, waarbij hij ook zijn beide handen bij elkaar probeerde te brengen om zijn woorden compleet te maken met een smeekgebedje, maar dit niet kon door Anabelle die hem nog strak bij een hand hield. Mao onderdrukte een jammerend huilgeluidje toen ze met haar gouden magische draadjes een vlinder voor hen liet vormen. 'Ja, Anabelle. Meteen, Anabelle,' piepte hij gehoorzaam tussen zijn klagende toontjes door waarna hij onwennig op de vlinder stapte. Hij draaide zich evenals haar naar Dominique om toen ze hem nog een strenge mededeling gaf, hief demonstratief een vuist op om met haar mee te spelen. 'Indeed, knul! Être rejeté!' riep hij er achteraan om in zijn rol te blijven, waarna hij hem direct een wanhopige blik toewierp. Hij hield zijn hand langs zijn mond en bukte wat door zijn knieën in de hoop dat Anabelle zijn volgende woorden niet zou kunnen horen. 'Met dingen opknappen bedoelt ze geheel andere dingen mee! Haal me hieruit, Eile, jetzt, hâte, 匆忙!' riep Mao Dominique 'fluisterend' toe terwijl hij als een hoefloos paard zijn voeten trippelend op de vlinder liet neerkomen van ongeduld.